Malowany ptak powinien byc sprzedawany wylacznie w pakiecie z czarnym ptasiorem

Malowany ptak powinien byc sprzedawany wylacznie w pakiecie z czarnym ptasiorem

Książka typu jedna baba powiedziała drugiej babie. Autorka reportażu, od początku epatuje osobistą niechęcią do Kosińskiego zawoalowaną w licznie przytaczane (wyłącznie pejoratywne) ustne przekazy mieszkańców Rzeczycy na temat Jerzego. Nie zmienia to jednak istoty problemu, że "Malowany ptak" od zawsze jawi mi się (i nie tylko mi) jako kunsztowna fikcja literacka, również sam autor nie opatrzył jej mianem "autobiografii". A tu nagle traktuje się ją jako pamiętnik Kosińskiego i porównuje z faktami.
Kosiński umiera i ledwie zdążył ostygnąć a tu znienacka pojawia się Siedlecka, tudzież pani Siedlecka, ze swoją tanią"sensacją", którą próbuje podważyć sens jego literackiego autorytetu. Z zazdrości o jego sukces?
A fe! Nieładnie pani Joanno, ja się na takie zabiegi nie zgadzam!!!

Książka typu jedna baba powiedziała drugiej babie. Autorka reportażu, od początku epatuje osobistą niechęcią do Kosińskiego zawoalowaną w licznie przytaczane (wyłącznie pejoratywne) ustne przekazy mieszkańców Rzeczycy na temat Jerzego. Nie zmienia to jednak istoty problemu, że "Malowany ptak" od zawsze jawi mi się (i nie tylko mi) jako kunsztowna fikcja literacka, również...

Książka obowiązkowa dla każdego po lekturze "Malowanego ptaka", kto nie traktuje książki Kosińskiego wyłącznie jako fikcji literackiej.
Uznanie dla autorki za pracę przy zebraniu w całość wojennej historii rodziny Kosińskich.
Książka opowiada tą historię z perspektywy ludzi, z którymi Kosińscy zetknęli się w czasie 2WŚ, gdy ukrywali się przed Niemcami na wsi. Wersja "prawdy" zaangażowanych w ukrywanie prześladowanych Żydów również została upubliczniona i dzięki temu czytelnicy skonfudowani po lekturze "Malowanego ptaka" mają możliwość odmiennego spojrzenia na ten tragiczny czas.

Książka obowiązkowa dla każdego po lekturze "Malowanego ptaka", kto nie traktuje książki Kosińskiego wyłącznie jako fikcji literackiej.
Uznanie dla autorki za pracę przy zebraniu w całość wojennej historii rodziny Kosińskich.
Książka opowiada tą historię z perspektywy ludzi, z którymi Kosińscy zetknęli się w czasie 2WŚ, gdy ukrywali się przed Niemcami na wsi. Wersja...

Prawdziwa historia życia Jerzego Kosińskiego w Polsce podczas niemieckiej okupacji. Demaskuje kłamstwa zawarte w książce "Malowany ptak".

Prawdziwa historia życia Jerzego Kosińskiego w Polsce podczas niemieckiej okupacji. Demaskuje kłamstwa zawarte w książce "Malowany ptak".

Ksiazka bardzo wazna, szczegolnie dla tych , ktorzy Malowanego ptaka kiedys czytali i byli pod ogromnym wrazeniem.

Ksiazka bardzo wazna, szczegolnie dla tych , ktorzy Malowanego ptaka kiedys czytali i byli pod ogromnym wrazeniem.

Przeciętnie napisana, ale wartościowa próba zdemaskowania wypocin Kosińskiego. Autorka weryfikuje wojenne losy mitomana, dociera do osób pokrzywdzonych jego paszkwilem i rozmawia. Chwilami popada w tanie uniesienia i figury retoryczne, które raczej nieszczególnie pasują do tematyki. Mimo wszystko czyta się szybko i sprawnie, koniecznie w komplecie z Malowanym ptakiem (najpierw oryginalna książka, potem reportaż p. Siedleckiej). Bezkrytycznych miłośników J.K. nie przekona, ale może chociaż zasieje wątpliwość.

Przeciętnie napisana, ale wartościowa próba zdemaskowania wypocin Kosińskiego. Autorka weryfikuje wojenne losy mitomana, dociera do osób pokrzywdzonych jego paszkwilem i rozmawia. Chwilami popada w tanie uniesienia i figury retoryczne, które raczej nieszczególnie pasują do tematyki. Mimo wszystko czyta się szybko i sprawnie, koniecznie w komplecie z Malowanym ptakiem...

„Jakie dobrodziejstwo ci uczyniłem że mnie tak nienawidzisz”. Malowanego ptaka czytałem w 1990 roku i byłem zszokowany, że gdzieś mogli być tacy Polacy. Mój dziadek opowiadał mi o czasach wojny. Jego sąsiad przechowywał rodzinę żydowską i w zasadzie cała okolica była w to zaangażowana. Na początek w milczenie, a później w organizowanie zwykłych codziennych spraw i zaspokajanie potrzeb. Książka pozostawiła we mnie pęknięcie, a może gdzieś indziej było inaczej? Nie było! Tę książkę trzeba przeczytać, by zobaczyć, że żydowskie przysłowie jest bezbrzeżnie prawdziwe.

„Jakie dobrodziejstwo ci uczyniłem że mnie tak nienawidzisz”. Malowanego ptaka czytałem w 1990 roku i byłem zszokowany, że gdzieś mogli być tacy Polacy. Mój dziadek opowiadał mi o czasach wojny. Jego sąsiad przechowywał rodzinę żydowską i w zasadzie cała okolica była w to zaangażowana. Na początek w milczenie, a później w organizowanie zwykłych codziennych spraw i...

Samej powieści Kosińskiego nigdy nie czytałam, miałam możliwość zobaczenia jej ekranizacji, czego nie wspominam dobrze. To bardzo brutalny film. Jednak dzięki niemu dowiedziałam się o całym tym skandalu z Kosińskim i postanowiłam się dokształcić. Czarnego ptasiora oceniam dobrze i cieszę się, że ktoś postanowił tę sprawę zbadać, ale samo prowadzenie narracji trochę mnie miejscami denerwowało.

Samej powieści Kosińskiego nigdy nie czytałam, miałam możliwość zobaczenia jej ekranizacji, czego nie wspominam dobrze. To bardzo brutalny film. Jednak dzięki niemu dowiedziałam się o całym tym skandalu z Kosińskim i postanowiłam się dokształcić. Czarnego ptasiora oceniam dobrze i cieszę się, że ktoś postanowił tę sprawę zbadać, ale samo prowadzenie narracji trochę mnie...

Może i są lepsze reportaże, biografie niźli ta. Ale znając Kosińskiego i jego "Malowanego ptaka", czytając "Czarnego ptasiora" doznałem niemalże szoku i poczucia przytłaczającej niesprawiedliwości i niewdzięczności, tak że najwyższa ocena jej się należy bezwzględnie. Może nie jest to "arcydzieło", lecz jest to książka arcyważna, mustread, książka-nokaut. Nie ma w niej opisanych wielkich tragedii, do czego nas przyzwyczaili reportażyści wojenni. Nie mam tu świadectw holocaustu. Nie ma tu bezwzględnych nazistów i przerażających sowietów. Została ukazana, ot spokojna wieś, gdzieś na odludziu. Wieś, jakich wiele. Z codziennym okupacyjnym znojem, który dało się przeżyć, jeśli człek siedział cicho, nie wychylał się. Sąsiedzi, jakich znamy. Czasami wredni i zawistni, ale i pomocni, gdy tego potrzeba. San, sklepik, krowy, marmolada z buraków. I to jest straszne, że ten mały gnój, właśnie tę wieś, tę rzeczywistość zamienia na kartach swego paszkwila w piekło na ziemi, posługując się często prawdziwymi imionami, odwzorowując prawdziwe postaci, ich cechy, ale dodając im demonicznych skrzydeł. Ludziom którzy dla niego nadstawili swych własnych i swych dziatek głów. Parafrazując: "ludzie ludziom zgotowali tę niegodziwość".

Może i są lepsze reportaże, biografie niźli ta. Ale znając Kosińskiego i jego "Malowanego ptaka", czytając "Czarnego ptasiora" doznałem niemalże szoku i poczucia przytłaczającej niesprawiedliwości i niewdzięczności, tak że najwyższa ocena jej się należy bezwzględnie. Może nie jest to "arcydzieło", lecz jest to książka arcyważna, mustread, książka-nokaut. Nie ma w niej...

Dobra, bo opowiada o ciekawych wydarzeniach, pokazując perspektywę widzianą oczyma tych, którym niełatwo przebić się do pierwszych stron gazet. Przeciętna, bo język mnie męczył mocno. I odnosiłam wrażenie, że im dalej w las, tym płycej.

Dobra, bo opowiada o ciekawych wydarzeniach, pokazując perspektywę widzianą oczyma tych, którym niełatwo przebić się do pierwszych stron gazet. Przeciętna, bo język mnie męczył mocno. I odnosiłam wrażenie, że im dalej w las, tym płycej.