Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeba pamiętać o tym, że każdy jakoś zaczynał. Wielcy artyści od robienia szybkich szkiców i obserwacji natury, a wielcy pisarze od pisania po kątach. Może i nie zawsze wychodziło wszystko tak, jak to sobie wyobrażali. Ewentualnie po prostu nie wychodziło dobrze. Ale ćwicząc i poprawiając swoje błędy, stawali się coraz lepsi. Myślę, że do tego opisu idealnie pasuje postać Charlotte Brontë, która zaczynała od Sekretu... A spłodziła później takie dzieła jak m.in. Dziwne losy Jane Eyre.

Dotychczas miałam przyjemność poznać dwie książki innej siostry - Anne Brontë. Lokatorka Wildfell Hall jak i Agnes Grey mnie zachwyciły, dzięki czemu automatycznie wzrosło moje zainteresowanie okresem, w którym dzieją się owe powieści - XIX wieczną Anglią. No błagam, chyba każdy by uległ. Z Charlotte miałam do czynienia przy Profesorze i Shirley, a reakcja była taka sama. Więc stwierdziłam: hej, czemu by nie sprawdzić, co jedna z najbardziej cenionych autorek pisała do szuflady?

W tym zbiorze znajdują się takie opowiadania jak: Sekret, Lily Hart (1833), Albion i Marina (1830), Ślub (1832) oraz Spojrzenie w albumie (1834). Nie mam swojego ulubionego opowiadania, jednak nie da się ukryć, że jak na dopiero budujący się warsztat, są na dosyć wysokim poziomie i większość z nich czyta się dobrze. Pozostaję jednak fanką dłuższych form i przy nich pozostanę.
Wydaje mi się, że osoby, które dopiero mają zamiar poznać się z twórczością sióstr Brontë, powinny zostawić sobie Sekret jako dodatek do lektury, ponieważ samotnie może okazać się zbyt rozczarowujący jak na początek. Nie twierdzę, że ten zbiór jest słaby, ale pamiętajmy, że to nieoficjalny debiut, a one zazwyczaj stoją trochę niżej jakościowo. Polecam w dalszym ciągu (jako dodatek) każdej osobie, gotowej się zakochać w wymyślonej przez autorkę krainie.

http://jeslikultura.blogspot.com/

Trzeba pamiętać o tym, że każdy jakoś zaczynał. Wielcy artyści od robienia szybkich szkiców i obserwacji natury, a wielcy pisarze od pisania po kątach. Może i nie zawsze wychodziło wszystko tak, jak to sobie wyobrażali. Ewentualnie po prostu nie wychodziło dobrze. Ale ćwicząc i poprawiając swoje błędy, stawali się coraz lepsi. Myślę, że do tego opisu idealnie pasuje postać...

http://jeslikultura.blogspot.com/

Często jest tak, że uwielbiamy piosenki jakiegoś zespołu. Słuchamy ich czasem w kółko gdy jesteśmy smutni, lub wręcz przeciwnie. Jakoś nie sprawdzamy jego historii - kiedy powstał, jak, dlaczego. Albo czemu się rozpadł. Czy muzycy po prostu się spotkali - i BANG! - to było to, a później zostali legendą... Cóż, nie będę ukrywać, że tak było ze mną i GN'R. Uwielbiałam ich od zawsze, ale nie wnikałam kto jest w zespole poza Axlem i Slashem ani w ich historię, bo po co... Ostatnio naprawiłam ten błąd. Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

Jak wstępnie opisałabym Sex, drugs & rock n' roll i inne kłamstwa? Jest to książka o człowieku, który żyje z pasją - zawsze się niej trzymał, nawet jeśli w tym czasie pracował na zmywaku. Niestety podczas swojej drogi uległ narkotykom, stał się alkoholikiem. Zniszczył swoje ciało. Upadł na samo dno. Moim zdaniem ta książka jest dowodem na to, że można dojrzeć dopiero po 50stce. Poza tym skutecznie odstrasza od heroiny i innego świństwa.

Wiecie, co można uznać za najlepszą decyzję Duffa? Jego decyzję o nieowijaniu w bawełnę. Dostajemy prawdę: nieważne, że to boli nas na samą myśl lub obnaża samego muzyka. Zrobił to na własne życzenie i osobiście bardzo go podziwiam. I żałuję, że nie zainteresowałam się nim wcześniej.
Powracając do staczania się przez niego - coś sprawiło, że wziął się w garść... Niestety nie powiem Wam co to było - sami MUSICIE to sprawdzić. Jestem zaskoczona tą historią oraz tym, jak szybko przeczytałam tą książkę. Jak widać, Duff ma wiele talentów;). Komu polecam? Fanom GN'R lub samego McKagana, osobom zainteresowane tym, jak to jest być na samym dnie... Możecie też tą książkę podrzucić w prezencie komuś, kogo podejrzewacie o branie narkotyków. Just sayin'.

http://jeslikultura.blogspot.com/

Często jest tak, że uwielbiamy piosenki jakiegoś zespołu. Słuchamy ich czasem w kółko gdy jesteśmy smutni, lub wręcz przeciwnie. Jakoś nie sprawdzamy jego historii - kiedy powstał, jak, dlaczego. Albo czemu się rozpadł. Czy muzycy po prostu się spotkali - i BANG! - to było to, a później zostali legendą... Cóż, nie będę ukrywać, że tak...

http://jeslikultura.blogspot.com/

Często zapominamy o tym, że istniały listy. Czekało się na odpowiedź dłużej niż jeden dzień, nie było fejsa, nie było telefonów. Pisemna forma ma w sobie dużo magii, a Listy niezapomniane to jej zbiór oraz poruszające świadectwo umierającej sztuki korespondencji, w której przez wieki odbijały się całe piękno, finezja, smutek i radość naszej cywilizacji.* Zapraszam na recenzję tej książki.

Gdybym miała wybrać listę 5 książek, które każdy powinien mieć na swojej półce, ta by się na niej znalazła. Czemu? Bo to wspaniałe źródło inspiracji. Można otworzyć ją na losowej stronie i zawsze znajduje się tam coś ciekawego lub nowego. Mnie z wiadomych powodów najbardziej zaciekawiła aplikacja Leonarda da Vinci i nie zawiodłam się. Wśród tych 126 listów każdy na pewno znajdzie coś dla siebie, więc uważam, że ta książka jest uniwersalna.

Przy każdym liście - jeśli było to możliwe - mogliśmy zobaczyć oryginalny list. Dużym plusem jest to, że autor zdecydował się na notatki, w których wyjaśnia m.in. kontekst historyczny czy wiele innych aspektów.

Moim zdaniem na ogromne brawa zasługuje w tym przypadku tłumacz. Wiecie, każdy list to inna osobowość, styl i sposób pisania. Można uznać, że on jak i my - czytając Listy niezapomniane - wcielaliśmy się w 126 osoby, pochodzące z różnych środowisk, o różnym kolorze skóry, o różnej sytuacji materialnej. I to jest w tym wszystkim najpiękniejsze.

Listy niezapomniane to pozycja, która stanowi mieszankę emocji: będziecie wzruszeni, zaskoczeni, czasem może nawet nieco źli na świat.. jednak uważam to za świetną rzecz. Polecam wszystkim, bez wyjątków.

SHAUN USHER
Jest twórcą popularnego bloga www.lettersofnote.com. Jego decyzja, aby poświęcić się opiece nad korespondencją, jest interesująca szczególnie dlatego, że sam regularnie wysłuchuje pretensji przyjaciół, rozdrażnionych jego niezdolnością do odpowiadania na telefony, e-maile i, nieco rzadziej… listy. Mieszka w Wilmslow z żoną Kariną i dwoma synami. "Listy niezapomniane" to jego pierwsza książka, wkrótce ukaże się kolejna część.


ZA MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA TYLU LISTÓW DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU SQN!
*źródło: okładka

http://jeslikultura.blogspot.com/

Często zapominamy o tym, że istniały listy. Czekało się na odpowiedź dłużej niż jeden dzień, nie było fejsa, nie było telefonów. Pisemna forma ma w sobie dużo magii, a Listy niezapomniane to jej zbiór oraz poruszające świadectwo umierającej sztuki korespondencji, w której przez wieki odbijały się całe piękno, finezja, smutek i radość...

Życie nie zatrzymuje się dla nikogo. Podobnie jest z wojną - tą wewnętrzną wypędzić jest nawet gorzej. Odłamki to zaskakujący debiut, element terapii autora oraz książka, którą powinniście przeczytać. Zwracam się tutaj szczególnie do osób, które z góry zakładają, że debiuty są okropne. Na szczęście tutaj taka jest tylko rzeczywistość, w jakiej bohaterowie muszą żyć. Lub próbują z niej uciec.

Na początku poznajemy Ismeta, który kocha teatr. Chłopak chce żyć normalnie, więc zostaje uchodźcą, co według mnie było dobrym krokiem ku temu. Później spotykamy Mustafę. Moi drodzy, ten bohater będzie dla Was tajemnicą. Nierozwiązaną zagadką. Przyznam się, że wolałam poznawać dzieje Ismeta, jednak obie postacie okazały się bardzo interesujące. Co mnie zaskoczyło? Fakt, jak dobrze są wykreowane na kartach książki. To bardzo rzadkie przy debiutach i w tym momencie Ismet Prcić zasługuje na wielkie brawa.

Zachęcam Was do tego, by dostać odłamkiem autora prosto w serce. Lektura będzie ciężka, przerywana i pełna uczuć. Dodatkowo Ismet Prcić nie bawi się w upiększające słowa opisując wojnę. Jest bardzo bezpośredni i kolejną rzeczą, która mnie zaskoczyła była jego bezstronność oraz humor mimo całej tej sytuacji.
Gdybym miała tylko cztery słowa, by opisać tą książkę, napisałabym: lekka książka, ciężka historia.

Życie nie zatrzymuje się dla nikogo. Podobnie jest z wojną - tą wewnętrzną wypędzić jest nawet gorzej. Odłamki to zaskakujący debiut, element terapii autora oraz książka, którą powinniście przeczytać. Zwracam się tutaj szczególnie do osób, które z góry zakładają, że debiuty są okropne. Na szczęście tutaj taka jest tylko rzeczywistość, w jakiej bohaterowie muszą żyć. Lub...

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.no/2015/04/literatura-strefa-skazenia.html

Założę się, że do Was wszystkich dotarła wiadomość o epidemii eboli w Afryce w 2014 roku. Być może niektórzy z Was zastanawiali się co by było, gdyby ten tajemniczy wirus (o którym wiemy niewiele!) przedarł się do Europy. Sama jakoś nie szukałam wiadomości na ten temat, ale gdy dostałam propozycję zrecenzowania tej książki, nie wahałam się w ogóle.
Nie wiedziałam, że najmniej groźna odmiana wirusa pojawiła się już w 1976 (!), a historia przedstawiona przez Prestona sięga aż do 1989, gdy mamy do czynienia z ebolą zair - najgroźniejszą odmianą. O zgrozo, w USA. Nie było mnie wtedy jeszcze na świecie i pewnie wielu z Was też nie. Chcecie wstępnej zachęty? Strefa skażenia pokazuje przede wszystkim powagę sytuacji i moim zdaniem, KAŻDY (bez wyjątków) powinien po tę książkę sięgnąć.

Richard Preston przedstawia wiele przypadków zachorowań czy osoby, które brały udział w badaniu eboli. Ci ludzie naprawdę istnieli lub istnieją. Na początku zostaje nam podana historia Charlesa Moneta. Mężczyzna jest francuzem na emigracji - zamieszkał w Kenii. Jako pierwszy złapał najmniej groźną odmianę eboli. Dlaczego? Skąd? Sięgnijcie po książkę, żeby się dowiedzieć. Kolejna zachęta? Jest tego dużo więcej, a autor nie owija w bawełnę. Znajdziecie się m.in. w Reston (miasto pod Waszyngtonem), gdzie badano małpy (które stały się źródłem skażenia). Po części zgodzę się z Kingiem, że jest to jedna z najstraszniejszych rzeczy, jakie miałam okazję przeczytać. Strefa skażenia jest okropna, obrzydliwa i niesamowicie dobra. Byłam jednocześnie przerażona i zniesmaczona.

Rzadko sięgam po literaturę faktu, ale ta książka jest zdecydowanie godna polecenia. Dodatkowo motywuje mnie, by robić to częściej;). Jeśli szukacie czegoś, co zmusi Was do myślenia, uświadomi kilka rzeczy oraz nie lubicie długich naukowych opisów, Strefa skażenia jest zdecydowanie dla Was. Nie jest to lekka książka na jeden wieczór - trzeba od niej odpoczywać, ale nie przeszkadza mi to w wystawieniu wysokiej oceny. Zachęcam Was wszystkich do uświadamiania siebie i innych.

„Ebola jest ludzką katastrofą, potworem, groźnym pasożytem, nieświadomym, nieczułym twórcą ogromnego cierpienia, nieubłaganie rozwijającym się w ludzkim ciele.”

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.no/2015/04/literatura-strefa-skazenia.html

Założę się, że do Was wszystkich dotarła wiadomość o epidemii eboli w Afryce w 2014 roku. Być może niektórzy z Was zastanawiali się co by było, gdyby ten tajemniczy wirus (o którym wiemy niewiele!) przedarł się do Europy. Sama jakoś nie szukałam wiadomości na ten temat, ale gdy dostałam propozycję...

Wiecie, debiut to pewne ryzyko, ale kiedyś musi do niego dojść, a może kolejne książki okażą się bestsellerami? Ahsan Ridha Hassan wzbudził we mnie sprzeczne emocje. Jest to obiecujące, ale daleko temu zbiorowi do ideału (na pewno nie jest godne porównywaniem do Gaimana). Nie jestem fanką horrorów (nieważne w jakim wydaniu) a co za tym idzie - nie potrafiłam się wczuć w klimat. Obawiam się, że może nie do końca zrozumiałam dzieło autora. Ale pozwólcie, że zacznę od początku.

Zbiór składa się z 5 opowiadań.
[WIEŻA] Młode małżeństwo dopiero co wprowadziło się do nowego domu. Michał zawsze marzył o zostaniu pisarzem i przychodzi jego czas na realizację tego. Wiecie, to wydawałoby się całkowicie normalnie gdyby nie fakt, że widzi w swoim ogrodzie wieżę. Pewnie też byście zwariowali na jego miejscu, prawda? To opowiadanie nie miało w sobie nic, co by mnie przyciągnęło. Niesamowicie irytowała mnie żona naszego bohatera i jej ojciec, ciągle porównujący Michała z kochankiem swojej córki, który wydaje się być jego wyobrażeniem idealnego zięcia. Autor jednak dostał ode mnie plusa za opisanie fragmentów z perspektywy kota (czasem nawet się uśmiechnęłam), dokładny opis wieży i wplecenie fragmentów pamiętnika Michała.
[POŻERANY 4.0] Głównym bohaterem tym razem jest nastolatek - 16-letni Mateusz (ale znajomi mówią na niego Oskar). Zostaje wciągnięty w niebezpieczną akcję zorganizowaną przez jego kumpli. Czy warto? Cóż, zdobędzie dzięki temu pieniądze, których akurat potrzebuje. Poza tym poznaje przez internet Sarę i się zakochuje. To opowiadanie jest nieco przewidywalne, jakby pisane dla typowej młodzieży. Ciekawe było dla mnie przedstawienie rodziców Mateusza jako perfekcjonistów, który ma nawet przydziały żywieniowe...
[ROBACZYWY KSIĘŻYC] Oliwer zapisuje się do klubu, w którym uczestniczy podejmują się zakładów i mają pokonać swoje słabości. Nikogo nie powinno zdziwić, że za niezrealizowanie tego czeka tą osobę kara. Eh, chyba najsłabsza część książki, przez którą ciężko przejść. Jedyne, co było tu ciekawe to zakończenie. Wydaje mi się, że nic takiego nie stracicie jeśli to pominiecie.
[DOPPELGANGER] Marek i Romek spotykają się po latach. Jeden jest biedny i ledwo wiąże koniec z końcem, a drugi cieszy się bogactwem. Jeden z nich dodatkowo przypomina Romana Polańskiego. Czy znany reżyser stał się dla mężczyzny fascynacją, czy obsesją prowadzącą do obłędu? To opowiadanie zaciekawiło mnie chyba najbardziej ze wszystkich, dwa ostatnie wydają się być najlepsze. Nie ma tu nie wiadomo jakich zwrotów akcji, ale wreszcie znajduję tu to, czego zabrakło w Robaczywym... - tego "czegoś" ;).
[SĄDNY DZIEŃ] Tak jak wspominałam, jest to jedne z najlepszych opowiadań w tym zbiorze. Andrzej jest satyrycznym rysownikiem. Budzi się w łóżku z obcą dziewczyną. Podobno ma być sędzią podczas rozprawy. Kogo będzie sądził? Czytaniu tutaj towarzyszy niesamowite napięcie. Uważam to za godne zakończenie zbioru.

AHSAN RIDHA HASSAN
Pochodzi z Bielska-Białej, skończył prawo na Uniwersytecie Śląskim, na co dzień przedsiębiorca, założyciel Wydaje.pl - największego portalu typu self publishing w Polsce.

Od zawsze pasjonat czytania i pisania książek, na swoim koncie ma kilka nagród literackich, m.in. opowiadanie iMan zostało uznane opowiadaniem miesiąca na łamach popularnego serwisu fantastyka.pl. Inspiruje się prozą Kafki, Gombrowicza, Gaimana i Kundery. Pisze przeważnie w gatunkach new weird i groza. Mieszka w Krakowie.

Czas na podsumowanie. Tak jak wspomniałam, Wieża wzbudziła we mnie mieszane uczucia. O ile książkę czytało mi się całkiem szybko, nie było to spotkanie usłane różami i wizjami pozytywnej recenzji. Nie podobał mi się sposób w jaki pan Hassan podchodził do opisania wątków erotycznych. Ogólnie jak na debiut nie jest źle, jednak wątpię, bym kiedykolwiek jeszcze powróciła do tego autora. Polecam przede wszystkim dla fanów literatury grozy, którzy przy okazji szukają ambitnej pozycji.

Wiecie, debiut to pewne ryzyko, ale kiedyś musi do niego dojść, a może kolejne książki okażą się bestsellerami? Ahsan Ridha Hassan wzbudził we mnie sprzeczne emocje. Jest to obiecujące, ale daleko temu zbiorowi do ideału (na pewno nie jest godne porównywaniem do Gaimana). Nie jestem fanką horrorów (nieważne w jakim wydaniu) a co za tym idzie - nie potrafiłam się wczuć w...

Podróże są według mnie po prostu piękne. Tak samo określiłabym książkę Łukasza Orbitowskiego (z którym spotykam się pierwszy raz) i dodałabym, że jestem zafascynowana jego szczerością i tym, jak wszystko opisuje. Autor nie ma w zwyczaju koloryzacji tego, co zobaczył. I za to dostaje ogromnego plusa. Powiedzmy sobie szczerze od razu, że nie jestem fanką Afryki. Nie jest numerem 1 na mojej liście miejsc do odwiedzenia. Nie rozmyślam o niej. Nie szukam ciekawostek. Może właśnie dlatego to, co zaprezentował Orbitowski, tak pozytywnie na mnie wpłynęło.

Kiedyś usłyszałam (chyba powiedziała to Beata Pawlikowska) że podróżować należy samemu. Nie troszczymy się o tą drugą osobę , nie myślimy o grupie, tylko przeżywamy wszystko sami... Autor zabrał ze sobą Agatę, która dzielnie wszystko znosiła.

ŁUKASZ ORBITOWSKI
Rocznik 1977. Redaktor, publicysta, przede wszystkim zaś popularny pisarz. Na obszarze fantastyki debiutował w roku 2001 [...]. Pisze przede wszystkim współczesne horrory, nierzadko dziejące się na ulicach i osiedlach Krakowa. Opisy szarej codzienności sąsiadują w nich z magicznymi, często przerażającymi przygodami. Dostrzeżony także poza obszarem fantastyki, czego dowodem jest związanie się z Wydawnictwem Literackim.

Jeśli lubicie ludzi, którzy nie upiększają rzeczywistości, sięgnijcie koniecznie po Zapiski nosorożca. Moja podróż po drogach, bezdrożach i legendach Afryki. Chyba największym atutem tej książki jest to, że rozdziały są krótkie. Pan Orbitowski chyba nie lubi męczyć swoich czytelników. W każdym razie, polecam. Nie tylko dla fanów podróży.

Podróże są według mnie po prostu piękne. Tak samo określiłabym książkę Łukasza Orbitowskiego (z którym spotykam się pierwszy raz) i dodałabym, że jestem zafascynowana jego szczerością i tym, jak wszystko opisuje. Autor nie ma w zwyczaju koloryzacji tego, co zobaczył. I za to dostaje ogromnego plusa. Powiedzmy sobie szczerze od razu, że nie jestem fanką Afryki. Nie jest...

Nie jestem fanką Eltona Johna. Jego piosenki nie trafiają w mój gust muzyczny. Gdy dostałam propozycję zrecenzowania tej książki, na początku nie byłam przekonana, ale to przeczytaniu opisu muzyk zwyczajnie zainteresował mnie jako osoba. Możecie o tym nie wiedzieć, ale jestem jedną z tych osób, które wierzą, że jeszcze istnieją dobrzy, uczciwi i bezinteresowni ludzie.

Poruszany temat w książce do najłatwiejszych nie należy. Ciągle na świecie ludzie mają przerażone miny gdy dowiadują się, że ktoś z ich okolicy choruje na AIDS... Na pewno wygląda to teraz lepiej niż wtedy gdy umierał Ryan - przyjaciel muzyka, ale dalej jest pełno uprzedzeń. Na początku uważano, że AIDS to choroba gejów, narkomanów, prostytutek. Wspomniany przed chwilą przeze mnie chłopiec zaraził się podczas leczenia hemofilii, stając się symbolem leczenia z dziecięcym AIDS.

„Miłość jest lekarstwem” to historia angażowania się Eltona Johna w walkę z tą chorobą i wydaje mi się, że ogólne uświadamianie ludzi. Niedługo po śmierci Freddiego Mercury - w 1992 roku - zaczęła działać fundacja ELTON JOHN AIDS FOUNDATION (EJAF).

Nie wystawiłam tej książce oceny... Bo wydaje mi się, że nie powinnam. Ona ma służyć czemuś innemu. Uświadomiła mnie, dała mi pewnego rodzaju ostrzeżenie i informacje, które powinien znać każdy człowiek na świecie. W Polsce nie mówi się tyle o AIDS, ale w szkołach jest to na szczęście poruszane. Podsumowując: naprawdę nie wiem co myśleć o tej książce. Polecam przede wszystkich dla osób zainteresowanych tymi tematami.

Nie jestem fanką Eltona Johna. Jego piosenki nie trafiają w mój gust muzyczny. Gdy dostałam propozycję zrecenzowania tej książki, na początku nie byłam przekonana, ale to przeczytaniu opisu muzyk zwyczajnie zainteresował mnie jako osoba. Możecie o tym nie wiedzieć, ale jestem jedną z tych osób, które wierzą, że jeszcze istnieją dobrzy, uczciwi i bezinteresowni ludzie....

Gdybym miała podać Wam dokładny rok, kiedy zaczęła mi się podobać muzyka zespołu Coldplay, nie umiałabym tego zrobić. Zespół powstał w 1996 roku, natomiast jako Coldplay działa od 1998. Został założony przez wokalistę Chrisa Martina i gitarzystę Jonny'ego Bucklanda. Wydali już 6 płyt.

Nie zawsze słuchałam tego zespołu świadomie. Już jako dziecko miałam styczność z tym zespołem, ponieważ na tym samym piętrze któryś z moich braci ich puszczał. Na każdej płycie znajduje się jakaś perełka, która tylko czeka na to, by ją puścić. Pozwólcie, że je przedstawię.

Don't Panic. Yellow. Trouble. Everything's not lost. Politik. The Scientist. Clocks. Green eyes. A rush of blood to the head. Amsterdam. What If. Fix you. Paradise. Up with the birds. Magic. Midnight. A sky full of stars.

Jest tego wiele - tych piosenek najczęściej słucham. Prawda jest jednak taka, że jakąkolwiek byście mi puścili piosenkę zespołu Coldplay, zamknę oczy i zacznę się wsłuchiwać w głos Chrisa.

Coldplay. Życie w trasie nie jest biografią tego zespołu. Matt McGinn (ich przyjaciel i roadie) spisał wiele prawdziwych historii, przedstawiając nam, że nawet oni zaczynali od zera. Na początku uważał ich za grupę kolesi, którzy są dziwną bandą byłych studentów w beznadziejnych spodniach.

Wiecie, nigdy jakoś specjalnie nie zastanawiałam się jak to wszystko działa na koncercie. Może dlatego, że na nie nie chodzę (nigdy nie mam okazji), ale z tyłu sceny są nagromadzone podobne emocje, co przed nią. Nerwy, szczęście, dreszcze przechodzące na widok wchodzącego zespołu. Jeden kabel i wszystko może szlag strzelić, a wtedy ludzie tacy jak Matt ratują sytuację.

Książkę czyta się szybko i z uśmiechem na ustach - dawno nie miałam tak pozytywnej książki w ręce. Mogłoby się wydawać, że będzie to opowieść o tym, jak Matt podał sprzęt chłopakom i pod koniec dnia wypił piwko. Nie. To zbiór naprawdę ciekawych historii, początków o których nie miałam pojęcia i koncertów, na których chciałabym być. Polecam fanom!

Gdybym miała podać Wam dokładny rok, kiedy zaczęła mi się podobać muzyka zespołu Coldplay, nie umiałabym tego zrobić. Zespół powstał w 1996 roku, natomiast jako Coldplay działa od 1998. Został założony przez wokalistę Chrisa Martina i gitarzystę Jonny'ego Bucklanda. Wydali już 6 płyt.

Nie zawsze słuchałam tego zespołu świadomie. Już jako dziecko miałam styczność z tym...

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.com/2014/09/139-troje-s-lotz.html

„Ludzie, którzy stracili kogoś bliskiego, często mówią, że nie rozumieją, jak to możliwe, że świat wciąż funkcjonował jakby nigdy nic. Ja też tego nie rozumiałem.”

Cztery katastrofy lotnicze. Troje dzieci, które przeżyły. Podejrzane? Dziwne? Czy to cud? A może jakiś znak? Pojawia się naprawdę wiele teorii. Duchowni mówią o Czterech Jeźdźcach, końcu świata... Inni wspominają o UFO. Te dzieci nie wróciły takie, jak wcześniej. Coś się w nich zmieniło.

Pierwszy raz spotkałam się z nazwiskiem tej autorki, więc nie mam żadnego porównania. Nie mogę ukryć, że od czasu premiery się na nią śliniłam - kupiłam ją w Empiku i uważam, że jak na wrażenia, które mi zaoferowała, nieco przepłaciłam. Z drugiej strony, czy można oprzeć się książce, o której jest głośno, świetnie wygląda (czarne boki!), a i opis kusi?

Żyjemy w takich czasach, że prawie każdą katastrofę da się wyjaśnić. Czarny Czwartek to dzień, w którym rozbiły się te cztery samoloty, a ocalały wspomniane 3 osoby (dzieci) i trwają poszukiwania 4 "Jeźdźca", dziecka, ocalałego, nieważne. Wszędzie na świecie powstają teorie. Wydaje mi się, że najbardziej zaznaczona w książce to ta dotycząca końca świata i nadejścia Antychrysta. Jeśli znacie mojego bloga od dłuższego czasu na pewno wiecie, że nienawidzę książek, które mają duży nacisk na Boga i te religijne sprawy. Natykanie się na to nauczyło mnie pewnego dystansu i spokoju podczas czytania, ale od pojawienia się tego wątku mojego zainteresowanie książką zaczęło spadać.

Troje nie posiada głównego bohatera. Czytelnik narażony jest na ciągłą zmianę narracji, choć można się do tego przyzwyczaić, jeśli nie robi się za dużych przerw w czytaniu. Z Trojgiem - Hiro, Bobby'm i Jess mamy kontakt tylko poprzez inne osoby, w większości przez ich opiekunów. Najbardziej zainteresował mnie wątek opieki Paula nad Jess - mężczyzna zaczyna widzieć zmarłego ojca dziewczynki (a swojego brata) w nocy, siedzącego na łóżku, mówiącego: Jak mogłeś to tu wpuścić? Tak, Paul zaczyna bzikować. Kto by nie zaczął?

„Cześć Boże. To ja, Paul. Dlaczego mnie nie słuchasz, do kur*y nędzy?”

Nie uważam jednak, że jest to historia, której nie warto poznać. Troje określiłabym bardziej jako niewykorzystany potencjał autorki. Na pewno książka była dla mnie dużym zaskoczeniem, bo nigdy jakoś nie sięgałam po powieści zmagające się z tematem katastrof. Ostrzegam od razu - moim zdaniem nie da się tego przeczytać w jeden, dwa wieczory. Zresztą, czy ktoś oczekiwał, że dostanie lekką książeczkę, kiedy chodzi o taką historię?

Jeśli mogę o tym wspomnieć, mam małe zastrzeżenia co do oprawy. Jest tak miękka, że bałam się ją wziąć do plecaka czy torebki. Od razu się porysowała, a gdy się ją trzyma za grzbiet, rozchodzi się jak luźno wzięty plik kartek. Czy uważam, że powinno być wydanie w twardej oprawie? Pewnie. Może i wyszłoby to drożej (już teraz kosztuje ok. 40zł), ale jeśli planuje się mieć tą książkę na dłużej, chyba warto dopłacić, prawda? Nie polecam i nie odradzam.

„Ludzi powstrzymuje wyłącznie lęk. Strach przed nieznanym.”

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.com/2014/09/139-troje-s-lotz.html

„Ludzie, którzy stracili kogoś bliskiego, często mówią, że nie rozumieją, jak to możliwe, że świat wciąż funkcjonował jakby nigdy nic. Ja też tego nie rozumiałem.”

Cztery katastrofy lotnicze. Troje dzieci, które przeżyły. Podejrzane? Dziwne? Czy to cud? A może jakiś znak? Pojawia się naprawdę wiele teorii....

Jestem zielona, jeśli chodzi o gatunek sci-fi, więc gdy zaczęłam czytać książkę pani Luizy czułam się odrobinę zagubiona. Zaskakująco dobrze zbudowała swój świat – widać, że ma dużą wyobraźnię. Ze względu na to, że autorka nie jest debiutantką, spodziewałam się czegoś lepiej napisanego. Ta wielowątkowa powieść wymaga jeszcze wielu poprawek.

Ale zacznijmy od początku.
Patris to nowa, przepiękna planeta, krążąca wokół pewnej mikrogwiazdy. Wita przybyszów z Ziemi – jednak czy odnajdą oni swoje miejsce na tej planecie? Okryjcie to sami. Rozwiązywać zagadkę być może pomógłby wam towarzysz, którego ma prawie każdy mieszkaniec Patris?
Akcja rozgrywa się w dalekiej przyszłości, w której aż chce się uczestniczyć – głównie dla fascynacji związanej z odkrywaniem nowego miejsca, gdzie wszystko jest odmienne niż na Ziemi.

Momentami się nudziłam, ale ogólne zaciekawienie przeważyło. Podoba mi się to, że Luiza Dobrzyńska porusza wiele tematów, jednak wprowadziła zbyt dużo bohaterów oraz wątków, przez co czytelnik może się zagubić. Autorka musi popracować nad stylem oraz postarać się nie używać ciągle tych samych słów. Polecam osobom, które lubią odkrywać nowe wizje przyszłości.

/Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Białe Pióro

Jestem zielona, jeśli chodzi o gatunek sci-fi, więc gdy zaczęłam czytać książkę pani Luizy czułam się odrobinę zagubiona. Zaskakująco dobrze zbudowała swój świat – widać, że ma dużą wyobraźnię. Ze względu na to, że autorka nie jest debiutantką, spodziewałam się czegoś lepiej napisanego. Ta wielowątkowa powieść wymaga jeszcze wielu poprawek.

Ale zacznijmy od początku....

Pewnego zimowego dnia ujrzałam w Empiku perełkę: cała trylogia Tolkiena w jednym tomie i tylko za 50-60zł. Aż nie da się opisać. Zaczęłam czytać po nowym roku... I tak ciągnęłam do marca. Nie mogę ukrywać, że książkę czytałam bardzo powoli, ale wolę określenie: delektowałam się stylem Tolkiena.

Naprawdę trzeba mieć łeb, żeby każdy szczegół zaplanować. Być może innych to nudzi, ale mnie fascynuje. Każdy opis był dla mnie jak skarb Golluma - chciałam go mieć przy sobie jak najdłużej i nie przeoczyć, bo jakiś podstępny hobbit zrujnuje moją radość.

Cóż, takiego hobbita spotkałam w mojej szkole, który sypał spoilerami (gorzej niż ja z PLL gdy opowiadam przyjaciółce, która jeszcze nie zdążyła zobaczyć nowego odcinka). Jeśli ktoś jak on myśli, że Władca Pierścieni to tylko to, że idą i idą i idą... ma jednocześnie rację i jest idiotą.

Dlaczego? Otóż moim zdaniem (nie obrażając, i tak Was kocham) nie po to J.R.R Tolkien tworzył wszystko od podstaw, by ludzie myśleli o jego dziele jak o nudnej wyprawce. Poza nią, mamy wiele tzw. smaczków, które mogą ucieszyć czytelnika - przedstawienie i budowa każdej postaci, opisy miejsc (lasu Lothlorien... <3) i informacja, co się stało z naszym starym, szalonym Bilbem po Hobbicie.

JOHN RONALD REUEL TOLKIEN
John Ronald Reuel Tolkien, powszechnie znany w skrótowej pisowni imion jako J.R.R. Tolkien - angielski filolog, filozof chrześcijański i jeden z prekursorów gatunku fantasy. Mitotwórca. Twórca najbardziej znanego w fantastyce literackiego świata - Śródziemia (Middle-earth).
Za dorobek naukowy i literacki otrzymał wiele nagród i honorowych doktoratów w Holandii, Irlandii, Anglii, Francji i Stanach Zjednoczonych, oraz najwyższe wyróżnienie państwowe - Order Imperium Brytyjskiego, odznaczenie przyznawane najwybitniejszym brytyjskim twórcom i najsłynniejszym osobistościom, którego idea i nazwa jednak wcale nie były mu bliskie. Potępiał on bowiem imperialność i mocarstwowe ambicje, osobiście zaś czuł się bardziej Anglikiem niż obywatelem brytyjskim. W czasie przyznawania tej nagrody poskarżył się na słowa „brytyjskie” i „imperium”, i do końca życia nie używał związanego z tym orderem tytułu szlacheckiego.


Jeśli chodzi o samą fabułę: każdy wie o co chodzi. Filmu nie oglądałam, lub po prostu go nie pamiętam (nadrobię, a porównanie na pewno się jeszcze pojawi). Gdy czytałam opinie na LC dowiedziałam się, że w Drużynie występuje brak akcji, jest nudno, a Harry Potter jest lepszy. Moje powolne czytanie o niczym nie świadczy - Martina czytam w takim samym tempie, a bardzo go lubię.

Podsumowując mój krótki wywód na temat świetności Tolkiena: zapoznałam się ze Śródziemiem, do Śródziemia wróciłam i powrócę. Może nie przejdę przez wszystkie przygody w ekspresowym tempie, ale zupełnie mi to nie przeszkadza. Ten autor jest bardzo wiele warty, a każda minuta spędzona nad jego książkami nigdy nie będzie zmarnowana.

Pewnego zimowego dnia ujrzałam w Empiku perełkę: cała trylogia Tolkiena w jednym tomie i tylko za 50-60zł. Aż nie da się opisać. Zaczęłam czytać po nowym roku... I tak ciągnęłam do marca. Nie mogę ukrywać, że książkę czytałam bardzo powoli, ale wolę określenie: delektowałam się stylem Tolkiena.

Naprawdę trzeba mieć łeb, żeby każdy szczegół zaplanować. Być może innych to...

Faza pierwsza: Niepokój

„- Chcesz mi powiedzieć, że pod ziemią jest masa uranu i nikt nie powinien myśleć, że to niebezpieczne? - spytał Edilio sceptycznym tonem.
- Masa uranu i kości jednego faceta - uzupełnił Quinn. - Witaj w Perdido Beach, nasze motto brzmi: "Promieniowanie? Jakie promieniowanie?”

Wyobraź sobie, że normalnie siedzisz sobie w klasie. Niektórzy rozrabiają, gadają - nic nowego i specjalnego. Nagle orientujecie się, że nauczyciel gdzieś zniknął. Ale on nie wyszedł ani nie ukrył się pod biurkiem - zrobił puff. Jak bańka mydlana.

Okazuje się, że każdy, kto skończył 15 lat znika. Nie ma dorosłych - zostają same dzieci. Wbrew pozorom to nie jest nic fajnego. Wszędzie panuje chaos, a małe dzieci zostają bez opieki. Po prostu: puff. [...]

Ale... czemu?


Pierwsze, co naprawdę zachęciło mnie do przeczytania GONE to rekomendacja samego Stephena Kinga na okładce. Miałam co do tego obawy, bo co jeśli autor znowu był na haju i pisał to bezmyślnie? Oczywiście żartuję.

Michael Grant urodził się w 1943 roku. Większość życia spędził w ruchu. Wychował się w wojskowej rodzinie, chodził do dziesięciu szkół w pięciu stanach, a także trzech szkół we Francji. Nawet jako dorosły nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej. Został pisarzem po części dlatego, że to jeden z nielicznych zawodów, które nie przeszkadzają w przemieszczaniu się. Jego największe marzenia to całoroczna podróż po świecie i odwiedzenie wszystkich kontynentów z Antarktydą włącznie oraz posiadanie chipu z Googlem we własnej głowie. Obecnie mieszka w Chapel Hill w Północnej Karolinie wraz z rodziną oraz zdecydowanie zbyt dużą ilością zwierząt.

Ciekawy jest sposób, w jaki pan Grant pisze o sobie:
Głównie piszę.
Stuk.
Stuk.
Stuk.
Siedzę na werandzie, piję kawę, palę papierosa za papierosem i piszę.
Stuk.
Stuk. Stuk.
Piszę dwoma palcami.
Stuk.
Czasami wyskoczę po kawę.
Stuk.
A kiedy bardzo ekscytuję się tym, co piszę, używam nawet trzeciego palca!

Zapoznajemy się z nową historią podczas lekcji w małym miasteczku Perdido Beach, gdy nauczyciel zrobił sobie puff. Nie podobało mi się to, że początek wydaje się urwany, jakby przed tym coś było, ale jednak ktoś to wyrwał i ukradł.
Poznajemy Sama, Astrid i kilka innych osób, którzy "przejmują dowodzenie", a raczej starają się panować nad swoimi myślami i innych żeby wszyscy nie powariowali i nie pozabijali się wzajemnie. Gdy idą do swoich domów sprawdzić (nawet jeśli wiedzą co zobaczą) ich obawy się sprawdziły - zniknął każdy dorosły.

Zostali sami. Bez telefonów, bez internetu, bez pomocy starszych.
Ale to tylko ETAP...

Co teraz?

Mogłoby się wydawać, że GONE to po prostu powieść o robieniu puff. Ale gdy dochodzi chciwość, zazdrość, władza i tajemnicze moce robi się ciekawie. Sam myślał, że tylko on jest "inny". Ale jest dużo więcej osób, które posiadają pewien dar. A bogatym, "trudnym" dzieciakom z innej szkoły to się nie podoba i wkraczają do akcji z Cainem na czele...
Michael Grant stworzył mnóstwo bohaterów, więc mamy szeroki wybór co do tego, z kim możemy się utożsamić. W moim przypadku wyglądało to tak, że utożsamiłam się z kilkoma: Samem, Astrid, Laną, Mary. Pewnie większość z Was zastanawia się, co w nich jest takiego specjalnego? Być może dowiecie się tego.. sięgając po GONE.

„Świat jest taki, jakim go uczynimy. Ale myślę też, że czasami możemy prosić Boga o pomoc, a On pomoże. Czasami mi się wydaje, że siada i mówi: "Jejku, co te głupki teraz wyprawiają. Chyba lepiej trochę im pomóc.”

Podobał mi się pomysł pana Granta z tym, że jedynie ich miasteczko jest otoczone "murem", który oddziela ich od "drugiego" świata. Ale co za nim jest? Też mnie to zastanawia. Tak samo jak zastanawia mnie fakt, czemu każdy po 15 roku życia po prostu sobie znika. No bo w sumie to czyja to wina? Ludzi? Promieniowania? Boga?
Puff.

Myślę, że książka - mimo że tajemnicza, to jest godna polecenia. Autor pisze lekko, dzięki czemu nie męczymy się z tą książką i dojście do końca powieści jest tylko kwestią czasu. Swoje 15 urodziny będę miała w czerwcu i mam nadzieję, że "nie zniknę". Polecam dla starszych i młodszych.

„- Czyli turbin nie napędzają gigantyczne chomiki?! - wydarł się Quinn. - Ktoś wprowadził mnie w błąd!”

Faza pierwsza: Niepokój

„- Chcesz mi powiedzieć, że pod ziemią jest masa uranu i nikt nie powinien myśleć, że to niebezpieczne? - spytał Edilio sceptycznym tonem.
- Masa uranu i kości jednego faceta - uzupełnił Quinn. - Witaj w Perdido Beach, nasze motto brzmi: "Promieniowanie? Jakie promieniowanie?”

Wyobraź sobie, że normalnie siedzisz sobie w klasie. Niektórzy...