Książka dośc trudna do oceny. Przez ¾ książki byłam wręcz zachwycona realizmem przedstawionego świata po apokalipsie ,głębokim rysem psychologicznym przedstawionych osób, ich motywacji, sytuacji w jakich znaleźli się w momencie wybuchu wojny atomowej. Dużo fascynujących obserwacji i niestety prawdziwych ,jak ludzie zachowają się w tamtym momencie,jakie demony wyjdą z ludzkiej duszy .Także swoista bajkowa fabuła drogi przez szaloną, skażoną ,mroczą Italie z tęsknotą za słońcem, błękitnym niebem ,winem,która była zupełnie odmienna od książek rosyjskich z serii metra. Niestety,im książka dochodziła do finału tym mieliśmy coraz więcej fantastycznych wątków. Wszystko się zaczęło rozmywać w tej onirycznej ,dusznej atmosferze upiornej Wenecji ,gdzie nie było wiadomo co jest snem,a co rzeczywistością…Ja tego nie rozumiałam. Głównym bohater jest księdzem. Bardzo dużo odniesień do religii ,historii kościoła ,która opowiedziana jest z pozycji zarówno niechętnej Kościołowi j ,jak i fascynacji religijnym dziedzictwem Włoch. Nie jestem katoliczkę i nie rozumiałam wielu rzeczy,które dla autora były oczywistością. W sumie dobra książka ze złym zakończeniem.

Książka dośc trudna do oceny. Przez ¾ książki byłam wręcz zachwycona realizmem przedstawionego świata po apokalipsie ,głębokim rysem psychologicznym przedstawionych osób, ich motywacji, sytuacji w jakich znaleźli się w momencie wybuchu wojny atomowej. Dużo fascynujących obserwacji i niestety prawdziwych ,jak ludzie zachowają się w tamtym momencie,jakie demony wyjdą z...

IG: ksiazki_wloczykija
Odkrywamy opowieść, która przenosi nas w apokaliptyczny świat, gdzie niebo jest tylko wspomnieniem, a ludzkość przetrwała pod ziemią, w cieniach swojej upadłej świetności. To niezwykła podróż, która nie tylko wciąga, ale także prowokuje do głębszych rozważań nad sensem ludzkiego istnienia.

Akcja rozpoczyna się w rzymskich katakumbach, a głównym bohaterem jest John Daniels, jedyny ocalały z katastrofy, katolicki ksiądz, który wyrusza na niebezpieczną wyprawę przez postapokaliptyczną Italię. Jego celem jest odnalezienie ostatniego członka kolegium kardynalskiego, co stawia go w obliczu nie tylko fizycznych zagrożeń, ale także moralnych dylematów.

Avoledo, budując ten świat, zmusza czytelnika do refleksji nad kondycją ludzkości i jej zdolnością do przetrwania w obliczu niszczycielskich sił natury i własnych błędów. Opisuje postapokaliptyczną Italię w sposób, który jest zarówno piękny, jak i przerażający. Niebo, które stało się jedynie wspomnieniem, jest teraz pokryte chmurami, a ziemia skuta lodem, co tworzy mroczny kontrast z dawną świetnością Rzymu.

Język używany przez autora jest bogaty i pełen symboliki, co nadaje powieści głębi. Opisy krajobrazów, postaci i ich wewnętrznych zmagań są tak precyzyjne, że czytelnik może poczuć emocje i napięcie każdego momentu tej literackiej ekspedycji.

Jednym z najważniejszych tematów "Korzeni Niebios" jest pytanie o sens i wartość religii w obliczu apokalipsy. Czy w tak okrutnym świecie jest jeszcze miejsce dla Boga? A może to ludzie stworzyli swoją własną zagładę? To pytania, które towarzyszą czytelnikowi przez całą lekturę, prowokując do refleksji nad własnymi przekonaniami.

To literatura, która nie tylko wciąga swoją historią i postaciami, ale także skłania do głębszych rozważań nad kondycją ludzkości, wiarą i moralnością. To opowieść o desperackim poszukiwaniu światła w mroku, o nadziei w obliczu beznadziei, i o tym, że pytania o sens życia nie tracą swojego znaczenia nawet w najtrudniejszych chwilach.

IG: ksiazki_wloczykija
Odkrywamy opowieść, która przenosi nas w apokaliptyczny świat, gdzie niebo jest tylko wspomnieniem, a ludzkość przetrwała pod ziemią, w cieniach swojej upadłej świetności. To niezwykła podróż, która nie tylko wciąga, ale także prowokuje do głębszych rozważań nad sensem ludzkiego istnienia.

Akcja rozpoczyna się w rzymskich katakumbach, a głównym...

Ciekawe podejscie do tematu ale jak dla mnie za bardzo mroczna ksiazka nie ma tu zadnego pozytywnego miejsca do ktorego trafia misja z Watykanu. Dodatkowo te elementy fantastyczne, nie moja bajka. Ale ksiazke czytalo sie dosyc dobrze

Ciekawe podejscie do tematu ale jak dla mnie za bardzo mroczna ksiazka nie ma tu zadnego pozytywnego miejsca do ktorego trafia misja z Watykanu. Dodatkowo te elementy fantastyczne, nie moja bajka. Ale ksiazke czytalo sie dosyc dobrze

To ciekawa książka, dość dziwna możnaby rzec, ale wydaje mi się, że warta przeczytania

To ciekawa książka, dość dziwna możnaby rzec, ale wydaje mi się, że warta przeczytania

Jeśli chodzi o uniwersum metro to jest wyjątkowa, i właśnie chyba w tej wyjątkowości leży wina tego jak nisko jest oceniana ta pozycja w różnych rankingach. to nie jest militarna jazda bez trzymanki w byłym totalitarnym państwie gdzie obsługi kałacha uczysz się przy pierwszym piwie na wagarach w podstawówce, to jest Watykan a jak Watykan to przygotujcie się na bardziej duchową, abstrakcyjną a wręcz psychodeliczną jazdę. to nie wojna ze światem a z czymś zupełnie innym, agnostycy by powiedzieli "nie wiem i nie mam możliwości się dowiedzieć".
W tej inności tkwi siła tej książki.

Polecam chociażby po to by przekonać się jak wygląda "największy ruchomy kościół boży na kółkach"

Jeśli chodzi o uniwersum metro to jest wyjątkowa, i właśnie chyba w tej wyjątkowości leży wina tego jak nisko jest oceniana ta pozycja w różnych rankingach. to nie jest militarna jazda bez trzymanki w byłym totalitarnym państwie gdzie obsługi kałacha uczysz się przy pierwszym piwie na wagarach w podstawówce, to jest Watykan a jak Watykan to przygotujcie się na bardziej...

O tej książce mogę powiedzieć i trochę złego i dobrego. Dobry jest klimat, który włączy, że sobą postapo i mistycyzm. Poza tym widać, że Włosi podchodzą inaczej do tematu, niż Rosjanie. Tu zdecydowanie widać tęsknotę Włochów za życiem przed apokalipsą. Poza tym widać też ich niechęć do religii katolickiej, z którą Włosi byli zawsze jakoś związani. Książka ma jednak o wiele więcej minusów. Pierwszym jest zdecydowana przesada. Naprawdę rozumiem, że w czasie i po apokalipsie na pewno dojdzie do gwałtów, czy kanibalizmu, ale na pewno dojdzie też do prób znalezienia szczęścia. W Metro 2033 Glukowskiego poza biedą i smutkiem mieliśmy też chwilę nadziei. Mieszkańcy WOGN-u mający swoją bibliotekę, milion kolorowych żarówek w polis. Tu mam jedynie biedę, biedę i biedę jakby ludzie stracili naturalne dążenie do szczęścia. Kolejnym minusem jest stracona okazja. Autor mógł się lepiej skupić na np. tym jak z problemem radzi sobie instytucja kościoła, a tak mamy powieść drogi, gdzie skaczemy z rozdziału na rozdział.
Mimo to polecam książkę z dwóch powodów. Pierwszym jest zdecydowanie lepsza kontynuacja, a drugim to, że książka może okazać się dość ważna dla całego uniwersum.

O tej książce mogę powiedzieć i trochę złego i dobrego. Dobry jest klimat, który włączy, że sobą postapo i mistycyzm. Poza tym widać, że Włosi podchodzą inaczej do tematu, niż Rosjanie. Tu zdecydowanie widać tęsknotę Włochów za życiem przed apokalipsą. Poza tym widać też ich niechęć do religii katolickiej, z którą Włosi byli zawsze jakoś związani. Książka ma jednak o...

Włoskie klimaty, ale jakby znajome. Bardziej spirytualistyczna niż inne z uniwersum. Kilka dobrych motywów, dla których warto. Zadaje pytania, których odpowiedzi poszukuje każdy z nas. Przyjemna, dobra na drogę.

Włoskie klimaty, ale jakby znajome. Bardziej spirytualistyczna niż inne z uniwersum. Kilka dobrych motywów, dla których warto. Zadaje pytania, których odpowiedzi poszukuje każdy z nas. Przyjemna, dobra na drogę.

Akcja książki rozpoczyna się w Rzymie, a dokładnie w katakumbach Świętego Kaliksta, gdzie po zrzuceniu bomb atomowych na wieczne miasto schroniły się niedobitki mieszkańców miasta i turystów, którzy wówczas mieli szczęście tam przebywać. Na czele wspólnoty stoi tzw. Rada Miejska, którą charakteryzuje ogromna korupcja i kardynał Albani będący najwyższym duchownym Kościoła. Zleca on księdzu Johnowi Danielsowi (Amerykaninowi) udział w misji, której celem ma być odnalezienie i sprowadzenie do Rzymu patriarchy Wenecji celem zwołania konklawe i wyboru nowego papieża. W drodze na Północ księdzu ma towarzyszyć oddział gwardii papieskiej. Bardzo szybko po opuszczeniu katakumb okazuje się, że świat poza nimi pełen jest tajemnic, spisków i przedziwnych mutantów, które próbują nawiązać kontakt z członkami ekspedycji…
Przeczytanie „Korzeni Niebios” dało mi możliwość spojrzenia na moje ulubione uniwersum w nieco inny sposób. W mało której opowieści można znaleźć tak barwne opisy i szczegóły post apokaliptycznego świata. Skuty lodem Rzym potrafił wywołać u mnie gęsią skórkę. Najbardziej zapadły mi w pamięci rozdziały opisujące życie mieszkańców stacji Aurelia oraz tajemnica skrywana tam od lat. Na wyróżnienie zasługują również znajdujące się na końcu książki klimatyczne i starannie wykonane grafiki wykonane przez Aleksandra Kulikowa. Najsłabszym elementem moim zdaniem były opisy wizji jakie nawiedzały ojca Danielsa. Niepotrzebnie spowalniały one rozwój akcji i wprowadzały pewne nieścisłości.

Akcja książki rozpoczyna się w Rzymie, a dokładnie w katakumbach Świętego Kaliksta, gdzie po zrzuceniu bomb atomowych na wieczne miasto schroniły się niedobitki mieszkańców miasta i turystów, którzy wówczas mieli szczęście tam przebywać. Na czele wspólnoty stoi tzw. Rada Miejska, którą charakteryzuje ogromna korupcja i kardynał Albani będący najwyższym duchownym Kościoła....

Świat po wybuchu jest w rozsypce. Skażenie w wielu miejscach uniemożliwia ludziom życie na powierzchni, w wielu innych miejscach uniemożliwiają to inne okoliczności..
Garstka ocalałych ukrywa się w katakumbach Świętego Kaliksta pod zwierzchnictwem Kościoła. W czasach jakie nadchodzą, wiara jednak poddana zostaje próbie i po początkowym spokoju, brak Papieża, głównego patriarchy zaczyna dawać się we znaki..
Ojciec John Daniels dostaje poważną misję- jako przewodniczący i jednocześnie jedyny członek Kongregacji Nauki Wiary musi odnaleźć ostatniego Kardynała mogącego powołać konklawe. Z misją tą wyrusza do dalekiej Wenecji w towarzystwie siedmiu Gwardzistów.
Droga wiedzie jednak przez pełen niebezpieczeństw świat.
Uda im się wykonać misję i wrócić do domu czy pochłonie ich ten nowy świat, gdzie człowiek nie sprawuje już władzy?


Książkę przeczytałam z polecenia i dopiero po skończeniu lektury przeczytałam zamieszczone tu opinie. Jestem temu wdzięczna, ponieważ w innym przypadku pewnie nie przeczytałabym tej pozycji.
Jest to książka dobra, a opisy pobudzają wyobraźnię, bohater da się lubić a religijność bohaterów nie jest zbyt nachalna, nie próbuje się nam sprzedać jedynej słusznej religii. To lektura nad którą warto się pochylić, zachęcająca do dyskusji nad definicją dobra i zła.
małe ALE:
jeśli komuś nie przypadły do gustu moralne dywagacje Homera z Metra 2034, to ta pozycja może również okazać się niezbyt trafiona.
Dodatkowo książka w pewnym momencie zmienia klimat z mrocznego post-apo na sci-fi. Do pewnego momentu jest to do przegryzienia, niestety po pewnym czasie można się zgubić w wirze wydarzeń i przy próbach zrozumienia co jest realne,a co nie. W tych momentach niestety książka dużo traci, i w moich oczach klimatu Metra już nie odzyskuje.

Podsumowując- jeśli lubisz rozważania na temat dobra, zła, wiary i natury człowieka, lubisz klimat post-apo i sci-fi, jednocześnie nie nastawiasz się, że jest to Metro 2033, tylko w Wenecji to książka powinna ci się spodobać. Nie jest idealna, lecz warta uwagi.

Świat po wybuchu jest w rozsypce. Skażenie w wielu miejscach uniemożliwia ludziom życie na powierzchni, w wielu innych miejscach uniemożliwiają to inne okoliczności..
Garstka ocalałych ukrywa się w katakumbach Świętego Kaliksta pod zwierzchnictwem Kościoła. W czasach jakie nadchodzą, wiara jednak poddana zostaje próbie i po początkowym spokoju, brak Papieża, głównego...

Czytałem recenzje, gdy byłem w mniej więcej sześćdziesięciu procentach tej książki. Zdziwiłem się, ile negatywnych opinii zebrała. Teraz je rozumiem, aczkolwiek z mojej perspektywy, nie zgadzam się z nimi.
Zarzucano tej książce inność. A ta inność bardzo mi odpowiadała. W końcu działo się coś, co odróżnia tę powieść od kolejnych opowieści o zemście osadzonych w matuszce Rosji.
Zarzucano, że za dużo zjawisk nadprzyrodzonych. Jednak, jakby nie patrzył, Czarni też byli istotami nadprzyrodzonymi, które potrafiły wywoływać wizje. W postapo i horrorach wielokrotnie przewija się stwór pełniący rolę władcy marionetek.
Zarzucano niekonsekwencję z pozostałymi opowieściami osadzonymi w tym uniwersum. Zima nuklearna tylko we Włoszech? Cóż, tu można się przyczepić i ciężko mi to obalić, jest to odstępstwo od kanonu.
Zarzucano stereotypy w postaciach. Ksiądz z kryzysem wiary, twardzi żołnierze, w tym jeden z kulturą całkowicie na bakier, co ukrywa jego prawdziwe, wykształcone oblicze. Jednak te postaci ewoluują, mają swoje ukryte agendy.
Zarzucano powtórzone motywy, takie jak kanibalizm. Cóż, to jedno z moich pierwszych skojarzeń ze światem, który w obecnej formie się skończył i rozumiem ich użycie przez autora. Skoro nawet w oblężonym Leningradzie dopuszczano się takowych aktów, tym bardziej można sobie wyobrazić, że występowałyby w świece po apokalipsie.
Naprawdę podobała mi się ta powieść. Poetycki, pełen porównań język autora również stanowił miłą odskocznię od raczej prostej, lecz urokliwej narracji Diakowa czy Wroczka. Warto przeczytać, ale trzeba pamiętać, że jest to historia zupełnie inna niż pozostałe powieści w tym świecie.

Czytałem recenzje, gdy byłem w mniej więcej sześćdziesięciu procentach tej książki. Zdziwiłem się, ile negatywnych opinii zebrała. Teraz je rozumiem, aczkolwiek z mojej perspektywy, nie zgadzam się z nimi.
Zarzucano tej książce inność. A ta inność bardzo mi odpowiadała. W końcu działo się coś, co odróżnia tę powieść od kolejnych opowieści o zemście osadzonych w matuszce...