Cudowna opowieść o różnych obliczach tęsknoty i miłości, o poszukiwaniu własnej tożsamości i przekraczaniu pewnych granic. Shafak to jeden z najsilniejszych i najbardziej wyrazistych głosów współczesnej prozy, gdyż wplata w czule tkane historie problemy dręczące współczesne społeczeństwa, co udowadnia właśnie w "Wyspie zaginionych drzew". Autorka genialnie operuje piórem, fabuła jest płynna, a bohaterowie niejednoznaczni o złożonych osobowościach. Do tego dołącza przepiękny manifest na cześć matki natury, hołd złożony faunie i florze. Powieść czyni nietuzinkową obraz upersonifikowanego drzewa figowego - jest to idealny narrator i świetnie wkomponowane w ramy uzupełnienie całości historii Ady i jej rodziny związanej z rajskim Cyprem. Bardzooo polecam!

Cudowna opowieść o różnych obliczach tęsknoty i miłości, o poszukiwaniu własnej tożsamości i przekraczaniu pewnych granic. Shafak to jeden z najsilniejszych i najbardziej wyrazistych głosów współczesnej prozy, gdyż wplata w czule tkane historie problemy dręczące współczesne społeczeństwa, co udowadnia właśnie w "Wyspie zaginionych drzew". Autorka genialnie operuje piórem,...

IG:ksiazki_wloczykija
Elif Shafak w mistrzowski sposób snuje historię rodzinnych tajemnic i miłości, ukrytych między gałęziami drzewa figowego. "Wyspa zaginionych drzew" to podróż przez czas i przestrzeń, której korzenie sięgają najgłębszych zakamarków ludzkiego serca.

To, co mnie najbardziej urzekło, to umiejętność autorki ukazania skomplikowanych relacji rodzinnych w kontekście burzliwej historii Cypru. Ada, choć urodzona w Londynie, staje przed dziedzictwem, którego nieświadoma, a drzewo figowe staje się kluczem do rozgrywki.

Historia miłości między Kostasem a Defne, osadzona w realiach wojny domowej na Cyprze, to mistyczny element powieści. Shafak maluje obraz zakazanej miłości, w której tajemnicze spotkania w lokalnej tawernie stają się symbolicznym tańcem między wrogościami narodowymi.

Drzewo figowe, świadek zakazanej miłości, przenosi się do londyńskiego ogrodu Kostasa, gdzie staje się mostem między przeszłością a teraźniejszością Ady. To, jak Shafak splata te wątki, to majstersztyk, który trzyma czytelnika w napięciu od pierwszej strony.

Język autorki to połączenie poezji i prozy, co czyni tę powieść niezwykłą. Shafak przemierza czas i przestrzeń, ukazując, że korzenie przeszłości są nieodłączną częścią tożsamości. Kiedy Ada odkrywa prawdę o swoich rodzicach, czytelnik jest z nią na każdym kroku, pełen emocji i zaskoczeń.

"Wyspa zaginionych drzew" to nie tylko książka, to opowieść o poszukiwaniu tożsamości, miłości i odwadze, splątanej w gałęziach drzewa figowego. Shafak stworzyła arcydzieło, które przenika do serca czytelnika, pozostawiając go z refleksją nad tym, jak historia kształtuje naszą teraźniejszość.

IG:ksiazki_wloczykija
Elif Shafak w mistrzowski sposób snuje historię rodzinnych tajemnic i miłości, ukrytych między gałęziami drzewa figowego. "Wyspa zaginionych drzew" to podróż przez czas i przestrzeń, której korzenie sięgają najgłębszych zakamarków ludzkiego serca.

To, co mnie najbardziej urzekło, to umiejętność autorki ukazania skomplikowanych relacji rodzinnych w...

Niszczyć jest bardzo łatwo.
Ale budować od nowa trudno i mozolnie.
Czasami wręcz niemożliwie.
Przeczytałam właśnie piękną, poruszającą do głębi historię o historii.
Piękną, choć wolałabym aby taka historia się nie wydarzała.

Niszczyć jest bardzo łatwo.
Ale budować od nowa trudno i mozolnie.
Czasami wręcz niemożliwie.
Przeczytałam właśnie piękną, poruszającą do głębi historię o historii.
Piękną, choć wolałabym aby taka historia się nie wydarzała.

Piękna opowieść, z początku kojarzyła mi się z "Wyspą" Hislop, ale na szczęście potem historia poszła swoją drogą.

Piękna opowieść, z początku kojarzyła mi się z "Wyspą" Hislop, ale na szczęście potem historia poszła swoją drogą.

niewiarygodne jest to, że czytelnik przywiązuje się do drzewa… :)

niewiarygodne jest to, że czytelnik przywiązuje się do drzewa… :)

Książka, od której nie można się oderwać, jednocześnie przez cały czas zżymając się na to, jak bardzo jest pretensjonalna. tylko część wątków satysfakcjonująco domknięta, postaci bez żadnej głębi. najciekawsze są fragmenty opowiadające o przeszłości i cypryjskich zamieszkach w latach 70.
EDIT: minął tydzień od przeczytania, a historia targanej konfliktami ubiegłego wieku wyspy wciąż do mnie wraca - co prawda tylko właśnie ta część z przeszłości. zmieniam zatem ocenę na wyższą, w dużej mierze podyktowaną niedawnym pobytem w Nikozji i zachwyceniem się tym przedziwnym miastem od pierwszego wejrzenia.

Książka, od której nie można się oderwać, jednocześnie przez cały czas zżymając się na to, jak bardzo jest pretensjonalna. tylko część wątków satysfakcjonująco domknięta, postaci bez żadnej głębi. najciekawsze są fragmenty opowiadające o przeszłości i cypryjskich zamieszkach w latach 70.
EDIT: minął tydzień od przeczytania, a historia targanej konfliktami ubiegłego wieku...

Książka stycznia 2023 w Klubie Czułej Czytelniczki.

Napisana z ogromnym poszanowaniem natury opowieść o miłości, przynależności, traumie pokoleniowej i depresji, która zaczyna się w latach ’70- tych na rozdartym turecko-greckim konfliktem Cyprze.

Jednym z głównych wątków „Wyspy zaginionych drzew” jest miłości Greka Kostasa i Turczynki Defne, którzy poznają się i zakochują w sobie tuż przed zamachem stanu na Cyprze.

Drugi to historia 16-letniej córki Kostasa i Defne, która próbuje poradzić sobie ze śmiercią cierpiącej na depresję matki. Ada, wychowana w Wielkiej Brytanii w odcięciu od cypryjskich korzeni, dopiero teraz zaczyna odkrywać historię swojej rodziny, miłości rodziców i konfliktu, który podzielił wyspę.

Ale magia opowieści snutej przez Elif Shafak w „Wyspie” dzieje się również poza głównymi wątkami: w historii właścicieli cypryjskiej tawerny „Szczęśliwa figa”, we wspomnieniach i wierzeniach ciotki Ady i w rozdziałach, których rolę narratorki przejmuje drzewo figowe <3 .

Podczas spotkania w Klubie Czułej Czytelniczki rozmawiałyśmy o wątkach, które zrobiły na nas największe wrażenie, o relacji Ady z ciotką, o miłości Kostasa i Defne, i o wrażliwości na otaczający nas świat roślin i zwierząt. Zastanawiałyśmy się również nad zakończeniem, bo klamra, na którą zdecydowała się autorka wywoła w Klubowiczkach mieszane uczucia. Poruszyłyśmy również temat wychowania bez korzeni, bez znajomości historii miejsca, z którego pochodzimy i o tym, czy nowe życie to zawsze nowy początek, czysta niezapisana karta.

Mój ulubiony motyw „Wyspy” to przewijająca się przez całą fabułę miłość do natury. Delikatność i zrozumienia z jaką Elif Shafak pisze o wszystkich istotach (nawet komarzycy) bardzo mnie poruszyła.

Książka stycznia 2023 w Klubie Czułej Czytelniczki.

Napisana z ogromnym poszanowaniem natury opowieść o miłości, przynależności, traumie pokoleniowej i depresji, która zaczyna się w latach ’70- tych na rozdartym turecko-greckim konfliktem Cyprze.

Jednym z głównych wątków „Wyspy zaginionych drzew” jest miłości Greka Kostasa i Turczynki Defne, którzy poznają się i zakochują...

Spodziewałam się czegoś więcej. Zero emocji. A w sumie historia jest opowiadana bez powodu, bo ani główna bohaterka nie dąży do poznania losów rodziny, ani też ojciec o to nie zabiega. Ciotka się pojawia nie wiadomo po co, ani nie ma wpływu na wydarzenia ani nic nie wyjasnia. Zakończenie totalnie dziwne. Nie dowiedziałam się też niczego nowego na temat samego Cypru. Nie ma akcji, nie ma emocji, parę ciekawostek na 400 stronach książki w której nic się nie dzieje.

Spodziewałam się czegoś więcej. Zero emocji. A w sumie historia jest opowiadana bez powodu, bo ani główna bohaterka nie dąży do poznania losów rodziny, ani też ojciec o to nie zabiega. Ciotka się pojawia nie wiadomo po co, ani nie ma wpływu na wydarzenia ani nic nie wyjasnia. Zakończenie totalnie dziwne. Nie dowiedziałam się też niczego nowego na temat samego Cypru. Nie ma...

Pierwsza część książki jest niesamowicie wciągająca i przyjemna, tak że się pochłania wszystko szybko i chce się więcej! Przyjemne opisy przyrody, przyjemna fabuła.
Jednakże w drugiej połowie była dla mniej mniej absorbująca a cala historia zrobiła się nieco błaha.

Pierwsza część książki jest niesamowicie wciągająca i przyjemna, tak że się pochłania wszystko szybko i chce się więcej! Przyjemne opisy przyrody, przyjemna fabuła.
Jednakże w drugiej połowie była dla mniej mniej absorbująca a cala historia zrobiła się nieco błaha.

To pierwsza książka jaką przeczytałam Elif Shafak. Bardzo plastycznie i żywo opowiedziana historia miłości, nienawiści, Cypru targanego wewnętrznymi walkami. Aż ciężko się otrząsnąć tak świeżo po przeczytaniu tej historii, bo uczucia wylewają się wprost z tej opowieści, ciężki smutek , ale też otucha, że była taka wielka miłość jaką Kostas i Defne się darzyli nawzajem. Miłość, którą się nie ugięła pod naporem czasu i nienawiści, która była między Turkami , a Grekami. Jednak traumy oplatają od spodu i zaciskają się silnie jak korzenie, niebezpieczne, bo niewidoczne, ukryte pod ziemią. Drzewa są bardzo ważne w tej powieści, zobaczycie sami. Miłość i ból idzie ramię w ramię. "Zapomnienie to lekarstwo na traumy" . "Miłość powinna nazywać się czymś złudnym, co ostatecznie łamie serce". Naprawdę jestem pod ogromnym wrażeniem książki Elif Shafak. Dziękuję za to przeżycie.

To pierwsza książka jaką przeczytałam Elif Shafak. Bardzo plastycznie i żywo opowiedziana historia miłości, nienawiści, Cypru targanego wewnętrznymi walkami. Aż ciężko się otrząsnąć tak świeżo po przeczytaniu tej historii, bo uczucia wylewają się wprost z tej opowieści, ciężki smutek , ale też otucha, że była taka wielka miłość jaką Kostas i Defne się darzyli nawzajem....