Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłam bardzo zainteresowana tematem zaburzeń odżywiania w książce, ponieważ nie czytałam jeszcze pozycji, w której to byłby jeden z głównych punktów fabularnych... Jednak niestety szybko doznałam zawodu. Zaczynając od tego, że w przeciągu raptem czterech stron przeskakujemy czegoś, co wygląda jak początki choroby Viki, do... cholera w sumie wie, kiedy. X lat później - potwierdzenie o tym, ile minęło lat następuje po kilkudziesięciu stronach, gdzie RAZ na całą książkę dowiadujemy się, że bohaterka ma zaraz 20 lat (a zaczynamy z nią przygodę, kiedy zaraz ma mieć 16). Wolałabym przejść raczej chociaż częściowo przez tę chorobę z bohaterką, niż od razu do momentu, gdzie czysto teoretycznie jest zdrowa, a tak naprawdę nadal chora, i śledzimy te jej poczynania po tym, co najgorsze. Do tego dochodzi fakt, że choć część wewnętrznej walki Viki wydawała się naprawdę realistyczna i pomagała zrozumieć, jak takie osoby mogą mieć namieszane w głowie, jednak bardzo szybko to się staje repetytywne. Co chwilę kiedy myśli, że mogłaby spędzić z kimkolwiek czas, zaraz musi powtarzać, że nie chce nikomu mówić o anoreksji; co chwilę powtarzanie tych samych tak naprawdę myśli, ale nie w takiej formie, że czuje się to błędne koło myśli, a tak, że czytelnik ma wrażenie, że dosłownie czyta to samo... A potem nagle jakby ktoś pstryknął włącznik i bohaterka nagle przechodzi kompletne 180 do swojej choroby i miłości. To przychodzi naprawdę znikąd, nie ma podstaw, a do tego wydaje się być takim... trochę nasraniem na to, ile tak naprawdę osób dookoła kosztuje przekonanie osoby z ZO do zmian. Bo co? Bo znam typa z dwa tygodnie, nie lubiłam dotyku, nie lubiłam, żeby ktoś na mnie patrzył, ALE JEST TAKI PRZYSTOJNY I CZUJĘ SIĘ PRZY NIM BEZPIECZNIE, ZALEŻY MU NA MNIE WIĘC MI ZACZYNA ZALEŻEĆ NA SOBIE. Totalnie tak to działa. W jakichś też ostatnich około 50 stronach książki po raz pierwszy dowiadujemy się o tym, jaki kolor włosów ma nasza Viki. Owszem, nie jest to coś, bez czego czytelnik się nie obejdzie, ale jest to co najmniej dziwne. Tak samo dziwne jak cała postać Alexa - to że znalazł się PO RAZ KOLEJNY w damskim akademiku PRZEZ POMYŁKĘ, jak nazywa bohaterkę "cukiereczkiem" choć wyraźnie mu mówi, że tego nie chce, jak wiedząc, że ma problemy z samooceną wali tekstem "nie pokażę się z kimś, kto tak wygląda" odnosząc się do jej sukienki, wiedząc o jej problemach na pierwszą randkę zabiera ją do restauracji... W moich oczach jest okropną męską postacią, która nie powinna być traktowana jako ten cudowny chłopak, z którym Viki powinna chcieć być. Po tych wszystkich komentarzach zapewne ciężko uwierzyć, że ta książka zasługuje na 4 na 10, ale czytało się szybko i lekko, motyw z Hannah był nawet ciekawy, początki poznawania głowy bohaterki był intrygujący i brzmiał realistycznie, a poza tym znalazło się kilka tekścików, które troszkę mnie rozbawiły - nie na tyle, żebym się śmiała, ale uśmiechnęła, a to jednak coś.