Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dama niesłychanie i niezdarnie interesuje się moją skromną osobą. A co robię, a gdzie jadę, a u kogo w Olsztynie mieszkam, a z kim w Szczytnie przestaję, a na jakiej ulicy w Warszawie mieszkam. Mówię, że na Szczebrzeszyńskiej, i mam rzetelną uciechę, widząc jak Niemeczka mocuje się z tym piekielnym słowem, jak stara się zapamiętać, jak pyta co to znaczy po polsku. - No, cóż znaczy? Miasto tak się nazywa - Szczebrzeszyn... Na Niemeczkę poty biją. Widać ma instrukcję, aby wypadać mnie niepostrzeżenie. - A może to leży koło jakiegoś innego miasta - pyta mdlejącym głosem. - Naturalnie - oświadczam z miłą gotowością - w Polsce miasta są gęsto rozsiane. Szczebrzeszyn leży między Brzmichrząszczem, Trzypstreprzepiem i Pietrzewieprzepieprzem. Jestem stary koń. A takiej uciech nie miałem nawet wtedy, kiedyśmy łacinnikowi posypali tabakę i stary straszliwie krzyczał i raz po raz kichał. Niemeczka widać zrezygnowała z subtelności wszelkich i na papierowej serwetce zapisuje: Schtschepscheeschynnstrasse 3. I znowu sytuacja jest jasna. I znowu nasz wzrok się krzyżuje. - Muszę iść, mamusia niepokoić się będzie. Ach, ty wydro! Widziałem dziś tę twoją mamusię z wąsami, z brzuszkiem i w cwikierze na tarasie uniwersytetu jabłonkowskiego.

Dama niesłychanie i niezdarnie interesuje się moją skromną osobą. A co robię, a gdzie jadę, a u kogo w Olsztynie mieszkam, a z kim w Szczytn...

Der liebe Gott zabawił się w Harun al Raszyda i udał się w pielgrzymkę po ludzkim łez padole. Niebawem ujrzał człowieka siedzącego nad drogą i płaczącego rzewnie. ,,Czegoż płaczesz dobry człowieku?'' zapytał Pan Bóg. ,,Straciłem żonę'' - brzmiała odpowiedź. I Bóg wskrzesił mu żonę. Następny płaczący rozpaczał po stracie dziecka. I Bóg przywrócił mu dziecko. I tak szedł po ziemi i czynił dobrze, i ocierał łzy ludzkie. Aż pewien kolejny beksa, zagadnięty przez Boga, pokręcił głową. ,,Nie, Panie Boże, na moje nieszczęście nawet ty nie poradzisz - jestem rolnikiem w Prusach Wschodnich.'' I dobry niemiecki Bóg usiadł razem z biedakiem w rowie przydrożnym, i płakali obaj głośno i bezradnie.

Der liebe Gott zabawił się w Harun al Raszyda i udał się w pielgrzymkę po ludzkim łez padole. Niebawem ujrzał człowieka siedzącego nad drog...

Znikniesz, jak tylko palcem pomacham, nauczyłem się od Stukostracha.

Znikniesz, jak tylko palcem pomacham, nauczyłem się od Stukostracha.

U Stukostrachów zabawa na sto dwa, ale ja nie chcę wiedzieć, w co się tam dziś gra.

U Stukostrachów zabawa na sto dwa, ale ja nie chcę wiedzieć, w co się tam dziś gra.

Musimy tak popędzać kobyłę historii, jak powiedział poeta, żeby nikt nie miał czasu obejrzeć się za siebie, spostrzec to, co widzą w klasie bardziej rozgarnięci uczniowie, że ,,myśmy to już przerabiali, my już nawet wiemy, że to nam nie może wyjść - i tym razem - na zdrowie!". Dlatego trzeba wyrywać karty historii, wklejać nowe, choć numeracja niby się zgadza.

Musimy tak popędzać kobyłę historii, jak powiedział poeta, żeby nikt nie miał czasu obejrzeć się za siebie, spostrzec to, co widzą w klasie ...

Spojrzałem w dół i nie mogłem się powstrzymać, żeby się nie cofnąć, bo przed moimi oczyma wyrósł olbrzymi wąż, długości kilku mężów i gruby jak męskie udo. Wił się na posadzce, na jego skórze błyszczał kraciasty wzór. Wąż zwinął się zwinnie w kółko i podniósł ku mnie płaski łeb. -Patrzcie no - powiedziałem. - Jesteś potężniejszy, niż myślałem, staruszku. Taki wąż jak ten mieszkał podobno dawniej w Delfach za czasów podziemnych. Pilnował pępka ziemi.

Spojrzałem w dół i nie mogłem się powstrzymać, żeby się nie cofnąć, bo przed moimi oczyma wyrósł olbrzymi wąż, długości kilku mężów i gruby ...

Przenocowaliśmy w Jastrzębiem-Zdroju [!] u jego właścicieli, braci Witczaków, których domowi patronowała święta Barburka [!](święta Barbara, patronka górników), przestrzelona kulą niemiecką, kiedy Niemcy w czasie powstania śląskiego oblegali dom. Z Jastrzębie-Zdroju [!] pomknęliśmy w dół ku górom beskidzkim.[...] Zerwawszy się rano z łóżek w zakładzie doktora Czopa w Jaworzu, widzieliśmy je pochylone nad sobą, a na nich nasadzoną ogromną śliwkową chmurę.

Przenocowaliśmy w Jastrzębiem-Zdroju [!] u jego właścicieli, braci Witczaków, których domowi patronowała święta Barburka [!](święta Barbara,...

Jak z tej ziemi smętnej, krajobrazu nie afektowanego, kraju bez wina bez morza, właściwie to i bez śpiewu, rósł humor przedni, gust do facecji na tradycji szlagońskiej nalęgły? Bogiem a prawdą to każdy człowiek był tam oryginałem; oryginałowie maniacy, sobiepankowie byli cenieni; bezsilny, ginący świat buntował się przeciw ciągnącemu na ludzkość barbarzyństwu i sądzę, patrząc wstecz na zawalone ćwierćwiecze, że współczesny nam Domeczek o płaskim dachu, wielkich na całą ścianę oknach, szlusował w gruncie rzeczy do tych skrzypiących schodów przy ganku, szlusował do tego buntu.

Jak z tej ziemi smętnej, krajobrazu nie afektowanego, kraju bez wina bez morza, właściwie to i bez śpiewu, rósł humor przedni, gust do facec...

Wyzwalano inicjatywę i przedsiębiorczość jednostek. Podjęto też oszczędności, redukując nadmiernie rozdętą administrację. Uznano, że państwo nie powinno pełnić funkcji opiekuńczych, że każdy obywatel winien indywidualnie dbać o swój los. Był to program jednoznacznie wspierający ludzi bogatych i inicjatywą, pozostawiającym natomiast samym sobie ludzi biednych i niezaradnych.

Wyzwalano inicjatywę i przedsiębiorczość jednostek. Podjęto też oszczędności, redukując nadmiernie rozdętą administrację. Uznano, że państwo...