Anioły ,demony ,przewodnicy duchowi, i to wszystko na serio. Żebym się jeszcze czegoś ciekawego dowiedział ,ale nie.

Anioły ,demony ,przewodnicy duchowi, i to wszystko na serio. Żebym się jeszcze czegoś ciekawego dowiedział ,ale nie.

Bohater powieści wyrusza w podróż ścieżką św. Jakuba apostoła, aby odnaleźć swój miecz, który wzniesie go na wyższy poziom wtajemniczenia. W drodze towarzyszy mu przewodnik, który z każdym dniem pokazuje pielgrzymowi praktyki, które przybliżą go do jego celu. Bohater z każdym nowym stadium wtajemniczenia odkrywa rzeczy, które ukazują mu nowe oblicze samego siebie...

To nie moja pierwsza książka Paula Coelho, więc znam jego styl. Uważam, że ta książka była dobra. Jako powieść może jest trochę niezrozumiała i bym jej nie oceniła zbyt wysoko. Ale motyw szukania siebie poprzez fizyczną wędrówkę jest dla mnie interesujący, a opisane praktyki i ich metafizyczne opisy są intrygujące - to taka pożywka dla duszy. Doceniam taką tematykę, choć rzadko po nią sięgam.

Bohater powieści wyrusza w podróż ścieżką św. Jakuba apostoła, aby odnaleźć swój miecz, który wzniesie go na wyższy poziom wtajemniczenia. W drodze towarzyszy mu przewodnik, który z każdym dniem pokazuje pielgrzymowi praktyki, które przybliżą go do jego celu. Bohater z każdym nowym stadium wtajemniczenia odkrywa rzeczy, które ukazują mu nowe oblicze samego siebie...

To nie...

Opowieść o pielgrzymie, który wyrusza w poszukiwanie własnego miecza mądrości. Nie polecam. Spodziewałam się czegoś lepszego. Czytając czeka się na rozwiązanie akcji lecz to nie następuje. Niestety nudziłam się ją czytając.

Opowieść o pielgrzymie, który wyrusza w poszukiwanie własnego miecza mądrości. Nie polecam. Spodziewałam się czegoś lepszego. Czytając czeka się na rozwiązanie akcji lecz to nie następuje. Niestety nudziłam się ją czytając.

“Pielgrzym” Paulo Coelho jest to dla mnie książka o marzeniach i poszukiwaniu swojego dlaczego w życiu.
Bez marzeń nasza dusza umiera, tracimy radość życia, bo czujemy ze nic nas już niezwykłego nie czeka. Zostaje marazm, złudność spokojnej ułożonej egzystencji. Nuda. Śmierć.

‘I wreszcie trzecim symptomem śmierci naszych marzeń jest spokój: życie staje się niedzielnym popołudniem, nie żąda od nas niczego szczególnego, a i my nie mamy ochoty wiele z siebie dawać. Wtedy sądzimy, że dojrzeliśmy, że odsuwamy od siebiedziecięce fantazje i że osiągnęlismy spełnienie w życiu osobistym oraz zawodowym. Jesteśmy zaskoczeni, gdy osoba w naszym wieku mówi, że wciąż lubi to czy tamto. Ale naprawdę, w głębi ducha, wiemy, co się stało: wyrzeklismy się naszych marzeń i walki o nie, Dobrej Walki....- Kiedy wyrzekamy się marzeń i odnajdujemy spokój, zaznajemy krótkiego okresu cichego zadowolenia. jednak trupy marzeń zaczynają w nas gnić i zatruwać atmosferę. Stajemy się okrutni wobec otoczenia, a w końcu to okrucieństwo zwraca się przeciw nam samym. Skądś wyłaniają się cierpienie i psychozy. Ryzykowne skutki walki, której chcieliśmy uniknąć - rozczarowanie i klęska - okazują się jedynymi owocami naszego tchórzostwa. A pewnego pięknego dnia martwe, przegniłe marzenia czynią powietrze cuchnącym i dławiącym, my zaś pragniemy smierci, która uwolni nas od niepodważalnych przekonań, od zajęć, od tego straszliwego spokoju niedzielnych popołudni".

Drugim ważnym punktem ksiazki jest dla mnie to co bohater odkrywa na koncu swojej wędrówki. Od początku idzie by odnaleźć miecz i o tym mysli nieustannie, wręcz obsesyjnie, ale własnie pod koniec odkrywa ze aby znaleźć miecz trzeba wiedziec co chce z nim uczynić i jak go używać. Samo w sobie odnalezienie miecza byłoby puste….
W moim odczuciu odkrywając tajemnice miecza odkrywa sens i swoje “dlaczego”, bo sam miecz otrzymuje od Mistrza, zjawiac sie we właściwym miejscu o właściwej porze, (“ludzie zawsze przybywają punktualnie tam gdzie są oczekiwani”),ale ten symboliczny miecz dla każdego z nas będzie przecież czym innym ( bo czego innego szukamy w swoim życiu, każdy ma swoj własny cel, sens) i to co autor podkreśla to ze sama droga do tego odkrycia, droga zwykłych ludzi jest niezmiernia ważna.
“Prawdziwą drogę mądrości można poznać po tym ze ma praktyczne zastosowanie w życiu ( mądrość ma być użyteczna by nie rdzewiała jak miecz, ktorego nie używasz) i jest drogą, którą każdy jest w stanie przemierzyć.

Dlatego spogladaj na swoje życie jak na wielka przygodę. Podejmij Dobrą Walkę o marzenia. Bądź hojny wobec siebie. Uwierz w siebie. Rozpraw sie ze swoim wewnętrznym krytykiem, ktory ciagnie ze soba poczucie winy, brak zdecydowania, tchórzostwo i nie odkladaj już nigdy swoich planów czy radosci z życia na potem “byś nie dziwgał najcięższego spośród wszytkich grzechów: żalu!”

Toteż ucieczka przed walką jest czymś najgorszym, co może się nam przytrafić. Jest o wiele gorsza od przegranej, ponieważ klęska zawsze może stać się dla nas źródłem doświadczenia i nauką, a ucieczka daje nam tylko jedną możliwość: głosić zwycięstwo naszego wroga.

“Pielgrzym” Paulo Coelho jest to dla mnie książka o marzeniach i poszukiwaniu swojego dlaczego w życiu.
Bez marzeń nasza dusza umiera, tracimy radość życia, bo czujemy ze nic nas już niezwykłego nie czeka. Zostaje marazm, złudność spokojnej ułożonej egzystencji. Nuda. Śmierć.

‘I wreszcie trzecim symptomem śmierci naszych marzeń jest spokój: życie staje się niedzielnym...

Czytało się to stosunkowo łatwo, nie była to najgorsza książka z jaką się spotkałam, ale nie była też najlepsza. Na początku zaciekawiła mnie fabuła, a przedstawiane praktyki duchowe zaintrygowały. Wszystko to balansowało na skraju fantastyki, duchowości i realizmu. Mimo to, chyba nie do końca jestem w stanie zrozumieć tę historię. Możliwe, że nie jestem po prostu godna i nie posiadłam tajemnej wiedzy…

Czytało się to stosunkowo łatwo, nie była to najgorsza książka z jaką się spotkałam, ale nie była też najlepsza. Na początku zaciekawiła mnie fabuła, a przedstawiane praktyki duchowe zaintrygowały. Wszystko to balansowało na skraju fantastyki, duchowości i realizmu. Mimo to, chyba nie do końca jestem w stanie zrozumieć tę historię. Możliwe, że nie jestem po prostu godna i...

Straszne wodolejstwo.

Straszne wodolejstwo.

Bardzo słaba książka. Nie wiem co więcej napisać. Bez ładu i składu. Motyw drogi w literaturze jest bardzo interesujący, ale tutaj nie działa. Wplecione informacje historyczne o szlaku św. Jakuba to jedyny dobry punkt tej książki.

Bardzo słaba książka. Nie wiem co więcej napisać. Bez ładu i składu. Motyw drogi w literaturze jest bardzo interesujący, ale tutaj nie działa. Wplecione informacje historyczne o szlaku św. Jakuba to jedyny dobry punkt tej książki.

No i ostatnia książka Coelho, po niej powiedziałem sobie dość, pas, no pasaram i zakończyłem przygodę z tym autorem.

Dalsze poszukiwania zaginionych książek...
Staram się wpisać wszystkie ksiązki które czytałem od 2000 roku do dziś, jest trochę ciężko ale próbujemy.

No i ostatnia książka Coelho, po niej powiedziałem sobie dość, pas, no pasaram i zakończyłem przygodę z tym autorem.

Dalsze poszukiwania zaginionych książek...
Staram się wpisać wszystkie ksiązki które czytałem od 2000 roku do dziś, jest trochę ciężko ale próbujemy.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony można wyciągnąć z niej ciekawy przekaz, a z drugiej jednak strony ilość mistycyzmu i ezoteryzmu który często pojawia się w sposób bardzo nie uzasadniony i wręcz dziwny jest zbyt duża. Pierwsza moja książka Coelho i lekki zawód. Ale cóż nie wszystko musi się podobać.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony można wyciągnąć z niej ciekawy przekaz, a z drugiej jednak strony ilość mistycyzmu i ezoteryzmu który często pojawia się w sposób bardzo nie uzasadniony i wręcz dziwny jest zbyt duża. Pierwsza moja książka Coelho i lekki zawód. Ale cóż nie wszystko musi się podobać.

Rozważania na temat duchowości i przeżycia wzrostu w wierze pielgrzymującego do katedry w Santiago de Compostela bohatera.
Dywagacje w duchu chrześcijańsko - wolnomularsko - new age (owskim). Główny bohater niby jest prawie jakimś "mistrzem Zakonu", ale poziom i zachowanie czasami jak by dopiero był kandydatem do niego.
Krótko: książka nie dla ateistów czy ortodoksyjnych chrześcijan...

Rozważania na temat duchowości i przeżycia wzrostu w wierze pielgrzymującego do katedry w Santiago de Compostela bohatera.
Dywagacje w duchu chrześcijańsko - wolnomularsko - new age (owskim). Główny bohater niby jest prawie jakimś "mistrzem Zakonu", ale poziom i zachowanie czasami jak by dopiero był kandydatem do niego.
Krótko: książka nie dla ateistów czy ortodoksyjnych...