Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są książki, które znamy od najmłodszych lat. I nie chodzi mi tutaj o te, który nam czytano, gdy byliśmy mali, ani które sami czytaliśmy, gdy już opanowaliśmy tę umiejętność. Chodzi mi o książki, które, jak tylko sięgniemy pamięcią, były na naszych półkach. Często nawet nie wiemy, skąd się tam wzięły. Tak właśnie jest z "Królem prerii". Kupiła go najprawdopodobniej moja mama ponad dwadzieścia lat temu. Tata ją zapewne przeczytał i wylądowała na półce. Przez te wszystkie lata miałem ją kilka razy w ręce, przeczytałem nawet kilka stron, ale nigdy całości. Z perspektywy dziecka jawiła się jako opasłe tomisko liczące sobie prawie dwieście stron. Wraz z upływem czasu szczuplała, a teraz, z perspektywy trzydziestolatka, wydaje się wręcz krótką powiastką na dwa wieczory. Postanowiłem ją w końcu przeczytać. Nie zawiodłem się! Ciekawa historia rozgrywająca się na przestrzeni dziesięciu lat. Składa się z dwóch części. Akcja pierwszej rozgrywa się w roku 1842. Tajemniczy Francuz, barona de Chivry, porywa młodego markiza Almeide. Ma go dostarczyć ludziom, którzy z kolei mają go dostarczyć na ziemie plemienia Apaczów. Druga część rozgrywa się dziesięć lat później. Wujek porwanego przed dziesięciu laty markiza wyrusza w poszukiwaniu swojego bratanka. Trop prowadzi do Meksyku, na ziemie plemienia Apaczów. Wyprawa obfituje w liczne przygody. Emilio Salgari stylem bardzo przypomina mi Alfreda Szklarskiego. Książkę czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Jest w niej tajemnicze porwanie, krwawa bitwa morska, walka z niedźwiedziami, ucieczka przed wielkim, rozjuszonym stadem bizonów czy też wreszcie spotkanie z Apaczami, którzy niekoniecznie chcą się bratać z białym człowiekiem. Jednym słowem wszystko to, co powinno się znaleźć w dobrej książce przygodowej.