Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dalsza część historii Aylii. Wygnana przez klan zaczyna żyć samotnie. Odkrywa siebie i świat, zwierzęta, przedmioty. Jest samodzielna. Żyje w Dolinie Koni. Tylko ona i natura dookoła. Ciąży jej tylko samotność.... Powieść napisana zgrabnie. Autorka zwraca uwagę, po pierwsze, na materialną stronę życia w paleolicie. Sugeruje nam jak mogła podążać ludzka pomysłowość przy ulepszaniu rozpalania ognia, polowaniu, oswajaniu zwierząt. Częściowo był to kompletny przypadek, częściowo pomysł, lub dłuższe rozważania i dyskusje jak można coś usprawnić. Powieść jest tutaj interesującym obrazem kultury materialnej współczesnych ludów. Drugi aspekt to kultura. Tworzenie społeczności i więzi. Społeczności wychodzącej poza klan rozumiany lokalnie. Obejmującej różne ludy oddalone od siebie. Można by to ująć jako początki kontynentalnej świadomości. Autorka z wdziękiem przedstawia zawiłości języka i jeszcze raz wraca do neanderalczyków, pokazując ich jako inny gatunek człowieka. Przyciągającym uwagę wątkiem jest ... seks. Opisany z niezwykłym erotycznym oddaniem, a równocześnie czujemy że seks jest dla naszych bohaterów bardziej duchowy niż fizyczny. Jest rytuałem na cześć matki ziemi. Autorka przedstawia nam ówczesną europejska społeczność ciągle niepewną pytania, czy dzieci zsyła bogini matka, czy nasienie ojca? Czy seks jest tylko symbolem i rozkoszą, czy też ma bezpośredni wpływ na rodzące się dziewięć miesięcy później dziecko? Czy poczęcie to walka duchowa, gdy totem męski przezwycięża totem kobiecy? Czy dziecko jest również częścią ojca, i czy nasienie przekazywane podczas rytuału rozkoszy ma z tym związek? Powieść jest napisana poprawnie, choć niektóre sceny mogą nudzić, należy je wówczas pominąć i podążać dalej z naszymi bohaterami, przez paleolityczne polodowcowe stepy.