Lars Kepler

Po lekturze pierwszej części zmagań komisarza Joony Linny z przestępczością odłożyłam książkę z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony opis na okładce (jak to zwykle bywa) obiecuje trzymające czytelnika w napięciu zdarzenia, z drugiej - dostajemy gmatwaninę wątków, z których część porzucona jest w połowie, pozostałe zaś dają wrażenie, że autorzy mieli wiele pomysłów i niestety postanowili wszystkie je zmieścić w jednym tomie. Milczeniem należałoby pominąć niekompetencję szwedzkiej policji czy kondycję tamtejszej psychiatrii i wątpliwe umiejętności personelu medycznego (z niedowierzaniem przyjęłam fakt, że prowadzący badania nad między innymi dynamiką grup terapeutycznych Erik Maria Bark nie zauważył tworzenia się określonej struktury hierarchicznej wśród prowadzonych przez siebie pacjentów). Krótko mówiąc - sporo rozczarowań i tylko Joona Linna ratuje sytuację. Ogółem książka przeciętna, ale przez wzgląd na nieustępliwego komisarza, który jak zwykle miał rację, dodaję jedną gwiazdkę.