Wędrujemy wraz z dwójką bohaterów przez paleolityczną Europę. Autorka włożyła dużo trudu w pokazanie ówczesnej kultury materialne, warunków środowiska i wierzeń. Pisarstwo nie jest może najwyższej próby, brak tam emocji, brak większego psychologicznego wejścia w postać, brak zachwycających opisów. Czyta się momentami bardzo topornie.
Na uwagę zasługuje fragment gry podróżnicy spotykają plemię gdzie władzę przejęły kobiety i co to spowodowało. Współczesne feministki, która bazują na nienawiści do mężczyzn, powinny to przeczytać. Pouczające. Swoją drogą nie uważam żeby ówcześni ludzie mogli się tak nielogicznie,, antyantropologicznie zachować. Te wściekłe baby to oczywiście fikcja literacka, ale warta uwagi.

Wędrujemy wraz z dwójką bohaterów przez paleolityczną Europę. Autorka włożyła dużo trudu w pokazanie ówczesnej kultury materialne, warunków środowiska i wierzeń. Pisarstwo nie jest może najwyższej próby, brak tam emocji, brak większego psychologicznego wejścia w postać, brak zachwycających opisów. Czyta się momentami bardzo topornie.
Na uwagę zasługuje fragment gry...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Kolejna część historii i nie ustępuje poprzednim. Nadal mnie ciekawi co będzie dalej.
Niestety zaczęłam omijać sceny erotyczne bo mnie niezwykle nudziły i ileż razy można czytać to samo?!?! (chyba się starzeje:))
Reszta jest ok.

Kolejna część historii i nie ustępuje poprzednim. Nadal mnie ciekawi co będzie dalej.
Niestety zaczęłam omijać sceny erotyczne bo mnie niezwykle nudziły i ileż razy można czytać to samo?!?! (chyba się starzeje:))
Reszta jest ok.

No cóż, zasadniczo w poprzednich recenzjach tego cyklu napisałam już wszystko.
Historia jest na tyle ciekawa, że sięgam chętnie po kolejne części. Nużą mnie nieco opisy erotyczne bo odnoszę wrażeniem, że autorka się powtarza. Zaczełam je mijać i nie odczułam żebym cokolwiek straciła:):)

No cóż, zasadniczo w poprzednich recenzjach tego cyklu napisałam już wszystko.
Historia jest na tyle ciekawa, że sięgam chętnie po kolejne części. Nużą mnie nieco opisy erotyczne bo odnoszę wrażeniem, że autorka się powtarza. Zaczełam je mijać i nie odczułam żebym cokolwiek straciła:):)

Długa droga do domu. Jondalar postanawia zabrać Aylę do jego ojczystego plemienia. Czeka ich jednak długa wędrówka.

Ten tom to jeden wielki opis podróży. Jest to dosyć monotonna wędrówka – bohaterowie rozmawiają głównie o tym samym, spotykają niewielu ludzi, z którymi interakcja ma zazwyczaj bardzo podobny przebieg, a od czasu do czasu zdarzają się rozbudowane sceny erotyczne, których natężenie przekracza już zdecydowanie granice dobrego smaku. Po drodze wprawdzie pojawia się parę pomysłowych wynalazków umożliwiających bohaterom przetrwanie, ale jest ich stosunkowo niewiele.

Dużą część powieści stanowią opisy przyrody. Z jednej strony trzeba pochwalić autorkę za podanie szczegółowych informacji dotyczących ówczesnej fauny i flory. Z drugiej jednak te opisy tak naprawdę są za długie i nie wnoszą wiele do akcji, a jedynie ją spowalniają. Gdyby je skrócić, książka wiele by zyskała.

Jednym z urozmaiceń wędrówki jest spotkanie bohaterów z wrogim plemieniem przypominającym Amazonki. Był to bardzo obiecujący wątek, bo poruszał kwestie nierówności płciowej, a także moralnych niejednoznaczności związanych z tą sytuację. Zadaje się tu pytanie do jakiego stopnia ofiary mają prawo do zemsty. Jednakże główna antagonistka szybko staje się karykaturą samej siebie, a sam wątek zostaje bardzo brutalnie i moim zdaniem bezsensownie zakończony.

W tym tomie dochodzi też do spotkania z przedstawicielami neandertalczyków. Miło było zobaczyć ponowną interakcję Ayli z jej „pobratymcami”, a także reakcję Jondalara na to wszystko. Być może jest to zwiastun zmieniających się relacji z homo sapiens. Jednakże było to też trochę cofnięcie Ayli pod względem rozwoju postaci – znowu musi mierzyć się z traumą, z którą zdążyła się już pogodzić w poprzednim tomie.

Tom ten jest jeszcze słabszy niż poprzednik. Wyraźnie widać brak pomysłów i przeciąganie powieści na siłę. Aż boję się sięgać po kolejną odsłonę.

Długa droga do domu. Jondalar postanawia zabrać Aylę do jego ojczystego plemienia. Czeka ich jednak długa wędrówka.

Ten tom to jeden wielki opis podróży. Jest to dosyć monotonna wędrówka – bohaterowie rozmawiają głównie o tym samym, spotykają niewielu ludzi, z którymi interakcja ma zazwyczaj bardzo podobny przebieg, a od czasu do czasu zdarzają się rozbudowane sceny...

Lepsza od ,,Łowców mamutów", akcja już się tak nie wlecze, momentami jest dynamiczna. Zaczynam doceniać ogrom pracy autorki, nad ożywieniem muzealnych artefaktów, puszczeniem w ruch preantycznego świata. Opisy mało plastyczne, a może to kwestia tłumaczenia. Powieść czytało się dość przyjemnie. Duży minus za pornografię, zupełnie zbyteczną, psującą całość. Frapuje mnie ta uprzejmość ówczesnych ludzi względem siebie (a z wyłączeniem neandertalczyków),to wprost nieprawdopodobne w tamtych czasach. Pobrzmiewa to Janem Jakubem Rousseau, z jego przekonaniem o dobroci ludzi pierwotnych, co raczej uważa się dziś za nieprawdopodobne. Także język nie był wtedy tak bardzo rozwinięty, szczególnie w zakresie pojęć abstrakcyjnych.

Lepsza od ,,Łowców mamutów", akcja już się tak nie wlecze, momentami jest dynamiczna. Zaczynam doceniać ogrom pracy autorki, nad ożywieniem muzealnych artefaktów, puszczeniem w ruch preantycznego świata. Opisy mało plastyczne, a może to kwestia tłumaczenia. Powieść czytało się dość przyjemnie. Duży minus za pornografię, zupełnie zbyteczną, psującą całość. Frapuje mnie ta...

Jak na takie jaskiniowe romansidło to ja biorę wszystko w ciemno. Dawno nie nie miałem w rękach takiego pochłaniacza czasu, który przeczytałem kilka razy bez zbędnych dywagacji. Polecam jako mega relaksującą rozrywkę; zresztą niebawem znów przeczytam całą serię - chyba to już będzie z siódmy raz :)

Jak na takie jaskiniowe romansidło to ja biorę wszystko w ciemno. Dawno nie nie miałem w rękach takiego pochłaniacza czasu, który przeczytałem kilka razy bez zbędnych dywagacji. Polecam jako mega relaksującą rozrywkę; zresztą niebawem znów przeczytam całą serię - chyba to już będzie z siódmy raz :)

Książka opisuje wędrówkę mężczyzny i kobiety, w epoce kamienia łupanego. Przemierzają wszerz kontynent odpowiadający dzisiejszej Europie, kierując się w stronę przeciwną do biegu wielkiej rzeki. Podczas swojej podróży spotykają różne plemiona i społeczności. Ayli udało się , jako pierwszej wśród jej współczesnych, udomowić zwierzęta: konie, wilka i lwa jaskiniowego. To sprawia, że pojawienie się głównych bohaterów wywołuje spore poruszenie oraz strach w osadach ludzkich. Niestety, pomimo że pomysł na książkę jest ciekawy, opisy kultur i zachowań ludzkich niebanalne, to całość nie zachwyca. Kilkustronicowe, drobiazgowe wyliczanie roślin, czy też otaczającej przyrody zwyczajnie nudzi. Encyklopedyczne wiadomości na temat człowieka pierwotnego usypiają czytelnika. A główni bohaterowie, w każdej napotkanej osadzie relacjonują swoje biografie, co nie przydaje dramatyzmu akcji. Niekiedy zadziwia złożoność myślenia i wnioskowania człowieka epoki kamienia łupanego. Autorka stawia kontrowersyjną tezę, iż wszystkie ludy zamieszkujące obszar obecnej Europy mówiły językami, mającymi wspólny źródłosłów oraz oddawały cześć Matce Ziemi. Przeczytać można, lecz nie trzeba.

Książka opisuje wędrówkę mężczyzny i kobiety, w epoce kamienia łupanego. Przemierzają wszerz kontynent odpowiadający dzisiejszej Europie, kierując się w stronę przeciwną do biegu wielkiej rzeki. Podczas swojej podróży spotykają różne plemiona i społeczności. Ayli udało się , jako pierwszej wśród jej współczesnych, udomowić zwierzęta: konie, wilka i lwa jaskiniowego. To...

"Wielka wędrówka", jak już sugeruje nam tytuł, opowiada o dalszej wędrówce Ayli i Jondalara do rodzinnej krainy mężczyzny. Na szczęście fabuła wzbogaci się o kilka ciekawych wydarzeń, więc nie umrzemy z nudów. I konarów jakby mniej, może się Jondalar bał, że mu to i owo odmarznie na tym lodowcu.

Nasi dzielni i jurni główni bohaterowie natkną się w tej części na mniej przyjaźnie nastawionych ludzi. W końcu jakaś odmiana, te wszystkie sympatyczne twarze już mi się opatrzyły. To nie jedyna przygoda, która czeka ich w drodze do lodowca, ale po co zdradzać wszystkie szczegóły, powiem tylko, że w porównaniu do "Rzeki powrotu" ta część nie była już aż tak irytująca.

Autorka jednak i tak momentami potrafiła doprowadzić mnie do stanu, w którym mogłam tylko wywracać oczami, oto jeden z moich "ulubionych" fragmentów:
"Ayla wyszła, a Jondalar poczuł silną potrzebę oddania moczu. Szybko naciągnął tunikę przez głowę i także wyszedł. Kiedy trzymał swój członek i obserwował żółty łuk płynu o ostrym zapachu, zastanawiał się, czy Noria miała to dziecko, które zapowiedziała Haduma, oraz czy organ, który właśnie obejmował, był za to odpowiedzialny".

Czy naprawdę musiałam dowiedzieć się o czym tak intensywnie rozmyślał Jondalar w trakcie wykonywania fizjologicznych czynności? Osobiście uważam, że takie informacje (co gorsza okraszone dość szczegółowymi opisami) są mi zupełnie zbędne. Ale może ja zbyt wrażliwa jestem, taki francuski kotek.

"Wielka wędrówka", jak już sugeruje nam tytuł, opowiada o dalszej wędrówce Ayli i Jondalara do rodzinnej krainy mężczyzny. Na szczęście fabuła wzbogaci się o kilka ciekawych wydarzeń, więc nie umrzemy z nudów. I konarów jakby mniej, może się Jondalar bał, że mu to i owo odmarznie na tym lodowcu.

Nasi dzielni i jurni główni bohaterowie natkną się w tej części na mniej...

Nadal Harlequin, ale teraz to "różowa seria" ...

Nadal Harlequin, ale teraz to "różowa seria" ...