Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obejrzeliśmy już wszystkie możliwe historie miłosne, przeczytaliśmy wszystkie możliwe romansidła. I dostajemy kolejne. W dodatku o raku. Nasuwa się nam "litości, no ileż można?". Ale czytamy pierwszą stronę. I przepadliśmy. Bo Hazel nie umiera na raka tylko z nim żyje. Nie żyje rakiem i śmiercią. Jest naszą pokrewną duszą, bo w końcu kto normalny szaleje za jedna książką? Tylko, że w jej przypadku podobno wszystkiemu "winna jest choroba". I to niejako dlatego Hazel postanawia opowiedzieć swoją historię. Dla mnie książka ta jest potężnym manifestem chorych na raka. "Nie witajcie się z nami tak jakbyście byli zaskoczeni, że jeszcze żyjemy! Nie żegnajcie nas tak jakbyśmy mieli umrzeć jutro!" Chorzy, nie myślą o umieraniu codziennie. Zwłaszcza ci młodzi, którzy, nawet wbrew sobie, przepełnieni są jeszcze nadzieją. To dlatego jedyną osobą, która potrafi naprawdę pokochać Hazel Grace jet Gus. Augustus oświadcza, że boi się zapomnienia, ale myślę, że boi także tego, że zostanie zapamiętany jako "chory na raka". Chce pozostać w ludzkiej pamięci jako dobry człowiek, bohater, heros. John Green w dobitny sposób uświadamia nam, że każdy człowiek ma prawo do marzeń i nie powinno nas to dziwić. Dla mnie to nie jest historia o miłości. To opowieść o młodych ludziach z krwi i kości, nieprawdopodobnie inteligentnych idealistach, którzy konfrontują się z rzeczywistością tak jak każde z nas. I jak u każdego z nas ich pole bitwy jest trochę inne.

Obejrzeliśmy już wszystkie możliwe historie miłosne, przeczytaliśmy wszystkie możliwe romansidła. I dostajemy kolejne. W dodatku o raku. Nasuwa się nam "litości, no ileż można?". Ale czytamy pierwszą stronę. I przepadliśmy. Bo Hazel nie umiera na raka tylko z nim żyje. Nie żyje rakiem i śmiercią. Jest naszą pokrewną duszą, bo w końcu kto normalny szaleje za jedna książką?...