Przyjemna, zabawna i absurdalna, czyli taka, jak lubię. Ale przy tym też brutalnie przewidywalna, a przez to przeciętna. Mimo wszystko polecam, bo przyjemnie się to czyta.

Przyjemna, zabawna i absurdalna, czyli taka, jak lubię. Ale przy tym też brutalnie przewidywalna, a przez to przeciętna. Mimo wszystko polecam, bo przyjemnie się to czyta.

Lekkie czytadło i w sumie tyle. Północ ma lepsze rzeczy do zaoferowania - Stulatek, Listopadowe porzeczki etc.

Lekkie czytadło i w sumie tyle. Północ ma lepsze rzeczy do zaoferowania - Stulatek, Listopadowe porzeczki etc.

Jeśli ktoś oczekuje pełnokrwistego kryminału to sie zawiedzie. Wątek kryminalny wydaje się być równoległy do tego, w którym główny bohater poznaje i uczy się absurdów tak zwanego normalnego świata. Obydwa wątki po równo dzielą się siłą rażenia - żaden nie przeważa. Choć trochę za mało jest absurdalnych akcentów humorystycznych, tym bardziej, że autor dość szybko udowadnia, że 'w taki humor to on potrafi’.
Mimo kryminalnego niedosytu książka mi się podobała, bo polubiłam Henriego, chociaż mam już po dziurki w nosie popkulturowego eksploatowania osób atypowych. Może dlatego, że jego ZA nie walił po oczach podręcznikowym zestawem zachowań i klisz, a jest raczej mieszanką stereotypowego Fina z osobą z ZAsp.

Jeśli ktoś oczekuje pełnokrwistego kryminału to sie zawiedzie. Wątek kryminalny wydaje się być równoległy do tego, w którym główny bohater poznaje i uczy się absurdów tak zwanego normalnego świata. Obydwa wątki po równo dzielą się siłą rażenia - żaden nie przeważa. Choć trochę za mało jest absurdalnych akcentów humorystycznych, tym bardziej, że autor dość szybko udowadnia,...

Dałem się nabrać na reklamę i zapowiadało się interesująco (dobry początek). Książka dla mniej wymagających, chłeptających popkulturę albo lubiących tylko lekkie lektury. To nie bajka, ale zakończenie ma iście amerykańskie (nie analizuj, tylko łykaj). Przyswajalne, ale czy wśród tylu znacznie lepszych pozycji, warto tracić czas na strawialny produkt?

Dałem się nabrać na reklamę i zapowiadało się interesująco (dobry początek). Książka dla mniej wymagających, chłeptających popkulturę albo lubiących tylko lekkie lektury. To nie bajka, ale zakończenie ma iście amerykańskie (nie analizuj, tylko łykaj). Przyswajalne, ale czy wśród tylu znacznie lepszych pozycji, warto tracić czas na strawialny produkt?

Zwariowana komedia kryminalna prosto z Finlandii, w której głównym bohaterem jest matematyk, a narzędziem zbrodni trzymetrowy plastikowy królik. To się nazywa oryginalność!

Henri, zakochany w liczbach introwertyczny aktuariusz, czyli specjalista od wyceny ryzyka ubezpieczeniowego, po właśnie zmarłym bracie dziedziczy park przygody. Jest to wesołe miasteczko w gigantycznej hali wypełnione tłumem rozdokazywanych dzieci i ich rodziców, nie wiadomo które z nich bardziej na skraju załamania nerwowego.

Gdy pierwszego dnia nowy właściciel dociera wreszcie do swojego biura na końcu hali, po drodze starając się zachować równowagę umysłową oraz nie rozdeptać żadnego z klientów, co jest dla niego bardzo ważne, gdyż świadczy o profesjonalizmie i poważnym traktowaniu obowiązków, z wizyty dwóch brutalnych panów dowiaduje się, że brat-hazardzista był winien gangsterom niemal ćwierć miliona euro, do zwrotu za dwa tygodnie, a najlepiej od ręki.

Jeśli lubicie kino Tarantino, śmieszą was gagi Braci Marx, a do poduszki czytacie Janinę Bąk, to ubawicie się jak norki. Pozostałych może zmęczyć, znudzić, zaszokować albo wszystkie trzy na raz.

Cytat przybliżający meandry statystyki, wart zapamiętania:
"Wła­śnie dla­te­go nigdy nie upra­wia­łem ha­zar­du w żad­nej po­sta­ci. Moim zda­niem ha­zard można po­rów­nać z pły­wa­niem w ba­se­nie wy­peł­nio­nym w po­ło­wie re­ki­na­mi, bo mimo że re­ki­ny zaj­mo­wa­ły tylko po­ło­wę ba­se­nu, i tak cały na­le­żał do nich."

Zwariowana komedia kryminalna prosto z Finlandii, w której głównym bohaterem jest matematyk, a narzędziem zbrodni trzymetrowy plastikowy królik. To się nazywa oryginalność!

Henri, zakochany w liczbach introwertyczny aktuariusz, czyli specjalista od wyceny ryzyka ubezpieczeniowego, po właśnie zmarłym bracie dziedziczy park przygody. Jest to wesołe miasteczko w gigantycznej...

ANTTI, MASZ ode mnie dychę!!! Nie jest to arcydzieło, ale bawiłem się fantastycznie. Jesteś w formie. Czekam na kolejne tomy! A teraz do sauny.

ANTTI, MASZ ode mnie dychę!!! Nie jest to arcydzieło, ale bawiłem się fantastycznie. Jesteś w formie. Czekam na kolejne tomy! A teraz do sauny.

Matematyka, miłość, park przygody (nie rozrywki),królik z odpadającym uchem, trup w zamrażarce (który potem w tajemniczy sposób z niej znika),sztuka (Tamara Łempicka nawet),Schopenhauer-filozof i Schopenhauer-kot… Czego w tej książce nie ma? Od czego zacząć jej recenzję?
Chyba należałoby zacząć od głównego bohatera, bo Henri Koskinen jest zdecydowanie najciekawszą i najbardziej oryginalną postacią z dotychczas wykreowanych przez Anttiego Tuomainena. Jest to wierny sługa królowej nauk, człowiek ślepo ufający wykonanym przez siebie obliczeniom i działający w oparciu o nie. Z chaotycznego, niespokojnego dzieciństwa udało mu się przejść w uporządkowaną i bezpieczną dorosłość, właśnie dzięki matematyce, a także filozofii (wspomniany Schopenhauer jest jego ulubionym myślicielem). Zupełnie inną drogą poszedł natomiast jego brat Juhani, który właśnie umarł i pozostawił Henriemu w spadku park przygody Fun-Landia. Z okołoparkowymi długami oraz groźnym, przestępczym zapleczem. Dzieje się to akurat w momencie, kiedy Henri traci ukochaną i nadzwyczaj poważnie przez siebie traktowaną posadę aktuariusza (słowo i profesja nieznane mi dotąd, biedna ja). Traci ją, ponieważ nie umie się przystosować do zasad wprowadzanych przez szefa w jego miejscu pracy, nie rozumie ich, uważa za głupie, a przede wszystkim czuje, że nikt w tej firmie poza nim nie traktuje wystarczająco poważnie matematyki. I to go osobiście bardzo mocno uraża i obraża. Okazuje się, że w swoim podejściu jest mocno osamotniony, bo nie udaje mu się znaleźć nowej pracy tak szybko, jak myślał. W ogóle nie udaje mu się znaleźć takiej pracy, jaką spodziewał się znaleźć praktycznie zaraz po zwolnieniu.
I właśnie w takim momencie życiowo-dziejowym przychodzi Henriemu zająć się parkiem przygody (nie rozrywki, co po raz kolejny podkreślam, a różnicę wyjaśni Wam Henri, jeśli sięgniecie po książkę): "Zwolniłem się, bo nie mogłem dłużej patrzeć, jak moje miejsce pracy zmienia się w plac zabaw. A potem dostałem w spadku prawdziwy". (s.56)
Bardziej niepasującego doń zajęcia chyba sam nie zdołałby sobie wyobrazić - cóż, życie. Ale nie może pozostać obojętny na prośbę brata, którą ten przekazał mu w liście. I to jest ta iskierka nadziei, która pozwala myśleć, że jeszcze będą z Henriego ludzie. Treścią książki jest to, czy nadzieja ta nie okaże się złudna. Czy park i Henri wyjdą na prostą.
Nieelastyczność Henriego w zderzeniu ze światem, który jednak wymaga ustępstw i zbaczania z wyrysowanej linii – to jest główny i całkiem poważny temat najnowszej powieści Tuomainena, a także główne źródło komicznych (czasami komiczno-gorzkich) sytuacji, jakie mają w niej miejsce. Książka ta opiera się na postaci Henriego, który w swoim sztywniactwie potrafi być jednak błyskotliwy. Na jego osobowości i tym, co z niej wynika, gdy trzeba zachowywać się nieco inaczej, niż był dotąd przyzwyczajony.
Okazuje się bowiem, że nie wszystko w życiu da się matematycznie obliczyć i statystycznie przewidzieć. Nie wszystko da się w ten sposób wytłumaczyć. Henri, któremu nie mieści się to w ograniczonej matematyką łepetynie (tak!!!) i który nagle zderza się ze ścianą uczuć – nie wie, jak te uczucia przyjąć, pojąć, wyrazić i opisać. Ale robi to, bo te uczucia są zbyt silne, by je zignorować, a co ciekawsze – podobają mu się one. I tak oto "Czynnik królika" – podobno komedia kryminalna – staje się bardzo ładną, wcale nie ckliwą historią miłosną.
Wspomnieć jeszcze muszę o swoich przedlekturowych obawach, bowiem tę powieść Anttiego Tuomainena przełożono na język polski z języka angielskiego, nie fińskiego i z posłowia wnioskuję, że na wszystkie strony świata idzie ona jako właśnie przekład z angielskiego. Bałam się, czy gdzieś po drodze nie zostanie zgubiona fińskość, charakterystyczne dla autora styl i poczucie humoru. Ale nie, właściwie nie odczułam różnicy. Wyjąwszy może ze trzy potknięcia redakcyjne – jest dobrze. Ponadto, książka ma być sfilmowana – i rzeczywiście, widzę ją na ekranie.
Prawie na sam koniec cytat dla malkontentów, trzeba tylko zamienić sobie drogą restaurację, w której stawiają przed nami wielki talerz z kropką jedzenia pośrodku na książkę i nasze oczekiwania względem niej: "Mimo to dochodzę do wniosku, że cel tak kosztownego wieczoru nie polega na tym, by wyszukiwać błędy logiczne w wywodach kelnerów czy demaskować próby mydlenia gościom oczu, tylko na tym, by jak najdłużej siedzieć naprzeciw siebie". (s.240)
I już całkowicie na sam koniec – gdybym nie była fanką Tuomainena, dałabym tej książce dwie gwiazdki mniej. Zróbcie sobie z tą wiedzą, co Wam się podoba.

Matematyka, miłość, park przygody (nie rozrywki),królik z odpadającym uchem, trup w zamrażarce (który potem w tajemniczy sposób z niej znika),sztuka (Tamara Łempicka nawet),Schopenhauer-filozof i Schopenhauer-kot… Czego w tej książce nie ma? Od czego zacząć jej recenzję?
Chyba należałoby zacząć od głównego bohatera, bo Henri Koskinen jest zdecydowanie najciekawszą i...

"Miałem wrażenie, że nagle zepsuł się wielki mechanizm utrzymujący porządek świata"
"Otaczało mnie za dużo hałasu, za dużo szczegółów rozpraszających uwagę, za dużo banałów."

To była prawdziwa literacka uczta, jaka rzadko trafia mi się ostatnio. Henri Koskinen aktuariusz ubezpieczeniowy nagle traci pracę. Właściwie, nawet go z niej nie wyrzucają, odchodzi sam, gdyż dostaje tak zwany wybór bez wyboru. Niemal równocześnie z tym faktem, dzieje się drugi, oto umiera na serce brat Henriego, zostawiając mu w spadku, Park przygody, nie Park rozrywki, bo to różnica i to bardzo ważna różnica, a jaka to już musicie sami sobie przeczytać 😉

Niestety, spadki bywają różne, ten akurat nie należy do tych najlepszych. Park przygody bowiem ma ogromne długi, mimo że przynosi zyski... co tu się u licha dzieje ?, zastanawia się nowy właściciel i jeszcze nie wie, że to raczej jeden z tych mniejszych jego problemów. Jednak to właśnie z nim postanawia sobie poradzić najpierw, bo przecież wśród liczb czuje się najlepiej. Ponieważ jak sam mówi "Ludzie nas zawodzą, liczby, nigdy".

Ta książka mnie zachwyciła. Dawno nie czytałam niczego tak oszczędnego w słowach, a jednocześnie tak czytelnie przejrzystego, że niemal przezroczystego. Nie widzę w niej też nic śmiesznego i to, w przeciwieństwie do niektórych czytelników, uważam za wielką zaletę tej pozycji, nie zaś za wadę. Widzimy, jak bohater radzi sobie z zaistniałą sytuacją, robi to oczywiście zgodnie z wyliczeniami matematycznymi, chociaż niektóre z tych działań mogą wydawać się dość, powiedzmy nieoczywiste.

Przyjrzymy się też, jak Henri doznaje nowych uczuć, których nie zna, nie rozumie, nie potrafi nazwać i którym się dziwi, że są takie przyjemne. W tym miejscu mała dygresja. Otóż Ci, którzy mnie czytają, zapewne zauważyli, że zawsze zwracam uwagę, uwypuklam i informuję, jak bardzo nie znoszę wszelkich "uczuć" i przejawów skakania do wyra dopiero poznanym sobie nawzajem ludziom. Zawsze twierdzę, że jak czytam kryminał, to ma to być kryminał, harlekina jak będę chciała, poczytam sobie innym razem.

W tej książce Henri też doznaje po raz pierwszy uczucia miłości, chociaż on sam jeszcze tego nie potrafi nazwać. Uderza to w niego jak taran i nie pozwala się "policzyć". Jednak to wszystko jest tak przez autora opisane, że mnie pozostało tylko westchnąć z zadowolenia. Pięknie opisała to jedna z czytelniczek, ośmielę się ją zacytować: "książka zawiera jedną z najpiękniejszych scen miłosnych, jakie kiedykolwiek czytałam. Kiedy miłość uderza Henriego, on sam zdaje się momentami nie nadążać."

W mojej subiektywnej ocenie pozycja ta zdecydowanie "wybija się" na plus pośród tego co coraz częściej zalewa nas, czytelników, więc ode mnie w pełni zasłużone dziewięć gwiazdek.

"Miałem wrażenie, że nagle zepsuł się wielki mechanizm utrzymujący porządek świata"
"Otaczało mnie za dużo hałasu, za dużo szczegółów rozpraszających uwagę, za dużo banałów."

To była prawdziwa literacka uczta, jaka rzadko trafia mi się ostatnio. Henri Koskinen aktuariusz ubezpieczeniowy nagle traci pracę. Właściwie, nawet go z niej nie wyrzucają, odchodzi sam, gdyż...

Recenzja bardzo dobra. Książka dostateczna minus. Mało interesująca. Sarkazmu i ironii tutaj nie zauważyłam żadnej. Przegadana i bardzo przeciętna. Akcji nie ma tutaj żadnej. Fabuła nieciekawa. To moje pierwsze spotkanie z autorem i ostatnie.

Recenzja bardzo dobra. Książka dostateczna minus. Mało interesująca. Sarkazmu i ironii tutaj nie zauważyłam żadnej. Przegadana i bardzo przeciętna. Akcji nie ma tutaj żadnej. Fabuła nieciekawa. To moje pierwsze spotkanie z autorem i ostatnie.

Jeśli i Ty zastanawiasz się jakim cudem ta pozycja otrzymała statut patronat lubimyczytac.pl to witaj w klubie!
Topornie napisana i zupełnie ani nie śmieszna ani interesująca. Książka do recyclingu!

Jeśli i Ty zastanawiasz się jakim cudem ta pozycja otrzymała statut patronat lubimyczytac.pl to witaj w klubie!
Topornie napisana i zupełnie ani nie śmieszna ani interesująca. Książka do recyclingu!