Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja pierwsza japońska książka na koniec 2023.
Odczucia mam raczej pozytywne, bo książka była bardzo ciepła i komfortowa. I mimo tego, że treść była prosta - opowiadała o przyjaźni, baseballu, codziennym życiu, ciekawostkach matematycznych, to nie nużyła i zaciekawiała. Ciekawostki rzeczywiście były ciekawostkami, dostosowanymi do poziomu wiedzy pozostałych bohaterów - gosposi i syna Pierwiastka, a tym samym do poziomu wiedzy przeciętnego czytelnika, dzięki czemu my również mogliśmy zrozumieć przekaz. Liczby i równania były opisywane bardzo poetycko. Bohaterowie myśląc o niech odczuwali różne emocje w zależności co przedstawiały i jakie relacje między nimi zachodziły. Nie wiem czy to przemówi do wszystkich, a szczególnie do tych co nie pałają miłością do matematyki. Mogliśmy się również dowiedzieć co nieco na temat życia w Japonii - o tym co się tam je na obiad albo o popularności baseballu.
Główny wątek związany z pamięcią Profesora był bardzo smutny, ale to on nadawał tej powieści charakteru. Nie wiem jak odczucia innych osób, ale ja przez całą książkę miałam poczucie oczekiwania na coś - na jakiś przełom, poprawę zdrowia, mały plot twist, ale ostatecznie nic z tego się nie wydarzyło. I może właśnie to jest clue całej książki - życie to nie cud i każdego dnia walczymy na swój sposób o namiastkę komfortu - tak jak to robił Profesor za pomocą matematyki.

Moja pierwsza japońska książka na koniec 2023.
Odczucia mam raczej pozytywne, bo książka była bardzo ciepła i komfortowa. I mimo tego, że treść była prosta - opowiadała o przyjaźni, baseballu, codziennym życiu, ciekawostkach matematycznych, to nie nużyła i zaciekawiała. Ciekawostki rzeczywiście były ciekawostkami, dostosowanymi do poziomu wiedzy pozostałych bohaterów -...

Dość przyjemny współczesny młodzieżowy kryminał, chociaż czasami zalatywał bardziej obyczajówką z elementami kryminału. Obiektywnie rzecz ujmując, nie była to szczególnie dobra książka, natomiast połączenie aktualnych czasów (telefonów, technologii, podcastów, mediów społecznościowych) z vibem Hogwartu sprawiało, że odnajdywałam w tym dużą przyjemność.

Audrey przeprowadza się z Ameryki do Anglii i trafia do szkoły z internatem. Ma pecha, bo ucieka przed przeszłością, żeby tutaj również natrafić na zbliżoną sytuację. Na początku wakacji zginęła uczennica tej szkoły i choć policja uznaje sprawę za zamkniętą, to w internecie pojawia się podcast podający w wątpliwość ogłoszone przyczyny śmierci. Dodatkowo współlokatorka Audrey nie jest zbyt chętna do zawierania przyjaźni. Pierwsze dni są zatem trudne, musi przestrzegać nieco dziwnych zasad panujących w szkole, albo nauczyć się je obchodzić. Trochę nie rozumiem kwestii z zakazem korzystania z telefonów w trakcie tygodnia, bo z laptopami chyba nie ma tutaj problemów, a zasadniczo też są rozpraszaczami. A jeżeli laptopy też są zakazane (nie ma nic na ten temat powiedziane czy są czy nie są), to dlaczego nauczyciele nie dziwią się, że uczniowie na tygodniu mieli dostęp do tego podcastu? Troszkę luka fabularna.

Dwie główne bohaterki - Audrey i Ivy, były całkiem fajnie zarysowane. Ich relacja była dynamiczna i na bieżąco ewoluowała od niechęci do przyjaźni, co było przedstawione w wiarygodny sposób. Szkoda trochę reszty bohaterów, którzy pojawiali się bardziej jako statyści. Pierwszoosobowa narracja została tu głównie wykorzystana do zgłębiania charakterów głównych bohaterek, ale mogła też dobrze zadziałać w kwestii innych postaci. Niestety zostali oni potraktowani dość po macoszemu. Po prostu robili rzeczy bez większych pobudek. Tak naprawdę nie poznaliśmy nawet za bardzo motywacji osoby odpowiedzialnej za podcast. Z resztą całe rozwiązanie tego śledztwa dziewczyn na temat śmierci Loli i poszukiwań podcastera było nieco rozczarowujące. Bez żadnego twistu, zaskoczenia czy nawet napięcia. Natomiast samo zakończenie było trochę jak gorączkowy sen. Ja akurat takie czasem lubię - dynamiczne, zmienne, z niedopowiedzeniem i bez wyjaśnienia wyłożonego jak krowie na miedzy, ale do tej książki to nie do końca pasowało.

Jakoś trudno mi tę książkę jednoznacznie ocenić. Wydaje mi się, że jak na młodzieżówkę była naprawdę w porządku. Miała trochę luk fabularnych i urwanych wątków, ale nadrabiała vibem i dość świeżym pomysłem na połączenie starej szkoły z nowoczesnością. Również relacja bohaterek była dobrze przedstawiona, styl pisania był bardzo w porządku, mimo współautorstwa nie było widać różnic czy niekonsekwencji. Bawiłam się naprawdę nieźle, jedynie to zakończenie zepsuło mi wrażenia.

Dość przyjemny współczesny młodzieżowy kryminał, chociaż czasami zalatywał bardziej obyczajówką z elementami kryminału. Obiektywnie rzecz ujmując, nie była to szczególnie dobra książka, natomiast połączenie aktualnych czasów (telefonów, technologii, podcastów, mediów społecznościowych) z vibem Hogwartu sprawiało, że odnajdywałam w tym dużą przyjemność.

Audrey przeprowadza...

Takie bardziej 6.5 niż 7, ale niech będzie.
Przyjemna, prosta, zabawna, ale niezbyt odkrywcza.
W wyniku trudności życiowych matka Anna postanawia zabrać swoje dwie córki w podróż kamperem po Skandynawii. Ucieszył mnie kierunek wyprawy, bo sama bardzo lubię Norwegię i także swego czasu brałam udział w podobnej objazdówce więc fajnie było czytać o znajomych miejscach. Opisy otoczenia były, ale dość skąpe jak na mój gust. Autorka skupiała się raczej na rozwoju relacji dziewczyn i ich interakcji z innymi kamperowcami, do których się przyłączyły. Musiały znosić siebie nawzajem, bo tak daleko od domu nie miały dokąd pójść w razie sprzeczki. Czasami było miło, czasami mniej, padło trochę nieprzyjemnych słów, ale były też momenty zwierzeń i zrozumienia. Było to ładne i budujące jeżeli ktoś lubi takie rodzinne tematy. W przypadku Anny (mama) i Chloe (starsza córka, 17 lat) zostały dodane poważniejsze problemy związane z przemocą i akceptacją siebie, z którymi na pewno mnóstwo osób może się utożsamić, a które również miały wpływ na ich relację. Podnosiło to wiarygodność historii i robiło z nich ludzkie bohaterki. Lily (młodsza córka, 12 lat) dodawała całości trochę humoru i takiego jeszcze prostego, dziecięcego myślenia.

Lekka, fajna książka na świąteczny odpoczynek.

Takie bardziej 6.5 niż 7, ale niech będzie.
Przyjemna, prosta, zabawna, ale niezbyt odkrywcza.
W wyniku trudności życiowych matka Anna postanawia zabrać swoje dwie córki w podróż kamperem po Skandynawii. Ucieszył mnie kierunek wyprawy, bo sama bardzo lubię Norwegię i także swego czasu brałam udział w podobnej objazdówce więc fajnie było czytać o znajomych miejscach. Opisy...

Nie spodziewałam się po nieco nudnym początku, ale to była naprawdę dobra książka. W złożony sposób pokazuje kształtowanie się charakteru Coriolanusa Snowa - przyszłego prezydenta Panem znanego z trylogii Igrzysk Śmierci.
Jak się okazuje, Coriolanus Snow miał bardzo duży wkład w rozwój Głodowych Igrzysk poprzez dostarczanie głównym organizatorom pomysłów na ich "ulepszenie". Najpierw robił to z prywatnych pobudek - chciał polepszyć byt swój oraz kuzynki i babci, ponieważ po zakończeniu wojny Snowom nie wiodło się najlepiej, mimo że usilnie starali się sprawiać wrażenie bogatych. Dzięki temu, że został wybrany na mentora trybutki z Dystryktu Dwunastego, miał szansę na wygranie stypendium uniwersyteckiego. Z powodów oczywistych, zależało mu na wygranej, więc starał się jak najbardziej zaangażować w Igrzyska i zapewnić swojej podopiecznej sponsorów i sympatię widzów, jednocześnie zdając sobie sprawę z tego, że cała inicjatywa jest dość okrutna. Po drodze parę rzeczy poszło nie tak - przez przypadek znalazł się na Arenie, rozmawiał z bezduszną doktor Gaul, widział śmierć i cierpienie kilku przyjaciół i zauroczył się w Lucy Gray. Każde z tych wydarzeń budziło w nim kolejne przemyślenia, natłoki myśli i budowało jego system moralny. A my jako czytelnicy mogliśmy na bieżąco obserwować jak jego charakter, wartości i decyzje się zmieniają wraz z kolejnymi, jakby nie patrzeć traumatycznymi, wydarzeniami.

Naprawdę bałam się, że książka będzie odgrzewanym kotletem po wielu latach od sukcesu Igrzysk. Mimo tego, że nie jestem fanką stylu pisania Collins (bywa czasami toporny, jak na mój gust), to Ballada bardzo mi się podobała i była fajnym powrotem do czasów świetności książek postapo.

Nie spodziewałam się po nieco nudnym początku, ale to była naprawdę dobra książka. W złożony sposób pokazuje kształtowanie się charakteru Coriolanusa Snowa - przyszłego prezydenta Panem znanego z trylogii Igrzysk Śmierci.
Jak się okazuje, Coriolanus Snow miał bardzo duży wkład w rozwój Głodowych Igrzysk poprzez dostarczanie głównym organizatorom pomysłów na ich...

Trochę trudno mi ocenić tę książkę, bo z jednej strony była wyraźnie gorsza od debiutu autora, ale z drugiej wciąż się wyróżnia ogólnie wśród thrillerów. Biorąc pod uwagę, że to jest jednak dopiero druga książka Sama Lloyda, to lekko zawyżę i dam 8.

Lucy ma super życie, może z lekko wątpliwą moralnie przeszłością, ale aktualnie wszystko układa się jak po maśle. Pełna rodzina, dwoje idealne dzieci, kochający mąż, własny biznes, dom w uroczym nadmorskim miasteczku - czego chcieć więcej. Aż pewnego dnia, gdy zostaje sama w domu, dowiaduje się że jej rodzinna łódź zostaje znaleziona na morzu. Pusta. Już samo to budzi w niej panikę, a dodatkowo prognozy pogody zapowiadają sztorm stulecia. Całe miasteczko i lokalne służby mobilizują się i organizują akcję ratunkowo-poszukiwawczą. Jedna osoba zostaje względnie szybko odnaleziona, ale co z resztą? Kto jest winny całej sytuacji?

Autor ma talent do opisywania szybkich scen akcji, tak jak w przypadku tej książki - na początku gdzie odgrywa się wstęp do tragedii, i na końcu gdzie mamy całą kulminację i rozwiązanie. Dużo się w nich dzieje, dostajemy dużo informacji, ale jednocześnie wszystko jest dobrze zorganizowane dzięki czemu się nie gubimy. Natomiast ten środek, gdzie jest prowadzone śledztwo i Lucy odchodzi od zmysłów jest nieco zbyt przedłużony, i przez to w niektórych momentach nudnawy w porównaniu z tym fenomenalnym początkiem. Nie zmienia to jednak faktu, że autor umiejętnie posługuje się piórem i w nienachalny sposób podsuwa nam podejrzenia co do kolejnych osób, budzi dziwne współczucie dla Abrahama (bardzo mi było typa szkoda na samym końcu) i nawet powoduje mieszane uczucia co do Lucy przypominającej sobie nie tak dawne wspomnienia.
Zakończenie pod kątem fabularnym było niby okej, niespodziewane, ale nie wiem czy nie za bardzo niespodziewane - bardzo trudno byłoby się go domyślić. I to do takiego stopnia, że zaryzykowałabym stwierdzenie, że było "z dupy". No i ta reanimacja na łodzi też była nieco naciągana - niby cuda się zdarzają, ale tutaj wybitnie ten cud nie pasował.

Podsumowując, autor niezaprzeczalnie ma talent pisarski i dobre, oryginalne pomysły. Bardzo dobrze sobie radzi z szybkimi, chaotycznymi scenami, opisami przyrody i otoczenia i całkiem nieźle z kreacją bohaterów. Troszkę nudnawo mu wychodzi środek książki - kilka zapychaczy i przedłużeń, ale mimo to, czyta się dobrze i zainteresowaniem. No i w przypadku konkretnie tej książki - nietrafione zakończenie - zbyt "pozytywne" i, mimo że zaskakujące, to zbyt nie do odgadnięcia. Doceniam za zrobienie researchu na temat różnych typów łodzi, jachtów i ratownictwa morskiego.

Trochę trudno mi ocenić tę książkę, bo z jednej strony była wyraźnie gorsza od debiutu autora, ale z drugiej wciąż się wyróżnia ogólnie wśród thrillerów. Biorąc pod uwagę, że to jest jednak dopiero druga książka Sama Lloyda, to lekko zawyżę i dam 8.

Lucy ma super życie, może z lekko wątpliwą moralnie przeszłością, ale aktualnie wszystko układa się jak po maśle. Pełna...

Kurczę, ale pozytywne zaskoczenie.

Cecily jest dziennikarką podróżniczą, której nigdy nie udało się zdobyć żadnego szczytu. Nadarza jej się okazja przeprowadzenia wywiadu ze światowej sławy himalaistą Charlsem realizującym pewien projekt, w ramach którego w w ciągu jednego roku wspina się na wszystkie 14 ośmiotysięczników w stylu alpejskim - bez dodatkowego tlenu. Cała inicjatywa jest śledzona przez ludzi na całym świecie, więc jest to ogromna szansa na rozwój kariery Cecily. Charles stawia jednak jeden wrunek - Cecily musi się z nim wspiąć na ostatnią górę Manaslu.

Cecily na początku jest bardzo podekscytowana i jednocześnie przestraszona, bo z tyłu głowy ma ciągle wszystkie swoje wspinaczkowe porażki. Dodatkowo przed rozpoczęciem ekspedycji zaczynają się dziać w Katmandu, będącym miejscem zbiórki, dziwne rzeczy, które powodują jeszcze większe wątpliwości. Oraz wzbudzają dziennikarską ciekawość.

Książka przede wszystkim jest świetnie skonstruowana. Początek mocno zaciekawia budując napięcie, które następnie opada na rzecz bardzo dokładnych, ale nie nudnych, opisów całej wspinaczki i rozmów pomiędzy uczestnikami wyprawy. Jednocześnie utrzymywana jest pewnego rodzaju niepewności i niepokój, żeby pod koniec zaskoczyć i może nawet przestraszyć czytelnika. Całość jest przerywana wstawkami ze szkiców wywiadów napisanych przez Cecily z poszczególnymi członkami zespołu, co daje również pogląd na ich motywacje, opinie, doświadczenie i buduje ich charakter w oczach czytelnika.
Zakończenie jest bardzo satysfakcjonujące.

Polecam gorąco. Świetna książka i czekam na więcej od autorki.

Kurczę, ale pozytywne zaskoczenie.

Cecily jest dziennikarką podróżniczą, której nigdy nie udało się zdobyć żadnego szczytu. Nadarza jej się okazja przeprowadzenia wywiadu ze światowej sławy himalaistą Charlsem realizującym pewien projekt, w ramach którego w w ciągu jednego roku wspina się na wszystkie 14 ośmiotysięczników w stylu alpejskim - bez dodatkowego tlenu. Cała...

Nie rozumiem dlaczego nie przeczytałam tej książki wcześniej, bo film "Złoty kompas" (ekranizacja) oglądałam już jako dziecko i bardzo go lubiłam.

I książkę też bardzo polubiłam.
Świat przedstawiony opiera się trochę na naszym, ale jest rozbudowany o kilka pewnych fantastycznych elementów, takich jak dajmony, Proch, niedźwiedzie pancerne i równoległe światy. Czytelnik właściwie od początku jest w to wszystko wrzucony bez ostrzeżenia, więc wszystkie te pojęcia fascynują i zachęcają do dalszego czytania (choć dla dziecka próg wejścia można uznać za dość wysoki). Główną bohaterką jest dziewczynka Lyra przebywająca w Kolegium Jordana w Oksfordzie i to razem z nią poznajemy świat.

Pewnego dnia, za sprawą grupy zorganizowanej zwanej Pożeraczami, zaczynają znikać dzieci. Nikt nie wie co się z nimi dalej dzieje, a Lyra pewnym zbiegiem okoliczności jest zmuszona do podróży na daleki archipelag północy - Svalbard. Po drodze poznaje wiele ciekawych ludzi i zwierząt, odkrywa swoją tożsamość, uczy się czytać alethiometr, oszukuje wielkiego króla niedźwiedzi (co z pozoru jest niemożliwe) i, ogólnie rzecz ujmując, dojrzewa. A wszystko to aby wykonać pewną misję.
Napotkani bohaterowie, szczególnie ci najważniejsi, zostali bardzo dobrze nakreśleni, choć w sposób lekko uproszczony. Lyra jest postacią dość dynamiczną - od beztroskiej dziewczynki organizującej zawody na plucie płynnie przechodzi do momentu gdzie, w pewnym sensie, staje się odpowiedzialna za cały świat. Lord Asriel, z początku fascynujący naukowiec o dobrych zamiarach, ostatecznie może okazać się kimś całkiem innym, i to nie w jednym znaczeniu. A Pani Coulter, choć bezwzględna i okrutna potrafiła wzbudzić podziw i szacunek.

Książka wciąga, zaciekawia i fascynuje. Do końca trzyma w napięciu i niepewności jak się to wszystko zakończy. Fabuła jest stosunkowo prosta, ale bogaty świat przedstawiony trochę uzupełnia te luki. Jakbym czytała tę książkę w wieku gimnazjalnym byłabym zachwycona i dała jej maksymalną liczbę gwiazdek. W tym momencie odbieram ją jako bardzo dobrą i wciąż polecam dorosłym. Resztę trylogii na pewno przeczytam.

Nie rozumiem dlaczego nie przeczytałam tej książki wcześniej, bo film "Złoty kompas" (ekranizacja) oglądałam już jako dziecko i bardzo go lubiłam.

I książkę też bardzo polubiłam.
Świat przedstawiony opiera się trochę na naszym, ale jest rozbudowany o kilka pewnych fantastycznych elementów, takich jak dajmony, Proch, niedźwiedzie pancerne i równoległe światy. Czytelnik...

Początek książki mnie nie przekonywał. Motywy amnezji i ośrodków psychiatrycznych są już dość powszechnie opisane. Ale słyszałam i czytałam dobre opinie więc przemogłam się.

Książka była wciągająca, chociaż w niektórych fragmentach trochę się dłużyła. Był taki moment gdzie Julia kręciła się po ośrodku i parku przez kilkadziesiąt stron i zastanawiała się nad sensem przyjmowania leków, co niewiele nowego wprowadzało do historii. Natomiast cała reszta akcji była dość wartka, ale nie za szybka.
Fabuła sama w sobie była ciekawa. Gdzieś z tyłu głowy podejrzewałam jaki będzie plot twist (już wcześniej spotkałam się z tym motywem), ale nie było to dla mnie tak oczywiste, więc wciąż czytałam z zainteresowaniem i miejscami nawet ze zniecierpliwieniem, bo jak najszybciej chciałam się dowiedzieć o co chodzi. Dobrym krokiem ze strony autorki było to, że ten plot twist nie był ostatecznym zakończeniem historii. Dostaliśmy kilka dodatkowych rozdziałów, które w pewnym sensie pozwalają na własną interpretację i wprowadzają trochę niepewności.

Takim małym minusem książki był styl pisania. Nie był on totalnie zły - potoczny i prosty, więc czytało się w miarę wygodnie. Jedynie konstrukcja zdań była czasami niespójna. Większość książki składała się raczej z krótkich zdań, czasami przypominających po prostu wyliczanie kolejnych wydarzeń. A raz na jakiś czas pojawiało się dłuższe, bardziej złożone zdanie, które próbowało być poetyckie (wiecie, jakieś wymyślne porównanie czy coś takiego). Jakby autorka doznała nagłego przebłysku czy też inspiracji, ale nie do końca wiedziała jak to ubrać w słowa.

Generalnie z mojej strony polecanko. Serial z ciekawością obejrzę.

Początek książki mnie nie przekonywał. Motywy amnezji i ośrodków psychiatrycznych są już dość powszechnie opisane. Ale słyszałam i czytałam dobre opinie więc przemogłam się.

Książka była wciągająca, chociaż w niektórych fragmentach trochę się dłużyła. Był taki moment gdzie Julia kręciła się po ośrodku i parku przez kilkadziesiąt stron i zastanawiała się nad sensem...

Najsilniejszą częścią tej książki jest rozdział drugi opisujący sam atak, próby ucieczki uczestników obozu i interwencję służb. Biorąc pod uwagę, że jest to relacja autora, opisy mogą przerazić i przestraszyć. Autor bardzo dobrze zawarł tu uczucia, które mu wówczas towarzyszyły. Można było odczuć tę panikę, dezorientację i strach.

Natomiast cała reszta była nieco nużąca. Autor opisuje siebie, swoje życie przed i po oraz późniejszy pobyt w szpitalu. Zastanawia się nad motywami Breivika i nad sensem życia w ogóle. Zaznacza, że całe to wydarzenie odcisnęło duże piętno nie tylko na ludziach jako jednostkach w postaci traum, ale także na całym społeczeństwie. Rozumiem, że autor nie jest zawodowym pisarzem i książka jest swego rodzaju pamiętnikiem, jednak styl pisania nie angażuje i w niektórych momentach wręcz nudzi.

Najsilniejszą częścią tej książki jest rozdział drugi opisujący sam atak, próby ucieczki uczestników obozu i interwencję służb. Biorąc pod uwagę, że jest to relacja autora, opisy mogą przerazić i przestraszyć. Autor bardzo dobrze zawarł tu uczucia, które mu wówczas towarzyszyły. Można było odczuć tę panikę, dezorientację i strach.

Natomiast cała reszta była nieco nużąca....

Opinia odnosi się do całej serii.

Względnie obiektywnie rzecz ujmując to nie są wybitne kryminały. Wszystkie mają podobny schemat, wszystkie osoby podejrzane lub powiązane ze sprawami zachowują się bardzo podobnie podczas rozmów z policjantami, i w większości przypadkach na końcu pojawia się jakiś bohater, który opowie całe rozwiązanie zagadki. W temacie samych zagadek, niektóre były ciekawsze, niektóre mniej, z różnym zainteresowaniem o nich czytałam. Moją ulubioną jest ta z tomu czwartego - o trzech kobietach, którym wypadki zdarzyły się na tym samym klifie. Dodatkowo, w niektórych sytuacjach miałam wrażenie, że nie wszystko wynikało z dochodzenia i czasami autor dodawał w trakcie jakieś nowe aspekty, żeby móc zakończyć sprawę. Co z kolei powodowało, że czytelnik nie zawsze mógł sam na podstawie własnych wniosków wysnuwać swoje rozwiązania, bo po prostu nie dało się niektórych rzeczy domyślić.

Natomiast bardziej subiektywnie, z jakiegoś powodu mam słabość to tego autora. Przeczytałam też już jakiś czas temu serię o komisarz Huldzie. Bardzo lubię opisy miasteczek i krajobrazów, które z jednej strony potrafią wprowadzać klaustrofobiczną atmosferę, a z drugiej poczucie nieskończonej przestrzeni, w zależności co aktualnie jest omawiane i przedstawiane. Wczułam się w sytuację zarówno zawodową jak i prywatną Ariego Thora i kibicowałam mu w wielu sytuacjach. Jako dodatek powiem, że dobrze tym książkom robi czytanie ich w zimie albo w jakiś zimnym klimacie ( ja czytałam będąc na Spitsbergenie, żeby nie było, bo data przeczytania jest z sierpnia, a co tam, pochwalę się :P ). Dodaje to do wiele do atmosfery i pozwala lepiej się wczuć.

Opinia odnosi się do całej serii.

Względnie obiektywnie rzecz ujmując to nie są wybitne kryminały. Wszystkie mają podobny schemat, wszystkie osoby podejrzane lub powiązane ze sprawami zachowują się bardzo podobnie podczas rozmów z policjantami, i w większości przypadkach na końcu pojawia się jakiś bohater, który opowie całe rozwiązanie zagadki. W temacie samych zagadek,...

Właściwie to nie rozumiem celu tej książki. Zapowiadała się dobrze, myślałam że będzie opowiadać o problemach nastoletnich, potem że o samotności. I miała te elementy, ale mam wrażenie, że wszystko sprowadzało się do tego jak bardzo Marianne i Connell są dopasowani w łóżku.

Marianne i Connell mieszkają w jakimś małym mieście w Irlandii gdzie chodzą do liceum. W szkole się do siebie nie odzywają, ale po szkole spędzają ze sobą dużo czasu do pewnego momentu. Później oboje trafiają na studia do Dublina gdzie przez przypadek na siebie wpadają i ich znajomość odżywa.

Ich relacja ma charakter czysto toksyczny. Nie umieją się ze sobą jasno komunikować, rozmawiają półsłówkami, o ile w ogóle rozmawiają, co prowadzi do nieporozumień i cierpienia jednej lub obu stron. W kółko zrywają i naprawiają swoją znajomość. Ciężko jest cokolwiek powiedzieć o ich charakterach, bo no serio, ich rozmowy są sztywne, krótkie i niewiele wnoszą informacji. Dowiadujemy się czegokolwiek z ich przemyśleń na temat tej drugiej osoby, ale nie ma za bardzo potwierdzenia tych cech charakteru w ich działaniach. Podobno oboje są jacyś super inteligentni. Może i są, ale na pewno nie emocjonalnie.

Fabuła była niezbyt bogata. Wydarzeń nie ma za dużo, a jak są to są opisywane dosłownie w kilku zdaniach, żeby znowu przejść do nowej dramy pomiędzy główną dwójką.

Nie mam pojęcia czy polecam książkę. Pewnie miała skłonić do jakiejś refleksji, ale nie bardzo rozumiem na jaki temat. Z dobrych rzeczy, to na pewno styl pisania był dobry i pozwalał na szybkie czytanie. Dla mnie to był po prostu lekki przerywnik pomiędzy innymi książkami.

Właściwie to nie rozumiem celu tej książki. Zapowiadała się dobrze, myślałam że będzie opowiadać o problemach nastoletnich, potem że o samotności. I miała te elementy, ale mam wrażenie, że wszystko sprowadzało się do tego jak bardzo Marianne i Connell są dopasowani w łóżku.

Marianne i Connell mieszkają w jakimś małym mieście w Irlandii gdzie chodzą do liceum. W szkole się...

Kupiłam przez przypadek i w sumie nie żałuję. Nie było to jakieś arcydzieło ale czytało mi się tę książkę szybko i zainteresowaniem.

Alicja jest malarką i zostaje znaleziona nad ciałem swojego męża. Wszystko wskazuje na to, że to ona zabiła, ale sama podejrzana nie mówi dosłownie ani słowa od tego incydentu przez co ciężko jest ustalić prawdę. Zostaje uznana za niepoczytalną i trafia do szpitala psychiatrycznego.
Jakiś czas po tym pewien psychoterapeuta z własnymi nieprzepracowanymi problemami zatrudnia się w tym właśnie szpitalu. Robi to celowo, jest zafascynowany sprawą Alicji i uważa, że tylko on jeden jest w stanie nakłonić ją do mówienia.

Początek był ciekawy i fajnie zapowiadał temat. Środkowe wydarzenia były nieco rozwleczone i po jakimś czasie trochę zaczynały nudzić. Było po drodze parę małych zwrotów akcji, ale generalnie nie zaskakiwały jakoś mocno. Główny twist był natomiast niespodziewany, przynajmniej dla mnie. Na szczęście autor sprawnie pilnował, żeby nie wystawiać oczywistych podpowiedzi, ale myślę że osoby bardziej obeznane mogły się domyślić. Tutaj pojawia się jednocześnie jeden minus - twist ani samo zakończenie nie wyjaśniają wszystkich aspektów sytuacji w jakiej znaleźli się bohaterowie. A co do samych bohaterów, to byli kompetentni. Ani zbyt bladzi ani zbyt wyraziści.

Ogólnie polecanko. Dobra książka, szybko się czyta i może zaskoczyć. Subiektywnie zabrakło mi trochę charakteru i tempa.

Kupiłam przez przypadek i w sumie nie żałuję. Nie było to jakieś arcydzieło ale czytało mi się tę książkę szybko i zainteresowaniem.

Alicja jest malarką i zostaje znaleziona nad ciałem swojego męża. Wszystko wskazuje na to, że to ona zabiła, ale sama podejrzana nie mówi dosłownie ani słowa od tego incydentu przez co ciężko jest ustalić prawdę. Zostaje uznana za...