Ada budzi się w szpitalu psychiatrycznym po kolejnej nieudanej próbie samobójczej. To choroba przekreśliła jej szansę na "normalne życie". Cukrzyca sprawiła, że została sama. Mimo iż mieszkała z rodzicami nie miała u nich wsparcia. Jedyną osobą, która dawała jej jakiegokolwiek poczucie bezpieczeństwa i wsparcia emocjonalnego jest babcia.

Kiedy Ada wraca do domu czeka na nią smutna wiadomość. "Babcia nie żyje, ale zostawiła dla Ciebie list". W liście znajduje się informacja by Ada dała sobie 30 dni na "normalne życie, normalnej nastolatki. Jednak jeśli po miesiącu stwierdzi, że życie nie jest dla niej, niech go skończy tak jak planowała to zrobić do tej pory".

💔 Książkę czytałam na raty. Początek o samobójstwie, braku akceptacji ze strony religijnej rodziny oraz depresja dziewczyny brzmiały dla mnie bardzo znajomo przez co czułam ból w trakcie czytania książki. Emocje jakie towarzyszyły mi przez dalszą część książki, gdzie Adam naprawdę się stara "żyć normalnie" były u mnie mieszane. Raz chciało mi się płakać, raz byłam szczęśliwa, a często byłam zła na postacie, które w Ady życiu występowały.

Co musiało by się stać by Ada dała szansę sobie i życiu i chciała zostać po 30 dniach ? To pytanie tkwiło w mojej głowie do końca książki. 📖🥺 Zakończenie zaskakujące, tak jakby całe nasze życie było zapisane w gwiazdach... 🌠

Ada budzi się w szpitalu psychiatrycznym po kolejnej nieudanej próbie samobójczej. To choroba przekreśliła jej szansę na "normalne życie". Cukrzyca sprawiła, że została sama. Mimo iż mieszkała z rodzicami nie miała u nich wsparcia. Jedyną osobą, która dawała jej jakiegokolwiek poczucie bezpieczeństwa i wsparcia emocjonalnego jest babcia.

Kiedy Ada wraca do domu czeka na...

Fajna młodzieżówka poruszające poważne tematy. Jednak jakoś mocno mnie nie zachwyciła.

Fajna młodzieżówka poruszające poważne tematy. Jednak jakoś mocno mnie nie zachwyciła.

Wielu ludzi cierpi na różne przewlekłe choroby, z którymi musi się borykać przez całe swoje życie; jedni jakoś sobie z tym radzą, inni popadają w depresję, dopadają je samobójcze myśli lub wprost próbują je urzeczywistnić.

Adrianna, bohaterka "Biegu do gwiazd" cierpi na cukrzycę typu I, którą zdiagnozowano u niej w wieku siedmiu lat. Dla dziewczynki oznacza to trudny czas i niewiadomą przyszłość, zwłaszcza, że rodzice zawstydzeni jakby chorobą córki, przestają ją wspierać, nie okazują jej uczuć, nie interesują się co robi, jak się czuje, co ją trapi, zupełnie jakby przestała być częścią rodziny. Jedynie babcia jest dla niej prawdziwym wsparciem, okazuje jej ogrom uczuć i miłości, dodaje wiary, otuchy, a jednak to nie wystarcza, aby zapobiec depresji dziewczynki i jej targnięciu się na życie. Każda taka próba, a było ich kilka, kończy się pobytem w szpitalu psychiatrycznym.
Teraz Ada ma 19 lat i po kolejnym pobycie w psychiatryku wraca do rodzinnego domu, gdzie nikt specjalnie nie jest zainteresowany jej powrotem, ani samopoczuciem; na dodatek dowiaduje się, że jej ukochana babcia niedawno zmarła, zostawiając dla niej list, w którym prosi wnuczkę, aby przez 30 dni spróbowała żyć bez presji choroby, aby wzięła z życia wszystko co najlepsze, aby wróciła do szkoły, znalazła przyjaciół, popełniła parę szaleństw, dokonała czegoś nieprawdopodobnego, spełniła swoje marzenia. Jeśli mimo to, życie będzie dla niej zbyt trudne, babcia będzie na nią czekać w tym lepszym świecie. Czy Ada podejmie taką próbę, czy pokona swoje obawy, stany depresyjne, czy znajdzie kogoś, kto jej pomoże, wesprze, dla kogo warto będzie żyć?

Przez cały czas czytania książki zastanawiałam się jak ona się zakończy, jaką Ada podejmie decyzję, czy jej nowe przyjaźnie, kiełkująca miłość, odbudowana, a może dopiero nawiązana, więź z młodszą siostrą, inne postrzeganie świata, radość wspólnych spotkań, imprez, wyjść pozwolą na pokonanie obaw, lęków, strachu przed przyszłością. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło ...

Książka jest bardzo wciągająca, autorka rzetelnie podeszła do opisywanego tematu, kreując bohaterkę prawdziwą, realną, której przeżycia i odczucia głęboko poruszają nasze serca i zmysły, wywołują wzruszenie, niedowierzanie, czasem wyciskając łzę. Mocną stroną powieści są przyjaciele Ady, których nie sposób nie polubić. Każdy z nich boryka się ze swoimi problemami, dzięki czemu dziewczyna dostrzega i rozumie, iż nie jest jedyną osobą zmagającą się z lękami, obawami, niezrozumieniem. To właśnie te nowe przyjaźnie stają się fundamentem zmian, jakie powoli zachodzą w dziewczynie, pokazując wprost, jak wielką siłę niosą w sobie wsparcie i zrozumienie drugiego człowieka.

Wielu ludzi cierpi na różne przewlekłe choroby, z którymi musi się borykać przez całe swoje życie; jedni jakoś sobie z tym radzą, inni popadają w depresję, dopadają je samobójcze myśli lub wprost próbują je urzeczywistnić.

Adrianna, bohaterka "Biegu do gwiazd" cierpi na cukrzycę typu I, którą zdiagnozowano u niej w wieku siedmiu lat. Dla dziewczynki oznacza to trudny czas...

Wzruszająca, prawdziwa i niezwykle pouczająca. Jedna diagnoza potrafi zmienić całe życie. Dla jednych to wyrok, dla innych początek czegoś nowego.

Każda historia jest zapisana gdzieś w gwiazdach. Wystarczy dobrze szukać xx

Wzruszająca, prawdziwa i niezwykle pouczająca. Jedna diagnoza potrafi zmienić całe życie. Dla jednych to wyrok, dla innych początek czegoś nowego.

Każda historia jest zapisana gdzieś w gwiazdach. Wystarczy dobrze szukać xx

Książka bardzo fajna wzruszająca, można znaleźć w niej pełno refleksji i przemyśleń. Polecam dla każdego tą książkę, warto przeczytać.

Książka bardzo fajna wzruszająca, można znaleźć w niej pełno refleksji i przemyśleń. Polecam dla każdego tą książkę, warto przeczytać.

Niesamowita książka! Wzruszająca... Tak bardzo mi bliska. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, ale chyba o to właśnie autorce chodziło. Polecam przeczytać wszystkim, nie tylko tym, którzy zmagają się z cukrzycą i depresją.

Niesamowita książka! Wzruszająca... Tak bardzo mi bliska. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, ale chyba o to właśnie autorce chodziło. Polecam przeczytać wszystkim, nie tylko tym, którzy zmagają się z cukrzycą i depresją.

Nie potrafię ocenić tej książki, dotyka tematyki która jest mi naprawdę bliska.
Książka ok, czyta się dość przyjemnie, ale jeżeli miała ona przybliżyć tematykę cukrzycy, niestety autorka choć sama choruje, do wielu aspektów tej choroby podeszła dość trywialnie.
I jeśli diabetycy cierpiący na depresję tak bardzo przejmują się swoją chorobą (pomija fakt posiadania pompy insulinowej, której miesiętrzne utrzymanie, tzn. osprzet potrzebny aby jej działanie było skuteczne, jest dość kosztowne),to muszą być najlepiej wyrównanymi cukrzykami, a niestety śmiem wątpić...
Książkę jak najbardziej polecam ale nie koniecznie jaką źródło (źródełko) informacji o cukrzycy.

Nie potrafię ocenić tej książki, dotyka tematyki która jest mi naprawdę bliska.
Książka ok, czyta się dość przyjemnie, ale jeżeli miała ona przybliżyć tematykę cukrzycy, niestety autorka choć sama choruje, do wielu aspektów tej choroby podeszła dość trywialnie.
I jeśli diabetycy cierpiący na depresję tak bardzo przejmują się swoją chorobą (pomija fakt posiadania pompy...

Książka zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie. Przyznam, że gdy brałam ją z półki nie spodziewałam się takiej historii. Dzięki tej pozycji wiem o wiele więcej o cukrzycy i depresji, a przecież kto by pomyślał, że zwykła książka może nam pomóc zrozumieć takie osoby jak główna bohaterka Ada, czyli osoby z tymi chorobami. W paru momentach miałam łzy w oczach i byłam pod wrażeniem talentu oraz pomysłu autorki. Czuję, że jeszcze wrócę do tego dzieła.
Szczerze polecam!

Książka zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie. Przyznam, że gdy brałam ją z półki nie spodziewałam się takiej historii. Dzięki tej pozycji wiem o wiele więcej o cukrzycy i depresji, a przecież kto by pomyślał, że zwykła książka może nam pomóc zrozumieć takie osoby jak główna bohaterka Ada, czyli osoby z tymi chorobami. W paru momentach miałam łzy w oczach i byłam pod...

Ada jest nastolatką, której świat wali się w jednej chwili. Za sprawą listu od babci stawia sobie trzydzieści dni normalnego życia, dzięki któremu ma zdecydować - żyć czy nie żyć? Czy dziewczyna podejmie właściwą decyzję? Czy osoby napotkane na swojej drodze pomogą jej w tym? 


 Ada to dziewczyna chorująca na cukrzyce, która z dnia na dzień daje jej się we znaki. Dziewczyna nie potrafi sobie z tym poradzić, co doprowadza ją do wielokrotnych prób samobójczych. Nie ma wsparcia w swojej najbliższej rodzinie, lecz z czasem znajduje je w znajomych ze szkoły. 


 Według mnie powyższa historia ukazuje trudności życiowe z jakimi borykają się osoby chore. Jak widać nie mają oni łatwo, co nieraz doprowadza ich do depresji. 


Moim zdaniem autorka idealnie ukazała problem większości osób i jego skutki. Dobrze ukazane są tutaj uczynik i przemyślenia bohaterki. Powyższa opowieść jest pełna skrajnych emocji, które odczuwane są do samego końca. 

Jak dla mnie po tą książkę powinien sięgnąć każdy, kto myśli, że życie z chorobą jest proste i zabawne, bo dzięki tej historii pozna jaki jest ich los. 



 Moja ocena: 9/10

Ada jest nastolatką, której świat wali się w jednej chwili. Za sprawą listu od babci stawia sobie trzydzieści dni normalnego życia, dzięki któremu ma zdecydować - żyć czy nie żyć? Czy dziewczyna podejmie właściwą decyzję? Czy osoby napotkane na swojej drodze pomogą jej w tym? 


 Ada to dziewczyna chorująca na cukrzyce, która z dnia na dzień daje jej się we znaki....

"W pokoju miałam wiele powieści. Każda z nich była moją prywatną przepustką do świata fantazji i wyobraźni, do jedynego świata, w którym czułam się bezpiecznie i spokojnie. Do jedynego miejsca, gdzie nie liczyło się to, kim jestem i co czuję. Tu nie istniało pojęcie życia i śmierci. Nie istniało pojęcie bólu i cierpienia. Na końcu każdej historii pojawiał się happy end."
Zapraszam na moją opinię
https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2018/12/bieg-do-gwiazd.html

"W pokoju miałam wiele powieści. Każda z nich była moją prywatną przepustką do świata fantazji i wyobraźni, do jedynego świata, w którym czułam się bezpiecznie i spokojnie. Do jedynego miejsca, gdzie nie liczyło się to, kim jestem i co czuję. Tu nie istniało pojęcie życia i śmierci. Nie istniało pojęcie bólu i cierpienia. Na końcu każdej historii pojawiał się happy...