Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antykwariat spełnionych marzeń

"Ludzie bardzo często nie mogą zrozumieć jednej, bardzo prostej sprawy: że przebaczając komuś, największą przysługę oddają sobie. Zwracają sobie wolność".

Kilka słów kluczowych wystarczyło, bym czekała na tę książkę z niecierpliwością. Klimatyczny antykwariat, tajemnicza książka, rodzinne sekrety... i to wszystko autorstwa Doroty Gąsiorowskiej, która potrafi pisać lekko i bardzo plastycznie jak mało kto.

Tytułowy antykwariat znajduje się na ulicy Siennej w Krakowie. Maleńki, bardzo klimatyczny i pachnący... najlepszą kawą pod słońcem. I książkami oczywiście. Prowadzi go, wiekowy już, pan Franciszek wraz z Emilią, która jest dla niego jak córka.
Wydawać by się mogło, że Emilia ma swój plan na życie. Praca wśród książek, która kocha. Brulion i pióro, z którymi się nie rozstaje. Wspólne mieszkanie z matką, która jest jej przeciwieństwem. Odwiedziny u ojca, który na nowo ułożył sobie życie w maleńkiej wiosce na Pomorzu. I niezmienna, trwająca chyba od zawsze przyjaźń z Igą.
Mam wrażenie, że czegoś jednak jej brakuje. Że nic nie jest do końca "jej" - w Krakowie chodzi do ulubionego fryzjera Zosi (jej zmarłej opiekunki), parzy ulubioną kawę Pana Franciszka. Jest rozdarta pomiędzy nostalgicznym Pomorzem a gwarnym Krakowem - o każdym z tych miejsc mówi "dom", ale nie umie wybrać. Poszukuje, choć nie chce się do tego przyznać.

O samej Emilii można by powiedzieć, że nie pasuje do gnającej nieustannie do przodu rzeczywistości. Poukładana, delikatna, rozmiłowana w historii i klimatach retro. Uroczo staroświecka. W tym wszystkim nic by nie chciała zmieniać. Dobrze jest, tak jak jest. Ale los sprezentował jej trzęsienie ziemi na wszystkich frontach - rodzinnym, uczuciowym i przyjacielskim. Wszystko na raz. Najbliżsi, strzegąc swoich sekretów, zamykają się w swoich skorupach jak ślimaki. "Absztyfikanci" powodują przyspieszone bicie serca, a przyjaciółka funduje w komplecie gorzkie rozczarowanie.
Jak sobie z tym wszystkim poradzi? Czy Emilia zaakceptuje zmiany, które nadciągają?

Chociaż opis fabuły może zwiastować lekką lekturę, to przyjdzie Wam - przyszłym czytelnikom - zmierzyć się z bardzo nastrojową i skłaniająca do refleksji książką. Emilia, w obliczu problemów, zaczyna dojrzewać. Gdy najbliżsi się odsuwają - ona na nowo uczy się cierpliwości. Nie pogania, na narzuca własnego zdania, nie potępia wyborów. Wybacza błędy, które jeszcze nie tak dawno były w jej mniemaniu najcięższymi przewinieniami. Odkrywa smak miłości, choć nie od razu jest pełny słodyczy...

"Miłość to największy z darów, jaki człowiek może dać drugiemu człowiekowi.
To siła, która zjawia się nagle i burzy ustalony wcześniej porządek,
zabiera nam to, co nieważne, a zostawia tylko blask".

"Antykwariat spełnionych marzeń" jest bardzo kojącą książką, napawającą optymizmem, z której do czytelnika płynie dość jasne przesłanie:

"Nie bój się płynąć na fali życia.
Bądź jak żaglowiec, który chwyta wiatr i zmierza do właściwego brzegu".

_________________
zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl
Szpieg czeka!

Antykwariat spełnionych marzeń

"Ludzie bardzo często nie mogą zrozumieć jednej, bardzo prostej sprawy: że przebaczając komuś, największą przysługę oddają sobie. Zwracają sobie wolność".

Kilka słów kluczowych wystarczyło, bym czekała na tę książkę z niecierpliwością. Klimatyczny antykwariat, tajemnicza książka, rodzinne sekrety... i to wszystko autorstwa Doroty...

"Dziki seks"

"Czy w seksie chodzi o bliskość? Miłość? Namiętność? Prokreację? Odpowiedź brzmi: o każdą i żadną z tych rzeczy".

"Dziki seks" to niewątpliwie chwytliwy tytuł. Ale wszystkich, którzy myślą, że kryje się pod nim tylko stos zabawnych i smakowitych (a nawet niesmacznych) historyjek z życia intymnego zwierząt, muszę rozczarować.
Dr Carin Bondar - "biolog od seksu zwierząt" zadbała o to, by ta książka uświadomiła innym, jak bardzo natura potrafi być kreatywna. Autorka zebrała setki zaskakujących faktów, opisując je z humorem i popierając przykładami. By w tym wszystkim się nie pogubić, książkę podzielono na trzy części: Spotkanie, Seks i Następstwa.
Część pierwsza barwnie opisuje, ile to zwierzęta muszą się nakombinować, by na swojej drodze spotkać właściwego i najlepszego partnera. Śpiewają, kuszą feromonami (a tymczasem ludzie myją się na potęgę, by zabić swój naturalny zapach!), propagują rozwiązłość (poliandria), są łase na podarki ("bo dobre geny nie wystarczą") a ich jaskrawe ubarwienie mocno przyciąga płeć przeciwną - zarówno samiczki, jak i drapieżników...
"Jaki pożytek z bycia pięknym, jeśli nie pożyjesz na tyle długo, że się rozmnożyć?".
A przechodząc do meritum, czyli samego seksu. W założeniu ma być przyjemnie, a tu takie rzeczy wychodzą na jaw! Hermafrodytyzm (obojniactwo), masturbacja, seks międzygatunkowy (zoofilia), homoseksualizm, dzieciobójstwo, kanibalizm... Zapewne pomyślicie - same wynaturzenia? Ależ skąd, to sama natura, chociaż czasami brzmi jak kronika kryminalna...
Część trzecia, ostatnia, opisująca następstwa seksu - czyli kilka przykładów tego, jak odmienne są techniki rodzicielskie. O samcach, które rodzą swoje dzieci (ach, te koniki morskie!), o maltretowaniu potomstwa, bratobójstwie i piractwie lęgowym. I znowu zrobiło się strasznie...
Mam nadzieję, że choć trochę Was zaciekawiłam i sięgniecie po tę książkę. Jest pełna przedziwnych, zabawnych i też gorszących scen z życia intymnego zwierząt. Chociaż to pozycja popularnonaukowa, będzie czytać z wypiekami na twarzy. Owszem, napotkacie tam terminologię, ale zaserwowaną w bardzo przyjacielski sposób. I z pewnością uśmiechniecie się na widok niektórych podrozdziałów - "Krokodyla daj mi, luby"", "Puszczalskie", "Poproszę to samo, co tamta pani", "Zmęczone starsze panie i lubieżni starcy".
ps.
Polecam do czytania w plenerze. Mimowolnie zaczniecie podglądać otaczające Was owady, robaczki, ryby, czy ptaki, po cichu zastanawiając się, co tak naprawdę wyczyniają...

"Dziki seks"

"Czy w seksie chodzi o bliskość? Miłość? Namiętność? Prokreację? Odpowiedź brzmi: o każdą i żadną z tych rzeczy".

"Dziki seks" to niewątpliwie chwytliwy tytuł. Ale wszystkich, którzy myślą, że kryje się pod nim tylko stos zabawnych i smakowitych (a nawet niesmacznych) historyjek z życia intymnego zwierząt, muszę rozczarować.
Dr Carin Bondar - "biolog od...

"Powołanie (...). Czy to jest właśnie to? Czy wybiera się pracę, której się nienawidzi, bo człowiek wie, że jest w niej najlepszy (...). Pragnienie by błyszczeć".
Długo Harry Hole kazał na siebie czekać. Ale wraca w takim stylu, że wszyscy mu wybaczą.

Spore zamieszanie wśród policjantów z Wydziału Zabójstw wywołuje odnalezienie zwłok pierwszej ofiary, zamordowanej tuż po randce, umówionej poprzez internetowy serwis Tinder. Nadzwyczajna brutalność i bezwzględność zabójcy oraz nietypowe ślady nadają sprawie priorytet. Śledztwo prowadzone przez zespół Karthine Bratt nie przynosi efektów, a nagonka i wścibstwo mediów jeszcze pogarszają sprawę.
A co na to Harry Hole? Nic. Zwyczajnie to śledztwo go nie interesuje. Bo Harry jest... szczęśliwy. W małżeństwie z Rakel i dzięki swojej pracy wykładowcy. Z dala od zabójstw, śledztw i psychopatów.

"Początkowo zdumiewał się tym, jak można się obudzić szczęśliwym, i odruchowo sprawdzał wszystkie parametry. Próbował określić, na czym polega to idiotyczne "szczęście", jeżeli nie jest echem jakiegoś przyjemnego, ale głupiego snu. (...) W miarę jak takie przebudzenia się powtarzały, dzień w dzień, co rano, zaczął przywykać do myśli, że jest bardzo zadowolonym mężczyzną, który dobiegając pięćdziesiątki, znalazł szczęście".

Tylko że wilka ciągnie do lasu. Ożywa w nim uśpiony instynkt łowcy, zwłaszcza że trop łączy się z nierozwiązaną sprawą z przeszłości i psychopatą, który już raz się wywinął. Policjant angażuje się w śledztwo, pomimo, że ma pełną świadomość, że morderca z nim pogrywa, zostawiając krwawe ślady. Ale on znów chce uratować świat. Za wszelką cenę.
"Pragnienie" to prawdziwy majstersztyk. Na pierwszym planie - krwawa intryga kryminalna. Nesbo uwielbia wpuszczać czytelnika w labirynt, mówiąc "znajdź wyjście a złapiesz zabójcę". Usłużnie podsyła nam kolejne wskazówki, za którymi ślepo podążamy, by jak najszybciej złapać mordercę. I z reguły kończymy w ślepym zaułku, poirytowani, że znowu daliśmy się nabrać na jego mylne tropy. Ale nie zrażamy się i brniemy dalej. A gdy okaże się, że jesteśmy bardzo blisko wyjścia i nasz zabójca majaczy na horyzoncie, okazuje się, że znowu zostaliśmy przechytrzeni. Cały Nesbo, mistrz zmyłki.
To śledztwo jest chyba jednym z najbardziej krwawych, ale gdy ze sobą współgrają wampiryzm, parafilia i inne zaburzenia psychiczne, inaczej się to nie może skończyć. No właśnie, czymże się różni wampirysta od seryjnego zabójcy?

"I klasyczny seryjny zabójca, i wampirysta są jak klęska żywiołowa, ponieważ obaj są całkiem zwykłymi ludźmi, tyle że chorymi na umyśle. Ale podczas gdy seryjny zabójca jest jak burza, która potrafi trwać długo, ale ludzie nie mają pojęcia, kiedy minie, wampirysta jest jak kamienna lawina. Szybko mija, chociaż w krótkim czasie potrafi zetrzeć z powierzchni ziemi całą wioskę (...).

Ale cała ta historia nie byłaby hipnotyzująca, gdyby nie ludzie. Ze swoimi wadami, słabościami, specyficznymi pasjami. Wywołują mnóstwo sprzecznych emocji - czasami trzymamy za nich kciuki, by za chwilę ich podejrzewać o współudział w morderstwie.
I na końcu - Harry Hole, jakby na rozdrożu dwóch światów. Zbudował sobie swój szczęśliwy świat, w którym naprawdę się spełnia. Ale jest ten drugi świat - kryminalny, który kiedyś był jego domem, ale jednocześnie doprowadził go do ruiny. Harrym miotają sprzeczne uczucia, raz w jedną, raz w drugą stronę... Co ostatecznie przeważy? Ciemna czy jasna strona życia?
Najnowsza książka Jo Nesbo spełnia wszystkie pokładane w niej oczekiwania.
Jeśli czekacie na kryminał, o wyrafinowanej intrydze, z tempem akcji przyprawiającym o zawrót głowy i dawką napięcia przekraczającą dozwoloną wartość... I oczywiście na uznanego policjanta "o spojrzeniu mordercy", który prowadzi osobistą rozgrywkę.
To wszystko znajdziecie w "Pragnieniu".

__________
zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl.
Więcej ciekawych recenzji!

"Powołanie (...). Czy to jest właśnie to? Czy wybiera się pracę, której się nienawidzi, bo człowiek wie, że jest w niej najlepszy (...). Pragnienie by błyszczeć".
Długo Harry Hole kazał na siebie czekać. Ale wraca w takim stylu, że wszyscy mu wybaczą.

Spore zamieszanie wśród policjantów z Wydziału Zabójstw wywołuje odnalezienie zwłok pierwszej ofiary, zamordowanej tuż po...

“Ostatnia arystokratka” – Evžen Boček

“Podobno prawdziwy arystokrata ma zakodowane w genach, by nie kłamać, nie kraść, nie skarżyć się i niczemu się nie dziwić.
Najwyraźniej nie jestem prawdziwą arystokratką”.

Dobry humor chyba nigdy nie opuszcza Czechów!
Wydawać by się mogło, że Evžen Boček oddaje w ręce czytelników dość nieprawdopodobną historię. “Ostatnia arystokratka” przybliża nam perypetie ostatniej rodziny z rodu Kostków, która postanawia wrócić na rodzinne włości z Ameryki.

Plan ryzykowny i kosztowny, ale chęć objęcia zamku – dumy rodu Kostków, położonego niedaleko Brna – zwycięży. Już sama podróż dostarcza niemałych wrażeń, ze względu na zawartość bagażu podręcznego. Niecodziennie bohaterowie przewożą prochy swoich dwunastu przodków, zapakowane w opakowania po orzeszkach ziemnych oraz otumanionego środkami nasennymi kota, który ożywa na lotnisku podczas kontroli.

Czy ta zwariowana rodzinka odnajdzie się w czeskiej rzeczywistości? Czy Franciszek Antoni podoła roli gospodarza zamku? Czy jego żona Vivien nie zwariuje od chęci zostania drugą Lady Di? I – w końcu – czy młodej Marii, narratorce tej historii, uda się dotrwać do swoich 20-tych urodzin (w przeciwieństwie do swoich imienniczek)?

A sam zamek? Tam czas zatrzymał się dawno temu. Służba, dość ekscentryczna, w liczbie trzech sztuk, stara się dzielnie wywiązywać ze swoich obowiązków. Kasztelan Józef wykazuje wybitne zmęczenie swoją pracą, leniwa kucharka lubi sobie czasem “golnąć” (zwłaszcza domowej roboty orzechówkę) a ogrodnik Piękno (przypominający Pana Spocka ze Star Treka) jest hipochondrykiem.

Niestety, utrzymanie zamku kosztuje. Ale od czego są turyści, gotowi z wypiekami na twarzy słuchać przerażających historii (koniecznie z duchami i pikantnymi szczegółami) o życiu arystokratów? Pomimo sprzeciwu kasztelana, który na widok gości zamyka się w katakumbach (oraz Olka i Leosia, dwóch niesfornych dogów niemieckich, które są w stanie roznieść ten zamek), rozpoczyna się sezon turystyczny. Będzie się działo!

Nie czytajcie tej książki w miejscach publicznych, bo nie będziecie mogli powstrzymać się od śmiechu. Jakbym miała wskazać, co mnie najbardziej rozśmieszyło, odpowiem, że… wszystko. Przede wszystkim postacie. Są tak plastycznie przestawione, ze swoimi dziwactwami, natręctwami oraz pomysłowością w rozwiązywaniu problemów, że długo zapadną Wam w pamięć. Doprawdy, nikt nie uwierzy, że tacy ludzie mogliby się gdzieś uchować w XXI wieku. Na zachętę, fragment ankiety o mieszkańcach zamku:

Pytanie: W jakim miejscu na ziemi albo poza nią chcielibyście mieszkać?
Ojciec: na zabezpieczonej finansowo Kostce
Matka: w pałacu Buckingham
Pani Cicha: w domu starców
Józef: na Drzewiczu
Pan Spock: w pobliżu świetnego szpitala.

Pytanie: Co z tego, co posiadacie, jest dla Was najważniejsze?
Ojciec: Mam tylko długi – ale one raczej nie mogą być najważniejsze.
Matka: tytuł hrabiowski i obywatelstwo amerykańskie
Pani Cicha: ślubne zdjęcie Helenki Vondraczkowej z jej autografem
Józef: zdrowy rozum
Pan Spock: włosy, które mi pozostały.

Po drugie – cały ciąg surrealistycznych wydarzeń – od wspomnianej próby przemytu prochów przodków, przez nieprawdopodobne historie rodzinne, aż po realizację celu, by uczynić z Kostki atrakcję turystyczną:

“[Olek i Leoś] – kiedy tylko zobaczyli pierwszą grupę zwiedzających, wybiegli im naprzeciw z uroczyście nakrytym stołem, do którego byli przywiązani i na który Pani Cicha właśnie podawała zupę. Goście wpadli w panikę, a Milada dogoniła ich dopiero przy wyjściu. Potem zostali przywiązani do żelaznej kraty kominkowej (Olek z Leosiem, nie goście)”.

Po trzecie… A “po trzecie” nie będzie. Powyższa mieszanka jest i tak już wybuchowa. Ta książka jest najlepszą odtrutką na smutki codzienności. Bo czymże są nasze problemy w porównaniu ze zmartwieniami arystokratów z Kostki?
Zazdroszczę Czechom ich humoru, autoironii i dystansu do siebie. Chyba nikt nie potrafi tak się śmieć z siebie, jak to oni robią. I wcale się w z tym nie kryją.

A Evžen Boček wie o czym pisze, w końcu jest kasztelanem na zamku w Miloticach.
_____________
zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl.

“Ostatnia arystokratka” – Evžen Boček

“Podobno prawdziwy arystokrata ma zakodowane w genach, by nie kłamać, nie kraść, nie skarżyć się i niczemu się nie dziwić.
Najwyraźniej nie jestem prawdziwą arystokratką”.

Dobry humor chyba nigdy nie opuszcza Czechów!
Wydawać by się mogło, że Evžen Boček oddaje w ręce czytelników dość nieprawdopodobną historię. “Ostatnia...

"Rodzina to rzecz święta, chociaż czasem przeklęta".

O jak Opolscy. Trzypokoleniowa rodzina - babcia Helena, jej syn Tadeusz wraz z żoną Basią i dwóch synów - Paweł i Andrzej. Oraz ich sąsiedzi, współpracownicy, koledzy ze szkoły, kochankowie i kochanki, niechciane dzieci - wszyscy bez wyjątku są uwikłani w burą rzeczywistość, gdzieś pomiędzy rokiem 1968 i 1969. W maleńkiej Bolegoszczy, gdzie milicji nie umknie żadne kichnięcie.

Jakby napisać, że to były czasy złe i brudne jak chodniki po zimie, to tak jakby nic nie napisać. Ta małomiasteczkowa społeczność dusi się w tej swojej klaustrofobicznej atmosferze, ale ich wysiłki, by raz na zawsze opuścić to miejsce, idą na marne. Przeszłość, która raz za razem przypomina o sobie i to z reguły w tych najmniej odpowiednich momentach, nie pozwala im żyć normalnie.
Każdy z bohaterów jest inny, są wyraziści do tego stopnia, że można mieć wątpliwości, czy mają wspólne geny. I co gorsza - więcej w nich wad, aniżeli zalet. Inaczej są postrzegani z zewnątrz - głównie przez pryzmat zajmowanego stanowiska, posiadanych pieniędzy i znajomości. Ale już w zaciszu własnego domu, gdzie wspomnienia uderzają ze zdwojoną siłą, wszystko wygląda inaczej. Mniej różowo, bardziej boleśnie. Z rozgoryczeniem rozmyślają o tym, jak ich życie okaleczyło, zarówno fizycznie, ale przede wszystkim - psychicznie. Jak musieli się wyprzeć tego, co było dla nich święte:
"Tej właśnie nocy (...) porzucił wiarę w dziesięć przykazań Bożych, w dziewięć chórów niebieskich, w osiem błogosławieństw, w siedem cnót i grzechów głównych, w sześć prawd wiary, w pięć przykazań kościelnych, w cztery cnoty kardynalne, w trzy osoby Boskie i w jedno przykazanie miłości".

Dlatego postacie są niejednoznaczne. Bo czy Andrzej jest naprawdę mordercą, czy po prostu znalazł się w nieodpowiednim miejscu z jeszcze mniej nieodpowiednimi ludźmi? Czy Tadeusz jest świetnym lekarzem psychiatrą, czy wariatem, schowanym za białym kitlem?
Możemy próbować ich oceniać, tylko że utkwimy gdzieś głęboko pomiędzy rodzinnymi półprawdami i kłamstwami. Solidarności rodzinnej nie można im odmówić, nawet jeżeli wymaga to obrócenia w ruinę własnego życia. I potrafią pielęgnować w sobie zemstę i czekać długie lata na odpowiedni moment, by zadać nokautujący cios.

Dużo napisałam o bohaterach, mało o fabule. W powieści przeplata się wiele wątków (również i retrospektywnych, z lat 40-tych XX w.), opartych na relacjach damsko - męskich, z których tylko część zostaje wyjaśniona.
Wydarzenia biegną w zastraszającym tempie (jak na rodzinną opowieść), bo autorka nie zwykła marnotrawić kolejnych linijek na zbędne opisy. Wszystko jest w "punkt", momentami oszczędnie, ale olbrzymim ładunkiem emocjonalnym, który potrafi zmrozić.

"Rodzinę O." określiłabym mianem sagi rodzinnej, osadzonej w latach zawieruchy politycznej, z dość złowieszczym wydźwiękiem. Naszpikowana tajemnicami i półprawdami rodzinnymi, sporą dawką dramaturgii i głębokiego rozgoryczenia życiowego. Dodajemy do tego liczne niedopowiedzenia, czarny humor i niespodziewane zawirowania losu.
Pomimo jej posępności, książkę aż chce się czytać... W nadziei, że dalsze losy rodziny Opolskich będą bardziej optymistyczne.
_____________________
zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl

"Rodzina to rzecz święta, chociaż czasem przeklęta".

O jak Opolscy. Trzypokoleniowa rodzina - babcia Helena, jej syn Tadeusz wraz z żoną Basią i dwóch synów - Paweł i Andrzej. Oraz ich sąsiedzi, współpracownicy, koledzy ze szkoły, kochankowie i kochanki, niechciane dzieci - wszyscy bez wyjątku są uwikłani w burą rzeczywistość, gdzieś pomiędzy rokiem 1968 i 1969. W...

"Taniec wdowca" to spora dawka muzyki country, branża muzyczna pełna ciemnych interesów i Tres Navarre - prawie licencjonowany detektyw, zgrywający bohatera.

Wiele już kryminałów i powieści sensacyjnych przeczytałam, ale jakoś nigdy nie trafiłam na branżę muzyczną. A tu proszę - w pełnym rozkwicie i w dodatku muzyka country, prosto z San Antonio.
Do uzyskania licencji detektywa pozostało Tresowi raptem kilka godzin i w miarę proste zlecenie - obserwacja skrzypaczki Julie Kearnes, podejrzanej o kradzież kasety demo wschodzącej gwiazdki, Mirandy Daniels. Ale wystarczyła mała chwila nieuwagi, by skrzypaczka zamilkła raz na zawsze. Teoretycznie Tres nie powinien się interesować dalszym ciągiem wydarzeń, a już zwłaszcza policyjnym dochodzeniem, a praktycznie - popychany wyrzutami sumienia brnie w swoje prywatne śledztwo coraz bardziej. Ku swojej zgubie.
Branża muzyczna ma swoje tajemnice, które bardzo, ale to bardzo niechętnie zdradza innym. A Tres, w którym odzywa się współczesny rycerz, chce ochronić Mirandę przez pazernością grubych ryb. Na początku nie zdaje sobie sprawy, że wpadł w sam środek świata, którym rządzą ciemne interesy, przekupstwo, nieuczciwość, chciwość i zachłanność. A do odpowiedzi na zbyt dociekliwe pytania używa się pięści i pistoletów.
Trzeba otwarcie napisać, że Tresowi dużo jeszcze brakuje do bycia dobrym detektywem. Czasami zachowuje się jak słoń w składzie porcelany, ale ciągle prze na przód, nie licząc strat. Powiadają, że inteligentny łamignat z niego oraz zazwyczaj gada z sensem, nawet jeśli nie są to rzeczy, których chciałoby się słuchać. Zawsze znajdzie czas dla trzech rzeczy w życiu: tequili, tai-chi i swojego kota, Roberta Johnsona, wręcz strzelającego fochy na zawołanie. I oczywiście brata - jeszcze większego dziwaka niż on.
A mógłby zajmować ciepłą posadę nauczyciela akademickiego, gdyby ta jego upartość nie powodowała przerw w racjonalnym myśleniu i nie zatykała mu uszu na dobre rady od innych, by dał sobie spokój z tym całym dochodzeniem.

Po lekturze "Tańca wdowca" pomyślałam, że ta historia kryminalna jest dla mnie zbyt malownicza. Jedni to mogą uważać za atut, drudzy za zbędny element książki. Osobiście przychylę się do drugiej opcji.
Staranność opisów, czy to miejsc, czy postaci, dbałość o detale, zdecydowanie spowalnia tempo akcji. Czy doprawdy każda z postaci zasługuje na tak szczegółowy opis?

[i] (...) Przy zielonym stoliku na środku ogródka spoczywał stusześćdziesięciokilogramowy ludzki głaz, elegancko zapakowany w szare spodnie z zaszewkami, o obwodzie stu trzydziestu dwóch centymetrów, i białą koszulę frakową, na którą zużyto prawdopodobnie większą część materiału z balonu. Strój uzupełniały dodatki: od kolczyków po klamerki w mokasynach od Gucciego. Włosy miał świeżo przystrzyżone na rzadkiego czarnego jeża, przez co jego miedziana twarz wydawała się jeszcze większa (...). [/i]
Przez to wszystko zbrodnia nieco schodzi na drugi plan, przysłonięta brudami branży muzycznej, historią kariery i rodziny Mirandy oraz życiowymi dylematami samego Tresa.
Poza scenami zbrodni, bijatykami i strzelaninami, tempo śledztwa jest zdecydowanie wolne - nie spieszno nam się dowiedzieć, kto i dlaczego.
Ale może to wina słońca, prażącego niemiłosiernie nad San Antonio?

______________________
zapraszam: literackieprzeszpiegi.pl

"Taniec wdowca" to spora dawka muzyki country, branża muzyczna pełna ciemnych interesów i Tres Navarre - prawie licencjonowany detektyw, zgrywający bohatera.

Wiele już kryminałów i powieści sensacyjnych przeczytałam, ale jakoś nigdy nie trafiłam na branżę muzyczną. A tu proszę - w pełnym rozkwicie i w dodatku muzyka country, prosto z San Antonio.
Do uzyskania licencji...

Robert Janowski "Przypadki"

Przypadek - to słowo klucz, nieustannie przewijające się przez życie Roberta Janowskiego. Tak jak inni kolekcjonują magnesy na lodówkę, tak popularny prezenter ma swoją kolekcję przypadków.
Nie powinien więc dziwić fakt, że właśnie pod tytułem "Przypadki" ukazał się wywiad-rzeka z Robertem Janowskim, przeprowadzony przez Marię Szabłowską. Chociaż specjalnie nie trzeba go było ciągnąć za język, bo jest urodzonym gawędziarzem.
Kim on to nie miał być?! Drugim Zimermanem, naukowcem, prawnikiem... Tylko nie, broń Boże, aktorem i muzykiem - tak powiadała jego mama, pracująca jako reżyserka i animatorka w amatorskich teatrach.
I w rezultacie poszedł na weterynarię, którą studiował... 8 lat (!). Bo w tak zwanym międzyczasie pisał piosenki, wiersze, scenariusze, tworzył muzykę do tekstów Jonasza Kofty, poznanego dziwnym trafem, śpiewał w Sekcji Z, a potem w Oddziale Zamkniętym. Grywał w filmach (głównie homoseksualistów lub dilerów, którzy zawsze źle kończyli) i sześć lat w musicalu Metro (gdzie grał główną rolę i z którym pojechał na Broadway!).
I już nikt mi nie wmówi, że Robert Janowski jest znany tylko z programu Jaka to melodia? Chociaż, gdy przejmował ten program z rąk Maćka Kurzajewskiego (!), chyba nie przypuszczał, że zadomowi się w nim na 19 lat!
Mogłabym jeszcze taka długo wymieniać, skąd powinniśmy znać Roberta Janowskiego. To człowiek wielu pasji i zawodów, nieustannie się rozwijający, by spełniać swoje marzenia. I przy okazji pomóc spełniać je innym. Jest też niezwykle ciepłym i rodzinnym człowiekiem, zawzięcie stroniącym od miana celebryty.
W "Przypadkach" Robert opowiada o sobie tak szczerze, jakby mówił o najzwyklejszym człowieku, który w dodatku jest zdziwiony tym, że ktoś go chce słuchać. Do tego garść anegdot z życia na scenie, mnóstwo inspiracji muzycznych i... opowiadanie "Spotkałem anioła".

___________________
zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl

Robert Janowski "Przypadki"

Przypadek - to słowo klucz, nieustannie przewijające się przez życie Roberta Janowskiego. Tak jak inni kolekcjonują magnesy na lodówkę, tak popularny prezenter ma swoją kolekcję przypadków.
Nie powinien więc dziwić fakt, że właśnie pod tytułem "Przypadki" ukazał się wywiad-rzeka z Robertem Janowskim, przeprowadzony przez Marię Szabłowską....

Mesdames et messieur!
Marta Obuch ma zaszczyt zaprosić na ucztę literacką.
Dozwolone, a nawet wskazane, jest tarzanie się ze śmiechu pod stołem.

We “Francuskim piesku” jest wszystko to, za co kochamy komedie kryminalne Marty Obuch! Ale pokrótce. Znane już wcześniejszym czytelnikom Misia i Zuza znowu wplątują się w tarapaty. A miało być tak spokojnie – Misia, z pomocą przyjaciółki i sąsiada (najprawdziwszego Francuza), pomalutku urządza się w nowym domu. A Zuza, dokładnie po raz dwunasty, zaznaje goryczki porażki podczas egzaminu na prawo jazdy. A że porywczą kobietą jest, pod adresem egzaminatora posypały się jawne groźby i złorzeczenia.
Ku uciesze publiki.

I teraz jest najlepszy moment na przywołanie pewnych proroczych słów – “Uważaj, czego sobie życzysz. Bo, a nóż widelec, się spełni”…

Na zwariowanych perypetiach dwóch przyjaciółek cierpią relacje damsko – męskie, konkretniej – policyjne. Igła i Marchewka (policjanci, wbrew pozorom!) usiłują nadążyć za swoimi damami, realizując niecodzienne pomysły. Szykuje się niezły groch z kapustą…

Do kompletu brakuje już tylko Ryszardy Kociołek (byłej kochanki i sekretarki byłego męża Misi), wspomnianego już sąsiada Luka, który co prawda nie do końca rozumie pomysły swoich sąsiadek, ale ochoczo pomaga.

(…)
Wiesza, co mówisz? – przerwał jej.
Wieszam doskonale… Wiem… Luk, ufasz mi? (…)
Czasami tak, czasami wahany jestem – powiedział ostrożnie. – Ty bardzo oryginalna jesteś.

I chyba nie muszę mówić, że cały ten galimatias przetacza się oczywiście przez Katowice i okolice, począwszy od ulicy Akacjowej i poczty na Dębie, sąsiedniego Parku Śląskiego, ośrodka WORD, ulicy Mariackiej, parkingu przy Silesii… Nawet nieoczekiwanie pojawia się wątek chorzowskiego ZUS-u – ale jak to w przypadku tejże instytucji – to zdecydowanie jest śmierdząca sprawa.

czytaj dalej: http://literackieprzeszpiegi.pl/index.php/2017/01/27/francuski-piesek-marta-obuch/

Mesdames et messieur!
Marta Obuch ma zaszczyt zaprosić na ucztę literacką.
Dozwolone, a nawet wskazane, jest tarzanie się ze śmiechu pod stołem.

We “Francuskim piesku” jest wszystko to, za co kochamy komedie kryminalne Marty Obuch! Ale pokrótce. Znane już wcześniejszym czytelnikom Misia i Zuza znowu wplątują się w tarapaty. A miało być tak spokojnie – Misia, z pomocą...

Dzięki Bogu, że wciąż trafiają się bezradni policjanci i coraz sprytniejsi mordercy. Bo tylko w takich przypadkach policja jest zmuszona skorzystać z usług nietypowych specjalistów.

Ostatnimi czasy polskie miasta zdecydowanie stają się literacko niebezpieczne. Tym razem padło na Kraków, w którym grasuje seryjny morderca. Swoje dotychczasowe trzy ofiary brutalnie okaleczał, po czym porzucał w krakowskich parkach.
Trzy kobiety, o czarnych krótkich włosach; singielki.
Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, a morderca perfekcyjnie zaciera ślady. A panika w mieście rośnie z dnia na dzień…

Policja robi, co może, ale jak złapać kogoś, kto z miejsca zbrodni ulatnia się niczym kamfora? Prowadzący śledztwo komisarz Jakub Zagórski jest bezradny, a podsunięta mu ostatnia deska ratunku budzi w nim zdecydowany sprzeciw. Ową “deską” jest Lena Zamojska, specjalistka w zakresie czytania mowy ciała i wykrywania kłamstw. Bo jak to – dopuścić do śledztwa kobietę, która ponoć potrafi zobaczyć to, czego inni nie widzą? W ułamku sekundy jest w stanie zaobserwować na twarzy oznaki gniewu i zdemaskować kłamcę?
I która wierzy, że najszczerszą częścią ciała są stopy, a potem nogi?!

Od początku ich współpraca nie będzie układać się wzorcowo. A na dodatek życie prywatne Leny się sypie, co składnia ją do podejmowania coraz to bardziej szalonych decyzji. Bo przecież każdy może się umówić z potencjalnym mordercą, ochrzczonym przez prasę mianem “Kamfora”?

Atutem książki jest postać Leny Zamojskiej, która wprowadza nas w zagadnienie mowy ciała. Owszem, zdarza się jej operować bardzo fachowymi terminami, które przyprawiają zwykłego śmiertelnika o zawrót głowy… Bo czy ktoś wie, co kryje się pod określeniami emblematy, piktogramy i mapy mentalne? Albo błędne osadzenie ekspresji w czasie? Ale na szczęście jest bardzo cierpliwa w tłumaczeniu tego na język bardziej “ludzki”.
A teraz nieco powybrzydzam. O ile jej praca, będąca jednocześnie jej pasją, mnie zaciekawiła, to nieco za dużo dzieje się w jej życiu prywatnym. Drobiazgowo rozpamiętuje swoje niepowodzenia i błędne decyzje, jakby zupełnie zapominając, że nie ma ludzi nieomylnych a życie w swojej perfidności potrafi zaskoczyć człowieka tam, gdzie się tego najmniej spodziewa. A dodatkowo Lena, trochę wbrew sobie, zaczyna “rozszyfrowywać” komisarza.
Ich wzajemne relacje pełne są niedomówień, tarć na gruncie zawodowym i obawą przed otwartością względem drugiej osoby. I to niestety powoduje, że miejscami kryminalna zagadka pozostaje w tle. Być może tak drobiazgowy rys i Zamojskiej, i Zagórskiego, jest celowym zabiegiem, ale zabrakło mi równowagi.
W końcu to kryminał.
I jak już jesteśmy przy wątku kryminalnym – czasem miałam wrażenie, że niektóre elementy można by bardziej dopracować, By były mniej… oczywiste.

Ale jak na debiut kryminalny Małgorzaty Łatki, to jest całkiem udany. Niekonwencjonalna para prowadząca śledztwo, odkrywanie tajników mowy ciała i tajemniczy morderca zwany Kamforą. Pomimo kilku niedociągnięć, czekam na kolejna książkę z Leną Zamojską i Jakubem Zagórskim.

ps. w ramach ciekawostki. Słowo klucz: Saburi.
Nie, nie Subaru…
Tak właśnie wabi się pies rasy Rhodesian ridgeback, którego dumnym właścicielem jest komisarz Zagórski. Tzw. pies na afrykańskie lwy:)

zapraszam na literackieprzeszpiegi.pl

Dzięki Bogu, że wciąż trafiają się bezradni policjanci i coraz sprytniejsi mordercy. Bo tylko w takich przypadkach policja jest zmuszona skorzystać z usług nietypowych specjalistów.

Ostatnimi czasy polskie miasta zdecydowanie stają się literacko niebezpieczne. Tym razem padło na Kraków, w którym grasuje seryjny morderca. Swoje dotychczasowe trzy ofiary brutalnie okaleczał,...

Miasto w ogniu

Sasza Załuska, specjalistka od profilowania, jak i również od spalonych akcji, powraca by stawić czoła nowemu wyzwaniu. Tym razem trop prowadzi do Łodzi – miasta, które niebawem stanie w ogniu.

Jej ostatnie śledztwo w Hajnówce (opisane w Okularniku”) powinno się odbić szerokim rykoszetem na jej karierze, nie mówiąc już o poczuciu wolności. A jednak – wbrew swoim najgorszym przeczuciom i zawistnym kolegom z komendy, udaje jej się uniknąć konsekwencji tej akcji. Ale kolejnego ostrzeżenia nie będzie. Natomiast będzie cywilny etat w gdańskiej policji i natychmiastowa delegacja służbowa do Łodzi.

Oficjalnie – jej najnowsze śledztwo ma dotyczyć ujęcia piromana, który coraz to śmielej poczyna sobie z ogniem, podpalając kolejne kamienice. Chociaż zwykło się mówić, że podpalenia to łódzka tradycja z dziewiętnastego wieku – jeden ze sposobów na “rewitalizację” miasta. Ale nie tylko piroman jest zmartwieniem lokalnych władz – coraz głośniej mówi się o napadach na cudzoziemców, a nawet groźbie ataku ze strony muzułmańskich terrorystów.

Miasto oczami profilerki wcale nie zachęca do zacieśniania kontaktów z miejscowymi. Historia odcisnęła swoje piętno w mieście, pozostawiając ruiny fabryk włókienniczych, bogato zdobione pałacyki fabrykantów, ceglaste kamienice, w których pomieszkuje biedota, postsocjalistyczne molochy opanowane przez miejskie elity, czy żydowskie getto Litzmannstadt. I nawet artystyczny półświatek Łodzi, poprzez swoją muzykę i monumentalne murale, nie jest w stanie odczarować tej szarzyzny.

Mówi się, że to miasto ludzi przegranych – tych, których po utracie pracy stać było tylko na sięgnięcie po kolejne promile. A bezsilność w połączeniu z promilami rodzi przemoc, odbijającą się nie tylko na domownikach, ale także i na bezdomnych, cudzoziemcach i wyznawcach innych religii. Ale nie każdego człowieka, żyjącego na marginesie społecznym, trzeba utożsamiać z zakapiorem. A wręcz przeciwnie:

Była w Łodzi dopiero niecałą godzinę, a już pięć osób zdołało opróżnić jej kieszeń z moniaków. (…) Zastanawiała się, czy może się świeci, czy też to taki łódzki zwyczaj naciągać turystów. Żaden z żebraków nie wyglądał na bezdomnego, choć większość zapewne cierpiała z powodu kaca. Wszyscy byli niezwykle kulturalni i mili. Schludnie ubrani, pozbawieni specyficznego odoru, który zwykle towarzyszy ludziom żyjącym na ulicy (…). Sasza w żadnym innym mieście nie wiedziała tylu sympatycznych meneli.

Ale walka z menelami to tylko czubek góry lodowej problemów w Łodzi. W mieście grasują szajki wyłudzające pieniądze od naiwnych ludzi, czyściciele kamienic chwytają się różnych sposobów, by pozbyć się niechcianych lokatorów – a to szczurze plagi, przypadkowe zwarcia i dziwnym przypadkiem ożywające duchy przodków. Łapówki dla urzędników już nikogo nie dziwią, ani tym bardziej ciemne interesy znanych detektywów i adwokatów, chcących zarobić na cudzym nieszczęściu. A zwykły obywatel, który nie może doprosić się o sprawiedliwość, bierze sprawę w swoje ręce, albo wysługuje się tymi, którym jest obojętne, czy po raz kolejny złamią prawo.

Bonda ubarwia ten negatywny wizerunek miasta, wprowadzając sporo postaci drugoplanowych, nadając im nieco humorystyczne pseudonimy – Platyna, Flak i Drugi, Cuki, Ptyś, Cybant, bracia Szron i Sadź, Babcia Bombka, czy tajemniczy poeta Aszkenazy. Postacie diametralnie różne, ale nie sposób im odmówić autentyczności. Autorka włożyła sporo pracy, by poznać środowisko i sposób życia każdego z nich. I dlatego zafundowała nam dość wybuchową mieszankę stylów – często pobrzmiewa gwara łódzka (dostać lampiona między oczy od łódzkiego menela), zwłaszcza w kontekście miejskiej topografii (Włókienka, Abramka, Limanka, Galera i Kochanówka).
Słychać mocne hasła, autorstwa Zeusa – łódzkiego rapera – Ponoć wszystko jest kwestią ceny i tego, jak bardzo chcemy/ Się przebić, zmienić się, po to, by ktoś nas wreszcie docenił/ Zza pleców patrzy ci zawsze to małe miasto/Jego szepty nie dają ci zasnąć…
I oczywiście wulgaryzmy w mowie potocznej, które niektórych z pewnością mogą razić, ale – nie wymagajmy, by miejska biedota posługiwała się “uładzoną” polszczyzną.
Mile mnie zaskoczyło nieco ironiczne poczucie humoru – choćby w opisach postaci (Nie miał pojęcia, skąd brała te ciuchy, ale musiały być w Łodzi popularne miejsca z konfekcją ‘church collection’ i z pewnością wydawali na nie dożywotnią gwarancję antygwałt) lub w sąsiedzkich donosach (Przyniosła matce świadectwo z czerwonym paskiem, za to test ciążowy z dwoma).

Tylko nieporównywalnie mało w tej Łodzi jest samej Saszy i kryminalnej akcji. Owszem, profilerka musi dzielić swój czas pomiędzy pracą w Łodzi a rodzinną sielankę z córką w Gdańsku. Jej znajomość psychiki podpalacza okazuje się być niezwykle przydatna w tym śledztwie. Tylko kogo tak naprawdę wszyscy poszukują – zabójcy czy podpalacza, który poprzez ogień chce pokazać swoją władzę nad miastem? I czy po raz kolejny odróżnią go od kozła ofiarnego?

Nie nazwałabym “Lampionów” kryminałem. To raczej powieść sensacyjna, osadzona w miejskich realiach. Jestem pod wrażeniem, że pomimo dużej liczby wątków po raz kolejny autorka potrafiła je scalić w logiczną zagadkę, chociaż pewne kwestie wciąż pozostały otwarte. Ale zostawmy sobie Czerwonego Pająka na ostatnią część tetralogii…

literackieprzeszpiegi.pl

Miasto w ogniu

Sasza Załuska, specjalistka od profilowania, jak i również od spalonych akcji, powraca by stawić czoła nowemu wyzwaniu. Tym razem trop prowadzi do Łodzi – miasta, które niebawem stanie w ogniu.

Jej ostatnie śledztwo w Hajnówce (opisane w Okularniku”) powinno się odbić szerokim rykoszetem na jej karierze, nie mówiąc już o poczuciu wolności. A jednak – wbrew...