Kolacja dla wrony

Jak dotąd to moja jedyna książka Carolla - w przeciwieństwie do gadających psów, formuła krótkich samodzielnych spostrzeżeń na temat świata, życia i ludzi bardzo do mnie przemawia. Ogromną zaletą książki jest możliwość jej przyjmowania w malutkich dawkach - idealne do czytania w codziennym pędzie.

Jak dotąd to moja jedyna książka Carolla - w przeciwieństwie do gadających psów, formuła krótkich samodzielnych spostrzeżeń na temat świata, życia i ludzi bardzo do mnie przemawia. Ogromną zaletą książki jest możliwość jej przyjmowania w malutkich dawkach - idealne do czytania w codziennym pędzie.

Pokaż mimo to

Zwykle nie czytam aż tak krótkich firm, ale to była bardzo interesująca lektura, takie patrzenie oczami jednego z ulubionych autorów, wgląd w jego warsztat i w natręctw, ale najbardziej mi się podobało to, że po skończeniu niemal każdego z tych krótkich fragmentów prawdziwa opowieść zaczynała się w mojej glowie

Zwykle nie czytam aż tak krótkich firm, ale to była bardzo interesująca lektura, takie patrzenie oczami jednego z ulubionych autorów, wgląd w jego warsztat i w natręctw, ale najbardziej mi się podobało to, że po skończeniu niemal każdego z tych krótkich fragmentów prawdziwa opowieść zaczynała się w mojej glowie

Pokaż mimo to

jedno zastrzeżenie: reklamowanie tego, jako pierwszej nie fikcyjnej powieści carolla jest ekhm SŁABE.
pierwsze, nie fikcyjne było "oko dnia".

jedno zastrzeżenie: reklamowanie tego, jako pierwszej nie fikcyjnej powieści carolla jest ekhm SŁABE.
pierwsze, nie fikcyjne było "oko dnia".

Pokaż mimo to

Pomysł "Kolacji dla wrony" jest podobny do "Oka dnia" - zbiór krótkich opowiastek z życia wziętych. Co ciekawe znalazłam caly rozdział skopiowany z "Oka dnia" (brak pomysłu na coś nowego?, Powtarzamy się?).
Tym niemniej- bardzo mi się książka podobała bo i wiele nowych cennych momentów z nią przeżyłam. Jak choćby ten: "Przedmioty po których ślad zaginął: paczka papierosów, czerwona maszyna do pisania, skórzany notes zawierający ręcznie napisaną powieść, której nikt nie chciał wydać, miłosny list z Włoch, wieczne pióro Mont Blanc z lat czterdziestych, które kupiłem na pchlim targu za 50 centów.Kieł mojego psa, okulary ojca, które zachowałem po jego śmierci... Wszystko zniknęło".
Warto zdecydowanie poświęcić czas na "Kolację dla wrony".

Pomysł "Kolacji dla wrony" jest podobny do "Oka dnia" - zbiór krótkich opowiastek z życia wziętych. Co ciekawe znalazłam caly rozdział skopiowany z "Oka dnia" (brak pomysłu na coś nowego?, Powtarzamy się?).
Tym niemniej- bardzo mi się książka podobała bo i wiele nowych cennych momentów z nią przeżyłam. Jak choćby ten: "Przedmioty po których ślad zaginął: paczka papierosów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolacja dla wrony to zbiór przemyśleń autora na temat świata, ludzi, miłości, relacji międzyludzkich, a także krótkich opowiadań z domieszką autobiografii.
Książka skłania do przemyśleń postawionych tematów nad którymi nie zastanawiamy się w pędzie dnia codziennego. Warto w spokoju przeczytać i zwolnić na moment by należycie odebrać wszystkie użyte metafory.

Kolacja dla wrony to zbiór przemyśleń autora na temat świata, ludzi, miłości, relacji międzyludzkich, a także krótkich opowiadań z domieszką autobiografii.
Książka skłania do przemyśleń postawionych tematów nad którymi nie zastanawiamy się w pędzie dnia codziennego. Warto w spokoju przeczytać i zwolnić na moment by należycie odebrać wszystkie użyte metafory.

Pokaż mimo to

Książka, do której na pewno będę wracać w swoim życiu. Opowiadania dają do myślenia i są warte przemyśleń. Autor ma zdrowe podejście do życia. Historie zawarte w tej książce mogą pomagać innym ludziom uwierzyć w siebie i mimo że niektóre z nich są fantastyką literacką to inne opowiadają o życiu w którym najważniejsze jest by się nie poddawać w zmaganiach. Polecam :) Na pewno sama zaopatrzę się w swój własny egzemplarz.

Książka, do której na pewno będę wracać w swoim życiu. Opowiadania dają do myślenia i są warte przemyśleń. Autor ma zdrowe podejście do życia. Historie zawarte w tej książce mogą pomagać innym ludziom uwierzyć w siebie i mimo że niektóre z nich są fantastyką literacką to inne opowiadają o życiu w którym najważniejsze jest by się nie poddawać w zmaganiach. Polecam :) Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękne i trafnie opowiedziane momenty, chwile, odczucia w zaledwie kilku zdaniach. Kwintesencja obserwacji codziennych relacji i wydarzeń.
Carroll zachwyca sposobem opisania tego, co najbardziej ulotne. Krótko i treściwie pokazane zwykłe zachowania, nad którymi nie zastanawiamy się bo dzieją się. Miałam już nie czytać jego książek. Chyba wyrosłam, ale tę pozycję noszę przy sobie w kieszeni, by nie zapominać przetwarzać każdej decyzji, każdej emocji w najmilsze wyobrażenie o sobie i innych.
Polecam szczególnie zapis "Ci, którzy niosą piękno". Tym jesteśmy!

Przepiękne i trafnie opowiedziane momenty, chwile, odczucia w zaledwie kilku zdaniach. Kwintesencja obserwacji codziennych relacji i wydarzeń.
Carroll zachwyca sposobem opisania tego, co najbardziej ulotne. Krótko i treściwie pokazane zwykłe zachowania, nad którymi nie zastanawiamy się bo dzieją się. Miałam już nie czytać jego książek. Chyba wyrosłam, ale tę pozycję noszę ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przy całej mojej sympatii do surrealistycznego pisania Jonathana Carrolla, tutaj czułam, że niestety poszedł zbyt daleko. Ta książka to zlepek tautologicznych, mało odkrywczych frazesów, które każdy już gdzieś słyszał. Z jednej strony nudne opowieści, z drugiej - nieciekawe i przeładowane oczywistościami mądrości, to nie jest coś, czego spodziewałabym się po autorze "Białych jabłek" czy "Kości księżyca". Wszystkim fanom proponuje odpuścić sobie tę wątpliwej jakości lekturę.

Przy całej mojej sympatii do surrealistycznego pisania Jonathana Carrolla, tutaj czułam, że niestety poszedł zbyt daleko. Ta książka to zlepek tautologicznych, mało odkrywczych frazesów, które każdy już gdzieś słyszał. Z jednej strony nudne opowieści, z drugiej - nieciekawe i przeładowane oczywistościami mądrości, to nie jest coś, czego spodziewałabym się po autorze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Nie wiem jak wy, ale ja pamiętam niektóre książki nie tyle z racji tematyki, ile raczej ze względu na okoliczności, w jakich odbywała się lektura."
Jonathan Carroll
To był sierpień, 14 lat temu, sala oddziału położniczego. Urodziłam córeczkę. Zdrową, spokojną. W sali było chyba z pięć kobiet, zatroskanych, obolałych, niespokojnych, zawstydzonych, niepewnie spoglądających na sąsiednie łóżka, kobiet leżących razem ze swoimi nowonarodzonymi dziećmi. Dziwnym meblem, trochę niepasującym do tego pomieszczenia, był duży, wiklinowy bujany fotel. Nikt na nim nie siadał. Pomyślałam więc, dlaczego miałabym nie skorzystać z tego dobrego, miejsca. Siadałam więc w nim, dziecko spało na łóżku, i czytałam książkę Jonathana Carroll. Nie pamiętam tytułu książki. Wiem jednak, że Jonathan Carroll będzie mi się zawsze kojarzył z narodzinami mojej najmłodszej córki, bujanym fotelem, niebieskim szlafrokiem i ogromnym zdziwieniem lekarza, że w ja "jeszcze tutaj" (w otoczeniu bólu, ogromnej troski i wręcz naturalizmu) czytam książkę.

"Nie wiem jak wy, ale ja pamiętam niektóre książki nie tyle z racji tematyki, ile raczej ze względu na okoliczności, w jakich odbywała się lektura."
Jonathan Carroll
To był sierpień, 14 lat temu, sala oddziału położniczego. Urodziłam córeczkę. Zdrową, spokojną. W sali było chyba z pięć kobiet, zatroskanych, obolałych, niespokojnych, zawstydzonych, niepewnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są tacy pisarze (jednak jest ich niewielu), którzy nawet pisząc o przysłowiowym gównie mogą wzruszyć, rozśmieszyć i wprawić w zadumę.. Jednym z nich jest właśnie Jonathan Carroll! Nikt inny nie pisze w taki sposób o miłość, jedzeniu i wiązaniu buta jak on. Niektóre z krótkich opowiadań tu zamieszczonych wycisnęły ze mnie takie emocje, że aż musiałam się zatrzymać i sobie popłakać. Niektóre z kolei sprawiły, że się pośmiałam a jeszcze inny dały mi inny pomysł na ogarnięcie zagadnienia. Carroll jest jednym z moich ukochanych pisarzy..mam wszystkie jego książki i zawsze z niecierpliwością czekam na następne. Ach nikt tak nie pisze o życiu jak on. Polecam z głębi serca!!!

Są tacy pisarze (jednak jest ich niewielu), którzy nawet pisząc o przysłowiowym gównie mogą wzruszyć, rozśmieszyć i wprawić w zadumę.. Jednym z nich jest właśnie Jonathan Carroll! Nikt inny nie pisze w taki sposób o miłość, jedzeniu i wiązaniu buta jak on. Niektóre z krótkich opowiadań tu zamieszczonych wycisnęły ze mnie takie emocje, że aż musiałam się zatrzymać i sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to