Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem zielona, jeśli chodzi o gatunek sci-fi, więc gdy zaczęłam czytać książkę pani Luizy czułam się odrobinę zagubiona. Zaskakująco dobrze zbudowała swój świat – widać, że ma dużą wyobraźnię. Ze względu na to, że autorka nie jest debiutantką, spodziewałam się czegoś lepiej napisanego. Ta wielowątkowa powieść wymaga jeszcze wielu poprawek.

Ale zacznijmy od początku.
Patris to nowa, przepiękna planeta, krążąca wokół pewnej mikrogwiazdy. Wita przybyszów z Ziemi – jednak czy odnajdą oni swoje miejsce na tej planecie? Okryjcie to sami. Rozwiązywać zagadkę być może pomógłby wam towarzysz, którego ma prawie każdy mieszkaniec Patris?
Akcja rozgrywa się w dalekiej przyszłości, w której aż chce się uczestniczyć – głównie dla fascynacji związanej z odkrywaniem nowego miejsca, gdzie wszystko jest odmienne niż na Ziemi.

Momentami się nudziłam, ale ogólne zaciekawienie przeważyło. Podoba mi się to, że Luiza Dobrzyńska porusza wiele tematów, jednak wprowadziła zbyt dużo bohaterów oraz wątków, przez co czytelnik może się zagubić. Autorka musi popracować nad stylem oraz postarać się nie używać ciągle tych samych słów. Polecam osobom, które lubią odkrywać nowe wizje przyszłości.

/Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Białe Pióro

Jestem zielona, jeśli chodzi o gatunek sci-fi, więc gdy zaczęłam czytać książkę pani Luizy czułam się odrobinę zagubiona. Zaskakująco dobrze zbudowała swój świat – widać, że ma dużą wyobraźnię. Ze względu na to, że autorka nie jest debiutantką, spodziewałam się czegoś lepiej napisanego. Ta wielowątkowa powieść wymaga jeszcze wielu poprawek.

Ale zacznijmy od początku....

Faza pierwsza: Niepokój

„- Chcesz mi powiedzieć, że pod ziemią jest masa uranu i nikt nie powinien myśleć, że to niebezpieczne? - spytał Edilio sceptycznym tonem.
- Masa uranu i kości jednego faceta - uzupełnił Quinn. - Witaj w Perdido Beach, nasze motto brzmi: "Promieniowanie? Jakie promieniowanie?”

Wyobraź sobie, że normalnie siedzisz sobie w klasie. Niektórzy rozrabiają, gadają - nic nowego i specjalnego. Nagle orientujecie się, że nauczyciel gdzieś zniknął. Ale on nie wyszedł ani nie ukrył się pod biurkiem - zrobił puff. Jak bańka mydlana.

Okazuje się, że każdy, kto skończył 15 lat znika. Nie ma dorosłych - zostają same dzieci. Wbrew pozorom to nie jest nic fajnego. Wszędzie panuje chaos, a małe dzieci zostają bez opieki. Po prostu: puff. [...]

Ale... czemu?


Pierwsze, co naprawdę zachęciło mnie do przeczytania GONE to rekomendacja samego Stephena Kinga na okładce. Miałam co do tego obawy, bo co jeśli autor znowu był na haju i pisał to bezmyślnie? Oczywiście żartuję.

Michael Grant urodził się w 1943 roku. Większość życia spędził w ruchu. Wychował się w wojskowej rodzinie, chodził do dziesięciu szkół w pięciu stanach, a także trzech szkół we Francji. Nawet jako dorosły nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej. Został pisarzem po części dlatego, że to jeden z nielicznych zawodów, które nie przeszkadzają w przemieszczaniu się. Jego największe marzenia to całoroczna podróż po świecie i odwiedzenie wszystkich kontynentów z Antarktydą włącznie oraz posiadanie chipu z Googlem we własnej głowie. Obecnie mieszka w Chapel Hill w Północnej Karolinie wraz z rodziną oraz zdecydowanie zbyt dużą ilością zwierząt.

Ciekawy jest sposób, w jaki pan Grant pisze o sobie:
Głównie piszę.
Stuk.
Stuk.
Stuk.
Siedzę na werandzie, piję kawę, palę papierosa za papierosem i piszę.
Stuk.
Stuk. Stuk.
Piszę dwoma palcami.
Stuk.
Czasami wyskoczę po kawę.
Stuk.
A kiedy bardzo ekscytuję się tym, co piszę, używam nawet trzeciego palca!

Zapoznajemy się z nową historią podczas lekcji w małym miasteczku Perdido Beach, gdy nauczyciel zrobił sobie puff. Nie podobało mi się to, że początek wydaje się urwany, jakby przed tym coś było, ale jednak ktoś to wyrwał i ukradł.
Poznajemy Sama, Astrid i kilka innych osób, którzy "przejmują dowodzenie", a raczej starają się panować nad swoimi myślami i innych żeby wszyscy nie powariowali i nie pozabijali się wzajemnie. Gdy idą do swoich domów sprawdzić (nawet jeśli wiedzą co zobaczą) ich obawy się sprawdziły - zniknął każdy dorosły.

Zostali sami. Bez telefonów, bez internetu, bez pomocy starszych.
Ale to tylko ETAP...

Co teraz?

Mogłoby się wydawać, że GONE to po prostu powieść o robieniu puff. Ale gdy dochodzi chciwość, zazdrość, władza i tajemnicze moce robi się ciekawie. Sam myślał, że tylko on jest "inny". Ale jest dużo więcej osób, które posiadają pewien dar. A bogatym, "trudnym" dzieciakom z innej szkoły to się nie podoba i wkraczają do akcji z Cainem na czele...
Michael Grant stworzył mnóstwo bohaterów, więc mamy szeroki wybór co do tego, z kim możemy się utożsamić. W moim przypadku wyglądało to tak, że utożsamiłam się z kilkoma: Samem, Astrid, Laną, Mary. Pewnie większość z Was zastanawia się, co w nich jest takiego specjalnego? Być może dowiecie się tego.. sięgając po GONE.

„Świat jest taki, jakim go uczynimy. Ale myślę też, że czasami możemy prosić Boga o pomoc, a On pomoże. Czasami mi się wydaje, że siada i mówi: "Jejku, co te głupki teraz wyprawiają. Chyba lepiej trochę im pomóc.”

Podobał mi się pomysł pana Granta z tym, że jedynie ich miasteczko jest otoczone "murem", który oddziela ich od "drugiego" świata. Ale co za nim jest? Też mnie to zastanawia. Tak samo jak zastanawia mnie fakt, czemu każdy po 15 roku życia po prostu sobie znika. No bo w sumie to czyja to wina? Ludzi? Promieniowania? Boga?
Puff.

Myślę, że książka - mimo że tajemnicza, to jest godna polecenia. Autor pisze lekko, dzięki czemu nie męczymy się z tą książką i dojście do końca powieści jest tylko kwestią czasu. Swoje 15 urodziny będę miała w czerwcu i mam nadzieję, że "nie zniknę". Polecam dla starszych i młodszych.

„- Czyli turbin nie napędzają gigantyczne chomiki?! - wydarł się Quinn. - Ktoś wprowadził mnie w błąd!”

Faza pierwsza: Niepokój

„- Chcesz mi powiedzieć, że pod ziemią jest masa uranu i nikt nie powinien myśleć, że to niebezpieczne? - spytał Edilio sceptycznym tonem.
- Masa uranu i kości jednego faceta - uzupełnił Quinn. - Witaj w Perdido Beach, nasze motto brzmi: "Promieniowanie? Jakie promieniowanie?”

Wyobraź sobie, że normalnie siedzisz sobie w klasie. Niektórzy...

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem i jestem zaskoczona jego pomysłowością i lekkością pisania. Tylko jedna rzecz mi przeszkadzała - ile razy można przeżywać śmierć tego samego psa? Było to dosyć irytujące, ale szczerze - książka bardzo mi się podobała.

W. Bruce Cameron urodził się w 1960 roku. Pierwszą powieść napisał w 2001 roku, natomiast Misja na czterech łapach została wydana w 2010 roku i została mile odebrana - utrzymywała się przez kilkanaście tygodni na liście New York Timesa. Wydaje mi się, że na to zasłużyła.

"Dlaczego? Dlaczego znów byłem szczeniakiem? Dlaczego prześladowało mnie przeczucie, że jako pies miałem coś do zrobienia?"

Autor zabiera nas do codziennego życia. Ale nie takiego zwykłego, bo głównym bohaterem jest... Pies. Tak - widzimy wszystko ze strony psa, co wydaje mi się oryginalnym pomysłem. Po raz pierwszy spotkałam się z czymś takim u Kinga, ale ten czworonóg nie chce naszej śmierci. Raczej nie rozumie zbyt wiele, ale stara się po prostu być.

Mieszka ze swoim rodzeństwem i mamą, ukrywając się przed ludźmi. Gdy prawie wszyscy zostają zabrani do schroniska, nasz bohater dopiero wtedy dostaje imię, ale niestety nie żyje długo. Odradza się i trafia do Ethana. Stają się nierozłącznymi przyjaciółmi, a Bailey - bo tak ma na imię w tym wcieleniu nasz bohater i czuje się spełniony pod koniec swojego szczęśliwego, psiego życia. W sumie to podczas czytania tej książki naszła mnie jedna myśl - czy my też mamy jakąś misję do wypełnienia? Ten psiak ma...
Ale jaką? Ile razy będzie musiał się odradzać, żeby ją spełnić?

"Nie ma złych psów, Bobby, są tylko źli ludzie. Psy po prostu chcą miłości. Choć czasami w środku załamują się. I nic nie może im pomóc."

Książka skłania nas do refleksji - szczególnie te osoby, które mają psa, czy jakiekolwiek zwierzę. Czy pies nas rozumie, albo próbuje zrozumieć? Czy nas kocha? Jedno jest pewne - ja postanowiłam częściej wychodzić ze swoim psem na spacery, bo nic nie trwa wiecznie. I rzadziej się z nim drażnić... :P

Nie chcę Wam za dużo pisać o tej książce, bo mogłabym zepsuć pierwsze wrażenie tym, którzy jeszcze nie czytali tej powieści. Myślę, że autor stworzył coś, co powinno być obowiązkową lekturą dla każdego miłośnika psów, reinkarnacji i oryginalności w powieściach. Polecam, z łapą... tzn. ręką na sercu! :D

Za możliwość przeżycia interesującej, psiej przygody dziękuję wydawnictwu Illuminatio.

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.com/

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem i jestem zaskoczona jego pomysłowością i lekkością pisania. Tylko jedna rzecz mi przeszkadzała - ile razy można przeżywać śmierć tego samego psa? Było to dosyć irytujące, ale szczerze - książka bardzo mi się podobała.

W. Bruce Cameron urodził się w 1960 roku. Pierwszą powieść napisał w 2001 roku, natomiast Misja na czterech łapach...

Wydaje mi się, że w tych czasach ciężko o prawdziwy związek, który będzie trwał. Tutaj przytoczę pewien dialog, który zapadł mi w pamięć, dotyczący statusów związku na m.in. FB:

- Znowu się pokłóciliście, że zmieniasz status na "wolny"?
- Od słowa do słowa.. Może to wcale nie było to.
- Gdy ja się pokłócę z rodzicami, nie zmieniam statusu na "sierota".

Miłość nie jest łatwa i nie do kupienia jak rzeczy, których się nam zachce. Nie możemy jej kupić, ani wziąć na raty. Ją trzeba pielęgnować i dbać o uczucie, żeby nie wygasło.

Elżbieta Liszewska przedstawia nam historię Krzysztofa i Hanny. Ich związek nie jest łatwy, a Krzysztof przed Hanną był już żonaty. Odbija się to na ich związku i z dnia na dzień okazuje się, że tak naprawdę mało o sobie wiedzą - nie znają swoich wzajemnych potrzeb, przyzwyczajeń i oczekiwań. Mimo wszystko czują, że to może się udać i postanawiają udać się na terapię do Joanny. Jak rozkwitnie ich związek? Co doradzi im Joanna?

Książka mnie nie porwała, a mimo to uważam ją za jeden z najlepszych poradników, jakie czytałam. Historia nie jest sucha, łatwo to sobie wszystko wyobrazić. Jeśli szukacie poradnika, który pomoże Wam zrozumieć siebie i wasz związek, książka jest zdecydowanie dla Was.

Wydaje mi się, że w tych czasach ciężko o prawdziwy związek, który będzie trwał. Tutaj przytoczę pewien dialog, który zapadł mi w pamięć, dotyczący statusów związku na m.in. FB:

- Znowu się pokłóciliście, że zmieniasz status na "wolny"?
- Od słowa do słowa.. Może to wcale nie było to.
- Gdy ja się pokłócę z rodzicami, nie zmieniam statusu na "sierota".

Miłość nie jest...

Kobieta. Matka. Dziennikarka. Prezenterka telewizyjna. Pisarka. Podróżniczka. Napisałam te słowa w przypadkowej kolejności, oprócz ostatniego - bo to za podróże Martynę Wojciechowską znam i za to ją lubię.

Jestem w trakcie czytania "Kobiety na krańcu świata 2", ale wcześniej skończyłam inną jej książkę - dosyć cienką i malutką, jeśli mam być szczera. Mam na myśli "Australia. Kobieta na krańcu świata".

Martyna Wojciechowska przedstawia nam miejsca, które trzeba zobaczyć w tym pięknym kraju. Dostarcza wiele ciekawostek, informuje o sytuacji kobiet i - bez tego przecież nie mogłoby się obyć - poznajemy historię kobiety, która po zmianie żyje bez ograniczeń wraz ze swoją rodziną.

Aż sama nie mogłam uwierzyć, że ta kobieta - Heather Swan - ma 48 lat. Ale zacznijmy od początku... :)

Heather Swan po poznaniu Gleena, swojego obecnego męża, gwałtownie się zmieniła. Zaczęła z nim podróżować, wchodzić po górach, skakać ze spadochronu - ogólnie oglądać świat, póki ma się na to szansę. Mają czwórkę dzieci z poprzednich małżeństw, ale to nie przeszkadza im w spełnianiu marzeń - otrzymujemy także ciekawostki z życia ich dzieci.

Uważam, że format tej książki jest wprost idealny - gdybym się wybierała do Australii (oj daleka przyszłość...), na pewno wzięłabym ją ze sobą do torby podróżnej. Jest mała, ma w sobie dużo ciekawostek, informacji, genialnych zdjęć.

Martyna Wojciechowska
W telewizji zadebiutowała w wieku 19 lat jako modelka. Pracuje w telewizji TVN, gdzie prowadziła programy Dzieciaki z klasą, Big Brother, Misja Martyna, oraz z Maxem Cegielskim Studio Złote Tarasy. W TVN Turbo przygotowywała i prowadziła magazyn Automaniak. Od września 2009 roku prowadzi program Kobieta na krańcu świata.

Jest trzecią Polką, która wspięła się na wszystkie najwyższe góry siedmiu kontynentów, natomiast jako druga Polka dokonała tego wyczynu w trudniejszej wersji Reinholda Messnera.

Żeby nie zdradzać zbyt dużo, czas na podsumowanie wrażeń.
Jeśli jesteście ciekawi, jak dużo może znajdować się na 160 stronach książki, zapraszam w podróż z Martyną Wojciechowską. Na pewno nie będziecie zawiedzeni, tym bardziej, że pani Martyna pisze lekko, z humorem. Książkę przeczytałam w dwa dni z powodu innych obowiązków, ale każdy szczegół został w mojej pamięci.

Kobieta. Matka. Dziennikarka. Prezenterka telewizyjna. Pisarka. Podróżniczka. Napisałam te słowa w przypadkowej kolejności, oprócz ostatniego - bo to za podróże Martynę Wojciechowską znam i za to ją lubię.

Jestem w trakcie czytania "Kobiety na krańcu świata 2", ale wcześniej skończyłam inną jej książkę - dosyć cienką i malutką, jeśli mam być szczera. Mam na myśli...

Historię Alicji w Krainie Czarów zna każdy - dziewczynka, która wpadła do króliczej nory... i nagle jej życie wygląda trochę inaczej. Tam królik, tu kot, ogólnie dziwna kraina. Oglądałam także film, który wywarł na mnie duże wrażenie.

Nie wszyscy są świadomi tego, że autor był wiele razy posądzany o pedofilię... zresztą słyszałam to już ostatnio, co odjęło trochę magii opowieści z dzieciństwa. Melanie Benjamin stworzyła coś, co może nie jest biografią i "prawdziwą historią" Alicji, ale bez problemu możemy się w to tak wczuć i przez chwilę zastanowić się nad magią tamtej opowieści.

Alicję poznajemy w trzech etapach jej życia - jako dziecko, kobietę i starszą panią. Dużym plusem - jak dla mnie - było zamieszczenie zdjęć Alicji przy każdym etapie. Dziewczyna od dzieciństwa różniła się od swoich sióstr. Spotykały się z panem Dodgsonem - wykładcą matematyki, który pewnego dnia opowiada im ciekawą historię...

Nie chcę o niej za dużo pisać, żeby nie psuć Wam zabawy z poznawaniem 'prawdziwej' historii dziewczynki, którą dziś kojarzą wszyscy. Krótko i na temat - nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Jest to historia, która zostanie ze mną na długo.

Historię Alicji w Krainie Czarów zna każdy - dziewczynka, która wpadła do króliczej nory... i nagle jej życie wygląda trochę inaczej. Tam królik, tu kot, ogólnie dziwna kraina. Oglądałam także film, który wywarł na mnie duże wrażenie.

Nie wszyscy są świadomi tego, że autor był wiele razy posądzany o pedofilię... zresztą słyszałam to już ostatnio, co odjęło trochę magii...

Wiele czytałam o tym autorze - że czyta się go dla jego przemyśleń, magii książek ukrytej w kilku zdaniach, które zmienią Wasze odkrycia czytelnicze.
Może akurat przesadzam, ale właśnie tak odebrałam kilka recenzji, na które się natknęłam, gdy miałam wielkie wątpliwości co do swoich odczuć.

Noc ma w sobie różne sekrety, czy sprawy, które jednak inaczej wyglądają w nocy niż za dnia. "Po zmierzchu" pokazuje, jak wiele może zdarzyć się w ciągu jednej nocy. Powoli będziemy odkrywać Tokio, chociaż za dobre rzeczy to nie będą ;).

Zapraszam do reszty recenzji.

„Pamięć to coś naprawdę dziwnego. Szufladki ma wypchane kompletnie nieprzydatnymi, bezsensownymi rzeczami. A człowiek zapomina jedną po drugiej te ważne, naprawdę potrzebne.”

Każdy z bohaterów tej książki spędza czas inaczej.
Mari postanawia czytać książkę całą noc w jednej z nocnych restauracji. Jej siostra Eri jest dosyć dziwna - ma wszystko, czego kobieta chce mieć. Idealna figura, piękność, duma rodziców. Nie za bardzo może teraz z tego korzystać, bo... jest tak jakby w śpiączce. Budzi się i wykonuje podstawowe czynności, ale nikt nie zauważa, kiedy to robi. Więc, o co chodzi?

Dziewczynie w czytaniu ma przeszkodzić pewien chłopak, Takahashi, który po prostu ot tak sobie przychodzi i próbuje ją zagadać. Mnie by coś chwyciło, chcesz poczytać, a ten ciągle nawija i próbuje skłonić do rozmowy... ;) Ale nie tylko to. W jednym z love hoteli została pobita prostytutka, która mówi tylko po chińsku. Mari ma pomóc dojść Karou i innym do tego, co się dokładnie stało i kto jej to zrobił. Jednak czy im się to uda?

HARUKI MURAKAMI
Japoński pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej.

W wieku 30 lat Murakami wydał swoją pierwszą powieść "Hear the Wind Sing" (1979). Po napisaniu wysłał ją na konkurs literacki, zajmując pierwsze miejsce i zdobywając nagrodę Gunzō. Kolejnymi utworami Murakamiego były: "Pinball, 1973" (1980) i "Przygoda z owcą" (1982). Te trzy utwory nazywane są Trylogią "Szczura", od przydomka narratora.
Następne książki: "Koniec świata i Hard-boiled Wonderland" (1985, nagroda Jun'ichirō Tanizaki), "Tańcz, tańcz, tańcz" (1988) i "Na południe od granicy, na zachód od słońca" (1992) ugruntowały jego pozycję jako pisarza, a także przyniosły mu sławę na Zachodzie, głównie w Stanach Zjednoczonych.

„Zdaje nam się zwykle, że mamy solidny grunt pod nogami, ale coś niewielkiego może spowodować, że spadniemy aż na sam dół. I jak się raz spadnie, to koniec. Już nie da się wrócić. Pozostaje tylko żyć samotnie w tym mrocznym świecie na dole.”

Bohaterowie są nijacy. Historia jest nudna - ziewałam. Żadnego większego, ukrytego przesłania. Nie do końca zrozumiałam tą książkę - poza tym, jest bez zakończenia. Urwana, gdy tylko noc się kończy. Podobały mi się zegary przy każdym rozdziale, jednak po jakimś czasie narracja mi przeszkadzała ("Znajdujemy się... Obserwujemy..." itd.). Murakami dokładnie wszystko opisuje, dzięki czemu wszystko możemy sobie bez problemu wyobrazić. Owszem, wolę przeczytać dobrze napisaną książkę z niezbyt ciekawą historią, ale ta nie zasługuje na wyższą ocenę niż przeciętna.

„Może ludzie używają wspomnień jako paliwa do życia. To, czy dane wspomnienie jest ważne czy nie, nie ma znaczenia dla utrzymania się przy życiu. To tylko paliwo. Czy to reklamowe wkładki w gazetach, czy książki filozoficzne, czy nieprzyzwoite zdjęcie, pęk banknotów po dziesięć tysięcy jenów – jeśli ich użyć na podpałkę, z punktu widzenia ognia wszystkie stają się takim samym papierem.”

Wiele czytałam o tym autorze - że czyta się go dla jego przemyśleń, magii książek ukrytej w kilku zdaniach, które zmienią Wasze odkrycia czytelnicze.
Może akurat przesadzam, ale właśnie tak odebrałam kilka recenzji, na które się natknęłam, gdy miałam wielkie wątpliwości co do swoich odczuć.

Noc ma w sobie różne sekrety, czy sprawy, które jednak inaczej wyglądają w nocy...

Potęga Twojego umysłu...

David Hamilton to przede wszystkim człowiek, który pomaga ludziom zrozumieć wpływ psychiki na nasze życie. Niestety, autor posługuje się czasami zbyt trudnym językiem dla czytelnika o przeciętnej wiedzy, więc czytanie tej książki szło mi raczej ciężko i wyglądało mniej więcej tak: Czytam, czytam, trudne słowo, no ale czytam dalej, trudne, czytam. I tak w kółko. Na dwóch stronach Dr Hamilton potrafił powtórzyć jedno, oczywiście trudne słowo nawet kilkanaście (o ile nie więcej) razy.
Łatwo było się pogubić, przekartkować kilka stron i doznać szoku, bo nie wiemy o czym czytaliśmy.

Autor wyjaśnia w miarę zrozumiale efekt placebo, wizualizację, wpływ naszych myśli na życie i podaje kilka naprawdę interesujących przykładów z życia wziętych. Jak pewnie już zauważyliście, interesuję się Prawem Przyciągania i myślałam, że autor mnie zainspiruje... I w sumie to tak się stało, bo staram się codziennie wyobrażać sobie pewne rzeczy. Był podany przykład człowieka, który wyobrażał sobie, że czyści swoją chorą wątrobę wielką szczoteczką do zębów. Strasznie boję się nawrotu choroby (nic aż tak poważnego), więc czasem również wyobrażam sobie coś podobnego.
Polecam dla ciekawskich i osób nie bojących się naukowego języka.

Potęga Twojego umysłu...

David Hamilton to przede wszystkim człowiek, który pomaga ludziom zrozumieć wpływ psychiki na nasze życie. Niestety, autor posługuje się czasami zbyt trudnym językiem dla czytelnika o przeciętnej wiedzy, więc czytanie tej książki szło mi raczej ciężko i wyglądało mniej więcej tak: Czytam, czytam, trudne słowo, no ale czytam dalej, trudne, czytam. I...

„Książkę tę dedykuję wszystkim brzydkim kaczątkom...”

Około 250 stron temu powiedziałabym Wam, że "Królestwo Łabędzi" zapowiada się bardzo dobrze - być może nawet stałaby się jedną z moich ulubionych książek, bo lubię baśnie. Po przeczytaniu całej książki - przyznam się szczerze, że jedyne, co mi zostało, to uraz do książek "odnawianych" i piękna okładka, którą byłam zauroczona.
Wydaje mi się, że pani Marriott nie wykorzystała w pełni swojego potencjału - to jej debiut, więc przymknęłam na to oko, ale książka jest po prostu nudna i niewymagająca. Starsi czytelnicy będą zawiedzeni, a młodsi będą znudzeni już po 1/4 tej powieści. Mimo, że powinnam pochłonąć ją w dwa wieczory ze względu na jej objętość, nie było tak.

Aleksandra mieszka ze swoimi braćmi (Hugh, Dawid, Robin) oraz rodzicami, którzy nie są byle kim - władają królestwem. Jej mama czerpie "moc" z czegoś, co autorka nazwała eneidą. Jest to dosyć ciekawe i za to książka dostane małego plusa. Mama Aleksandry uczy ją różnych zaklęć i sztuczek uzdrowicielskich, ale jak to rodzic - nie przekazuje jej całej tajemnicy i ogranicza jej zdolności.

Nadszedł dzień, w którym jej mama zostanie zaatakowana przez tajemniczą bestię - dosłownie cała moc zostaje z niej wyssana i niestety, ginie. Król, pogrążony w rozpaczy, ale dalej ignorujący swoje potomstwo, przez kilka dni próbuje zapolować na potwora, który zabił jego żonę. Zamiast zwycięskiej zdobyczy, przychodzi z kobietą... Piękną i uroczą w takim stopniu, że wszyscy, którzy byli pogrążeni w żałobie, zapominają o zmarłej królowej - Zella zajmuje jej miejsce u boku króla, swojego nowego męża.

Po pewnych wydarzeniach Aleksandra zostaje wywieziona do Midlandu - do swojej ciotki, a bracia wygnani. Myślę, że przemiana relacji między nimi zachodzi zbyt szybko - w jednym momencie. Moi drodzy, tak właśnie wygląda akcja w "Królestwie Łabędzi".
Pojawia się także chłopak - Gabriel, którego dziewczyna spotyka na plaży podczas nocnej ucieczki. Powiem tak - poznają się, spotykają dwa razy, są wielce zakochani, a Aleksandra obiecuje mu, że będzie na niego czekać. Marriott, please.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jestem zawiedziona. Zamiast dostać piękną, odnowioną baśń Andersena, dostałam nudzącą i wprost męczącą książkę, przy której (mimo mojego stosunku do wiary), aż chciałabym zacząć się modlić i dziękować Bogu za to, że nie zapomina się o starych, dobrych baśniach. Bo niektóre baśnie... powinny zostać właśnie stare i dobre.

W sumie to nie wiem, komu mogłabym polecić tę książkę, bo nie jestem pewna do końca, czy jest tego warta. Akcja płynie za szybko. Nudzi. Męczy. Nie zaskakuje. Historia w ogóle nie wryła mi się w pamięć. Podczas pisania tej recenzji aż musiałam zajrzeć, jak nazywają się bracia Aleksandry, bo zapomniałam. Sama bohaterka jest po prostu nieciekawa.

To taka książka, którą się czyta, żeby przeczytać cokolwiek lekkiego - jak piórko, które na chwile zatrzymujemy, ale wypuszczamy je ponownie, a następnego dnia w ogóle nie pamiętamy takiej sytuacji.

Mimo mojego hejtu, książka ma jakieś tam plusy. Lekkość - jest zdecydowanie idealna na odmóżdżanie po pracy, czy szkole, ale dla ludzi bez (aż takich) nerwów. Ciekawy jest ten wątek z prądem eneidy. I w sumie... to chyba tyle.

„Pewnie już wiecie, kim jestem. W każdej opowieści występuje ktoś taki, jak ja. Postać drugoplanowa, ledwie dostrzegana przez głównych bohaterów akcji. Niechciane dziecko, bez niezwykłych talentów. Jak wróbel wśród łabędzi."

„Książkę tę dedykuję wszystkim brzydkim kaczątkom...”

Około 250 stron temu powiedziałabym Wam, że "Królestwo Łabędzi" zapowiada się bardzo dobrze - być może nawet stałaby się jedną z moich ulubionych książek, bo lubię baśnie. Po przeczytaniu całej książki - przyznam się szczerze, że jedyne, co mi zostało, to uraz do książek "odnawianych" i piękna okładka, którą byłam...

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim przeznaczeniem jest spełnianie marzeń. Nie ma nic bardziej satysfakcjonującego, niż celowe dostrojenie się do tego, o czym marzyłeś”

Czym jest medytacja?
Wg Cioci wikipedii to praktyki mające na celu samoudoskonalenie, a wg autorów to niezawodny sposób na osiągnięcia poczucia samospełnienia, obfitości finansowej, fizycznego dobrostanu oraz harmonijnych relacji międzyludzkich - wystarczy, że poświęcimy na medytację 15 minut dziennie.
Tyle wystarczy, żeby odmienić swoje życie. Ale czy to na pewno działa?

Esther i Jerry Hicks..
Nie jest to moje spotkanie z nimi, dlatego wiedziałam już mniej więcej czego się spodziewać.Znacie książkę "Sekret"? Mowa w niej o Prawie Przyciągania i o tym, jak to wpływa na nasze życie. To oni - amerykańscy pisarze, odkryli Prawo Przyciągania. Są bestsellerowymi! autorami New York Timesa. Sprzedali już miliony publikacji i płyt DVD. Tym razem przygotowali dla nas coś, co powinno wciągnąć nas w Wir spełniający marzenia.

Medytacja..
Zawsze mnie fascynowała, ale jeszcze bardziej ludzie, którzy medytują. Wcześniej było to dla mnie dziwne i nie do wykonania, żeby ktoś czerpał korzyści z tego, że siedzi i skupia się na swoim oddechu.

Dla większości z nas to pewnie wydaje się być nudne i nieciekawe.. A wcale takie nie jest! Na początku nie miałam możliwości odtwarzania płyty, dlatego przez miesiąc medytowałam z własną muzyką, ale tylko przez 5-10 minut dziennie (głównie przez brak czasu), i nie zawsze mi się to udawało.

Potem znalazłam sposób, by zacząć medytować z płytą.. I ten pierwszy sposób bardziej mi się podobał. Z własną muzyką moja wyobraźnia działała tak, jak nigdy wcześniej i dodatkowo się przy tym relaksowałam i wyciszałam.

Płyta, dołączona do książki..
Albo mi się wydawało, albo lektorka czytała tylko to, co znajdowało się na początku każdego rozdziału. Bardziej podobałoby mi się, gdyby dodano coś więcej, np. przynajmniej trochę muzyki relaksacyjnej, albo cokolwiek. Ktoś, kto odtwarza płytę po raz pierwszy może szybko znudzić się wstępem, bo wiecznie on trwa, aż zaczną się.. uwaga.. sucho przeczytane początku rozdziałów + trochę czasu, by pooddychać w spokoju i ciszy. Super.

Czy jest warta polecenia?
Nie polecam ją ale też i nie odradzam. Tak jak wspomniałam wyżej - płyta składa się tylko wiadomo z czego, co mi się nie podobało. Książka sama w sobie nie jest zła, wszystko traktowałam jako ciekawostki, o których warto pamiętać, ale nie trzeba.

Przez ok 10 tygodni medytacji (3-7 razy w tygodniu) mogę stwierdzić, że jestem spokojniejsza tak samo jak mój oddech, serce nie wali mi już jak szalone, lepiej się czuję, niestety mój problem z psychiką dalej we mnie siedzi i nie jestem w stanie w pełni siebie zaakceptować. Jeśli chodzi o relacje międzyludzkie, to jest odrobinę lepiej, moja aspołeczność się ograniczyła w pewnym stopniu.

Wszystko układa się w całkiem niezłą całość, godną oceny 7+/10. Na temat medytacji zamierzam jeszcze poczytać i starać się medytować kilka razy w tygodniu. Może następnym razem to przyniesie większe efekty?

http://ksiazkowyswiat14.blogspot.com

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim przeznaczeniem jest spełnianie marzeń. Nie ma nic bardziej satysfakcjonującego, niż celowe dostrojenie się do tego, o czym marzyłeś”

Czym jest medytacja?
Wg Cioci wikipedii to praktyki mające na celu samoudoskonalenie, a wg autorów to niezawodny sposób na osiągnięcia poczucia samospełnienia, obfitości finansowej, fizycznego...