Książka pisana z punktu widzenie (a raczej niesłyszenia) osoby z wiekiem tracącej słuch. Bohater popada w stany depresyjne przez swoją ułomność. Przedstawia jak zanikający słuch doprowadza do utraty więzi z najbliższym otoczeniem. Książka przestroga. Raczej każdy z nas w pewnym momencie życia będzie miał w swoim otoczeniu osobę lub osoby z takimi zaburzeniami, warto tę książkę przeczytać by poznać problemy, z których nie zdajemy sobie sprawy, a które mogą dotknąć bliskie nam osoby lub nas samych.

Książka pisana z punktu widzenie (a raczej niesłyszenia) osoby z wiekiem tracącej słuch. Bohater popada w stany depresyjne przez swoją ułomność. Przedstawia jak zanikający słuch doprowadza do utraty więzi z najbliższym otoczeniem. Książka przestroga. Raczej każdy z nas w pewnym momencie życia będzie miał w swoim otoczeniu osobę lub osoby z takimi zaburzeniami, warto tę...

dobrze się czyta, jest śmiesznie-gorzka. Niby wciąż pisze o ulubionym przez jego czytelników światku uniwersyteckim, ale już z perspektywy emeryta, który powoli się rozpada i pogrąża w beznadziei. Doceniam temat i wykonanie, jednak przeczytałam raczej z przywiązania niż z zachwytu...

dobrze się czyta, jest śmiesznie-gorzka. Niby wciąż pisze o ulubionym przez jego czytelników światku uniwersyteckim, ale już z perspektywy emeryta, który powoli się rozpada i pogrąża w beznadziei. Doceniam temat i wykonanie, jednak przeczytałam raczej z przywiązania niż z zachwytu...

Starzejący się i głuchnący Lodge napisał książkę o starzejącym się i głuchnącym profesorze. Akcji jako takiej tu niewiele, więc wielbiciele szybkiej akcji będą rozczarowani, jednak prawdy, czy też życiowej mądrości tej książki nie sposób nie zauważyć.

"Skazani na ciszę" ma formę pamiętnika. Emerytowany profesor lingwistyki - Desmond Bates - głuchnie, co jest źródłem wielu nieporozumień. Sytuacje bywają komiczne, ale też groźne, zawsze jednak są powodem głębokiej frustracji głównego bohatera. Tytułowi 'skazani na cisze" to głusi, ale też odchodzący - skazani na śmierć. Drugim ważkim tematem, obok głuchoty, jest starość. [...]
Lodge znakomicie pokazuje skomplikowane rodzinne relacje: miłość i niechęć równocześnie [...] Ambiwalencja uczuć jest subtelnie sygnalizowana, ledwie zaznaczona. [...]

Równie ciekawe są relacje starzejącego się, emerytowanego profesora z młodą doktorantką - Alex. Mimo okładkowej zapowiedzi, a może raczej na szczęcie, nie jest to wcale główny wątek powieści. Dziewczyna jest intrygantką i mitomanką i komplikuje życie kilku osobom, w tym Batesowi. Jednak jej obecność w powieści jest pretekstem do zderzenia młodości i starości [...]
A sama Alex to ciekawy obraz psychopatki, takiej jak wielu obok nas, z czego zwykle nie zdajemy sobie sprawy.

"Skazani na ciszę" to jednak nie studium psychologiczne Alex, jeśli już to Desmonda. W gruncie rzeczy to spokojna powieść o sensie życia, akceptacji nieuchronnego starzenia i śmierci. Bawi, wzrusza i irytuje na przemian. Nie pozbawiony autoironicznego zacięcia narrator bawi sarkastycznym humorem, irytuje biernością i wzrusza stosunkiem do najbliższych.

Cała opinia tu: http://slowooslowach.blox.pl/2018/05/Skazani-na-cisze-David-Lodge.html

Starzejący się i głuchnący Lodge napisał książkę o starzejącym się i głuchnącym profesorze. Akcji jako takiej tu niewiele, więc wielbiciele szybkiej akcji będą rozczarowani, jednak prawdy, czy też życiowej mądrości tej książki nie sposób nie zauważyć.

"Skazani na ciszę" ma formę pamiętnika. Emerytowany profesor lingwistyki - Desmond Bates - głuchnie, co jest źródłem wielu...

Błyskotliwe i napisane z humorem - tak można określić powieści Davida Lodge'a, z którymi do tej pory się zetknęłam. I właśnie to poczucie humoru autora jest czymś, na czym nigdy się nie zawiodłam. Podczas lektury wiele razy śmiałam się w głos z zabawnych dialogów czy nieporozumień spowodowanych niedosłyszeniem. Bohaterowie interesujący, fabuła też ciekawa... tyle tylko że mniej więcej w połowie, może w 2/3 książki, coś się psuje i nie czyta się jej już tak dobrze. Nie wiedzieć czemu właściwie, ale coś "siada". Dlatego daję ocenę tylko dobrą.

Błyskotliwe i napisane z humorem - tak można określić powieści Davida Lodge'a, z którymi do tej pory się zetknęłam. I właśnie to poczucie humoru autora jest czymś, na czym nigdy się nie zawiodłam. Podczas lektury wiele razy śmiałam się w głos z zabawnych dialogów czy nieporozumień spowodowanych niedosłyszeniem. Bohaterowie interesujący, fabuła też ciekawa... tyle tylko że...

To pierwsza, z jaką się zetknęłam, książka tego autora, ale tak sobie myślę, że David Lodge to najbardziej czeski ze znanych mi pisarzy brytyjskich;) Czytając "Skazanych na Ciszę" znalazłam to wszystko, co uwielbiam w literaturze czeskiej właśnie - inteligentny humor, satyrę "na samego siebie" i mnóstwo powodów, dla których łezka kręci się w oku. To książka o tym, co najważniejsze - o życiu codziennym; o ludzkich słabościach i ułomnościach, o rodzinie, bliskości, godnym umieraniu... Główna postać i jednocześnie narrator, w swojej chwilami niegroźnej nieporadności rozczulał mnie, ale też wzbudzał ogromną sympatię. Ot, zwyczajny, przyzwoity facet, z rozterkami, jak prawie (pewnie) u każdego. Nie jest to książka, którą czyta się z wypiekami na twarzy, ale za to emanuje takim ciepłem, że dla mnie było ono na tyle ważne, że zupełnie nie raziła banalna, być może, fabuła. O, i duży plus za wątek polski;)
Na koniec, (nie chciałam zaczynać od laurek;) dziękuję Katarzynie Bartnickiej, bo dzięki jej opiniom zwróciłam uwagę na autora, o którym jeszcze kilka tygodni temu pojęcia nie miałam, a mam nadzieję, że dzięki jego prozie czeka mnie jeszcze wiele dobrych emocji.

To pierwsza, z jaką się zetknęłam, książka tego autora, ale tak sobie myślę, że David Lodge to najbardziej czeski ze znanych mi pisarzy brytyjskich;) Czytając "Skazanych na Ciszę" znalazłam to wszystko, co uwielbiam w literaturze czeskiej właśnie - inteligentny humor, satyrę "na samego siebie" i mnóstwo powodów, dla których łezka kręci się w oku. To książka o tym, co...

To taka powieść do której człowiek długo się zbiera, a potem nie można się oderwać.
W krótkiej wzmiance reklamującej zarys powieści można wyciągnąć wniosek, że jest to historia starzejącego się emerytowanego wykładowcy, który spotyka młodą studentkę i.
Nie rozumiem czemu wydawca chcąc zachęcić czytelnika by sięgnął po tę właśnie pozycje musi sugerować coś tak prymitywnego jak seks między starszym panem i dwukrotnie młodsza od niego kobietą.
Ale to przecież Lodge i wiadomo, że w jego powieści będzie można odkryć drugie, trzecie i czwarte dno. Bo gruncie rzeczy to bardzo refleksyjna powieść, która mówi o relacji głównego bohatera ze swoimi najbliższymi, o jego wątpliwościach i zmaganiach z postępującą głuchotą i jej konsekwencjami.
Chociaż nie znajdzie się w tej powieści jakiś spektakularnych akcji, burzliwego seksu czy sprośnych dowcipów, to jednak czyta się ją z miłym uczuciem niecierpliwości “co będzie dalej”, a niektóre sytuacje wynikające z niedomówień potrafią bardzo rozśmieszyć. Krótko mówiąc jest to powieść o człowieku, spisana w formie dziennika, gdzie opowiada o codziennych wydarzeniach, swoich przemyśleniach i wynikających z nich wnioskach. A Lodge ma niezaprzeczalnie ogromny talent pisania o rzeczach zwykłych w sposób niezwykle pasjonujący, tak że nawet banalne wydarzenie staje się czymś niebywałym.
I to właśnie sprawia, że lektura tej powieści jest tak wciągająca i zajmująca.

To taka powieść do której człowiek długo się zbiera, a potem nie można się oderwać.
W krótkiej wzmiance reklamującej zarys powieści można wyciągnąć wniosek, że jest to historia starzejącego się emerytowanego wykładowcy, który spotyka młodą studentkę i.
Nie rozumiem czemu wydawca chcąc zachęcić czytelnika by sięgnął po tę właśnie pozycje musi sugerować coś tak prymitywnego...

jedna z gorszych powieści tego autora i jedna z ostatnich, może dlatego, spadek formy ??!

jedna z gorszych powieści tego autora i jedna z ostatnich, może dlatego, spadek formy ??!

Słodko gorzki smak wieku podeszłego. Jak na Lodge'a smutna i mocno refleksyjna.

Słodko gorzki smak wieku podeszłego. Jak na Lodge'a smutna i mocno refleksyjna.

Obowiązkowo na półce. Tematyka mi bliska.

Obowiązkowo na półce. Tematyka mi bliska.

Świetnie oddane problemy starszych ludzi i opieki nad nimi oraz cudowny humor autora

Świetnie oddane problemy starszych ludzi i opieki nad nimi oraz cudowny humor autora