Gaming house

"Miałem orgazm oczu, mózgu, serca i nie wiedziałem czego jeszcze."
Zapraszam na moją opinię
https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2020/01/gaming-house.html

"Miałem orgazm oczu, mózgu, serca i nie wiedziałem czego jeszcze."
Zapraszam na moją opinię
https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2020/01/gaming-house.html

Pokaż mimo to

Bycie sobą najtrudniejsze okazuje się w obliczu wkraczania w dorosłość. Poszukiwania lokum i ludzi o podobnym poczuciu humoru, zainteresowaniach często bywa stresujące, ale czy zupełnie niemożliwe? To od ciebie zależy, czy odnajdziesz miejsce i ludzi, przy których pozwolisz sobie na bycie sobą. Nie wierzysz? Sprawdź Gaming house.

Ośmioro przyjaciół, skrajnie różne osobowości, których życie toczy się pod znakiem stałego dostępu do internetu i wszelkiej maści gier. Mieszkanie pod jednym dachem i wkraczanie w dorosły świat okazuje się przygodą, którą każdy przeżywa inaczej. Podobno na przyjaciół można liczyć, ale czy wspólny kąt to nie za dużo? Plan był ambitny i nie przewidywał porażek, jednak życie lubi zaskakiwać, a kilka dramatów i zwrotów akcji sprawia, że życie nabiera ostrości. Jak oni sobie z nią poradzą? Czy znajdą czas na życie poza Gaming house?

-------------
http://www.martawsrodksiazek.pl/index.php/2019/04/19/gaming-house-dominika-smolen/
-------------

Bycie sobą najtrudniejsze okazuje się w obliczu wkraczania w dorosłość. Poszukiwania lokum i ludzi o podobnym poczuciu humoru, zainteresowaniach często bywa stresujące, ale czy zupełnie niemożliwe? To od ciebie zależy, czy odnajdziesz miejsce i ludzi, przy których pozwolisz sobie na bycie sobą. Nie wierzysz? Sprawdź Gaming house.

Ośmioro przyjaciół, skrajnie różne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ośmioro przyjaciół, którzy postanawiają zamieszkać w jednym domu. Każdy ma swoje zainteresowania i swój świat. Książka głównie opiera się na dniu codziennym bohaterów. Wątek miłosny, trochę humoru, seks bez zobowiązań, uzależnienie od gier komputerowych. Mnie ta książka nie porwała, może dlatego, że to nie mój świat. Obudziła we mnie raczej instynkty wychowawcze wobec niektórych bohaterów, którzy okazali się wyjątkowo samolubni, nieodpowiedzialni. Nie moja tematyka.

Ośmioro przyjaciół, którzy postanawiają zamieszkać w jednym domu. Każdy ma swoje zainteresowania i swój świat. Książka głównie opiera się na dniu codziennym bohaterów. Wątek miłosny, trochę humoru, seks bez zobowiązań, uzależnienie od gier komputerowych. Mnie ta książka nie porwała, może dlatego, że to nie mój świat. Obudziła we mnie raczej instynkty wychowawcze wobec...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz dodaję ocene ale dla tej książki musiałem XD Bardzo mnie zaciekawiła i ogólnie była fajna

Pierwszy raz dodaję ocene ale dla tej książki musiałem XD Bardzo mnie zaciekawiła i ogólnie była fajna

Pokaż mimo to

„Nie od dziś było wiadomo, że kobieta jest kimś nieobliczalnym.”

Pewnie nie wiecie, ale od czasu do czasu gram w gry, a raczej grę online. Dlatego zaciekawiła mnie powieść o młodych ludziach, których autorka osadziła właśnie w tym gamingowym świecie.

Niemniej, było to moje pierwsze spotkanie zarówno z tą autorką, jak i z taką tematyką w literaturze. Dlatego mogłam „zaliczyć” podwójny debiut.

Książka opowiada o ośmiu osobach, które żyją w jednym domu. Zachodzą między nimi różne relacje począwszy od przyjaźni aż po miłość. Młodzi ludzie spędzają czas głównie na beztrosce, zabawie, jak i tytułowej grze. Postacie jakie stworzyła autorka są zupełnie różne, co zdecydowanie wpłynęło na korzyść tej powieści. Tak różnorodne osobowości tworzą prawdziwą mieszankę wybuchową i stanowią ciekawą paczkę znajomych.

Naprawdę ta odmienność mnie zaskoczyła, zważywszy na to, że mamy tu skrajności względem orientacji seksualnych, czy też związków. Niektórzy wolą sformalizowane, inni luźne relacje. W powieści pojawiają się również rodzeństwa, które stanowiły chyba najciekawsze z osobowości.

Narracja prowadzona z perspektywy pierwszoosobowej każdego z bohaterów dobrze pozwoliła mi się wczuć w klimat tego szalonego domu, w którym znajdziecie dużo dobrego humoru. Niemniej, bywały momenty w których się gubiłam w relacjach między bohaterami. Zważywszy na to, że jest ich ośmioro i autorka pokusiła się w każdym przypadku o narrację pierwszoosobową to było to nie lada wyzwaniem. W każdym razie, pomocna była kartka i długopis, co pozwoliło mi na tworzenie portretów psychologicznych poszczególnych bohaterów i zapisywanie ich powiązań między innymi postaciami. Polecam takie rozwiązanie, może się przydać.

„Gaming house” to powieść o relacjach między młodymi ludźmi, o ich postrzeganiu świata, wchodzeniu w dorosłość. Każdy z bohaterów ma na swojej drodze jakieś przeszkody do pokonania, które wydają się bardzo autentyczne i odpowiadają tej grupie wiekowej. A wszystko to łączy wspólna gra, w którą grają bohaterowie.
Podoba mii się to, że autorka zamieściła słownik, który pomoże wejść w ten świat laikom. Nie znam tej gry, nie zaciekawiła mnie, niemniej, mogłam się dowiedzieć na czym ona polega.

Książka nie jest schematyczna, jest czymś nowoczesnym na rynku wydawniczym, dlatego polecam się z nią zapoznać.

„Nie od dziś było wiadomo, że kobieta jest kimś nieobliczalnym.”

Pewnie nie wiecie, ale od czasu do czasu gram w gry, a raczej grę online. Dlatego zaciekawiła mnie powieść o młodych ludziach, których autorka osadziła właśnie w tym gamingowym świecie.

Niemniej, było to moje pierwsze spotkanie zarówno z tą autorką, jak i z taką tematyką w literaturze. Dlatego mogłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak jak w opisie poznajemy grupę przyjaciół, która nie stroni od komputerowego życia. W dzisiejszych czasach jest taki wytarty stereotyp, że jak gry i komputer to głównie zainteresowanie po męskiej stronie populacji. A ja wiem, że to nie prawda, bo sama jestem takim geekiem komputerowym, mimo że w samego LOL’a nie grałam (jakoś nie mój klimat – źle mi się patrzy na postać z góry), ale próbowałam masy innych gier typu mmo rpg (moim numer 1 jest zdecydowanie Blade & Soul, polecam!).

Coś z czego jestem zupełnie zadowolona to, że Dominika podjęła się takiego właśnie tematu – gier komputerowych, to dla mnie pierwsza książka z taką fabułą i bardzo mnie ona cieszyła. Fajnym zabiegiem są rozdziały, w których narratorami są poszczególne postacie, dzięki czemu możemy dokładniej poznać każdego z naszych bohaterów. Uważam, jednak, że książkę trzeba czytać uważnie, ale język jakim posługuje się autorka jest przyjemny, więc czyta się naprawdę szybko. Bardzo na plus jest to, iż pani Smoleń nie bała się w swoim dziele poruszyć tematów luźnych relacji – również tych seksualnych, kwestii różnorodności charakteru i zainteresowań. Dzięki temu powieść jest ‚kolorowa’ i pozwala porwać się historii, która nie jednokrotnie wywoła uśmiech na twarzy, jak i pozwoli na zakręcenie się łezki, a przecież o to chodzi, prawda?

Na pewno miłą ciekawostką jest to, że na końcu opowieści znajdujemy mały poradnik gracza =) Dominika przybliża nam co i jak i z czym we wspomnianej już grze League Of Legends.

Tak jak w opisie poznajemy grupę przyjaciół, która nie stroni od komputerowego życia. W dzisiejszych czasach jest taki wytarty stereotyp, że jak gry i komputer to głównie zainteresowanie po męskiej stronie populacji. A ja wiem, że to nie prawda, bo sama jestem takim geekiem komputerowym, mimo że w samego LOL’a nie grałam (jakoś nie mój klimat – źle mi się patrzy na postać z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam tę książkę, mam swoje ulubione fragmenty. Choć jest bardzo nieoczywista, dzięki temu jest świetna

Uwielbiam tę książkę, mam swoje ulubione fragmenty. Choć jest bardzo nieoczywista, dzięki temu jest świetna

Pokaż mimo to

Dużo osób pisze o "Gaming house" niepochlebne opinie, z racji tego, że twierdzą, że ta historia zamyka się w jednym tomie.
Nie, nie zamyka. Mam już napisaną część kolejnego.

W moim zamyśle tom 1 miał pokazywać, jak może wyglądać świat oparty na grach komputerowych i zabawach cielesnych. Tom 2 miał mieć trochę inne zadanie, ale o tym pisać szeroko nie będę: bo byłoby za dużo spojlerów, a tego chcę uniknąć.

Dodam też, że "Gaming house" idzie na cele charytatywne ;)

Dużo osób pisze o "Gaming house" niepochlebne opinie, z racji tego, że twierdzą, że ta historia zamyka się w jednym tomie.
Nie, nie zamyka. Mam już napisaną część kolejnego.

W moim zamyśle tom 1 miał pokazywać, jak może wyglądać świat oparty na grach komputerowych i zabawach cielesnych. Tom 2 miał mieć trochę inne zadanie, ale o tym pisać szeroko nie będę: bo byłoby za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naprawdę nie jestem w stanie doszukać się celu, który przyświecał osobie, piszącej tego typu powieść. Na pewno nie jest to przedstawienie rzeczywistości w krzywym zwierciadle, aby pokazać braki naszego społeczeństwa, bo żaden z bohaterów nie zostaje ukarany. W Internecie nie znalazłam informacji na temat tego, że książka krytykuje przywary młodych ludzi. Wręcz przeciwnie – na forach znajdziemy informację zwrotną od czytelników zachwyconych humorem, przedstawionym w powieści. Mnie, z ręką na sercu, nie rozśmieszył ani jeden żart, więc chyba nie należę do grona osób, którym dedykowana była ta książka. Pojawiło się tu zbyt dużo niesmacznych dla mnie elementów, a większość bohaterów nie zaskarbiła sobie mojego zainteresowania ze względu na swoją niedojrzałość.
Cała opinia znajduje się na moim blogu: https://rutynovva.blogspot.com/2019/07/gaming-house-dominika-smolen.html

Naprawdę nie jestem w stanie doszukać się celu, który przyświecał osobie, piszącej tego typu powieść. Na pewno nie jest to przedstawienie rzeczywistości w krzywym zwierciadle, aby pokazać braki naszego społeczeństwa, bo żaden z bohaterów nie zostaje ukarany. W Internecie nie znalazłam informacji na temat tego, że książka krytykuje przywary młodych ludzi. Wręcz przeciwnie –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak już mam, że daję szanse polskim autorom. Panią Dominikę kojarzyłam ze środowiska książkowego, więc gdy zobaczyłam zapowiedź jej książki, byłam zaciekawiona. Widziałam, że autorka naprawdę się stara i przykłada do promocji. Po takim zaangażowaniu chciałam jeszcze bardziej dać szansę, bo wiecie... może sama kiedyś takiej będę potrzebowała? Podobała mi się kolorystyka okładki, a opis wpisywał się w moje gusta. Sama miałam kiedyś okres w życiu, w którym bardzo dużo grałam w gry internetowe. Wizja paczki przyjaciół, która zamieszkała ze sobą tworząc tytułowy gaming house była kusząca i intrygująca. Jak wypadło finalnie?





Na samym początku autorka wprowadza nas krótko w istotę tej książki. Dowiadujemy się, że postaci z książki wzorowane są na realnych osobach, które są przyjaciółmi autorki. Ich zachowania są "hiperbolizowane i idealizowane". Poznajemy kto jest kim, jakie z grubsza łączą ich relacje po to, aby nie pogubić się w książce. To już dało mi sygnał ostrzegawczy. Bo jak czegoś w książce jest nadmiar i nie jest to opisane w sposób trafiony, to mam wrażenie, że panuje tam chaos. A ten wstęp brzmiał nieco jak "mało pomocna ściąga". Językowo były różne momenty. Czasami myślałam sobie, że nie mam się do czego przyczepić, aż zdarzały się dialogi/momenty/ a nawet kilka stron w stylu niedoświadczonego gimnazjalisty. Miałam wrażenie, jakby autorka pisała tę książkę w częściach, a następnie próbowała posklejać powstałe kawałki w jakiś sensowny sposób. Głównych bohaterów mamy aż 8 i każdy z nich ma tutaj swoje rozdziały. Autorka niestety słabo rozróżniła swoje postaci, bo ich język czy tok myślenia są bardzo podobne.





"Żołądki niektórych są nieskończone. Tak samo, jak głupota i ochota na seks."



To jest miejsce, w którym najczęściej przedstawiam krótko głównych bohaterów, ale przy takim natłoku ciężko jest mi to zrobić. Czytając mocno się gubiłam mimo, że teoretycznie wiedziałam kto kim jest. Pani Dominika serwuje nam dość krótkie rozdziały, które ukazują daną postać. Następnie przechodzimy do kolejnej postaci, często bez połączenia wątku, bez ładu i składu. Powiem szczerze, że nie wiedziałam o co chodzi w tej książce. Przez mniej więcej 3/4 książki nie dzieje się nic, nie ma fabuły, jedynie poznajemy życie codzienne i nawyki mieszkańców "gamin house". Było to dla mnie niestety nudne. Coś zaczyna się dziać (i to niestety może u 4 na 8 bohaterów) dopiero pod koniec, a wprowadzony wątek miłości jest jedynym, co zaciekawiło mnie w całej książce.





Ta książka okazała się być jedną z najdziwniejszych w ostatnim czasie. Nie mogłam doszukać się tam sensu, czy jakichkolwiek wartościowych wątków. Autorka wspomina, że zachowania są hiperbolizowane i idealizowane, ale nie za bardzo wiem, co to znaczy i co ma na celu. Idealnych zachowań tutaj nie spotkałam, natomiast wyolbrzymione mankamenty bardziej ośmieszały realnych odpowiedników głównych bohaterów, niż wnosiły coś dobrego. Znajdziecie tutaj momenty, gdy z całej grupy dorosłych osób nikomu nie chce się iść do sklepu, a o ile ktoś pamięta do niego drogę, to powrót z tego miejsca jest niczym wykonanie misji niemożliwej. Gotowanie jest jakąś sztuką wyższą. Gry są sensem całego życia (nie hobby, nie sposobem na pracę). Bohaterowie rozmawiając nawet między sobą opierają się na grach i rywalizacjach. Cały dom utrzymuje praca dosłownie 2-3 osób, a reszta to lenie czekający aż coś im skapnie. Tak jak wspomniałam wcześniej: też dużo grałam. I wiem, że są naprawdę wysoko kwalifikowani gracze, którzy zarabiają na takim zajęciu, mają w tym pasję, ale też normalne życie. A to, co tutaj znajdziecie po prostu nie wyglądało jak dla mnie zdrowo i normalnie. Myślę, że ta książka spodobałaby się wielkim fanom konkretnej gry LOLa lub rozpieszczonym gimnazjalistom, którzy marzą o takim życiu. Jeżeli Wam podobała się ta książka, to szanuję, aczkolwiek ja byłam bardzo mocno zawiedziona. Miałam problem dotrwać do końca i finalnie myślę, że w pewien sposób był to czas stracony.

Tak już mam, że daję szanse polskim autorom. Panią Dominikę kojarzyłam ze środowiska książkowego, więc gdy zobaczyłam zapowiedź jej książki, byłam zaciekawiona. Widziałam, że autorka naprawdę się stara i przykłada do promocji. Po takim zaangażowaniu chciałam jeszcze bardziej dać szansę, bo wiecie... może sama kiedyś takiej będę potrzebowała? Podobała mi się kolorystyka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to