Joanna Siedlecka

Joannę Siedlecką czytuję pasjami już od czasów jej świetnych biografii z przełomu lat 80-tych i 90-tych – „Jaśnie panicz” o Gombrowiczu czy „Mahatma Witkac” o Witkacym. Z czasem jej twórczością zawładnęła pasja polityczna i zbliżyła się do prawicowego środowiska dziennikarskiego, czyli ludzi odpowiedzialnych za intelektualne zaplecze „dobrej zmiany” (a tym samym niszczenie polskiej demokracji). U Siedleckiej na porządku dziennym są teraz z jednej strony przytyki pod adresem „Gazety Wyborczej” a z drugiej odwoływanie się do autorytetów takich jak Bronisław Wildstein czy Piotr Gontarczyk. Jeśli jednak abstrahować od tych „niebezpiecznych związków”, trzeba przyznać, że reporterka wykonała ogromną i cenną pracę przeszukując byłe archiwa Służby Bezpieczeństwa i wyciągając na światło dzienne karierowiczostwo, dwulicowość, sprzedajność i donosicielstwo tak wielu przedstawicieli artystycznych elit PRL-u. Dzięki Siedleckiej możemy poznać drugie oblicze takich niegdyś tuzów jak Andrzej Kuśniewicz, Wacław Sadkowski, Aleksander Minkowski czy Eugeniusz Kabatc. Dowiadujemy się też jak totalna i bezwzględna była inwigilacja życia prywatnego tych, którzy próbowali być niezależni lub ośmielili się sprzeciwiać władzy. To w jaki sposób tajne służby osaczały Słonimskiego, Dygata, Tyrmanda, czy Osiecką mrozi krew w żyłach. Oprócz pasjonujących przypadków są też jednak w książce mielizny i dłużyzny, pojawiają się postacie które niewiele nam dzisiaj mówią (Huzik, Żółciński, Gaworski) i niewiele wnoszą do tematu. Przydałoby się nieco więcej pracy redakcyjnej, mniej chaosu i zbędnej drobiazgowości. Zdecydowanie lepiej czyta się następną demaskatorską pozycję Siedleckiej „Biografie odtajnione”.