Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z twórczością Anny Tuziak spotykam się pierwszy raz i muszę przyznać, że to całkiem udane spotkanie. Książek o mafii czytałam wprawdzie już wiele, ale takich w których pojawia się organizacja ‘ndranghety po raz pierwszy. Muszę przyznać, że widać, iż autorka zagłębiła się w ten temat w każdym calu i przedstawiła w 100 %. Giusi to córka jednego z bossów włoskiej mafii, która jest dość krnąbrna i potrafi pokazać swoje pazury. Jest zła, że rodzina nie chce jej wszystkiego mówić, co dotyczy ich mafijnego życia, chociaż oni robią to z troski o nią. Dziewczyna niedługo skończy osiemnaście lat. Z Mediolanu odbiera ją Goran, niezwykle przystojny mężczyzna, któremu to zlecono opiekę nad tą pyskatą nastolatką i dostarczenie jej do domu. Mężczyzna pamięta ją jako małą dziewczynkę, więc nie spodziewa się, że obecnie jest z niej taka piękna dziewczyna. Niewątpliwie obydwoje potrafią doprowadzić siebie nawzajem do szału. Jednak to właśnie on, dostrzega w niej nie tylko dziecko, ale także piękną i pewną siebie młodą kobietę, która postanowiła, że swój pierwszy raz odbędzie się właśnie z nim. Goran jednak wie, że to byłby dla niego wyrok śmierci. Jak zatem potoczą się losy naszych bohaterów? „Nie mam pojęcia, jak długo tam stałem, wpatrując się w nią i nie mogąc oderwać od niej oczu. I nie wiem, ile jeszcze by to trwało, gdyby w którymś momencie na mnie nie spojrzała. W jednej chwili zalała mnie fala złośliwości. Pozwoliłem sobie na słabość, z jaką nigdy nie miałem do czynienia. Głupia siedemnastolatka wzbudziła we mnie żądzę, jakiej jeszcze nigdy nie czułem.” Uwielbiam historie, które już od pierwszych stron porywają mnie w swój świat, pozwalając zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości. W tym przypadku właśnie tak było. Kiedy wzięłam książkę do ręki, wprost nie mogłam jej już odłożyć. Giusi to niewątpliwie ciekawa, intrygująca, a przede wszystkim zdeterminowana bohaterka, której nie sposób nie polubić, chociaż czasami jej zachowanie pozostawiało wiele do życzenia. Podobała mi się jej zaciętość i hart ducha oraz to, że widziała o wiele więcej niż inni mogli przypuszczać. „Byłam kobietą mafii. Nasza rola polegała na tym, aby nie zadawać pytań. Wiedziałyśmy tyle, ile zdołałyśmy się dowiedzieć. Od braci, ojców, partnerów. Nie mogłyśmy jednak dopominać się odpowiedzi. Lecz ja różniłam się od stereotypu i wiedziałam, że nigdy się w niego nie wpasuję. Nie umiałam się dostosować i w milczeniu oczekiwać na rozwój sytuacji oraz szczątkowe informacje. Chciałam wiedzieć wszystko. Ria zdecydowała się odejść i odciąć całkowicie. Ja mogę zostać, ale jeżeli zostanę, chcę być częścią mafii, a nie jedynie dodatkiem.” Goran to również ciekawy bohater dla którego rozkaz to rozkaz. Z początku niezbyt podoba mu się perspektywa niańczenia córki szefa, tym bardziej, że ciężko mu zapanować nad samym sobą w jej obecności. Ale jako jedyny rozumie ją lepiej niż kto inny. Jego również polubiłam, zresztą myślę, że większość czytelniczek to zrobi. Doskonała kreacja przedstawionych bohaterów, ale także dobrze skonstruowana fabuła powieści. Emocje wyczuwalne są na każdej stronie, co zawsze stanowi dla mnie ogromny plus. Lubię bowiem wspólnie z bohaterami przeżywać ich losy. I choć w książce mamy do czynienia z zabijaniem, gwałtem, co momentami przerażało, to wiadomo, że wpisuje się to w tego typu powieści. Gołym okiem widać, że Anna Tuziak zrobiła porządny research do tej powieści. Przedstawienie włoskiej mafii wyszło jej bowiem doskonale. Autorka zdecydowanie wie o czym pisze i to się czuje czytając tę powieść. Książka łączy w sobie wiele elementów. Jest świetny wątek mafijny, pojawia się romans, zakazana relacja pomiędzy Giusi i Goranem, których dzieli spora różnica wieku. Pojawiają się również trudniejsze tematy, jak gwałt, zabijanie. Intryga goni intrygę, a nasi bohaterowie nie raz zostaną postawieni przed niebezpieczeństwem. Wszystko łączy się w jedną spójną całość, która została napisana lekkim stylem, a co za tym idzie, czyta się szybciutko. „- Mafia jest jak Watykan. Takie państwo w państwie. Zawsze będziemy odrębną społecznością, która ma jasno określone zasady.” "Faida. Prawo zemsty" to jedna z tych książek od których nie można się oderwać. Bohaterowie z krwi i kości, ciągle rozwijająca się akcja i emocje gwarantowane. Polecam.