Odłamki

Ciekawa. Dzieje się w Bośni przed wojną gdzie jest spokojnie i miło a nastoletni Ismet gra w teatrze pod okiem osobliwego Asmira. Później nastaje wojna. Opisy są świetne - bez fantazji, bez czarowania. Ta wojna dzieję się. Po prostu jest wojną i okrucieństwem i raz rozpoczęta cały czas trwa, nawet jak główny bohater w dwóch osobach (Ismet/Mohamed) jest już bardzo daleko od tej wojny odległością i w czasie. Książka jest o Ismecie, który wyjechał z Bośni i też o Mohamedzie, który został i walczył i nie potrafię tego do końca sobie wytłumaczyć, ale niektóre ich wspomnienia są wspólne. Wojna potrafi zabijać i ranić na zawsze. Następnie jedziemy do Szkocji na pokazy teatralne. Prawie wracamy do Bośni bo przylatujemy do Zagrzebia a następnie lecimy do wujka w słonecznej Kalifornii. Ale wojna przeplatana trudnym życiem jest już z nami. Nastoletnie przygody, miłości, ciężkie decyzje które muszą zostać podjęte, czarny pies, trudne relacje rodzinne, powiew dobrobytu na zachodzie Europy i w USA, samotność nielegalnego emigranta w Zagrzebiu, samotność legalnego imigranta w USA, staczanie się w pustkę i zatracanie się w życiu, w którym czegoś brakuje, a może czegoś jest zbyt wiele, i to, że ma się wspomnienia i przeżycia z dwóch żyć powoduje, że gdy się staczamy nic/nikt nie jest w stanie nam pomóc.

Polecam tą niekonwencjonalną powieść.

Ciekawa. Dzieje się w Bośni przed wojną gdzie jest spokojnie i miło a nastoletni Ismet gra w teatrze pod okiem osobliwego Asmira. Później nastaje wojna. Opisy są świetne - bez fantazji, bez czarowania. Ta wojna dzieję się. Po prostu jest wojną i okrucieństwem i raz rozpoczęta cały czas trwa, nawet jak główny bohater w dwóch osobach (Ismet/Mohamed) jest już bardzo daleko od...

Ciężka, smutna książka. To, co mnie zaskoczyło to dobitność - liczne przekleństwa czy opisy czegoś, czego zazwyczaj nie ma w książkach. Nie będę mówić wprost, przekonajcie się sami :)

Czy polecam? Tak, mimo że gdzieś za połową się zgubiłam w narracji. Nie uważam tej lektury za złą. Nawet jednoznaczne opisy krwi, zabijania itp. mnie nie zraziły.

Fakt, że w międzyczasie przeczytałam z 10 innych książek to tylko dowód, że potrzebowałam odmóżdżenia.

Moim zdaniem, jak na debiut autorski, pozycja jest bardzo dobra. Trzeba tylko się przekonać i nie zrażać do języka :)

Ciężka, smutna książka. To, co mnie zaskoczyło to dobitność - liczne przekleństwa czy opisy czegoś, czego zazwyczaj nie ma w książkach. Nie będę mówić wprost, przekonajcie się sami :)

Czy polecam? Tak, mimo że gdzieś za połową się zgubiłam w narracji. Nie uważam tej lektury za złą. Nawet jednoznaczne opisy krwi, zabijania itp. mnie nie zraziły.

Fakt, że w międzyczasie...

Książkę przeczytałam po powrocie z podróży po Bałkanach w 2015 roku. W Sarajewie spędziliśmy niestety tylko kilka godzin ale i tak miasto to odcisnęło we mnie niezapomniane wrażenia. Piękny widok na porozrzucane na wzgórzach domy i … białe połacia cmentarzy. Nowoczesne wieżowce i zrujnowane wojną kamienice w centrum miasta. Wszędzie ślady wojny, choć minęło już 20 lat. Sarajewskie róże – kto widział, ten rozumie. Nie można zwiedzać miasta w oderwaniu od jego mrocznej historii. Idąc uliczkami zastanawiałam się, jak żyli tu mieszkańcy w czasie okupacji miasta, co czuli, jakimi problemami żyli? I nagle po powrocie odkryłam biograficzną powieść „Odłamki”, która dała mi odpowiedź na wszystkie nurtujące mnie pytania.
Ismet Prcić jest nastolatkiem, kiedy wybucha wojna w Bośni. Jego dotychczasowe życie – szkoła, przyjaźń, pierwsza miłość - zostaje skonfrontowane z obliczem lęku, przemocy i śmierci. Powieść w formie pamiętnika miała być dla autora rodzajem psychoterapii po traumatycznych przeżyciach.
Cała powieść utrzymana jest w niesamowicie emocjonalnym klimacie. W pamięci najbardziej utkwiły mi dwa momenty. Pierwszy z nich to opis bombardowania Sarajewa, gdzie niemal namacalnie przeżywałam lęk rodziców i dzieci biegnących do schronów w środku nocy. Drugi - to pokaz fajerwerków, już po ucieczce Ismeta do Anglii. Podczas, gdy Anglicy cieszą się i podziwiają sztuczne ognie, młodzi Bośniacy z lękiem kryją się pod samochodami, chcąc uniknąć „śmierci”.
Ismet jest moim rówieśnikiem, urodzonym w 1977. Być może dlatego tak bardzo osobiście podeszłam do tej powieści. W czasach, gdy ja spokojnie żyłam w swoim poukładanym świecie, ci młodzi ludzie, wcale nie tak daleko ode mnie, nie na końcu świata, tylko tu w Europie, zmagali się ze śmiercią najbliższych, przyjaciół. Stratą wszystkiego, co młodemu człowiekowi potrzebne do prawidłowego emocjonalnego rozwoju. A dla mnie wówczas wojna w Bośni była tylko jakąś wzmianką w „Wiadomościach”.

Książkę przeczytałam po powrocie z podróży po Bałkanach w 2015 roku. W Sarajewie spędziliśmy niestety tylko kilka godzin ale i tak miasto to odcisnęło we mnie niezapomniane wrażenia. Piękny widok na porozrzucane na wzgórzach domy i … białe połacia cmentarzy. Nowoczesne wieżowce i zrujnowane wojną kamienice w centrum miasta. Wszędzie ślady wojny, choć minęło już 20 lat....

Ja nie wiem. Książka bardzo specyficzna, porusza arcyważny temat wojny w Bośni , niby czyta się łatwo, niby momentami jest nawet humorystyczna... jednak w pewnym momencie przerasta, może mnie przerosła.... ? Nie umiałam sobie do samego końca wytłumaczyć, czy bohater cierpiał na jakąś chorobę psychiczną , zespół stresu pourazowego... w mojej głowie pojawił się w pewnym momencie taki chaos, że nie umiałam go ogarnąć, tak po ludzku... Jeżeli autorowi właśnie o to chodziło, i w ten sposób ukazał problem - to książka jest doskonała !! Jeśli mowa tutaj o zaburzeniach, czy chorobie, to wychwalany SZKLANY KLOSZ niech zniknie przy tej powieści! Jednak ja nie wiem, trochę jak dziecko we mgle, skończyłam książkę wczoraj - przerażona, czy ja ją odpowiednio zrozumiałam...dziwne uczucie, i smutne... trochę przerażające...

Ja nie wiem. Książka bardzo specyficzna, porusza arcyważny temat wojny w Bośni , niby czyta się łatwo, niby momentami jest nawet humorystyczna... jednak w pewnym momencie przerasta, może mnie przerosła.... ? Nie umiałam sobie do samego końca wytłumaczyć, czy bohater cierpiał na jakąś chorobę psychiczną , zespół stresu pourazowego... w mojej głowie pojawił się w pewnym...

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html

Kompletnie pokiereszowana osobowość, aktor - nie aktor, żołnierz - nie żołnierz, uchodźca - nie uchodźca. Każde zdanie trafia tytułowym odłamkiem bólu, strachu, cierpienia. Koszmarna opowieść, nie dająca wytchnienia ani przez sekundę. Czyta się bardzo ciężko, smutek i żal...

Kompletnie pokiereszowana osobowość, aktor - nie aktor, żołnierz - nie żołnierz, uchodźca - nie uchodźca. Każde zdanie trafia tytułowym odłamkiem bólu, strachu, cierpienia. Koszmarna opowieść, nie dająca wytchnienia ani przez sekundę. Czyta się bardzo ciężko, smutek i żal...

Ta pozycja ma pewien wdzięk, nie koloryzuje, występuje mnóstwo przekleństw, które z czasem zaczęły mnie denerwować. Ale zanim zdążyłem się przyzwyczaić, nastąpił nieunikniony koniec. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Ta pozycja ma pewien wdzięk, nie koloryzuje, występuje mnóstwo przekleństw, które z czasem zaczęły mnie denerwować. Ale zanim zdążyłem się przyzwyczaić, nastąpił nieunikniony koniec. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Piszę do Ciebie list z pola boju
Piszę do Ciebie po śmierci
Cztery minuty od chwili zgonu
Wybuchu przesyłam szmer Ci

Dziwne...wojna,a ludzie mają samochody,telewizory,dacze za miastem..a w tle cudownie napieprzają Ramonsi..no tak,ale to przecież Bałkany,taka niby-Europa..
Nie tylko o tym jest ta książka.Jeszcze emigracja,jeszcze fascynacja sztuką,jeszcze sporo o pierwszych miłościach...generalnie jak ciężko i bosko być szczeniakiem.
Intrygujący sposób narracji wywołuje uzasadniony niepokój i zmusza do skupienia.Warto...teraz już wiem,że wojna to nie tylko Westerplatte...panie Gliński..

Piszę do Ciebie list z pola boju
Piszę do Ciebie po śmierci
Cztery minuty od chwili zgonu
Wybuchu przesyłam szmer Ci

Dziwne...wojna,a ludzie mają samochody,telewizory,dacze za miastem..a w tle cudownie napieprzają Ramonsi..no tak,ale to przecież Bałkany,taka niby-Europa..
Nie tylko o tym jest ta książka.Jeszcze emigracja,jeszcze fascynacja sztuką,jeszcze sporo o...

Autor porzucił teatr!
A był z nim związany od szóstego roku życia! Ukochał go, bo zmieniał jego życie. Życie dziecka wojny, a potem uchodźcy i emigranta patrzącego na nią z dalekiej perspektywy geograficznej i czasowej. Dlaczego to zrobił, pomimo dotychczasowego dorobku zawodowego? Jak napisał we wstępie, stracił złudzenie, że uda mu się poprzez sztukę prawdziwe doświadczenia życiowe przekazać tak mocno, żeby sięgnęły do trzewi odbiorcy. Dlatego zajął się literaturą. Stąd ten bardzo osobisty, bo z elementami autobiograficznymi, debiut powieściowy w dotychczas tylko reżyserskim i dramaturgicznym dorobku. Chciał, by jego opowieść była równie dojmująca, jak sztuka, która zmieniła jego życie. Wierzył w tę doskonalszą i precyzyjniejszą, a przez to skuteczniejszą dla niego, formę przekazu do osiągnięcia postawionego sobie celu. Jeśli miało się tak nie stać, to prosił o powiadomienie go o tym. Wzięłam sobie tę prośbę do serca.
I odpowiadam.
Nie miał łatwo. Miał przed sobą czytelniczkę wymagającą, która dużo przeczytała i wysłuchała o wojnach. I tych dawnych, i tej pierwszej, i drugiej, ale i o tej w Bośni i Hercegowinie w latach 1992-1995, której autor był świadkiem jako nastolatek, również. Gdy wybuchł najkrwawszy konflikt zbrojny w Europie po II wojnie światowej, autor miał 15 lat. Trudno poruszyć emocje tak szeroko obeznanej w literaturze wojennej czytelniczki.
Czy można jeszcze kogoś takiego zaskoczyć nie informacją, ale emocjonalnie?
Bo przecież nie o przekaz faktów autorowi chodziło. On postawił sobie poprzeczkę wyżej – poruszyć emocje! Trochę stępione uczucia człowieka współczesnego, który żyje w świecie stale nękanym przez licznie toczące się walki zbrojne i konflikty wojenne w różnych punktach zapalnych świata. Na bieżąco bombardowanego wstrząsającymi informacjami i obrazami przez media. Widok zniszczeń, gruzów, krwi, śmierci i „dzieci zatkniętych na sztachetach parkanów, na krzyże wycięte na głowach kobiet, które nie miały palców, na których jeszcze niedawno nosiły pierścionki i obrączki, a ich ciała gniły rzucone na stertę przy wioskowej studni”, zaczyna powszednieć, znieczulając serce. W rutynę zaczyna wchodzić naturalny egoizm broniący dobrostanu psychicznego – daleko, nie u nas, więc nie dotyczy.
A jednak dopiął swego!
Udało mu się. Przestraszył mnie. Dał odczuć i poczuć wojnę emocjami. Nie relacjonował swoich przeżyć wprost. Nie analizował własnych stanów emocjonalnych. Nie roztrząsał uczuć innych. Nie posłużył się ckliwością. A mimo to, zalał mnie nimi. Wypełnił po brzegi. Właściwie powinnam powiedzieć – zasypał. Zbierał pełnymi garściami gruz swojego roztrzaskanego życia i odłamek po odłamku, szrapnel po szrapnelu rzucał nimi we mnie. To dlatego ich ślady były dobrze widoczne na stronach kartek, nieustannie towarzysząc swoim dźwiękiem BUM!, BUUM! nie tylko w tekście, ale i każdemu nowemu rozdziałowi. Celował nimi przypadkowo. Bez zachowania chronologii wydarzeń i faktów, sięgając raz do beztroskiej przeszłości sprzed wony, a raz do traumatycznej przyszłości, wybiegając bez ostrzeżenia z tragicznej teraźniejszości, która mogła być wszystkimi stanami czasu jednocześnie. Bez zachowania stałego miejsca akcji, przenosząc mnie z pokojowego miasta rodzinnego do miasta już oblężonego „pośród wojny, która nie ma końca”. By chwilę potem odkrywać nienormalność w normalności życia dalekiego od wojny Edynburga, w którym jedyne wybuchy, automatycznie przygniatające uwarunkowane ciała do ziemi, okazywały się fajerwerkami oznaczającymi radość i zabawę. By niespodziewanie zaraz przenieść mnie do Los Angeles, w którym jedynym sposobem leczenia traumy wojennej, stresu pourazowego albo, jak zdiagnozował to lekarz - demenofobii, miał się okazać prowadzony przez Ismeta pamiętnik czy dziennik, którego okruchy tekstu odczytywałam pośród innych. Alternatywa dla nieskutecznych pigułek i alkoholu mająca uśmierzyć sny, głosy i szepty przenoszące go do Bośni.
Kraju rodzinnego, którego tak naprawdę nigdy nie opuścił.
A którego obraz stanu emocjonalnego ludzi w nim żyjących, mroczny, poszarpany, chory, lękliwy łagodzony przez czarny humor, budowałam cierpliwie z odłamków rozrzuconych w przypadkowej kolejności w książce. I nie miało znaczenia, czy odczuwałam go jako żołnierz Mustafa, czy jako nastolatek Ismet. Bo jej wewnętrzny, psychiczny obraz był taki sam i prowadził do jednego – rozsypania się psychiki człowieczej. Do utraty siebie. Do postradania zmysłów. Do śmierci. Dokładnie to przekazał mi autor.
Potworne uczucie!
http://naostrzuksiazki.pl/

Autor porzucił teatr!
A był z nim związany od szóstego roku życia! Ukochał go, bo zmieniał jego życie. Życie dziecka wojny, a potem uchodźcy i emigranta patrzącego na nią z dalekiej perspektywy geograficznej i czasowej. Dlaczego to zrobił, pomimo dotychczasowego dorobku zawodowego? Jak napisał we wstępie, stracił złudzenie, że uda mu się poprzez sztukę prawdziwe...

Tytuł adekwatny do treści, podczas lektury dostajemy odłamkami prosto w serce. Jest to historia emigranta, który uwielbia teatr i pamięta czasy wojny w swoim kraju. Opisy z pola bitwy, z komisji wojskowej czy też z miłosnych zwierzeń powodują, że historia autora staje się niezmiernie bliska. Mimo, że nie przepadam za biografiami, to od tej nie mogłam się oderwać

Tytuł adekwatny do treści, podczas lektury dostajemy odłamkami prosto w serce. Jest to historia emigranta, który uwielbia teatr i pamięta czasy wojny w swoim kraju. Opisy z pola bitwy, z komisji wojskowej czy też z miłosnych zwierzeń powodują, że historia autora staje się niezmiernie bliska. Mimo, że nie przepadam za biografiami, to od tej nie mogłam się oderwać