Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomita zabawa a przy tym wiele się można dowiedzieć. Toż to przecież idealne połączenie w pozycji popularyzatorskiej! Nie wyobrażam sobie słuchania tej książki w formie audiobuka, mimo, że autor pisze gawędziarskim stylem. Myślę, że przy słuchaniu traci się ok. połowy treści (nie licząc obrazków)... (...)

Pełniejsza opinia na stronie: https://nakanapie.pl/ksiazka/kopernik-rewolucje/opinia/1625808

Znakomita zabawa a przy tym wiele się można dowiedzieć. Toż to przecież idealne połączenie w pozycji popularyzatorskiej! Nie wyobrażam sobie słuchania tej książki w formie audiobuka, mimo, że autor pisze gawędziarskim stylem. Myślę, że przy słuchaniu traci się ok. połowy treści (nie licząc obrazków)... (...)

Pełniejsza opinia na stronie:...

"Bohaterów tej książki połączyło jedno pragnienie."

Opisywane w tym reportażu przejścia dzieci głuchych w szkole przywiodły mi na myśl inny polski reportaż: 27 śmierci Toby’ego Obeda. To nie przesada! Także tam zabierano dzieci rodzicom, by - "dla ich dobra" - nauczyć je języka. Celem było przystosowanie ich do anglo-języcznej większości. To było 100 lat temu, w Kanadzie - dziś potępia się tę inicjatywę. Tu chciano przystosować głuchych do słyszącej większości. Cel ten sam, środki podobne. Bez wątpienia i tam, i tu intencje były szlachetne (tyle że to tylko perspektywa tejże większości). I w obu miejscach podobny efekt: zmarnowane lata, cierpienie dzieci, brak wyników, bo ktoś chciał dobrze, ale nie wsłuchał się w potrzeby, nie zadbał o środki i metody, a przede wszystkim o fachowy personel dydaktyczny. (...)

Cała recenzja na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/deaf-power-vs-czlowieczenstwo-kwestionowane-glusza

By zdać sobie sprawę, co dzieje się lub może się dziać w takich szkołach, warto obejrzeć wyjątkowy film: "Plemię".

"Bohaterów tej książki połączyło jedno pragnienie."

Opisywane w tym reportażu przejścia dzieci głuchych w szkole przywiodły mi na myśl inny polski reportaż: 27 śmierci Toby’ego Obeda. To nie przesada! Także tam zabierano dzieci rodzicom, by - "dla ich dobra" - nauczyć je języka. Celem było przystosowanie ich do anglo-języcznej większości. To było 100 lat temu, w Kanadzie -...

Bardzo miałki pseudodziennik, bo pisany ex post, w dodatku ze z góry założoną tezą. Autor przywołuje na końcu tytuły dzienników i serwisów informacyjnych, z których rzekomo korzystał, ale przeciętny czytelnik będzie miał raczej wrażenie, że pisze raczej na podstawie dość tendencyjnie dobranych tytułów z pierwszych stron gazet lub może raczej portali internetowych. Pierwszoosobowa narracja prowadzona potocznym językiem, nieomijającym powszechnie używanych wulgaryzmów, ogląd rzeczywistości z punktu widzenia spoconego ze strachu korposzczurka, zanim cokolwiek się wydarzy (on - dziennikarz! - powtarzając kilkakrotnie, że człowiek ogarnięty paniką nie działa racjonalnie, w owczym pędzie rzuca się do sklepu by kupić papier toaletowy itp.), a zarazem ton wszechwiedzącego eksperta, który punktuje wszystkie realne i wyimaginowane potknięcia rządu w czasie pandemii... Taka perspektywa skreśla go z miejsca w moich oczach, jako człowieka, który ma cokolwiek do powiedzenia. I to wcale nie ze względu na jego nieskrywaną opcję polityczną, lecz z powodu koszmarnej wtórności (wobec mediów, a także wobec naszego własnego doświadczenia, jakie zdobyliśmy zaledwie w minionym roku!) treści i wniosków.
Nieco lepiej wypadają rozdziały, w których Michniewicz rozmawia ze znajomymi (z wszystkimi jest na ty), którzy w tekście pełnią rolę ekspertów. Szkoda, że dobrał ich wg klucza z tej samej bańki medialnej, ale to już chyba reguła w polskim dziennikarstwie? Kuriozalną regułą jest też i to, że każda z tych baniek medialnych swą (tę samą!) wiedzę o propagandzie jest w stanie zastosować tylko do adwersarza, sama posługując się identycznymi technikami i chwytami. Na szczęście niektórzy interlokutorzy Michniewicza mają nieco szersze spojrzenie na rzeczywistość i rozmowy wychodzą poza nudny temat książki, czyli jak przeżywaliśmy pandemię. Niestety tylko niektórzy. Za wartościowe uznałem wypowiedzi prof. Elżbiety Mączyńskiej z SGH o kryzysie, prof. Aleksandry Przegalińskiej o sztucznej inteligencji, prof. Macieja Sadowskiego o ekologii i dra Michała Lubiny o Chinach (uspokaja, że pandemia to nie prowokacja Chin, bo socjalistyczna struktura tego państwa nie byłaby w stanie tego zaplanować...). Wartość poznawczą posiadają jeszcze wynurzenia Kamila Dąbrowy nt. kulisów działania mediów (w mediach komercyjnych słupki to fetysz - bad news is good news) i funkcjonowania światka celebrytów. Tylko za te fragmenty daję publikacji 3 gwiazdki. Poza tym to kompletna strata czasu.

Bardzo miałki pseudodziennik, bo pisany ex post, w dodatku ze z góry założoną tezą. Autor przywołuje na końcu tytuły dzienników i serwisów informacyjnych, z których rzekomo korzystał, ale przeciętny czytelnik będzie miał raczej wrażenie, że pisze raczej na podstawie dość tendencyjnie dobranych tytułów z pierwszych stron gazet lub może raczej portali internetowych....