Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Popłakałam się na koniec, a rzadko płaczę na książkach, więc jak dla mnie to już samo w sobie dużo mówi.

Ove wcale nie jest takim starszym panem, który zachowuje się jakby był bardzo starszym panem. Zrzędliwy, gburowaty i złośliwy służbista - taki sąsiad, którego nikt nie lubi, i który wszystko traktuje poważnie. Ma pewne wyobrażenie o tym jak powinno wyglądać życie, trzyma się silnie tego wyobrażenia i każdego kto tego nie robi uważa za idiotę. Ostatnio jednak odczuwa brak sensu życia - jego żona umarła, wyrzucili go z pracy, więc postanawia popełnić samobójstwo. Wielokrotnie, bo za każdym razem ktoś albo coś mu przeszkadza. Dodatkowo nowi sąsiedzi właśnie wjechali przyczepą w jego skrzynkę na listy, a mop tej blond flądry zna przeciwka obsikał mu rabatkę, a tak być przecież nie może.

Backman pisze o zwyczajnej, trochę smutnej, ludzkiej historii, która mogłaby się komuś spokojnie przydarzyć, natomiast ujmuje ją w taki sposób, że sprawia wrażenie totalnego absurdu i czarnej komedii. Porusza mnóstwo tematów, od szczęśliwej miłości, zaskakujących przyjaźni, przyjemności codziennego życia, po bezdomnego kota, konflikty, chorobę i nawet śmierć (nie kota, jak coś), ale równocześnie z dużą dawką humoru i ciepła. Nie dość, że wzbudza w czytelniku silne emocje, to jeszcze może powodować wręcz rozbieżności emocjonalne, bo czasami to chciało mi się śmiać i płakać w tym samym momencie. Mało która książka to potrafi. Plus za klimacik zamkniętej społeczności. Wielkie polecanko.

Popłakałam się na koniec, a rzadko płaczę na książkach, więc jak dla mnie to już samo w sobie dużo mówi.

Ove wcale nie jest takim starszym panem, który zachowuje się jakby był bardzo starszym panem. Zrzędliwy, gburowaty i złośliwy służbista - taki sąsiad, którego nikt nie lubi, i który wszystko traktuje poważnie. Ma pewne wyobrażenie o tym jak powinno wyglądać życie,...

Moja pierwsza japońska książka na koniec 2023.
Odczucia mam raczej pozytywne, bo książka była bardzo ciepła i komfortowa. I mimo tego, że treść była prosta - opowiadała o przyjaźni, baseballu, codziennym życiu, ciekawostkach matematycznych, to nie nużyła i zaciekawiała. Ciekawostki rzeczywiście były ciekawostkami, dostosowanymi do poziomu wiedzy pozostałych bohaterów - gosposi i syna Pierwiastka, a tym samym do poziomu wiedzy przeciętnego czytelnika, dzięki czemu my również mogliśmy zrozumieć przekaz. Liczby i równania były opisywane bardzo poetycko. Bohaterowie myśląc o niech odczuwali różne emocje w zależności co przedstawiały i jakie relacje między nimi zachodziły. Nie wiem czy to przemówi do wszystkich, a szczególnie do tych co nie pałają miłością do matematyki. Mogliśmy się również dowiedzieć co nieco na temat życia w Japonii - o tym co się tam je na obiad albo o popularności baseballu.
Główny wątek związany z pamięcią Profesora był bardzo smutny, ale to on nadawał tej powieści charakteru. Nie wiem jak odczucia innych osób, ale ja przez całą książkę miałam poczucie oczekiwania na coś - na jakiś przełom, poprawę zdrowia, mały plot twist, ale ostatecznie nic z tego się nie wydarzyło. I może właśnie to jest clue całej książki - życie to nie cud i każdego dnia walczymy na swój sposób o namiastkę komfortu - tak jak to robił Profesor za pomocą matematyki.

Moja pierwsza japońska książka na koniec 2023.
Odczucia mam raczej pozytywne, bo książka była bardzo ciepła i komfortowa. I mimo tego, że treść była prosta - opowiadała o przyjaźni, baseballu, codziennym życiu, ciekawostkach matematycznych, to nie nużyła i zaciekawiała. Ciekawostki rzeczywiście były ciekawostkami, dostosowanymi do poziomu wiedzy pozostałych bohaterów -...

Właściwie to nie rozumiem celu tej książki. Zapowiadała się dobrze, myślałam że będzie opowiadać o problemach nastoletnich, potem że o samotności. I miała te elementy, ale mam wrażenie, że wszystko sprowadzało się do tego jak bardzo Marianne i Connell są dopasowani w łóżku.

Marianne i Connell mieszkają w jakimś małym mieście w Irlandii gdzie chodzą do liceum. W szkole się do siebie nie odzywają, ale po szkole spędzają ze sobą dużo czasu do pewnego momentu. Później oboje trafiają na studia do Dublina gdzie przez przypadek na siebie wpadają i ich znajomość odżywa.

Ich relacja ma charakter czysto toksyczny. Nie umieją się ze sobą jasno komunikować, rozmawiają półsłówkami, o ile w ogóle rozmawiają, co prowadzi do nieporozumień i cierpienia jednej lub obu stron. W kółko zrywają i naprawiają swoją znajomość. Ciężko jest cokolwiek powiedzieć o ich charakterach, bo no serio, ich rozmowy są sztywne, krótkie i niewiele wnoszą informacji. Dowiadujemy się czegokolwiek z ich przemyśleń na temat tej drugiej osoby, ale nie ma za bardzo potwierdzenia tych cech charakteru w ich działaniach. Podobno oboje są jacyś super inteligentni. Może i są, ale na pewno nie emocjonalnie.

Fabuła była niezbyt bogata. Wydarzeń nie ma za dużo, a jak są to są opisywane dosłownie w kilku zdaniach, żeby znowu przejść do nowej dramy pomiędzy główną dwójką.

Nie mam pojęcia czy polecam książkę. Pewnie miała skłonić do jakiejś refleksji, ale nie bardzo rozumiem na jaki temat. Z dobrych rzeczy, to na pewno styl pisania był dobry i pozwalał na szybkie czytanie. Dla mnie to był po prostu lekki przerywnik pomiędzy innymi książkami.

Właściwie to nie rozumiem celu tej książki. Zapowiadała się dobrze, myślałam że będzie opowiadać o problemach nastoletnich, potem że o samotności. I miała te elementy, ale mam wrażenie, że wszystko sprowadzało się do tego jak bardzo Marianne i Connell są dopasowani w łóżku.

Marianne i Connell mieszkają w jakimś małym mieście w Irlandii gdzie chodzą do liceum. W szkole się...

Cały cykl jest absolutnie fenomenalny. Książki najlepiej czytać jedna po drugiej, ponieważ zawierają mnóstwo wątków i zawiłości przez co mogą czytelnikowi umknąć pewne szczegóły. Dodatkowo cała historia jest wtedy pełniejsza i robi większe wrażenie.
Zafón fantastycznie wykreował bohaterów. Moim ulubionym był Fermin ale szczególnie polubiłam również Juana Sempere. Jest on w pewnym sensie postacią tragiczną. Obdarzył miłością kobietę, która nie do końca odwzajemniała jego uczucia, oszukiwała go, a on nigdy nie poczuł się naprawdę szczęśliwy. Po przeczytaniu dziennika Isabelli zrobiło mi się go szkoda. Tak, chcę również przez to powiedzieć, że nie lubię Isabelli.
Świetnie został przedstawiony również wątek kryminalno-detektywistyczny. Zafón daje czytelnikowi możliwość samodzielnego wyciągania wniosków oraz analizy tuneli fabularnych pomiędzy tomami. Później oczywiście wyjaśnia całą historię, nie zostawia nas z niedopowiedzeniami.
Ogólnie cała tetralogia ma niepowtarzalny klimat. Barcelona sprawia wrażenie bardzo tajemniczej, magicznej, zamglonej, czasami wręcz przerażającej, w której nic nie jest oczywiste. Znajdziemy tutaj także okropne realia hiszpańskiej wojny domowej (głównie w "Więźniu nieba" gdzie mamy opisane więzienie na zamku Montjuic). Zachowany został także idealny balans pomiędzy opisami, akcją, ilością dialogów. Niczego nie ma ani za dużo ani za mało.
"Labirynt duchów" jest godnym zakończeniem cyklu. Czytając czasami się śmiałam, czasami miałam łzy w oczach, czasami byłam przerażona, nigdy się nie nudziłam.
Żadna recenzja nie jest w stanie oddać tego, jak cudowna jest ta seria.

Cały cykl jest absolutnie fenomenalny. Książki najlepiej czytać jedna po drugiej, ponieważ zawierają mnóstwo wątków i zawiłości przez co mogą czytelnikowi umknąć pewne szczegóły. Dodatkowo cała historia jest wtedy pełniejsza i robi większe wrażenie.
Zafón fantastycznie wykreował bohaterów. Moim ulubionym był Fermin ale szczególnie polubiłam również Juana Sempere. Jest on w...

Nie jest to prosta lektura, ale mimo to przeczytałam ją w dwa popołudnia. Był to mój pierwszy raz z horrorem gotyckim więc moja ocena jest delikatnie zawyżona, dlatego że po prostu jestem w delikatnym szoku. Tylko nie do końca umiem określić czy pozytywnym czy negatywnym.
Jak skończyłam tę książkę to miałam straszny mętlik w głowie i musiałam przeczytać kilka wypowiedzi i interpretacji na jej temat, żeby poukładać sobie o czym ona właściwie była.
Samej fabuły nie jest tutaj wcale dużo. Zaczyna się od tego, że grupa ludzi znajduje się w jakimś dworku i opowiadają sobie historie o duchach. Jeden z nich postanawia podzielić się opowieścią pewnej guwernantki, która podarowała mu przed śmiercią notatnik, w którym tę opowieść właśnie spisała. W tym momencie narracja staje się pierwszoosobowa - z punktu widzenia tejże guwernantki. Jedzie ona do dworku Bly, żeby opiekować się rodzeństwem, dziewczynką i chłopcem, którzy są sierotami. I ukazują jej się kilkukrotnie dwie zjawy zmarłych pracowników dworku. Reszta to obsesyjne, paranoiczne rozmyślania guwernantki.
I teraz należy zadać pytanie: czy te zjawy rzeczywiście jej się objawiały, czy to ona była niestabilna emocjonalnie i psychicznie? Osobiście skłaniam się do tej drugiej opcji, ale każdy może to odebrać inaczej, ponieważ autor w żadnym momencie nie mówi wprost o co w tym wszystkim chodzi.

Językowo ta książka również nie jest prosta. Ma ona już ponad 100 lat więc słownictwo i gramatyka nieco się różnią od współczesnych. Zdania często były długie, bardzo złożone, zawierające mnóstwo wtrąceń przez co musiałam je niekiedy czytać kilkukrotnie, bo gubiłam wątek.
Dodatkowo denerwował mnie ciągły zachwyt narratorki nad rodzeństwem. Szczególnie na początku kiedy większość rozdziałów była o tym jak te dzieci są cudowne, wszechstronnie uzdolnione i nienaturalnie inteligentne. Mnie osobiście ich zachowanie przerażało i nie rozumiałam dlaczego guwernantka zapałała do nich taką miłością.

Jest to na pewno ciekawa pozycja, jednak nie spodoba się każdemu. Nie znajdziemy tutaj żadnej grozy fabularnej, a grozę "psychologiczną".

Nie jest to prosta lektura, ale mimo to przeczytałam ją w dwa popołudnia. Był to mój pierwszy raz z horrorem gotyckim więc moja ocena jest delikatnie zawyżona, dlatego że po prostu jestem w delikatnym szoku. Tylko nie do końca umiem określić czy pozytywnym czy negatywnym.
Jak skończyłam tę książkę to miałam straszny mętlik w głowie i musiałam przeczytać kilka wypowiedzi i...

Początek był fantastyczny, ta książka mogłaby być super kryminałem albo nawet thrillerem. Tylko "niestety" nie taki był jej zamysł.
Od momentu kiedy Mack spotyka się z Trójcą Świętą w Chacie, gdzie kilka lat wcześniej znaleziono zakrwawioną sukienkę jego porwanej córki, wszystko upada. Książka zamienia się w długi, długi, długi dialog pomiędzy głównym bohaterem a wspomnianą Trójcą.
I może te wszystkie mądrości i filozoficzne, moralizatorskie hasła mają sens i znaczenie dla osób, które głęboko wierzą w Boga. Ale dla osoby nie utożsamiającej się z żadną religią jest to jeden wielki bełkot. Książka przede wszystkim nie wyjaśnia tak naprawdę żadnej życiowej kwestii i jest bardzo dyskusyjna.
Jedyne co mnie skłoniło do większej refleksji był rozdział o Sądzie i o ocenianiu ludzi na podstawie tak naprawdę niczego.

Generalnie nie rozumiem fenomenu tej książki. Nie została ona napisana przez człowieka natchnionego, jedynie Young spisał "wspomnienia" swojego przyjaciela, które prawdopodobnie wcale nie były wspomnieniami (co można wywnioskować z końcówki książki, gdzie dzieje się pewien wypadek, o którym można przeczytać już w przedmowie więc to nie jest żaden spoiler). Nawet autor w przedmowie i posłowiu coś takiego sugeruje. Tak więc książka nie powinna być traktowana jako, nie wiem, Słowo Boże czy Słowo Objawione, a mam wrażenie, że mnóstwo osób właśnie tak to wszystko odebrało. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że pewnych momentach mamy tutaj do czynienia nawet z herezją.

Początek był fantastyczny, ta książka mogłaby być super kryminałem albo nawet thrillerem. Tylko "niestety" nie taki był jej zamysł.
Od momentu kiedy Mack spotyka się z Trójcą Świętą w Chacie, gdzie kilka lat wcześniej znaleziono zakrwawioną sukienkę jego porwanej córki, wszystko upada. Książka zamienia się w długi, długi, długi dialog pomiędzy głównym bohaterem a wspomnianą...

Ten króciutki utwór nigdy nie powinien należeć do kanonu lektur szkolnych. Dzieciaki czytając to, albo nawet i nie, widzą tylko starca, który przez całą książkę pozostaje na morzu i siłuje się z rybą. I jedyne co pamiętają to cytat "Ty kurwo".

Do tego trzeba dojrzeć i być świadomym życia. Książka przedstawia problemy, z którymi borykają się na co dzień ludzie. Uczucie samotności, tęsknoty, bezsilności ale również wspaniałe wartości jak upór, walka czy przyjaźń.
Niesamowicie melancholijny, smutny, ale jakże piękny utwór.

Ten króciutki utwór nigdy nie powinien należeć do kanonu lektur szkolnych. Dzieciaki czytając to, albo nawet i nie, widzą tylko starca, który przez całą książkę pozostaje na morzu i siłuje się z rybą. I jedyne co pamiętają to cytat "Ty kurwo".

Do tego trzeba dojrzeć i być świadomym życia. Książka przedstawia problemy, z którymi borykają się na co dzień ludzie. Uczucie...

Marina chodziła za mną już kilka lat i w końcu udało mi się za nią zabrać. I była rewelacyjna.

15-letni Oscar mieszka w szkole z internatem i często wychodzi na spacery po mrocznej Barcelonie. Pewnego dnia podczas takiego spaceru trafia do podupadającego dworku i spotyka dziewczynę Marinę. Zbliża ich do siebie tajemnica i przygoda.

Najpierw coś co mi się nie podobało. Główni bohaterowie mają po 15 lat. I samo to byłoby w porządku, gdyby nie to że wszyscy traktują ich poważnie. Dorośli ludzie od początku zaczynają im się zwierzać ze swojej przeszłości, opowiadają o przestępstwach z dawnych czasów. W rzeczywistości wszyscy by ich wyśmiali albo kazali nie wtrącać się w nie swoje sprawy.

To w sumie tyle z minusów. Poza tym książka ma niesamowity klimat. Z resztą jak wszystkie powieści Zafona. Barcelona, jak we flagowej serii autora, została przedstawiona w sposób mroczny, tajemniczy, zamglony, czasami wręcz przerażający. Aż ma się ochotę tam pojechać.
Relacje między bohaterami również dobrze opisane. Są delikatne, niewymuszone, powoli się rozwijają. Można poczuć te emocje, które im towarzyszą. To jest dokładnie to czego oczekuję od książek w tej kwestii.
Fabuła dość ciekawa, ale dla tych co znają inne powieści Zafona, nie jest jakoś odkrywcza. Mimo to czyta się książkę szybko i z ciekawością co będzie dalej. Za to zakończenie super. Chyba jestem fanką smutnych zakończeń.

Klimat, bohaterowie, emocje i fabuła pięknie ze sobą współgrają. Ostatecznie i tak nie wiadomo co było prawdą a co nie. Zafon miał niepowtarzalny talent. Jego powieści są dla mnie niesamowitą strefą komfortu i gwarancją satysfakcji.

Marina chodziła za mną już kilka lat i w końcu udało mi się za nią zabrać. I była rewelacyjna.

15-letni Oscar mieszka w szkole z internatem i często wychodzi na spacery po mrocznej Barcelonie. Pewnego dnia podczas takiego spaceru trafia do podupadającego dworku i spotyka dziewczynę Marinę. Zbliża ich do siebie tajemnica i przygoda.

Najpierw coś co mi się nie podobało....

Pierwszy raz w życiu kupiłam książkę w dniu jej premiery.

11 opowiadań. Kilka dłuższych, kilka krótszych, niektóre lepsze, niektóre gorsze, ale wszystkie bardzo zafonowskie. Mnóstwo sentymentu, smutku, śmierci, melancholii. Barcelona jak zwykle magicznie opisana, język jak zwykle piękny, bohaterowie jak zwykle ciekawi, historie jak zwykle trzymają w niepewności do ostatniego zdania.

Wspaniałe zwieńczenie twórczości Zafona, poszerzające świat Cmentarza Zapomnianych Książek. Można czytać bez znajomości głównej serii, ale wydaje mi się, że większe wrażenie ten zbiór zrobi jak się jednak ten Cmentarz zna. Pojawiają się przodkowie bohaterów z Cmentarza, nawet historia wczesnego dzieciństwa jednego z nich, wątek Andreasa Corelli z Gry Anioła, ukłon w stronę fanów Labiryntu Duchów i parę innych smaczków.

Mi osobiście najbardziej w pamięć zapadło opowiadanie z postacią Gaudiego oraz historia o fotografie zmarłych.

Polecam wszystkim. Piękna, smutna książka. Będę do niej wracać.

Pierwszy raz w życiu kupiłam książkę w dniu jej premiery.

11 opowiadań. Kilka dłuższych, kilka krótszych, niektóre lepsze, niektóre gorsze, ale wszystkie bardzo zafonowskie. Mnóstwo sentymentu, smutku, śmierci, melancholii. Barcelona jak zwykle magicznie opisana, język jak zwykle piękny, bohaterowie jak zwykle ciekawi, historie jak zwykle trzymają w niepewności do...

"Historia pszczół" opowiada o trzech rodzinach, które żyją w bardzo dużych odstępach czasu. Najstarszą perspektywą jest perspektywa Williama z roku 1852. William wraz z rodziną mieszka w Anglii i choruje na depresję. Jest naukowcem i fascynatem owadów, w szczególności pszczół. Jest to czas kiedy tytułowe owady mają się fantastycznie i dopiero trwają obserwacje nad ich trybem życia. Następnie obserwujemy życie Georga (USA, 2007), który jest pszczelarzem. Ma on syna w wieku studenckim, którego próbuje namówić do przejęcia w przyszłości rodzinnego biznesu, ale tamten nie jest zainteresowany. W tym roku obserwujemy pierwsze problemy związane z tajemniczym znikaniem pszczół. Najmłodsza historia pochodzi z roku 2098 i dzieje się w Chinach. Pszczoły już dawno wyginęły i ludzie przejęli ich rolę zapylania drzew owocowych, które są głównym źródłem pożywienia.

Powieść czyta się bardzo wygodnie i szybko. Jednak nie rozumiem trochę stylu jaki tu zastosowała autorka (lub tłumaczka coś zepsuła). W głównej mierze jest on delikatnie wyniosły, nawet poetycki, ale czasami w środku tekstu pojawiają się na tyle potoczne zdania, że musiałam się zastanawiać czy coś źle nie przeczytałam, bo nie pasowały do ogółu. To taki mały minus.

Historie wszystkich trzech rodzin były ciekawe. Bardzo zgrabnie został wpleciony wątek pszczół w ich codzienne życie. Wszyscy przeżywają jakąś rodzinną tragedię, z której próbują wyjść na prostą. Są to bardzo poruszające wątki ze względu na pierwszoosobową narrację. Bohaterowie opowiadają co czują, co musieli poświęcić i jak życie lub inni ludzie im się za to odpłacili. Różnorodne problemy, które napotykają sprawiają, że prawie każdy czytelnik znajdzie w nich jakąś analogię do własnego życia i skłonią do refleksji.

Powieść ta jest bardzo ważna, ponieważ pokazuje jak ludzie, którzy uważają się za najwyższy gatunek, są zależni od małych i niepozornych stworzeń, w tym przypadku pszczół. Książka rozbudza empatię i współczucie a hamuje egoizm i poczucie wyższości. Pokazuje, że powinniśmy dbać o naturę i traktować ją z szacunkiem, a nie tylko wymagać i próbować sobie podporządkować.

"Historia pszczół" opowiada o trzech rodzinach, które żyją w bardzo dużych odstępach czasu. Najstarszą perspektywą jest perspektywa Williama z roku 1852. William wraz z rodziną mieszka w Anglii i choruje na depresję. Jest naukowcem i fascynatem owadów, w szczególności pszczół. Jest to czas kiedy tytułowe owady mają się fantastycznie i dopiero trwają obserwacje nad ich...

Ale mnie ta książka wzięła z zaskoczenia. Nigdy nie czytałam nic sióstr Bronte, ani ogólnie za bardzo klasyki angielskiej nie znam, a w szczególności romansów, więc nie spodziewałam się, że mi się spodoba. To właściwie spowodowało, że jeszcze bardziej byłam zdziwiona, gdy się okazało, że jednak tak.

Jane Eyre to sierota, która została przygarnięta przez wuja, a potem ciotkę, gdy ten pierwszy umarł. Ciotka Reed traktowała dziewczynkę bardzo źle, obie męczyły się w swoim towarzystwie. Jane została więc wysłana do szkoły dla sierot o ostrym rygorze, w której została na 8 lat w tym 2 lata jako nauczycielka. Udaje jej się dostać pracę w domu Pana Rochestera jako guwernantka dla jego podopiecznej. Zarówno Edward jak i dom mają swoje tajemnice, które doprowadzają do pewnych nieszczęść.

Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze. W szczególności tytułowa Jane i Pan Rochester. Wraz z główną bohaterką przeżywamy wszystkie towarzyszące jej emocje. Denerwujemy, smucimy i cieszymy się kiedy ona. Jane zasługuje również na duży podziw. Pomimo czasów, w których kobiety były zależne od mężczyzn i wymagano od nich posagu i urody, Jane nie godziła się na to i silnie, z pewnością siebie, nie ulegając presji żyła w zgodzie ze swoimi przekonaniami. Postać Pana Rochestera natomiast może wywoływać różne emocje. Mężczyzna niezbyt urodziwy, ale mocny i silny charakterem, często porywczy i gwałtowny zawrócił w głowie Jane. Nie wiemy co o nim myśleć. Jego przeszłość, dziwne podchody i w końcu odkryta tajemnica raczej nie świadczą o nim dobrze. Usprawiedliwiać go może jedynie wielkie uczucie jakim darzy Jane.

Książka jest też dobrym obrazem świata XIX w. Możemy zaobserwować jak wyglądało społeczeństwo podzielone ze względu na posiadany majątek, różnice pomiędzy życiem ludzi bogatych i biednych, budowa relacji międzyludzkich i podejście do nich. Wszystko to było całkowicie inne od czasów teraźniejszych. Niektóre aspekty mogły denerwować czy drażnić, ale takie były realia i osobiście z ciekawością o nich czytałam.

"Dziwne losy Jane Eyre" to wspaniała powieść z epoki wiktoriańskiej łącząca różne gatunki literackie takie jak romans, powieść gotycką czy obyczajową. Opowiada w głównej mierze o feminizmie, uczuciach, miłości, samodzielności, życiu w zgodzie ze sobą. Bardzo się cieszę, że się zdecydowałam po nią sięgnąć i na pewno zainteresuję się w przyszłości innymi dziełami autorki.

Ale mnie ta książka wzięła z zaskoczenia. Nigdy nie czytałam nic sióstr Bronte, ani ogólnie za bardzo klasyki angielskiej nie znam, a w szczególności romansów, więc nie spodziewałam się, że mi się spodoba. To właściwie spowodowało, że jeszcze bardziej byłam zdziwiona, gdy się okazało, że jednak tak.

Jane Eyre to sierota, która została przygarnięta przez wuja, a potem...