Cóż. Carroll nie umie w zakończenia. Lektura tej książki utwierdziła mnie w opinii. W momencie gdy człowiek aż czeka, żeby coś eksplodowało, Carroll wjeżdża cały na biało i mówi: nie, nie, nie, teraz sobie bohaterowie znowu porozmawiają.

Mocno nasycona fantastycznymi wątkami historia, którą czyta się lekko, szybko, ale też sporo chaosu się w to wszystko wdarło. Ja czytałem rzutami, trafił się dzień jak dziś gdzie poszło ponad sto stron w jeden wieczór, a kilka dni temu odbijałem się po dwóch zdaniach.
Nie oczekiwałem po Carrollu fajerwerków na zasadzie super dynamicznej akcji co stronę, bo kilka jego książek już czytałem. Mimo to, nawet jak na swoje standardy napisał książkę dość nudną, rozwleczoną. W połączeniu z tym chaotycznym prowadzeniem narracji, gdzie dużo pytań postawiono, ale nie na wszystkie odpowiedziano, myślę że nie jest to najmocniejsza pozycja autora. Ja pozostaję team #szklanazupa i #patyki.

Cóż. Carroll nie umie w zakończenia. Lektura tej książki utwierdziła mnie w opinii. W momencie gdy człowiek aż czeka, żeby coś eksplodowało, Carroll wjeżdża cały na biało i mówi: nie, nie, nie, teraz sobie bohaterowie znowu porozmawiają.

Mocno nasycona fantastycznymi wątkami historia, którą czyta się lekko, szybko, ale też sporo chaosu się w to wszystko wdarło. Ja czytałem...

Polecam.

Polecam.

Do połowy książka jest piękna. W jednym momencie się nawet wzruszyłam, ale to tylko do połowy. Gdy pojawia się "świat fantastyczny" nic nie trzyma się niczego. Ciężko cokolwiek zrozumieć.

Do połowy książka jest piękna. W jednym momencie się nawet wzruszyłam, ale to tylko do połowy. Gdy pojawia się "świat fantastyczny" nic nie trzyma się niczego. Ciężko cokolwiek zrozumieć.

Zdecydowałam się poczytać Carolla, bo nawet lubiłam jego książki w liceum. Nic z tej książki nie rozumiem, ani składu, ani ładu, zmarnowałam kulka godzin.

Zdecydowałam się poczytać Carolla, bo nawet lubiłam jego książki w liceum. Nic z tej książki nie rozumiem, ani składu, ani ładu, zmarnowałam kulka godzin.

Od dawna chciałem już przeczytać tę książkę, by przekonać się czy Jonathan Carroll jest już pisarzem wypalonym, jak wnosiłem po lekturze Białych jabłek i Szklanej zupy, czy też może kilka lat przerwy w publikowaniu nowych książek odnowiło go i autor trylogii Crane's View odrodzi się niczym feniks z popiołów. Kąpiąc lwa ukazało się 7 lat temu, lecz dopiero teraz pojawiła się sposobność by po tę powieść sięgnąć.

I co ? Po przeczytaniu Kąpiąc lwa nie potrafię jednoznacznie wypowiedzieć się w tej kwestii. Carroll nadal bowiem stosuje swoje dobrze znane literackie tricki tyle że łączone w coraz nowych konfiguracjach. Lekkość, z jaką traktuje on metafizyczne zagadnienia życia i śmierci czasem mnie irytuje, a czasem wydaje się wręcz powabna ze swoim ironicznym wdziękiem więc moje wrażenia są tutaj ambiwalentne. Pisarz mówiący tyle o sprawach ostatecznych tworzy wciąż nowe, czasem nawet zabawne eschatologie, którym brak jednak głębi, które potrafią być tylko lekką rozrywką. Z tego ostatniego powodu lektura przychodzi łatwo i płynnie nadal bawiąc czytelnika, choć już bez błyskotliwości jakie cechowała jego najlepsze powieści jak Kości Księżyca, Kraina Chichów czy Dziecko na niebie. Z tej ambiwalencji nie mogła wyrosnąć nota wyższa niż 5. Nie zaskoczył, nie olśnił mnie tą powieścią Jonathan Carroll, ale też nie jest ona całkowicie chybioną propozycją.

Od dawna chciałem już przeczytać tę książkę, by przekonać się czy Jonathan Carroll jest już pisarzem wypalonym, jak wnosiłem po lekturze Białych jabłek i Szklanej zupy, czy też może kilka lat przerwy w publikowaniu nowych książek odnowiło go i autor trylogii Crane's View odrodzi się niczym feniks z popiołów. Kąpiąc lwa ukazało się 7 lat temu, lecz dopiero teraz pojawiła się...

"Poświęcamy zbyt mało uwagi światu. Wiemy o tym, a jednak nie chce nam się. Dopiero gdy coś się skończy albo ktoś umrze, gdy coś zgubimy albo jest już za późno - uświadamiamy sobie nagle, że prześlizgnęliśmy się przez życie i ludzi, tracąc z pola widzenia szczegóły..."

Kiedy skończyłam "Gułag", pomyślałam sobie, że pora na coś lekkiego i przyjemnego, padło na jedną z nowszych książek Jonathana Carrolla pt. "Kąpiąc lwa". Znam książki tego pisarza i bardzo je lubię. Jednak tym razem zupełnie, ale to zupełnie nie zaiskrzyło! "Krainę Chichów" naście lat temu przeczytałam kilka razy. A tym razem, po prostu się nudziłam i nie mogłam dobrnąć do końca. Nie wiem, czy to pisarz się zmienił i jego współczesna twórczość, czy może ja już z niego "wyrosłam" i mechanicy i dziewczynka biegająca po dachach zupełnie mnie nie porwały ?. Nie wiem i właściwie, nie chce mi się tego dociekać, ponieważ nie zmieni to faktu, że ostatnio z tym pisarzem, zupełnie mi nie po drodze, ale może to się jeszcze zmieni :). Wszak wszystko płynie, przecież i "nigdy nie mów "nigdy" :)

"Poświęcamy zbyt mało uwagi światu. Wiemy o tym, a jednak nie chce nam się. Dopiero gdy coś się skończy albo ktoś umrze, gdy coś zgubimy albo jest już za późno - uświadamiamy sobie nagle, że prześlizgnęliśmy się przez życie i ludzi, tracąc z pola widzenia szczegóły..."

Kiedy skończyłam "Gułag", pomyślałam sobie, że pora na coś lekkiego i przyjemnego, padło na jedną z...

Swego czasu byłam psychofanką Carrolla. Tym smutniej mi zapytywać po co napisał tę książkę i o czym ona właściwie jest. Po jej przeczytaniu przed dłuższą chwilę miałam nadzieję, że może jest częścią jakiejś serii, co tłumaczyłoby chaotyczną i dość przypadkową fabułę o niczym.

Swego czasu byłam psychofanką Carrolla. Tym smutniej mi zapytywać po co napisał tę książkę i o czym ona właściwie jest. Po jej przeczytaniu przed dłuższą chwilę miałam nadzieję, że może jest częścią jakiejś serii, co tłumaczyłoby chaotyczną i dość przypadkową fabułę o niczym.

Książka bardzo mnie zaskoczyła, ale w dobry sposób. Nie była tym czego się spodziewałam. Wciągająca ale również bardzo chaotyczna(co mi nie przeszkadzało, gdyż nie miałam problemu z załapaniem o co chodzi). Niestety bardzo zawiodło mnie zakończenie.

Książka bardzo mnie zaskoczyła, ale w dobry sposób. Nie była tym czego się spodziewałam. Wciągająca ale również bardzo chaotyczna(co mi nie przeszkadzało, gdyż nie miałam problemu z załapaniem o co chodzi). Niestety bardzo zawiodło mnie zakończenie.

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Książka bardzo chaotyczna i często niezrozumiała. Moja pierwsza lektura od tego autora i najpewniej ostatnia.

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Książka bardzo chaotyczna i często niezrozumiała. Moja pierwsza lektura od tego autora i najpewniej ostatnia.

Cała powieść ma enigmatyczną otoczkę, dlatego liczyłam na głębszy przekaz w zakończeniu. Niestety nie spełniło moich oczekiwań i nie rozjaśniło tego co autor miał na myśli. Cała druga połowa książki jest jak dla mnie zbyt chaotyczna. Jednakże samo przedstawienie świata rzeczywistego zapadnie mi w pamięć - wątek Billa Edmondsa pokazuje wiele prawd o człowieku. Przyjrzałam się dzięki niemu sobie i zdziwiłam się ilu rzeczy nie pamiętam, od szczegółów wydarzeń, które miały być zapamiętane do końca życia do fabuły przeczytanych książek. Wracając do tematu Jonathan Carroll nie jest autorem dla każdego, szczególnie ta pozycja.

Cała powieść ma enigmatyczną otoczkę, dlatego liczyłam na głębszy przekaz w zakończeniu. Niestety nie spełniło moich oczekiwań i nie rozjaśniło tego co autor miał na myśli. Cała druga połowa książki jest jak dla mnie zbyt chaotyczna. Jednakże samo przedstawienie świata rzeczywistego zapadnie mi w pamięć - wątek Billa Edmondsa pokazuje wiele prawd o człowieku. Przyjrzałam...