Chyba co za dużo to niezdrowo. Nie pokonałam kolejnej powieści Elif Shafak. Dlatego data nie jest datą przeczytania, lecz odłożenia książki po przebrnięciu ok. 2/3 stron. Dlatego uczciwie nie daję oceny - no, bo jaką?
Powieść jest czymś między "Baśniami tysiąca i jednej nocy" a "pamiętnikiem znalezionym w Saragossie". Sama historia tytułowego derwisza ginie między kolejnymi opowiastkami, przypadkami osób, co do których mnie mam pewności, że jak w porządnej powieści na końcu się spotkają.
Możliwe, że to przesyt stylu, klimatu, jaki wokół "tureckości" wytwarza autorka. Bo styl to kwiecisty, pełen ozdób, skoków w bok...
Może wrócę kiedyś. A może nie.

Chyba co za dużo to niezdrowo. Nie pokonałam kolejnej powieści Elif Shafak. Dlatego data nie jest datą przeczytania, lecz odłożenia książki po przebrnięciu ok. 2/3 stron. Dlatego uczciwie nie daję oceny - no, bo jaką?
Powieść jest czymś między "Baśniami tysiąca i jednej nocy" a "pamiętnikiem znalezionym w Saragossie". Sama historia tytułowego derwisza ginie między kolejnymi...

Pierwsza z książek Elif Shaf, do której mnie bardzo nie ciągnęło, a szkoda, bo naczytałam się wiele pozytywnych opinii,i wyszukałam książkę gdzieś na allegro... Jakoś dobrnęłam do końca, i nie czułam tych bajkowych klimatów.
Pewnie to nie ten czas...

Pierwsza z książek Elif Shaf, do której mnie bardzo nie ciągnęło, a szkoda, bo naczytałam się wiele pozytywnych opinii,i wyszukałam książkę gdzieś na allegro... Jakoś dobrnęłam do końca, i nie czułam tych bajkowych klimatów.
Pewnie to nie ten czas...

Pierwszy raz czytałam coś z tego rodzaju literatury.Nie przywykłam do takich dzieł,ale mimo wszystko czytało się dość przyjemnie.
Wartka akcja i przede wszystkim barwne opisy życia w Stambule w tekke klasztoru derwiszów.

Pierwszy raz czytałam coś z tego rodzaju literatury.Nie przywykłam do takich dzieł,ale mimo wszystko czytało się dość przyjemnie.
Wartka akcja i przede wszystkim barwne opisy życia w Stambule w tekke klasztoru derwiszów.

Jak dla mnie zbyt wysublimowana i górnolotna. Może zwyczajnie nie jestem teraz w nastroju do tak uduchowionych książek.

Jak dla mnie zbyt wysublimowana i górnolotna. Może zwyczajnie nie jestem teraz w nastroju do tak uduchowionych książek.

baśnie tysiąca i jednej nocy,nie wiem czy to wina pogody i spadającego ciśnienia czy porywającej narracji ale oczy mi się zamykały -dobre na bezsenne noce

baśnie tysiąca i jednej nocy,nie wiem czy to wina pogody i spadającego ciśnienia czy porywającej narracji ale oczy mi się zamykały -dobre na bezsenne noce

Ta książka została napisana,przed wydaniem Życie pi.Te dwie książki znamionuje podobny klimat,i narracja.Dużo odniesień jest w tej książce do Islamu,jak w Życiu pi do hinduizmu.Główny bohater zmaga się z potrzebą istnienia,nie jest w stanie sam siebie określić.

Ta książka została napisana,przed wydaniem Życie pi.Te dwie książki znamionuje podobny klimat,i narracja.Dużo odniesień jest w tej książce do Islamu,jak w Życiu pi do hinduizmu.Główny bohater zmaga się z potrzebą istnienia,nie jest w stanie sam siebie określić.

Ciężko cokolwiek napisać o tej książce.
Nie należy do tych najprostszych w odbiorze, ale czytelnik nie może się oderwać od tej historii. Z każdej strony płynie magia, a symbole i alegorie stanowią większą część fabuły, mimo tego nie sprawiają wrażenia przesady.
'Sufi' to nietypowa pozycja - jedna z nielicznych, po której czytelnik ma pewnego rodzaju zamęt w głowie i nie wie, co o niej myśleć.

Ciężko cokolwiek napisać o tej książce.
Nie należy do tych najprostszych w odbiorze, ale czytelnik nie może się oderwać od tej historii. Z każdej strony płynie magia, a symbole i alegorie stanowią większą część fabuły, mimo tego nie sprawiają wrażenia przesady.
'Sufi' to nietypowa pozycja - jedna z nielicznych, po której czytelnik ma pewnego rodzaju zamęt w głowie i nie...

Elif Shafak to znana i ceniona turecka pisarka, autorka takich pozycji jak "Bękart ze Stambułu", "Pchli pałac", "Lustra miasta", czy "40 zasad miłości". "Sufi" to jej powieściowy debiut, zdobywca Nagrody Rumiego.

Już od kilku dni zasiadam do laptopa z zamiarem napisania tej recenzji, a po kilku minutach rozmyślań odkładam to na później. Ale basta! Dziś czas wreszcie podzielić się z wami moją opinią. Na wstępie muszę od razu zaznaczyć, że dawno nie miałam do czynienia z książką, o której tak ciężko byłoby mi się wypowiedzieć. "Sufi" jest z całą pewnością bardzo nietypowa.

Opowiada o chłopcu - Pinhanie, który urodził się z dwoistą naturą, jego ciało miało cechy zarówno męskie, jak i damskie. Od maleńkości dbał by jego sekret nie wyszedł na jaw i zastanawiał się, dlaczego właśnie jego to spotkało. Pewnego dnia trafił do świątyni derwiszów, gdzie pozwolono mu pozostać. Przez następne lata powoli godził się z tym, jaki jest, lecz nie rozumiał, dlaczego derwisze nie chcą mianować go jednym z nich. Przy pomocy jednego z przyjaciół zrozumiał, że jeszcze nie przeżył jeszcze nic takiego, o czym mógłby opowiadać. Pinhan wyruszył zatem do Stambułu, by tam odnaleźć swoją własną historię...

"Pojął, że życie będące stałą ucieczką, ukrywaniem się, pełne strachu i nie kończących się obaw, nie jest życiem."

Jest to powieść pełna symboliki i metafor, gdzie nic nie jest oczywiste. Trzeba czytać ją bardzo uważnie, nie można pominąć żadnego zdania. Momentami treść wręcz przytłacza czytelnika, można się w niej pogubić.
Zachwyciło mnie piękno języka z jakim jest napisana. To nie jakieś tam zwykłe czytadło, lecz wspaniała proza.

Historia Pinhana, choć miejscami dziwna, jest także wzruszająca i pełna emocji. Wprowadza w stan melancholii, z której ciężko się szybko otrząsnąć. Gdy zamknęłam książkę, byłam na granicy płaczu i nie mogłam przestać o niej myśleć jeszcze przez długie godziny.

"Nic bowiem nie jest na wskroś złe, tak jak nic nie jest na wskroś dobre. Największe zło czasem działa na niektórych kojąco jak cudowny balsam zasklepiający jątrzące się rany. I choć trudno w to uwierzyć, katastrofa dla jednych będąca końcem świata dla innych może stać się źródłem szczęścia."

Nie jest to powieść dla wszystkich. Wiele osób porzuci ją w trakcie czytania, lecz ci, którzy dotrwają do końca staną się w pewien sposób bogatsi. Najważniejsze to nie zrażać się na początku. Rzadko już spotyka się takie książki, to prawdziwy skarb, wart przeczytania i przemyślenia.

Elif Shafak to znana i ceniona turecka pisarka, autorka takich pozycji jak "Bękart ze Stambułu", "Pchli pałac", "Lustra miasta", czy "40 zasad miłości". "Sufi" to jej powieściowy debiut, zdobywca Nagrody Rumiego.

Już od kilku dni zasiadam do laptopa z zamiarem napisania tej recenzji, a po kilku minutach rozmyślań odkładam to na później. Ale basta! Dziś czas wreszcie...

Żywioły baśni
„Sufi” to pierwsza powieść Elif Shafak, tureckiej pisarki, wymienianej obok i porównywanej do Orhana Pamuka. Utwór powstał w 1997 roku i został doceniony przez krytykę, autorka otrzymała nagrodę przyznawaną za najlepsze dzieła z zakresu literatury mistycznej.

Filozof Empedokles z Akragas (494–434 p.n.e.) to twórca popularnej w starożytnych kulturach teorii, że wszechświat powstał z występujących w czterech stanach skupienia podstawowych pierwiastków (żywiołów): ziemi, powietrza, ognia i wody. Są to elementy nieprzemijające i wieczne, które łączą się z sobą i rozłączają pod wpływem przeciwstawnych sił, zwanych przez filozofa „miłością” i „niezgodą”. Podlegające potężnym mocom żywioły w różnym stopniu i natężeniu wpływają na zmysły człowieka, naturę i etapy jego życia. Człowiek, zbudowany z tych samych żywiołów, jest integralną częścią wszechświata.

Powieść Elif Shafak to baśń i barwna alegoria życia. Pełna symboli i ukrytych znaczeń, zawierająca oprócz odniesień do filozofii Empedoklesa także wątki mistyczne. Mistycyzm jest wywodzącym się z cywilizacji i tradycji i Wschodu nurtem w kulturze, który eksponuje wartość duchowego kontaktu człowieka z bóstwami, siłami wyższymi i naturą. W konsekwencji – na kartach powieści Shafak pojawiają się elementy świata nierzeczywistego i niematerialnego: zjawy, duchy, dżinny i demony, bohaterów zaś nawiedzają prorocze sny i objawienia.
Autorka podzieliła tekst na cztery części, przyporządkowując przedstawioną historię podstawowym żywiołom i odzwierciedlając ich naturę w losach bohaterów.

Żywioł ziemi to historia chłopca, który opuszcza rodzinny dom i próbuje odnaleźć się w klasztorze derwiszów. Ziemia to nagroda za trud i znój, ale także głód, gdy zima nie chce odejść. Ziemia to miejsce, które po śmierci jednakowo przyjmie ciało grzesznika, łotra, nieszczęśliwego kochanka czy świętego…

Żywioł powietrza to historia dzielnicy Stambułu, której mieszkańcy byli tak dumni z własnych cech i urody, że nie zawierali związków małżeńskich z obcymi. Sprzeniewierzyli się jednak duchowi swego dobroczyńcy i utracili przychylność i opiekę. Dobry los odwrócił się od nich. Powietrze to zmienność…

Żywioł ognia to historia sekretnej księgi, która stała się przedmiotem pożądania i nieszczęścia. To także dzieje niespełnionej miłości, a dla kogoś innego – odnalezienie bratniej duszy. Ogień to pożar, a także trawiący płomień miłości i pożądania…

Żywioł wody to historia ułomnej, osieroconej dziewczynki, która nauczyła się nienawiści i pogardy dla ludzi i potrafiła podsycać swój gniew. Czasem powstrzymywała go i uciszała, a czasem zalewał ją nieujarzmioną falą. Woda to niepohamowanie…

„Sufi” – napisana poetyckim językiem powieść o szkatułkowej budowie, zawierająca kwieciste metafory, fragmenty wierszy i poematów, pełna jest ozdobników i ornamentów. Każda część to kolejny fragment baśni, a losy przedstawianych bohaterów są nowymi elementami mozaiki. Czasem mamy wrażenie, że motywy nazbyt oddalają się od zasadniczego wątku, kluczą i meandrują, by nagle powrócić do głównego nurtu. Motywem przewodnim są losy chłopca, który nie może pogodzić się ze swoją podwójną naturą. Nie zagrzewa miejsca w domu rodzinnym ani w przyjaznym klasztorze, udaje się w podróż do Stambułu – miasta pełnego sprzeczności. Tu los zatoczy krąg, a chłopiec odnajdzie swoje przeznaczenie. Czy przestanie walczyć z naturą i pojedna się z wszechświatem?

Czytelnik przekonuje się, że najtrudniejszą podróżą jest ta, którą trzeba podjąć, by poznać siebie; najboleśniejszym doświadczeniem jest zaś przekraczanie własnych ograniczeń.

http://ksiazkioli.blogspot.com/2013/05/sufi-elif-shafak_27.html
http://www.obliczakultury.pl/literatura/beletrystyka/proza-zagraniczna/3580-sufi-elif-shafak-recenzja

Żywioły baśni
„Sufi” to pierwsza powieść Elif Shafak, tureckiej pisarki, wymienianej obok i porównywanej do Orhana Pamuka. Utwór powstał w 1997 roku i został doceniony przez krytykę, autorka otrzymała nagrodę przyznawaną za najlepsze dzieła z zakresu literatury mistycznej.

Filozof Empedokles z Akragas (494–434 p.n.e.) to twórca popularnej w starożytnych kulturach teorii,...

Elif Shafak jest znaną turecką pisarką, która na swoim koncie posiada wiele tytułów oraz kilka nagród. Moje spotkanie z jej twórczością odbyło się podczas lektury książki „Sufi”. Nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać, aczkolwiek i pióro autorki było mi nieznane oraz klimat, w jakim pisze, również nie miałam okazji poznać. Co teraz mogę powiedzieć o samej pisarce? Z pewnością to, że potrafi stworzyć orientalną i klimatyczną powieść, która dosłownie pochłania czytelnika w wir kolorowej i wartkiej akcji. W życiu nie spotkałam się z tytułem, który tak mocno pochłonął mnie bez reszty. Dzięki powieści Elif Shafak ta sztuka się udała. Dlatego mam nadzieję, że to nie ostatnia jej książka, którą przeczytam…

Pewnego dnia mały chłopiec Pinhan trafia do bractwa derwiszów, gdzie chcąc zrozumieć sens swojej egzystencji, pozostaje wśród sufich. Mijają lata, jednak chłopak wciąż posiada mnóstwo wątpliwości. Postanawia wyruszyć w dalszą podróż. Trafia do Stambułu, gdzie nic nie jest takie, jakie być powinno. Pinhan poznaje wiele osób, w tym siedem Staruch – strażniczek ludowej mądrości. To spotkanie okaże się mieć naprawdę zaskakujący koniec…

Powieść rozpoczyna się dość spokojnie, niepozornie, może nawet lekko powiewa nudą. Poznajemy bohatera oraz to, w jaki sposób znalazł się w bractwie derwiszów. Autorka w bardzo przemyślany i ilustracyjny sposób przekazała całą barwę tych wydarzeń. My jako czytelnicy śledzimy dalsze losy bohatera z zapartym tchem. Nie ma tu miejsca na tandetę i banały. Cała fabuła jest skupiskiem pewnej magicznej atmosfery, który ma swój początek już na pierwszej stronie. Do samego końca nie jesteśmy w stanie wybudzić się z tej atmosfery, która otacza powieść. Za to należą się wielkie brawa pisarce. Potrafi jednocześnie i wykreować świetną fabułę i napisać ją w bardzo dobrym i bogato językowo stylu. Rzadko spotykam tego typu autorów…

Odkąd przeczytałam opis i zobaczyłam okładkę „Sufi” zaczęło kojarzyć mi się z baśniami, jakie czytywałam dawniej. Dzięki dobrej autorskiej kreacji ten tytuł śmiało można nazwać współczesną baśnią. Elif Shafak w bardzo charakterystyczny, taki orientalny i barwny sposób ukazała Turcję, zwyczaje derwiszów oraz lokalne wierzenia. Turcja, nie ukrywam, to dla mnie taka egzotyka, nieco niedostępna, a mocno kusząca. Dzięki tej powieści wiele elementów poznałam na nowo. Ale przede wszystkim wspaniale spędziłam swój czas na naprawdę świetnej lekturze. W życiu nie stwierdziłabym, że czas spędzony na czytaniu tej książki był choć w małym stopniu zmarnowany.

Niby książka przypadła mi mocno do gustu, jednak ciężko o niej cokolwiek powiedzieć. Jest gdzieś we mnie pewna blokada, która nie pozwala mi na dogłębną analizę ciekawej treści tej książki. Powiem zatem krótko: kto nie czytał powieści Elif Shafak, nie wie, co stracił. Piór tej autorki kreuje naprawdę świetne fabuły, ciekawych bohaterów i mnóstwo baśniowych wydarzeń, jakie mają swoje miejsce na kartach jej powieści. Jej twórczość nie jest przeznaczona tylko dla miłośników egzotycznej literatury, to przede wszystkim uczta dla wyobraźni dla każdego pasjonata literatury. „Sufi” również należy do grona tych powieści, które przyjemnie się czyta i o których się długo pamięta. Ja z pewnością wrócę do niej nie raz. Z pewnością. Gorąco polecam!

Elif Shafak jest znaną turecką pisarką, która na swoim koncie posiada wiele tytułów oraz kilka nagród. Moje spotkanie z jej twórczością odbyło się podczas lektury książki „Sufi”. Nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać, aczkolwiek i pióro autorki było mi nieznane oraz klimat, w jakim pisze, również nie miałam okazji poznać. Co teraz mogę powiedzieć o samej pisarce? Z...