Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Nawet jeśli jestem mieczem to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."
Wspaniała. Dynamiczna kontynuacja "Czerwonej Królowej", którą polecam zanim ktoś znudzi się tą przydługą opinią.
Nauczyliśmy się zawodzić na drugich częściach. Podchodzić do nich sceptycznie. Ludzie wąchający papier częściej niż jakiekolwiek kwiatki znają takie "wypromowane" kontynuacje. Tutaj jest zgoła inaczej. Odważę się nawet stwierdzić, że z technicznego punktu widzenia "Szklany miecz" przewyższa pierwszą część. A to nie jedyna jego zaleta. Domeną drugich części jest charakterystyczne "wypalenie". Poznaliśmy już nową krainę, bohaterowie odkryli swoje moce, a "źli" i "dobrzy" stoją podzieleni w równiutkie rządki czekając na rozkazy. Brzmi znajomo? Nie dla Victorii Aveyard. Ona wciąż upomina czytelnika : "każdy może zdradzić każdego". I tak właśnie jest. Powieść przepełniona jest zwrotami akcji, a rozterki bohaterki stają się udziałem czytelnika dzięki mistrzowskiej narracji Aveyard.
"Wypaleniu" zapobiega także wprowadzenie nowych ciekawych postaci, z którymi łatwo się zżyć, którym kibicujemy z takim samym entuzjazmem jak w przypadku Mare. Co ciekawe główna bohaterka nie ginie pod natłokiem nowych postaci i wątków. Wciąż stoi na ich czele - świadoma swoich umiejętności i swojej wartości. Mimo to większość bohaterów nie pozostaje jednowymiarowa. Nie poznajemy ich jednak czytając monotonne opisy. Ich cechy charakteru wynikają bezpośrednio z ich działań i wypowiedzi co moim zdaniem jest rozsądnym posunięciem przy tak wielu postaciach.
Świat Norty nie zaskakuje wprawdzie fanów gatunku jednak jest w "Szklanym mieczu" coś, co nie pozwala przerwać w połowie książki. I właśnie dla wspaniałej rozrywki i niebanalnych bohaterów: polecam.

"Nawet jeśli jestem mieczem to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."
Wspaniała. Dynamiczna kontynuacja "Czerwonej Królowej", którą polecam zanim ktoś znudzi się tą przydługą opinią.
Nauczyliśmy się zawodzić na drugich częściach. Podchodzić do nich sceptycznie. Ludzie wąchający papier częściej niż jakiekolwiek kwiatki znają takie...

Obejrzeliśmy już wszystkie możliwe historie miłosne, przeczytaliśmy wszystkie możliwe romansidła. I dostajemy kolejne. W dodatku o raku. Nasuwa się nam "litości, no ileż można?". Ale czytamy pierwszą stronę. I przepadliśmy. Bo Hazel nie umiera na raka tylko z nim żyje. Nie żyje rakiem i śmiercią. Jest naszą pokrewną duszą, bo w końcu kto normalny szaleje za jedna książką? Tylko, że w jej przypadku podobno wszystkiemu "winna jest choroba". I to niejako dlatego Hazel postanawia opowiedzieć swoją historię. Dla mnie książka ta jest potężnym manifestem chorych na raka. "Nie witajcie się z nami tak jakbyście byli zaskoczeni, że jeszcze żyjemy! Nie żegnajcie nas tak jakbyśmy mieli umrzeć jutro!" Chorzy, nie myślą o umieraniu codziennie. Zwłaszcza ci młodzi, którzy, nawet wbrew sobie, przepełnieni są jeszcze nadzieją. To dlatego jedyną osobą, która potrafi naprawdę pokochać Hazel Grace jet Gus. Augustus oświadcza, że boi się zapomnienia, ale myślę, że boi także tego, że zostanie zapamiętany jako "chory na raka". Chce pozostać w ludzkiej pamięci jako dobry człowiek, bohater, heros. John Green w dobitny sposób uświadamia nam, że każdy człowiek ma prawo do marzeń i nie powinno nas to dziwić. Dla mnie to nie jest historia o miłości. To opowieść o młodych ludziach z krwi i kości, nieprawdopodobnie inteligentnych idealistach, którzy konfrontują się z rzeczywistością tak jak każde z nas. I jak u każdego z nas ich pole bitwy jest trochę inne.

Obejrzeliśmy już wszystkie możliwe historie miłosne, przeczytaliśmy wszystkie możliwe romansidła. I dostajemy kolejne. W dodatku o raku. Nasuwa się nam "litości, no ileż można?". Ale czytamy pierwszą stronę. I przepadliśmy. Bo Hazel nie umiera na raka tylko z nim żyje. Nie żyje rakiem i śmiercią. Jest naszą pokrewną duszą, bo w końcu kto normalny szaleje za jedna książką?...

Może nie jest innowacyjna jeśli chodzi o pomysł. Może nie zaszokuje fabułą.
Ale warto spojrzeć na tę książkę odrobinę inaczej. Nigdy nie czytałam lepszej historii opisującej relację pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem. Nigdy, żaden opis nieistniejącego stworzenia nie przemówił do mnie tak bardzo jak eich uisce. Widziałam je, słyszałam ich nawoływanie, potrafiłam wyczuć każdy mięsień. Moja pasja z dzieciństwa wołała mnie tak, jak ocean wołał te niesamowite stworzenia. Postać Seana wydawała mi się jednocześnie tak bliska i tak odległa jak prawdziwy człowiek, którego podziwia się z daleka czując jednocześnie respekt i chęć poznania go bliżej. Był jednocześnie monotonny i dynamiczny, a jego zachowanie wzbudzało mój podziw. Wreszcie sam pomysł wyspy, będącej niejako częścią znanego nam świata, sprawia, że nie odczuwa się tak bardzo, że jest to powieść fantastyczna. Może nie jestem obiektywna bo niejako znam ten świat. Ale mimo to serdecznie was do niego zapraszam.

Może nie jest innowacyjna jeśli chodzi o pomysł. Może nie zaszokuje fabułą.
Ale warto spojrzeć na tę książkę odrobinę inaczej. Nigdy nie czytałam lepszej historii opisującej relację pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem. Nigdy, żaden opis nieistniejącego stworzenia nie przemówił do mnie tak bardzo jak eich uisce. Widziałam je, słyszałam ich nawoływanie, potrafiłam wyczuć...

Debiut, co pragnę podkreślić , Gavina Extence jest książką wyjątkową. Nie ze względu na liczne i podobno jaskrawo prześwitujące inspiracje (które we współczesnym świecie nie powinny być uznawane za wybitną wartość). „Wszechświat…” jest książką wyjątkową, ponieważ, biorąc pod uwagę dojrzałość swojego odbiorcy, stara się dotrzeć do niego każdym, jednym zdaniem. Nie jest to lektura, w której autor postawił sobie za cel utworzyć jak największą możliwą ilość sentencji, cytowanych później wszędzie i sprowadzonych do roli popkulturowego powiedzonka na kubku do kawy.
Extence celuje swoim stylem, sposobem prowadzenia narracji i akcji w gust zabieganego czytelnika, przekazując jednocześnie, w nienachalny sposób istotę książki i jej przesłanie, będące przesłaniem trudnym i niejednoznacznym.
Liczne odniesienia do nauki, literatury i kultury są kolejna wartością debiutu literackiego Extence’a. Bogate tło, które buduje autor stanowi dydaktyczną zajawkę, niepozwalającą nam zapomnieć jaka jest różnica pomiędzy meteorami, meteorytami, a meteoriodami.
Alex urzeka nas prostotą zdań i mnogością dojrzałych przemyśleń, dostosowanych swoją stylistyką do aktualnego wieku bohatera, bo, co warto wspomnieć, lwia część książki jest zbudowana na retrospekcji, i to w taki sposób, aby każdy zwrot akcji miał później uzasadnienie w dalszej części fabuły.
Nie ma tutaj miejsca na puste przemyślenia, pompatyczne puenty. Każdy fragment będący filozoficznym rozważaniem jest „zdrowo” skontrastowany z krótką, zabawną rozmową, czy kolejnym przejściem fabuły. Brak u Extence’a postaci niepotrzebnych, a każdy ma rolę do odegrania, aby w pewnym momencie stać się osobą kluczową dla fabuły. Nawet Kurt Vonnegut – wdzięczny komentator akcji i podjętych decyzji. Godny podziwu minimalizm.
Ponadto, niekiedy chłodna i dosadna prezentacja uczuć głównego bohatera, stanowi podstawę dla twierdzenia iż w prezentacji psychologizmu postaci stoi debiutujący Extence na najwyższym poziomie.
Wreszcie akcja, która wciąga bez reszty poprowadzona z wyjątkową lekkością i delikatnym przymrużeniem oka sprawia, że „Wszechświat…” okazuje się zaskakująco płynną i łatwą lekturą. Powstały w ten sposób kontrast dla złożonego problemu jest tak naturalny, jak tylko może być młodość mówiąca o moralności i zasadach życiowych – prostolinijna i niezachwiana w swoich twierdzeniach.

Debiut, co pragnę podkreślić , Gavina Extence jest książką wyjątkową. Nie ze względu na liczne i podobno jaskrawo prześwitujące inspiracje (które we współczesnym świecie nie powinny być uznawane za wybitną wartość). „Wszechświat…” jest książką wyjątkową, ponieważ, biorąc pod uwagę dojrzałość swojego odbiorcy, stara się dotrzeć do niego każdym, jednym zdaniem. Nie jest to...