Cienie w mroku

Po raz kolejny styl narracji, dobór słownictwa jest dla mnie zbyt ociężały. Próbowałam dać szansę tej książce jednak nie mogłam poczuć tego klimatu.

Po raz kolejny styl narracji, dobór słownictwa jest dla mnie zbyt ociężały. Próbowałam dać szansę tej książce jednak nie mogłam poczuć tego klimatu.

Pokaż mimo to

Byłam naturalna zacznając czytać. Strona po stronie i książkę mnie wciągnęła. Powodowała dreszczyk emocji. Samotność, strach lęki czy obawy górowały w książce. Książka w postaci osobistego pamiętnika i wydawało się jakby się tan było. Mroźne, przerażające miejsce, a jednocześnie zachwycające. Główny bohater odważny lecz chcąc udowodnić są zawziętość mogła doprowadzić do czegoś więcej. Jednak spodziewałam się więcej wątków z tym kimś, strona po stronie, a tu nic.

Byłam naturalna zacznając czytać. Strona po stronie i książkę mnie wciągnęła. Powodowała dreszczyk emocji. Samotność, strach lęki czy obawy górowały w książce. Książka w postaci osobistego pamiętnika i wydawało się jakby się tan było. Mroźne, przerażające miejsce, a jednocześnie zachwycające. Główny bohater odważny lecz chcąc udowodnić są zawziętość mogła doprowadzić do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z twórczością Michelle Paver poznałam się za sprawą serii ,,Kroniki Pradawnego Mroku”, która spodobała mi się tak bardzo, że postanowiłam od razu kupić wszystkie wydane w Polsce książki tej autorki. I tak trafiły one na stosik oczekujących na przeczytanie tytułów. Dziś serdecznie zapraszam na wspólną wyprawę w głąb mrocznej Arktyki w książce ,,Cienie w mroku”.

W 1973 roku pięć osób wyrusza na wyprawę badawczą od Spitsbergen, gdzie w okrytym złym sławą Gruhuken mają założyć obóz i spędzić kilka miesięcy podczas trwania nocy polarnej. Czterech z nich to starzy znajomi, do których dołącza Jack Miller, ubogi mężczyzna, dla którego ta wyprawa zdaje się być ostatnią szansą na odmianę swojego losu. Niestety, ekspedycję od początku prześladuje pech i na miejsce docierają tylko trzy osoby. Na tym nie kończą się jednak kłopoty, coś bowiem kryje się w mroku. I nim nastanie długa noc polarna, Jack zostanie sam by zmierzyć się z przeszłością tego miejsca, wszechobecnym mrokiem i ciszą, które nawet zdrowego człowieka mogą doprowadzić do obłędu.

,,Cienie w mroku” stanowią połączenie dziennika z wyprawy, historii o duchach, powieści grozy i studium ludzkiej natury. Trudno jednoznacznie przypisać ową książkę do jednego gatunku, bowiem w zaledwie dwustu trzydziestu stronach autorce udało się stworzyć zaskakujące swym bogactwem dzieło. Pierwszą częścią książki jest opis przygotowań i pierwszych etapów wędrówki zanim bohaterom udaje się dotrzeć do celu. Możemy wtedy przenieść się do roku 1937 roku i przekonać się jak kiedyś wyglądały wyprawy badawcze, a także zanurzyć się w surowym pięknie mroźnej Norwegii. Opisy przyrody są naprawdę piękne i czytając książkę czułam się jakbym była tam razem z członkami wyprawy i wraz z nimi zachłysnęła się pięknem krainy równie cudownej co nieprzystępnej i niebezpiecznej. Po dotarciu do celu i założeniu obozu z owianym złą sławą Gruhuken, książka całkowicie zmienia swój wydźwięk, im bliżej zapadnięcia nocy polarnej tym coraz częściej towarzyszy nam groza, której źródłem nie jest wyłącznie zbliżająca się ciemność.

Być może nie do każdego książka przemówi tak jak do mnie. Nie będę ukrywać, że byłam nią po prostu zachwycona i jej lektura sprawiła mi masę przyjemności. Trudno jednak zaprzeczyć, że ,,Cienie w mroku” to bardzo dobrze napisana powieść, pełna przepięknych opisów, z bohaterem który zapada w pamięć i którego losy zmuszają do zastanowienia się nad ludzką naturą i światem, który nas otacza. Bo choć mamy tu do czynienia z fikcją literacką, to jednak wiele z tego o czym pisze autorka bez wątpienia ma swoje odbicie w otaczającej nas rzeczywistości.

Michelle Paver całkowicie oczarowała mnie tą książką. To była hipnotyzująca opowieść, która urzekała nakreślonym przed oczami czytelnika światem, gdzie światło i ciemność zyskują zupełnie inny wymiar, fascynującą historią odkrywającą mroki ludzkiej duszy, a także pokazującą, czym jest pierwotny strach przed ciemnością i ciszą. Wymieniać mogłabym jeszcze długo, chyba każdy element tej powieści mi się podobał, a to, co stworzyły one połączone ze sobą, na długo zapadnie mi w pamięć. Dlatego gorąco zachęcam abyście sami również udali się na wyprawę do Gruhuken i sięgnęli po ,,Cienie w mroku”.

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.
https://koszzksiazkami.pl/cienie-w-mroku-recenzja/

Z twórczością Michelle Paver poznałam się za sprawą serii ,,Kroniki Pradawnego Mroku”, która spodobała mi się tak bardzo, że postanowiłam od razu kupić wszystkie wydane w Polsce książki tej autorki. I tak trafiły one na stosik oczekujących na przeczytanie tytułów. Dziś serdecznie zapraszam na wspólną wyprawę w głąb mrocznej Arktyki w książce ,,Cienie w mroku”.

W 1973 roku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawie opisana wyprawa w odległe, zimne rejony koła podbiegunowego.
W 1937 roku 5 śmiałków zamierza udać się na roczną wyprawę badawczą na Spitsbergen. Niestety różne przeciwności uniemożliwiają dotarcie na miejsce wszystkim z ekipy. Ekspedycja jest zagrożona. Grupa dociera do zatoki Gruhuken, gdzie ma zostać założony obóz. Stary kapitan odradza im to miejsce ze względu na mroczną przeszłość. Jednak ekipa ignoruje jego ostrzeżenia. Trzech mężczyzn rozbija obóz i rozplanuwuje czynności na najbliższe miesiące. Słońce wschodzi po raz ostatni 16 października. Rozpoczyna się noc polarna, która będzie trwała kilka miesiecy. Cisza, odgłosy przyrody, osamotnienie, brak kontaktu ze światem zewnętrznym wpływa negatywnie na psychikę badaczy. Na dodatek problemy zdrowotne zmuszają do opuszczenia obozu przez dwóch śmiałków. Zostaje sam Jack. Czy samotny człowiek na odludziu poradzi sobie z zadaniem? Czy Jack doczeka się powrotu dwóch towarzyszy?
Czytając tę książkę, można poczuć się osamotnionym podróżnikiem na wyludnionym obszarze koła podbiegunowanego. Poznać problemy, zwyczaje, zagrożenia i obowiązki ludzi decydujących się na tak ekstremalne wyprawy.

Ciekawie opisana wyprawa w odległe, zimne rejony koła podbiegunowego.
W 1937 roku 5 śmiałków zamierza udać się na roczną wyprawę badawczą na Spitsbergen. Niestety różne przeciwności uniemożliwiają dotarcie na miejsce wszystkim z ekipy. Ekspedycja jest zagrożona. Grupa dociera do zatoki Gruhuken, gdzie ma zostać założony obóz. Stary kapitan odradza im to miejsce ze względu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Majstersztyk budowania napięcia i atmosfery grozy.

Majstersztyk budowania napięcia i atmosfery grozy.

Pokaż mimo to

"Lęk przed ciemnością. Zanim tu przyjechałem, wydawało mi się, że to wyłącznie dziecięca przypadłość, że z tego się wyrasta. On jednak nigdy całkiem nie znika. Zawsze czai się gdzieś w pobliżu. Najstarszy lęk ze wszystkich".

Wyprawa w arktyczne rejony Spitsbergenu w towarzystwie stadka husky, przeszywający mróz, surowe piękno krajobrazu, majestatyczne lodowce, polarne noce i spektakularne zorze - dla mnie osobiście brzmi to bardzo nęcąco, choć bohaterowi powieści ta podróż bynajmniej nie wyszła na dobre. Jack, biedny i samotny pomniejszy urzędnik, ma nadzieję, że naukowa ekspedycja zmieni coś w jego beznadziejnym życiu. Nic jednak nie idzie zgodnie z planem. Jack zostaje sam w obozowisku, nadciąga noc polarna, a wraz z nią coś złowieszczego i nadnaturalnego.
Czyta się szybko, klimat chłodu, izolacji i niepokoju związanego z faktem, że niebawem słońce przestanie wschodzić i zapadnie kilkumiesięczna ciemność jest wyczuwalny, ale jeśli chodzi o samą fabułę, to obawiam się, że autorka nie wykorzystała pełnego potencjału tej historii. Po zakończeniu lektury pozostaje niedosyt.

"Lęk przed ciemnością. Zanim tu przyjechałem, wydawało mi się, że to wyłącznie dziecięca przypadłość, że z tego się wyrasta. On jednak nigdy całkiem nie znika. Zawsze czai się gdzieś w pobliżu. Najstarszy lęk ze wszystkich".

Wyprawa w arktyczne rejony Spitsbergenu w towarzystwie stadka husky, przeszywający mróz, surowe piękno krajobrazu, majestatyczne lodowce, polarne noce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo zacna, straszna, ciekawa, straszna, straszna i trochę straszna

Bardzo zacna, straszna, ciekawa, straszna, straszna i trochę straszna

Pokaż mimo to

Niestety nie moje klimaty...tyle stron opisywania...niczego. Nie wciągnęła mnie i ledwo dobrnęłam do końca.

Niestety nie moje klimaty...tyle stron opisywania...niczego. Nie wciągnęła mnie i ledwo dobrnęłam do końca.

Pokaż mimo to

Bardo dobrze napisana książka, wzbudzająca wiele emocji, pełna akcji, głębokich przemyśleń i opisów arktycznego krajobrazu. Po przeczytaniu tej książki pokochałam krainy wiecznego śniegu nie aż tak dalekiej północy.

Bardo dobrze napisana książka, wzbudzająca wiele emocji, pełna akcji, głębokich przemyśleń i opisów arktycznego krajobrazu. Po przeczytaniu tej książki pokochałam krainy wiecznego śniegu nie aż tak dalekiej północy.

Pokaż mimo to

Nie wiem jakim cudem książka ta znajdowała się w moim folderze zatytułowanym "horrory" ale na pewno nie jest to miejsce dla niej. Co prawda pojawia się tam duch, ale każda jego wizyta wygląda tak: pojawia się gdzieś tam stojąc bez ruchu, głównego bohatera paraliżuje strach, duch znika. Aż mam ciarki... Aaaa no i takie spotkania z duchem w przeciągu całej książki można policzyć na palcach jednej ręki. Nie, zdecydowanie nie jest to horror. Pomijając to, książkę czyta się bardzo przyjemnie. Podoba mi się brak retrospekcji, ciągłość akcji i ograniczona ilość bohaterów. Uwielbiam klimaty "zimowe" więc klimat książki bardzo mi odpowiadał. Od pierwszych kartek od razu można poznać, że książkę napisała kobieta, co ma swoje dobre i złe strony przy takiej literaturze. Plusem kobiecej ręki jest styl pisania. Miękki, przyswajalny i szybki. Minusem jest absolutnie źle przedstawione relacje między facetami (w książce nie pojawia się żadna kobieta). Każdy facet będzie wiedział o czym pisze :D Jako przykład podam sytuację kiedy to główny bohater czerwieni się kiedy słyszy komplement od drugiego faceta. Drogie panie czytające tą recenzję: ŻADEN FACET w historii wszechświata nie zareagowałby w ten sposób. Główny bohater usłyszał od kumpla "jesteś wspaniały" (tego też nie powiedziałby żaden facet) i w rezultacie się zaczerwienił. Ta, ja też się zaczerwieniłem czytając takie fragmenty. Z zażenowania. Jak kumpel do kumpla mówi "jesteś wspaniały"(nigdy) to kumpel mu odpowiada "aa tam, pierdolisz". Gdyby książka miała takie realistyczne fragmenty dał bym ocenę wyżej ;) Przeczytałem, nie żałuję ale na pewno do niej nie wrócę.

Nie wiem jakim cudem książka ta znajdowała się w moim folderze zatytułowanym "horrory" ale na pewno nie jest to miejsce dla niej. Co prawda pojawia się tam duch, ale każda jego wizyta wygląda tak: pojawia się gdzieś tam stojąc bez ruchu, głównego bohatera paraliżuje strach, duch znika. Aż mam ciarki... Aaaa no i takie spotkania z duchem w przeciągu całej książki można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to