Cudowna, niesamowita, najlepsza!!!

Cudowna, niesamowita, najlepsza!!!

Nie będę w żaden sposób oryginalna i jak wiele innych osób przyznam, że wyczytywanie Cabre wiąże się u mnie z zachwytem, jaki zrobiła na mnie książka “Wyznaję”. Mam wrażenie, że napisanie tak genialnej książki staje się pewnego rodzaju przekleństwem dla pisarza, którego pozostałe książki są porównywane do tego „naj” utworu.
Nie inaczej jest w przypadku książki “Jaśnie Pan”, książki, która otworzyła Cabre drzwi do szerszej rozpoznawalności i w której tli się zapowiedź tego, co pisarz zaprezentuje w “Wyznaję”.
„Jaśnie Pan” w warstwie fabularnej jest kryminałem osadzonym w XVIII w. Barcelonie, nie jest to jednak kryminał z wartką akcją, czy tajemnicą, której rozwiązania trudno się domyślić. Rozwikłanie zagadki śmierci przychodzi do czytelnika dosyć szybko, tu pytaniem jest nie kto, ale czemu do tego doszło i w jaki sposób wszystkie śmierci są ze sobą powiązane. I tu już widać zamiłowanie do mieszania linii czasowych, co jest przecież jednym z motywów opus magnum Cabre- ja za taki utwór „Wyznaję”.
Niewątpliwym atutem książki „Jaśnie Pan” jest wyrazista i dobrze napisana postać pierwszoplanowa, jest ona zepsuta, cechuje ją megalomania, ta postać odpycha, ale mimo wszystko łatwo zrozumieć jej motywacje, zrozumieć, ale nie popierać.
Na pewno tym przed czym muszę przestrzec, jest dosadność niektórych scen, tu życie wyższych sfer jest pełne degrengolady, momentami wulgarnego erotyzmu, intryg, świętoszkowatości.
Mnie czytało się dobrze, ale osoby, które nastawione są na akcję, mogą się mocno odbić od tego tytułu.

Nie będę w żaden sposób oryginalna i jak wiele innych osób przyznam, że wyczytywanie Cabre wiąże się u mnie z zachwytem, jaki zrobiła na mnie książka “Wyznaję”. Mam wrażenie, że napisanie tak genialnej książki staje się pewnego rodzaju przekleństwem dla pisarza, którego pozostałe książki są porównywane do tego „naj” utworu.
Nie inaczej jest w przypadku książki “Jaśnie Pan”,...

Aby dobrać się do Dobrej książki, należy przeczytać 2/3 tej średniej, nudnawej. Niestety nie można od razu przejść do końcowej 1/3 bo nie powiąże się wszystkich wątków, których jak to u Cabre jest sporo.
A o czym jest książka? O sprawiedliwości. A raczej o niemożności jej spełnienia. Jak ktoś chce może liczyć na tą boską, ale takie rozwiązanie ani autora ani większości jego bohaterów nie satysfakcjonuje mimo, że chętnie o tym rozprawiają.
A dlaczego ta ludzka zawodzi i nie ma co na nią liczyć? O tym jest caaaała książka... Aparat tzw. "sprawiedliwości" zainteresowany robieniem kariery, wzajemnymi animozjami, seksem, a ofiara/sprawca/podejrzany, którzy powinni być w centrum zainteresowania są tylko pretekstem do wzajemnych relacji.
Reszta to tło, równie dobrze mogłoby być inne, np. współczesne.

Aby dobrać się do Dobrej książki, należy przeczytać 2/3 tej średniej, nudnawej. Niestety nie można od razu przejść do końcowej 1/3 bo nie powiąże się wszystkich wątków, których jak to u Cabre jest sporo.
A o czym jest książka? O sprawiedliwości. A raczej o niemożności jej spełnienia. Jak ktoś chce może liczyć na tą boską, ale takie rozwiązanie ani autora ani większości jego...

Jestem zachwycona.
Oczywiście nie jest to typowy kryminał, bo nikt nie próbuje znaleźć mordercy, nie toczy się śledztwo i brakuje tych klasycznych elementów obecnych w każdej książce Chmielarza czy Nesbo. To raczej powieść historyczna, obyczajowa, ukazująca miałkość, partykularyzm i korupcję wyższych sfer Barcelony u schyłku XVIII wieku.
A jednak czyta to się znakomicie, znajdując niebywałą przyjemność w toczących się meandrach myśli bohaterów, w tym charakterystycznym dla Cabre strumieniu słów.
No i humor! Humor sytuacyjny, humor akcji, zabawa słowami i zmysł komiczny, który trafił mi w punkt.
Polecam!

Jestem zachwycona.
Oczywiście nie jest to typowy kryminał, bo nikt nie próbuje znaleźć mordercy, nie toczy się śledztwo i brakuje tych klasycznych elementów obecnych w każdej książce Chmielarza czy Nesbo. To raczej powieść historyczna, obyczajowa, ukazująca miałkość, partykularyzm i korupcję wyższych sfer Barcelony u schyłku XVIII wieku.
A jednak czyta to się znakomicie,...

Emocje na każdej stronie. W tej historii kluczowa jest perspektywa życia widoczna wśród klas społecznych, charakterów, zajmowanych stanowisk i wreszcie życiowych prawd.

Emocje na każdej stronie. W tej historii kluczowa jest perspektywa życia widoczna wśród klas społecznych, charakterów, zajmowanych stanowisk i wreszcie życiowych prawd.

Jak zwykle u Cabre: literacka uczta, choć to książka zupełnie innego kalibru i wydźwięku, niż moje ukochane "Wyznaję".
To opowieść z jednej strony o starciu bezbronnej jednostki z bezwzględnym systemem, z drugiej - historia o upadku z życiowych wyżyn, o wyrzutach sumienia, o zbrodni i karze. Wszystko zaś okraszone pełnym ciętego czarnego humoru obrazem życia wyższych sfer w Barcelonie końca XVIII wieku.
Tylko co, u licha, stało się właściwie ze słowikiem z Orleanu?!

Jak zwykle u Cabre: literacka uczta, choć to książka zupełnie innego kalibru i wydźwięku, niż moje ukochane "Wyznaję".
To opowieść z jednej strony o starciu bezbronnej jednostki z bezwzględnym systemem, z drugiej - historia o upadku z życiowych wyżyn, o wyrzutach sumienia, o zbrodni i karze. Wszystko zaś okraszone pełnym ciętego czarnego humoru obrazem życia wyższych sfer...

Dobrze się czytało, mam nadzieję, że sceneria historyczna w miarę prawdziwa, ale jak dla mnie bardzo męski punkt widzenia na świat

Dobrze się czytało, mam nadzieję, że sceneria historyczna w miarę prawdziwa, ale jak dla mnie bardzo męski punkt widzenia na świat

Nieco inna niż pozostałe powieści Cabre, nie tak poruszająca, stylem przypomina niektóre opowiadania autora.
Jaśnie Pan to miłośnik gwiazd, kobiet, splendoru i władzy, karierowicz przekonany o swojej bezkarności - postać dość odrażająca. Z drugiej strony mamy młodego wrażliwca, ofiarę niesprawiedliwości i zakłamania. To wszystko umiejscowione w Barcelonie końca XVIII w.
Śledzimy losy i kolejne niegodziwości Masso; jego paskudny charakter i uczynki podkreśla dosadny, wulgarny język.
Podczas lektury czytelnik zastanawia się, czy zło doczeka się kary, a niewinność zostanie oczyszczona z oskarżeń.
Jestem fanką prozy Cabre; ta pozycja najmniej przypadła mi do gustu. Jaśnie Pan to w porównaniu do innych utworów autora dość prosta w odbiorze lektura, choć i tu nie brakuje spostrzeżeń, często gorzkich, o kondycji i naturze człowieka, gotowego realizować swoje cele po trupach.

Nieco inna niż pozostałe powieści Cabre, nie tak poruszająca, stylem przypomina niektóre opowiadania autora.
Jaśnie Pan to miłośnik gwiazd, kobiet, splendoru i władzy, karierowicz przekonany o swojej bezkarności - postać dość odrażająca. Z drugiej strony mamy młodego wrażliwca, ofiarę niesprawiedliwości i zakłamania. To wszystko umiejscowione w Barcelonie końca XVIII...

Kolejna z cyklu " kto przyznaje nagrody?" Nudna,męcząca, obrzydliwa. Połowa książki to wynurzenia frustrata seksualnego dotyczące tej sfery podane w sposób prosty,prostacki, momentami obrazowy i obrzydliwe. Druga połowa to nydziarskie ględzenie o gwiazdach tych na niebie i tych w alkowie. Owszem trup jest ale do kryminału to niepodobne a z powieścią historyczna to na wspólny tylko czas,zamierzchly odległy XVIII wiek. Można jeszcze dodać,że to opis perfidii i zakłamania, dążenia do władzy i splendoru,poklasku,stanowisk i mitycznych fortun. Takie w sumie ludzkie zachowania z każdego okresu ludzkości. Ale nie polecam.

Kolejna z cyklu " kto przyznaje nagrody?" Nudna,męcząca, obrzydliwa. Połowa książki to wynurzenia frustrata seksualnego dotyczące tej sfery podane w sposób prosty,prostacki, momentami obrazowy i obrzydliwe. Druga połowa to nydziarskie ględzenie o gwiazdach tych na niebie i tych w alkowie. Owszem trup jest ale do kryminału to niepodobne a z powieścią historyczna to na...

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak wulgarna. Do końca pozostał też tutaj niewyjaśniony wątek zabójstwa Słowika z Orleanu, śpiewaczki Marie d'l Abue (wprawdzie czytelnik raczej wie, kto zamordował kobietę, ale niedopowiedziano tego ani nie wyjaśniono też w pełni, co się stało dalej z tą osobą). Natomiast to właśnie na zabójstwie Marie  koncentruje się — na początku — fabuła (i tak to można wywnioskować z opisu książki) — zatem po skończeniu całości czytelnik może czuć, że nie otrzymał tego, po co tę książkę czytał. Później bowiem powieść zbacza na zupełnie inne tory, a wątek Marie stanowi tylko dodatek.

Sam styl i język autora okazał się bardzo chaotyczny, niewyszukany, a także momentami toporny.
A postacie kierowały się tu niemal wyłącznie zwierzęcymi popędami, ukazanymi w zdecydowanie zbyt dosadny sposób...

Elementami, które z z kolei wypadły tu najlepiej, są zdecydowanie listy muzykalnego Nando do jego niesłusznie oskarżonego przyjaciela, Andreau — wprowadziły one do ,,Jaśnie Pana" jakieś  ciepło, którego inaczej tu brakuje. Były to też najczystsze — bo stricte przyjacielskie i pozbawione wyrachowania, jakie panuje na pozostałych stronach — fragmenty całej tej historii.  

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak wulgarna. Do końca pozostał też tutaj niewyjaśniony wątek zabójstwa Słowika z Orleanu, śpiewaczki Marie d'l Abue (wprawdzie czytelnik raczej wie, kto zamordował kobietę, ale niedopowiedziano tego ani nie wyjaśniono też w pełni, co się stało dalej z tą osobą). Natomiast to właśnie na zabójstwie Marie  koncentruje się — na...