Odłamki

Wojna.
Pięć liter, w których ukrywa się wszystko, czego nikt z nas nigdy nie chciałby przeżyć, czy też doświadczyć. A jednak wojna powraca, jak bumerang, wciąż gdzieś daleko od nas. I dobrze, bo to, co ze sobą wnosi do ludzkiej świadomości nie nastraja do niczego dobrego.

Wojna.
Na plakacie nowego filmu „Rozdzieleni” pojawia się wymowne hasło, „Wczoraj Czeczenia, dziś Ukraina, jutro...”. Jeszcze wcześniej wojna na kilka długich lat rozpaliła i odłamkami zmiotła z powierzchni ziemi Jugosławię.
Ismet Prcić doświadczył wojny na własnej skórze. Jako nastolatek odbierał symptomy tego, co za chwilę miało na zawsze odmienić jego życie. Nagle front podzielił ulice, osiedla, bloki, klatki schodowe. Źle było urodzić się Serbem, jeszcze gorzej żyć ze świadomością, że pochodzi się z Bośni. Jednak na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku rozpadająca się Jugosławia była dla mnie bardzo odległa.
Teraz zaczynam rozumieć. Teraz „Odłamki” ze swą rażącą siłą uderzają w każdą stronę zaskakując swą przenikliwością i szczerością. Ismet otarł się o koszmar. Żył, kochał, walczył na swój sposób, ale był też Mustafa z karabinem w ręku i świadomością tego, co nieuniknione. Dwóch obcych sobie ludzi, ale jakby jedna ludzka materia. Momentami zabawne, ale w dużej mierze brutalne i tragiczne wspomnienia odciśnięte na kartach dziennika, a może raczej pamiętnika, którym Ismet Prcić dwadzieścia lat później wciąż zmagając się z wojenną traumą Odłamkami oczyścił i uleczył swoją duszę.

Na półmetku tej opowieści przenikanie dwóch istnień, życiorysów, dwóch ludzkich losów budzi mój szczery podziw.
Jestem bliżej, niż dalej. Jestem głęboko zanurzony w lekturze. Autor językiem lekkim, swobodnym, dosadnym, swoją literacką podróżą, swoim dotykaniem chwil bolesnych, ale też momentami radosnych nadaje nową świadomość temu wszystkiemu, co ukrywa pięć prostych, przenikających się wzajemnie liter...

W O J N A

Wojna.
Pięć liter, w których ukrywa się wszystko, czego nikt z nas nigdy nie chciałby przeżyć, czy też doświadczyć. A jednak wojna powraca, jak bumerang, wciąż gdzieś daleko od nas. I dobrze, bo to, co ze sobą wnosi do ludzkiej świadomości nie nastraja do niczego dobrego.

Wojna.
Na plakacie nowego filmu „Rozdzieleni” pojawia się wymowne hasło, „Wczoraj Czeczenia, dziś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kompletnie pokiereszowana osobowość, aktor - nie aktor, żołnierz - nie żołnierz, uchodźca - nie uchodźca. Każde zdanie trafia tytułowym odłamkiem bólu, strachu, cierpienia. Koszmarna opowieść, nie dająca wytchnienia ani przez sekundę. Czyta się bardzo ciężko, smutek i żal...

Kompletnie pokiereszowana osobowość, aktor - nie aktor, żołnierz - nie żołnierz, uchodźca - nie uchodźca. Każde zdanie trafia tytułowym odłamkiem bólu, strachu, cierpienia. Koszmarna opowieść, nie dająca wytchnienia ani przez sekundę. Czyta się bardzo ciężko, smutek i żal...

Pokaż mimo to

Ta pozycja ma pewien wdzięk, nie koloryzuje, występuje mnóstwo przekleństw, które z czasem zaczęły mnie denerwować. Ale zanim zdążyłem się przyzwyczaić, nastąpił nieunikniony koniec. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Ta pozycja ma pewien wdzięk, nie koloryzuje, występuje mnóstwo przekleństw, które z czasem zaczęły mnie denerwować. Ale zanim zdążyłem się przyzwyczaić, nastąpił nieunikniony koniec. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Pokaż mimo to

Piszę do Ciebie list z pola boju
Piszę do Ciebie po śmierci
Cztery minuty od chwili zgonu
Wybuchu przesyłam szmer Ci

Dziwne...wojna,a ludzie mają samochody,telewizory,dacze za miastem..a w tle cudownie napieprzają Ramonsi..no tak,ale to przecież Bałkany,taka niby-Europa..
Nie tylko o tym jest ta książka.Jeszcze emigracja,jeszcze fascynacja sztuką,jeszcze sporo o pierwszych miłościach...generalnie jak ciężko i bosko być szczeniakiem.
Intrygujący sposób narracji wywołuje uzasadniony niepokój i zmusza do skupienia.Warto...teraz już wiem,że wojna to nie tylko Westerplatte...panie Gliński..

Piszę do Ciebie list z pola boju
Piszę do Ciebie po śmierci
Cztery minuty od chwili zgonu
Wybuchu przesyłam szmer Ci

Dziwne...wojna,a ludzie mają samochody,telewizory,dacze za miastem..a w tle cudownie napieprzają Ramonsi..no tak,ale to przecież Bałkany,taka niby-Europa..
Nie tylko o tym jest ta książka.Jeszcze emigracja,jeszcze fascynacja sztuką,jeszcze sporo o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor porzucił teatr!
A był z nim związany od szóstego roku życia! Ukochał go, bo zmieniał jego życie. Życie dziecka wojny, a potem uchodźcy i emigranta patrzącego na nią z dalekiej perspektywy geograficznej i czasowej. Dlaczego to zrobił, pomimo dotychczasowego dorobku zawodowego? Jak napisał we wstępie, stracił złudzenie, że uda mu się poprzez sztukę prawdziwe doświadczenia życiowe przekazać tak mocno, żeby sięgnęły do trzewi odbiorcy. Dlatego zajął się literaturą. Stąd ten bardzo osobisty, bo z elementami autobiograficznymi, debiut powieściowy w dotychczas tylko reżyserskim i dramaturgicznym dorobku. Chciał, by jego opowieść była równie dojmująca, jak sztuka, która zmieniła jego życie. Wierzył w tę doskonalszą i precyzyjniejszą, a przez to skuteczniejszą dla niego, formę przekazu do osiągnięcia postawionego sobie celu. Jeśli miało się tak nie stać, to prosił o powiadomienie go o tym. Wzięłam sobie tę prośbę do serca.
I odpowiadam.
Nie miał łatwo. Miał przed sobą czytelniczkę wymagającą, która dużo przeczytała i wysłuchała o wojnach. I tych dawnych, i tej pierwszej, i drugiej, ale i o tej w Bośni i Hercegowinie w latach 1992-1995, której autor był świadkiem jako nastolatek, również. Gdy wybuchł najkrwawszy konflikt zbrojny w Europie po II wojnie światowej, autor miał 15 lat. Trudno poruszyć emocje tak szeroko obeznanej w literaturze wojennej czytelniczki.
Czy można jeszcze kogoś takiego zaskoczyć nie informacją, ale emocjonalnie?
Bo przecież nie o przekaz faktów autorowi chodziło. On postawił sobie poprzeczkę wyżej – poruszyć emocje! Trochę stępione uczucia człowieka współczesnego, który żyje w świecie stale nękanym przez licznie toczące się walki zbrojne i konflikty wojenne w różnych punktach zapalnych świata. Na bieżąco bombardowanego wstrząsającymi informacjami i obrazami przez media. Widok zniszczeń, gruzów, krwi, śmierci i „dzieci zatkniętych na sztachetach parkanów, na krzyże wycięte na głowach kobiet, które nie miały palców, na których jeszcze niedawno nosiły pierścionki i obrączki, a ich ciała gniły rzucone na stertę przy wioskowej studni”, zaczyna powszednieć, znieczulając serce. W rutynę zaczyna wchodzić naturalny egoizm broniący dobrostanu psychicznego – daleko, nie u nas, więc nie dotyczy.
A jednak dopiął swego!
Udało mu się. Przestraszył mnie. Dał odczuć i poczuć wojnę emocjami. Nie relacjonował swoich przeżyć wprost. Nie analizował własnych stanów emocjonalnych. Nie roztrząsał uczuć innych. Nie posłużył się ckliwością. A mimo to, zalał mnie nimi. Wypełnił po brzegi. Właściwie powinnam powiedzieć – zasypał. Zbierał pełnymi garściami gruz swojego roztrzaskanego życia i odłamek po odłamku, szrapnel po szrapnelu rzucał nimi we mnie. To dlatego ich ślady były dobrze widoczne na stronach kartek, nieustannie towarzysząc swoim dźwiękiem BUM!, BUUM! nie tylko w tekście, ale i każdemu nowemu rozdziałowi. Celował nimi przypadkowo. Bez zachowania chronologii wydarzeń i faktów, sięgając raz do beztroskiej przeszłości sprzed wony, a raz do traumatycznej przyszłości, wybiegając bez ostrzeżenia z tragicznej teraźniejszości, która mogła być wszystkimi stanami czasu jednocześnie. Bez zachowania stałego miejsca akcji, przenosząc mnie z pokojowego miasta rodzinnego do miasta już oblężonego „pośród wojny, która nie ma końca”. By chwilę potem odkrywać nienormalność w normalności życia dalekiego od wojny Edynburga, w którym jedyne wybuchy, automatycznie przygniatające uwarunkowane ciała do ziemi, okazywały się fajerwerkami oznaczającymi radość i zabawę. By niespodziewanie zaraz przenieść mnie do Los Angeles, w którym jedynym sposobem leczenia traumy wojennej, stresu pourazowego albo, jak zdiagnozował to lekarz - demenofobii, miał się okazać prowadzony przez Ismeta pamiętnik czy dziennik, którego okruchy tekstu odczytywałam pośród innych. Alternatywa dla nieskutecznych pigułek i alkoholu mająca uśmierzyć sny, głosy i szepty przenoszące go do Bośni.
Kraju rodzinnego, którego tak naprawdę nigdy nie opuścił.
A którego obraz stanu emocjonalnego ludzi w nim żyjących, mroczny, poszarpany, chory, lękliwy łagodzony przez czarny humor, budowałam cierpliwie z odłamków rozrzuconych w przypadkowej kolejności w książce. I nie miało znaczenia, czy odczuwałam go jako żołnierz Mustafa, czy jako nastolatek Ismet. Bo jej wewnętrzny, psychiczny obraz był taki sam i prowadził do jednego – rozsypania się psychiki człowieczej. Do utraty siebie. Do postradania zmysłów. Do śmierci. Dokładnie to przekazał mi autor.
Potworne uczucie!
http://naostrzuksiazki.pl/

Autor porzucił teatr!
A był z nim związany od szóstego roku życia! Ukochał go, bo zmieniał jego życie. Życie dziecka wojny, a potem uchodźcy i emigranta patrzącego na nią z dalekiej perspektywy geograficznej i czasowej. Dlaczego to zrobił, pomimo dotychczasowego dorobku zawodowego? Jak napisał we wstępie, stracił złudzenie, że uda mu się poprzez sztukę prawdziwe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytuł adekwatny do treści, podczas lektury dostajemy odłamkami prosto w serce. Jest to historia emigranta, który uwielbia teatr i pamięta czasy wojny w swoim kraju. Opisy z pola bitwy, z komisji wojskowej czy też z miłosnych zwierzeń powodują, że historia autora staje się niezmiernie bliska. Mimo, że nie przepadam za biografiami, to od tej nie mogłam się oderwać

Tytuł adekwatny do treści, podczas lektury dostajemy odłamkami prosto w serce. Jest to historia emigranta, który uwielbia teatr i pamięta czasy wojny w swoim kraju. Opisy z pola bitwy, z komisji wojskowej czy też z miłosnych zwierzeń powodują, że historia autora staje się niezmiernie bliska. Mimo, że nie przepadam za biografiami, to od tej nie mogłam się oderwać

Pokaż mimo to

Trudno jednoznacznie określić, do jakiej odmiany gatunkowej powinniśmy zaliczyć „Odłamki”. Być może jest to trochę biografia, być może odrobinę coś w rodzaju fabularyzowanego reportażu. Na pewno jest to jednak książka, którym swym opisem zachęca do ostrożnego podejścia do niej i zobaczenia co ma do zaoferowania. Kiedy przeczytałem wszystko, co umieszczone zostało z tyłu, na okładce, najbardziej wyróżniły się w moim umyśle słowa „wojna”, „imigracja”, „humor” oraz „teatr”. Połączenie dość nietypowe, chociaż obiecujące bardzo dojrzałe podejście autora do opisywanego tematu. Muszę przyznać, że połączenie te wyszło całkiem przyzwoicie – na tyle, żeby z czystym sumieniem móc polecić, choć nie obiecuję łatwej i szybko wchłanialnej lektury.

Trzy lata konfliktu w Bośni i Hercegowinie zebrały duże żniwo. Mnóstwo wystrzelonych pocisków, równie wiele trupów. Ismet wraz z rodziną musieli radzić sobie – przynajmniej przez pewien czas. Opowieść o wojnie, rodzinie, migracji oraz drodze do lepszego, spokojnego życia to coś, co może pomóc w terapii, a co potem może stać się podwalinami do dzieła, które ma pokazać okrucieństwo konfliktów zbrojnych z nieco innej perspektywy. Na wojnie odłamki gruzu oderwanego pociskami lecą w różne strony – w głowie człowieka, który przeżył piekło odłamki myśli chcą wydostać się z niej jak najszybciej.

„Mój Boże, ta wykładzina była świadkiem wszystkiego, od artystycznej defekacji do boskiej interwencji, od trywialnej mordęgi do czystej magii.”.

Autor tytułem nawiązuje nie tylko do wojennego tematu, ale również do formy, w jaką opakowana została jego książka. Składa się bowiem z wielu fragmentów wspomnień, które zostały spisane w ramach swoistej terapii. Na próżno doszukiwać się tutaj jakiejkolwiek sensownej chronologii, jednak trudno nazwać tę książkę niekontrolowanym chaosem. Początkowo wydawać się może, że poszczególne wspomnienia nie mają w ogóle ładu i składu, ale dość szybko ogólny zarys intencji autora staje się jasny. Wydarzenia dotyczące Ismeta przeplatane są z historią Mustafy, który do samego końca nie wiadomo kim tak naprawdę jest i jaką rolę odegrał w życiu autora – a być może nawet jest samym autorem?

Początki muszę przyznać nie były łatwe. Właśnie ze względu na ten wszechobecny chaos i rwaną chronologię. W jednej chwili czytamy o tym, co wydarzyło się gdy Ismet Prcić miał kilkanaście lat, by za chwilę przenieść się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdzie przeżywa bardzo trudne, pierwsze chwile jako imigrant. Napisane były jednak na tyle intrygującym stylem, że ciągnęły mnie do przodu, przez kolejne kartki książki. Uwięziony zostałem również niewybrednym, w wielu przypadkach czarnym humorem, który co chwilę tryska nagłym wystrzałem jak z gejzera. Widać, że autor stara się podejść do wszystkiego, co opisuje z dystansem, choć ciężko oceniać czy jest to wynik przeżyć czy zwykłej próby upiększenia jego dzieła. Ważne jest to, że nie tylko ubarwia to „Odłamki”, ale również czyni je o wiele lżejszymi niż są w rzeczywistości.

„– A jaki sens ma szukanie sensu w biurokratycznych posunięciach państwa w fazie niemowlęcej w czwartym roku wyniszczającej wojny?”.

Same wspomnienia prowadzą czytelnika (w sposób nieco chaotyczny oczywiście) przez życie autora od najmłodszych lat aż do jego pierwszych – i niekoniecznie przyjemnych – chwil w USA. W wielu miejscach zastanawiałem się, czy ja aby na pewno dobrze robię śmiejąc się do rozpuku z tego, co właśnie przeczytałem. Wspomniany przeze mnie czarny humor wręcz wycieka z książki hektolitrami. Część dialogów oraz opisów niebezpiecznie ociera się o granice dobrego smaku, ale jeśli nie wyrwiemy ich z kontekstu, to wręcz w sposób genialny uzupełniają tekst. Nie jestem pewien czy nazwać to dystansem do siebie czy też celowym zabiegiem, przekalkulowanym na chłodno, ale wyszło naprawdę niesamowicie. Choćby dla tego humoru warto sięgnąć po „Odłamki”.

Bardzo ciekawa książka, pełna kontrolowanego chaosu, który w sposób czasem prosty, a czasem zawoalowany pokazuje czym jest wojna i w jaki sposób potrafi wpłynąć na człowieka. To nie musi być konflikt na miarę II Wojny Światowej. Pokazuje ona również, że można próbować podejść do swoich przeżyć z dystansem i na bazie notatek z dziennika stworzyć barwną i ciekawą opowieść nie tylko o życiu, ale również o tym co z niego zostaje po takich przejściach. Na pierwszy rzut oka nie widać tego odciśniętego piętna, jednak wraz z rozwojem książki ujawnia się ono coraz bardziej. Zarówno w postaci formy, jak i treści przekazywanej przez autora.

Trudno jednoznacznie określić, do jakiej odmiany gatunkowej powinniśmy zaliczyć „Odłamki”. Być może jest to trochę biografia, być może odrobinę coś w rodzaju fabularyzowanego reportażu. Na pewno jest to jednak książka, którym swym opisem zachęca do ostrożnego podejścia do niej i zobaczenia co ma do zaoferowania. Kiedy przeczytałem wszystko, co umieszczone zostało z tyłu, na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak młody chłopak Ismet przeszedł przez piekło wojny domowej. Po emigracji do Ameryki boryka się z biedą i traumą. Na polecenie psychologa zaczyna pisać dziennik, który ma pomóc mu poradzić sobie z przeszłością.

O wojnie w Bośni i Hercegowinie, która miała miejsce w latach 90. ubiegłego stulecia nie wiem raczej zbyt wiele: kojarzy mi się z bardzo krwawym konfliktem i wielkimi zniszczeniami, ale nigdy nie wgłębiałam się w jego szczegóły. Dlatego gdy w moje ręce wpadły „Odłamki” Ismeta Pricica byłam zadowolona, że w końcu dowiem się czegoś więcej o tym konflikcie. Okazało się jednak, że ta książka skupia się jednak na samym obrazie wojny, niż na jego politycznych aspektach.
Zacznijmy jednak od tytułu. W tym przypadku oddaje on w doskonały sposób wnętrze książki, bo to jest swoistymi odłamkami z życia alter-ego autora, zmieszanymi ze wspomnieniami Mustafy Nalić, bośniackiego żołnierza. W „Odłamkach” nie mamy jednej, konkretnej linii fabularnej – to dość chaotyczna pozycja, która często skacze po chronologii, skupiając się raczej na pojedynczych scenkach, a nie na całości historii jako takiej.
Właściwie muszę stwierdzić, że coś takiego całkiem do tej pozycji pasuje: w końcu wojna jest chaosem. Poza tym mimo wszystko to nie jest książka, w której czytelnik się gubi: mimo wszystko całość dość dobrze się składa.
Niemniej, nie jest to przy tym bardzo lekka książka. Już sam fakt, że opowiada o wojnie i jest w gruncie rzeczy biografią człowieka, który ją przeżył sprawia, że sam klimat „Odłamków” po prostu nie może być radosny. Jeśli wewnątrz znajdziecie humor to raczej ten czarny. Na dodatek styl autora czasem jest dość mocno opisowy, niekoniecznie wyważony: to w końcu zapiski jego własnych wspomnień, a nie dzieło autora, który pisze, zastanawiając się, jak sprawić, by całość miała dobry rytm.
Przy tym jeśli szukacie książki, która po prostu poinformuje Was o tym, co działo się w Bośni i Hercegowinie to… nie jest dobra pozycja. To znaczy, oczywiście autor częściowo to wyjaśnia, jednak raczej pobieżnie, skupiając się tylko na własnych doświadczeniach. To w końcu nie jest ani reportaż, ani książka historyczna, naukowa: to rzecz, po którą można sięgnąć po to, by poczuć wojnę i ból imigranta, a nie coś, co doskonale sprawdzi się jako podręcznik, zawierający wszystkie istotne informacje.
Chociaż spotkania z „Odłamkami” absolutnie nie żałuję to myślę, że raczej do niej nie wrócę: jednak osobiście wolę konkretne historie, a tego typu urywki z życia po prostu w pewnym momencie mają zwyczaj zaczynać mnie irytować. Niemniej, to naprawdę dobry debiut, zwłaszcza, jeśli szukacie czegoś w takiej tematyce i w takim przypadku warto się tą lekturą zainteresować.

Jak młody chłopak Ismet przeszedł przez piekło wojny domowej. Po emigracji do Ameryki boryka się z biedą i traumą. Na polecenie psychologa zaczyna pisać dziennik, który ma pomóc mu poradzić sobie z przeszłością.

O wojnie w Bośni i Hercegowinie, która miała miejsce w latach 90. ubiegłego stulecia nie wiem raczej zbyt wiele: kojarzy mi się z bardzo krwawym konfliktem i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Artysta na wojnie? A tak. Nastolatek, który odkrywa magię teatru właśnie wtedy, gdy dookoła zaczynają padać bomby. Gdy inni cierpią od wojny (domowej, w Jugosławii) on też od niej cierpi, on też się jej boi, ale równocześnie dojrzewa, dorasta, zakochuje się i biega na próby amatorskiej trupy teatralnej. Przeistacza się z dzieciaka w artystę, co, choć jeszcze o tym nie wie, uratuje go od śmierci... W każdym razie od śmierci na wojnie, od roli życia. Mięsa armatniego.
Inny nastolatek nie będzie miał tyle szczęścia. A może po prostu postawi przed sobą inne cele? Gdy Ismet czynić będzie wszystko, by się z Bośni wydostać, Mustafa podejmie starania, żeby za tę Bośnię walczyć. No tak, tylko Mustafa ma straszliwie dobre powody, by walczyć. Ma się za kogo mścić.
Ismet wyjedzie, Mustafa zostanie. I trochę też wyjedzie. W świadomości Ismeta, w jego powodowanej wyrzutami sumienia wyobraźni, Mustafa uda się jego śladem na emigrację. Ismet zostawił za sobą nie tylko kraj, nie tylko takich wielokrotnych, symbolicznych Mustafów, ale i matkę. Czy od koszmaru da się uciec? Fizycznie pewnie tak, choćby na drugą półkulę, a ocean, do raju zwanego Ameryką. Psychicznie...
To sobie sami doczytajcie. Ostrzegam - łatwo nie będzie. "Odłamki", dbiutancka powieść dramaturga i reżysera Ismeta Prcicia do łatwych lektur nie należą. Ciężka jest tu nie tylko warstwa fabularna (wiadomo - wojna w Jugosławii). Zamysł literacki też nie jest łatwy do przełkniecia. Pomieszanie czasów, miejsc, rzeczywistości i wyobrażeń... No właśnie - autora? bohatera? Biorąc pod uwagę podobieństwo przeżyć obydwu, uznać chyba należy "Odłamki" za swego rodzaju autobiografię i odprysk psychoterapii Prcicia. Bardzo zresztą udany.

Artysta na wojnie? A tak. Nastolatek, który odkrywa magię teatru właśnie wtedy, gdy dookoła zaczynają padać bomby. Gdy inni cierpią od wojny (domowej, w Jugosławii) on też od niej cierpi, on też się jej boi, ale równocześnie dojrzewa, dorasta, zakochuje się i biega na próby amatorskiej trupy teatralnej. Przeistacza się z dzieciaka w artystę, co, choć jeszcze o tym nie wie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Odłamki” - tej książki mogłam „pochłonąć” za jednym razem. Nie byłam w stanie tego zrobić, gdyż wszystko to, z czym przyszło mi się zmierzyć w trakcie lektury, w dużej mierze przerosło mnie. Emocje, emocje i jeszcze raz emocje – czy nie za dużo ich w jednej książce? Nie są zbyt przytłaczające? Nie. Nie, bo dają idealny obraz tego, co dzieje się z człowiekiem w obliczu wojny, w obliczy nieustającego lęku przed śmiercią, w obliczu chęci bycia w o l n y m. Przede wszystkim wolnym. A co, gdy już tą wolność się uzyska? Jak się okazuje, nie zawsze jest ona wybawieniem. Czasami bywa jeszcze gorsza, niż życie tam, gdzie trwa wojna.
Miałam mieszane uczucia co do tej pozycji. Zachęcona opisem i opiniami czytelników, nie mogłam przejść obojętnie obok „Odłamków”, lecz już po kilku pierwszych rozdziałach miałam dość. Dość tych emocji. Dość wojny. Przerwa – choć, jak się okazało, przerwy – były konieczne, bym mogła zrozumieć przyswoić sobie to, co zostało przedstawione w tej książce.

„Odłamki” - tej książki mogłam „pochłonąć” za jednym razem. Nie byłam w stanie tego zrobić, gdyż wszystko to, z czym przyszło mi się zmierzyć w trakcie lektury, w dużej mierze przerosło mnie. Emocje, emocje i jeszcze raz emocje – czy nie za dużo ich w jednej książce? Nie są zbyt przytłaczające? Nie. Nie, bo dają idealny obraz tego, co dzieje się z człowiekiem w obliczu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to