Jak zwykle chętnie przeczytałam opowieść o tematyce orientalnej.Bardzo ciekawie napisana,jednak niektóre opisy były przydługie i nużące.

Jak zwykle chętnie przeczytałam opowieść o tematyce orientalnej.Bardzo ciekawie napisana,jednak niektóre opisy były przydługie i nużące.

Jestem trochę zaskoczony w sumie dosyć niską oceną tej książki.
Gdybym w jednym zdaniu miał napisać o czym jest, to powiedziałbym że o władzy i polityce. Jak dla mnie znakomite studium walki o władzę, jej utrzymania oraz jej schyłku wplecione w dawne, VII wieczne Chiny. Tytułowa bohaterka, "Światłość" dzięki życiowej mądrości, szczęśliwym zbiegom okoliczności, dyplomacji ale również bezwzględności, zostaje Cesarzową. Osiąga swój cel, doprowadza kraj do rozkwitu, jednak stosunki panujące w jej świecie każą jej być bezwzględną i pozbawioną uczuć. To co doskonale jest w tej książce opisane to złożoność zależności i konfliktów interesów szerokiego kręgu grup znajdujących się w bliższym i dalszym otoczeniu tronu. Znakomite studium ludzkiej psychiki. Natomiast to co mnie osobiście się nie podobało to zbytnie przesycenie książki erotyzmem. Mimo to 8/10.

Jestem trochę zaskoczony w sumie dosyć niską oceną tej książki.
Gdybym w jednym zdaniu miał napisać o czym jest, to powiedziałbym że o władzy i polityce. Jak dla mnie znakomite studium walki o władzę, jej utrzymania oraz jej schyłku wplecione w dawne, VII wieczne Chiny. Tytułowa bohaterka, "Światłość" dzięki życiowej mądrości, szczęśliwym zbiegom okoliczności, dyplomacji...

Początek bardzo wciągający, potem już lekka tendencja spadkowa. Niemniej jednak książka warta polecenia.

Początek bardzo wciągający, potem już lekka tendencja spadkowa. Niemniej jednak książka warta polecenia.

Chiny to dla nas inny świat, inny matrix. Bardzo ciekawe przeczytać jak ten inny świat wygląda. Jakie panują w nim zwyczaje, zależności. Polecam.

Chiny to dla nas inny świat, inny matrix. Bardzo ciekawe przeczytać jak ten inny świat wygląda. Jakie panują w nim zwyczaje, zależności. Polecam.

Od połowy myślałam, że z nudów zrobię nefrytową kupę.

Od połowy myślałam, że z nudów zrobię nefrytową kupę.

Cudo :)

Cudo :)

Powieść jest historią jedynej samodzielnie panującej w historii Chin cesarzowej, Wu Zetian (w książce nosi imię Światłość) z dynastii Tang (VII wiek n.e.). Już sam ten fakt jest interesujący i mógł być inspirujący do napisania książki. Do tego nie tylko ciekawe jest samo jej dojście do władzy, walka o tron ale również doprowadzenie Chin przez Cesarzową do rozkwitu gospodarczego i kulturalnego - jej czasy uważane są za najświetniejszy okres dawnej kultury chińskiej. Do tego są to czasy, gdy przeprowadzono w Chinach reformę finansów, spisy ludności, publikowano encyklopedie, teksty geograficzne i kompilowano obszerne dzieła historyczne. Buddyzm zastąpił taoizm a kodeks prawny stał się wzorem dla okolicznych krajów. (Pomyślcie tylko, VII wiek! w lasach nad Wisłą nadal ganialiśmy w łapciach z łyka!) Z założenia więc temat powinien być jak samograj!

Może więc jest to problem tłumaczenia, a może specyfika chińskiej mentalności, ale źle się to czyta. Opowiedziana z pozycji samej bohaterki, powieść pełna jest irytującego samozachwytu i kultu własnej osoby, podkreślanego jako rzecz naturalna. Równie lekko traktowane są pewne rzeczy, które współczesnego czytelnika mogą jednak szokować ("Król Wei i Najwyższy Wnuk zdjęli swe brokatowe płaszcze i czepki z nefrytową szpilką. Ubrani tylko w białe tuniki, z rozwiązanymi włosami pokłonili mi się do stóp, pozdrowili rodziców i oddalili się: poszli się powiesić w bocznym skrzydle" albo: "Mądrość [syn Cesarzowej] uwielbiał pewnego młodzieńca, którego kazał wykastrować." (sic!). Do tego narracja jest szarpana i niezręczna. Nie jestem też przekonana do tłumaczenia imion własnych na polski; pełno tu osób o imionach: Młody Bażant, Słodycz, Światłość, Świetność, Myśl, Skryba Lojalności, Szczerość, Pomyślność, Czysta Inteligencja i setki podobnych - łatwo się pogubić.
Więc tak: Autorka, Pani Shan Sa, miała swoją SzanSę by napisać mocną, interesującą rzecz. Ja już nie dam jej kolejnej szansy i nie sięgnę po inne jej powieści.
Taką mam tylko jedną myśl: cesarzowa Wu Zetian doprowadziła do rozkwitu Chiny a królowa Elżbieta I Tudor była najwybitniejszym monarchą w dziejach Anglii. Czy wniosek nie nasuwa się sam?...

Powieść jest historią jedynej samodzielnie panującej w historii Chin cesarzowej, Wu Zetian (w książce nosi imię Światłość) z dynastii Tang (VII wiek n.e.). Już sam ten fakt jest interesujący i mógł być inspirujący do napisania książki. Do tego nie tylko ciekawe jest samo jej dojście do władzy, walka o tron ale również doprowadzenie Chin przez Cesarzową do rozkwitu...

Po przeczytaniu tej książki utwierdziłam się, że władza nie jest dla mnie. Tytułowa cesarzowa powoli pnie się po drabinie społecznej, zmienia prawa, ustanawia swoje faworyty i wydaje wyroki. Stara się być dobrym władcą słuchającym poddanych, dostosowuje reformy do zwykłych ludzi, zauważa jej biedę. Niestety jest co raz bardziej samotna, musi uważać na spiski, na rodzinę która chce przejąć władzę. W niektórych momentach było mi jej żal - nigdy nie mogła być pewna kto jest jej sprzymierzeńcem a kto chce tylko ogrzać się w jej cieple. Ciekawe opisy chińskich hierarchii, monarchii i nietypowych zwyczajów. Polecam.

Po przeczytaniu tej książki utwierdziłam się, że władza nie jest dla mnie. Tytułowa cesarzowa powoli pnie się po drabinie społecznej, zmienia prawa, ustanawia swoje faworyty i wydaje wyroki. Stara się być dobrym władcą słuchającym poddanych, dostosowuje reformy do zwykłych ludzi, zauważa jej biedę. Niestety jest co raz bardziej samotna, musi uważać na spiski, na rodzinę...

Zazwyczaj staram się napisać jakąkolwiek opinię ''na świeżo'' - tuż po przeczytaniu książki, jednak Cesarzowa jest dość specyficzna, inna - to chyba najlepsze słowo. Spodziewałam się historii silnej kobiety, która doszła do władzy nie dzięki swoim wdziękom, lecz dzięki inteligencji, zmysłowi strategii i tym co płynęło z jej serca, która zawładnęła światem od zawsze tak mocno zdominowanym przez mężczyzn. Nie zawiodłam się, jednak po jakichś 400 stronach ma się ochotę udusić samą Światłość. Z każdym kolejnym rokiem władzy staje się zbyt idealna, odnosiła sukcesy praktycznie w każdej dziedzinie, mężczyźni byli u jej stóp, a ona sama stworzyła swoje świątynie, zmieniła prawo, obyczaje, modę, religię, język i wielopokoleniową tradycję. Piękne, ale jakże nieprawdopodobne i wyolbrzymione. Nigdy nie udałoby się jej to w tak prosty sposób i to bez utraty głowy - dosłownie! Czytanie o jej odbytych orgiach było zabawne na początku, jednak miłosne ekscesy 70-letniej staruszki, która tylko czeka na swojego młodego kochanka nie było wielką przyjemnością i ukazało mi samą Cesarzową jako postać komiczną i żałosną. 600 stron opisywania jej wielkości - a i tak, ta porównywana do bóstwa kobieta umarła i o niej zapomniano, jak o każdym szarym człowieku. Jaki z tego morał? Historia zapowiadała się nieźle, dobrze napisana książka do 3/4, resztę zmieniłabym w każdym calu, mam wrażenie jakby autorka nie dokończyła historii Światłości. Trochę nierealna, bardzo wyolbrzymiona, ale wiele dająca do myślenia historia Cesarzowej, która mimo ogromnej władzy i tysięcy poddanych - jest najbardziej samotnym człowiekiem, który nie zaznał prawdziwego szczęścia.

Zazwyczaj staram się napisać jakąkolwiek opinię ''na świeżo'' - tuż po przeczytaniu książki, jednak Cesarzowa jest dość specyficzna, inna - to chyba najlepsze słowo. Spodziewałam się historii silnej kobiety, która doszła do władzy nie dzięki swoim wdziękom, lecz dzięki inteligencji, zmysłowi strategii i tym co płynęło z jej serca, która zawładnęła światem od zawsze tak...

Nie doceniłem tej książki. Okazała się bardzo dobra.

Historia życia Cesarzowej jest tyle fascynująca ile trochę baśniowa. Od poniżanej półsieroty żyjącej w skrajnym ubóstwie, do Cesarzowej największego i najpiękniejszego państwa ówczesnego świata.
Każdy marzy o władzy, bogactwie i zaszczytach.Jej się udało wszystko to zdobyć ale szybko przekonała się, że:
Władza daje możliwość panowania nad kimś lub nad czymś- nie daje jednak możliwości panowania nad najważniejszym nad szczęściem.
Bogactwo pozwala kupić bardzo wiele- ale nie możemy kupić ani miłości ani młodości ani szacunku.
Zaszczyty i stanowiska dają nam zarówno władze jak i pieniądze- ale dają nam do tego również zawiść, nienawiść, wrogów, intrygi i samotność.
Książka świetnie pokazuje naturę i mentalność ludzką. Do czego jest zdolny człowiek owładnięty chęcią władzy. Życie ludzkie, więzi rodzinne nie mają wtedy znaczenia.
Nie rozumiem tej chęci władzy. Wszyscy na Dworze zdobyli władze w wyniku morderstwa, przewrotu, uzurpatorstwa lub w inny niecny sposób. Odebrali ją osobom które uczyniły tak samo ze swoimi poprzednikami. Wszyscy za to płacą życiem lub banicją. Czy chwila władzy i chwały jest aż na tyle cenna, by móc ją wziąć na kredyt pod zastaw własnego życia? Czy nikt tam nie zauważał ( poza samą Cesarzową) że Władza nie daje szczęścia. Władza czyni samotnym i zlęknionym.
Mam na to tylko jedno wytłumaczenie. Władza jest narkotykiem, a narkotyk silniejszy od rozumu.

Nie doceniłem tej książki. Okazała się bardzo dobra.

Historia życia Cesarzowej jest tyle fascynująca ile trochę baśniowa. Od poniżanej półsieroty żyjącej w skrajnym ubóstwie, do Cesarzowej największego i najpiękniejszego państwa ówczesnego świata.
Każdy marzy o władzy, bogactwie i zaszczytach.Jej się udało wszystko to zdobyć ale szybko przekonała się, że:
Władza daje...