Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Należę do grona tych osób, które wracają do książek. Mam takich na półce kilka...naście. "Córkę wikingów" czytałam przeszło dwadzieścia razy, a pierwszy raz miałam ją w ręku w wieku lat 16. I dobry to był czas, bo nasza główna bohaterka- Sygryda córka Torego, skończyła właśnie lat 15. No i zanurzyłam się w historię jej życia maksymalnie. Norwegia, jedenasty wiek, rządy objął Olaf Tryggvason, który wprowadza w swoim kraju siłą chrześcijaństwo. W takich oto czasach przyszło żyć Sygrydzie. Poznajemy więc młodą kobietę, która całkowicie zależna jest od swoich starszych braci. Poznajemy kulturę, zwyczaje, wierzenia, mitologię nordycką poprzez pryzmat przeżyć Sygrydy. A życie, wierzcie mi, miała ciekawe. Dane jej było urodzić się w możnym rodzie, więc dzięki temu poznamy jarów, a nawet spotkamy sie z samym królem Olafem. Sygryda, córka Torego jest dziewczyną o mocnym charakterze. Już pierwsze z nią spotkanie jest bardzo ciekawe, a potem...Makata jej życia przeplatana jest nićmi uczuć wszelkich barw. Dzięki niej mogłam doświadczyć pierwszej miłości, zauroczenia, pożądania, namiętności, przebaczenia, walki samej ze sobą, dążenia do agape, ale też poczuć co to jest strata, tęsknota, żal, wściekłość, rozpacz, aż po uczucie skrajne wyniszczające każdego człowieka- nienawiść. Sygryda to postać, która ewaluuje, a wraz z nią zmieniają się jej uczucia. Uczy się ich prawdziwych imion, ich rozpoznawania, aby móc im spojrzeć prosto w oczy i spróbować się z nimi zmierzyć. "Córka wikingów" to nie tylko książka o dziewczynie, która przeistoczyła się w dojrzałą kobietę. To książka o ogromie zmian jakie zostały wprowadzone w Norwegii i jak ten kraj i żyjący w nim ludzie z nimi sobie radzili. To książka o poszukiwaniu tego, co w życiu najważniejsze. To lektura pełna mądrości i miłości, choć mam wrażenie, czytając ją po raz kolejny, że znajdą się osoby, którym wydać się może moralizatorska. Zwłaszcza ostatni tom przygód Sygrydy. To książka, dzięki której poznamy ciekawych ludzi: Olvego-męża Sygrydy, Torego-jej brata, Tore-świekrę , Finna-przyjaciela, Grjotgarda-syna Sygrydy, Sigvalta-skalda, Amunda-księdza, Kalfa... i wielu, wielu innych . Dla mnie jest to jedna z ważniejszych książek jakie dane mi było w życiu przeczytać. I pewnie nie potrafię być wobec niej do końca obiektywna, bo po prostu kocham do niej wracać. Polecam i pożyczam ją każdemu, kto tylko jest nią zainteresowany, więc z przyjemnością dziś czynię to na mojej ulubionej książkowej grupie. "Nigdy nie utracisz tego, cośmy wspólnie przeżyli, Sygrydo. Masz wady, mnie ich nie brak, ale dałaś mi wszystko, co tylko kobieta może dać mężowi. (...) Jak będzie aż tak źle, że nie powrócę do ciebie, wszystko, co mi dałaś zachowasz jako bogactwo. Jeśli ludzie pozostają zgorzkniali i samotni, to dlatego, że wiedzą, iż nigdy w pełni nie żyli, bo skąpili siebie