Wspaniała powieść! Przyznam szczerze, że sięgając po nią nie byłem przekonany czy jest to książka dla mnie, a okazało się, że przepadłem w świecie przedstawionym przez autorkę. Na wielkie brawa zasługuję przede wszystkim niesamowita dbałość o warstwę historyczną. Widać, że autorka musiała spędzić masę czasu, aby poznać tamte czasy. Ilość detali, które budują klimat Księstwa Pomorskiego zachwyca. I właśnie dzięki temu, że jest to powieść historyczna i pięknie opisuje dzieje Pomorza, była dla mnie wspaniałą przygodą, nie umniejszając jednak głównemu wątkowi. Historia Sydonii von Bork pokazana jest w powieści bardzo ciekawie. Postać budzi w nas embiwalentne uczucia, każe zastanawiać się jaki ma charakter, czy faktycznie jest kłótliwa, wyniosła? A może po prostu walczy o swoje prawa i wyprzedza swoją epokę i przez to skazała się na karę? Jako czytelnik miałem ochotę zgłębić wiedzę, zacząłem szukać. Myślę, że właśnie to największy sukces autora książki - wzbudzić głód szukania więcej. Bardzo polecam!

Wspaniała powieść! Przyznam szczerze, że sięgając po nią nie byłem przekonany czy jest to książka dla mnie, a okazało się, że przepadłem w świecie przedstawionym przez autorkę. Na wielkie brawa zasługuję przede wszystkim niesamowita dbałość o warstwę historyczną. Widać, że autorka musiała spędzić masę czasu, aby poznać tamte czasy. Ilość detali, które budują klimat Księstwa...

Powinnam była wiedzieć, po moich poprzednich spotkaniach z książkami Cherezińskiej, że my się po prostu nigdy nie polubimy. Ale jak to mówią, do czterech razy sztuka. No i mam co chciałam.
"Saga Sigrun" była dla mnie bardzo trudnym doświadczeniem feminizmu w krzywym zwierciadle, takiego co na sztandary, ale w zaciszu domowym to cichutko nad tym grobem. W "Sydonii" mam wrażenie jest jeszcze gorzej.
I nie dlatego, że główna bohaterka jest niedającą się polubić kobietą (zresztą żyjącą 400 lat temu na Pomorzu). I nawet nie dlatego, że w tej książce nie ma nikogo komu można kibicować, o pałaniu sympatią nawet nie myślę.
Wszystko to można zrozumieć i dać się temu porwać, w końcu to powieść oparta na faktach i dokumentach z epoki, gdyby tylko w tej powieści było COŚ. Cokolwiek. A dostajemy obszerną, beletryzowaną biografię, która gdyby nie legenda samej Sydonii von Bork, byłaby nie do przeczytania. Rzeczy się dzieją, bohaterowie żyją, czas mija, ludzie umierają.
I tak przez prawie 600 stron. Z ręką na sercu przez prawie 500 zastanawiałam się po co tak książka powstała.
Okropnie zmarnowany potencjał. Można by wyciąć połowę, i na bogów, książka nic by nie straciła.

Powinnam była wiedzieć, po moich poprzednich spotkaniach z książkami Cherezińskiej, że my się po prostu nigdy nie polubimy. Ale jak to mówią, do czterech razy sztuka. No i mam co chciałam.
"Saga Sigrun" była dla mnie bardzo trudnym doświadczeniem feminizmu w krzywym zwierciadle, takiego co na sztandary, ale w zaciszu domowym to cichutko nad tym grobem. W "Sydonii" mam...

Przyznam że do czytania zachęciła mnie nagroda dla książki. Ale jestem niestety zawiedziona. Z pewnością jest w niej dużo historii i faktów. Jednak bohaterka nie urzeka.

Przyznam że do czytania zachęciła mnie nagroda dla książki. Ale jestem niestety zawiedziona. Z pewnością jest w niej dużo historii i faktów. Jednak bohaterka nie urzeka.

Tym razem Autorka przenosi nas do Księstwa Pomorskiego na przełomie XVI i XVII wieku. Oczami Sydonii von Bork poznajemy tę niezwykłą krainę, przeżywającą swój złoty okres gospodarczy i polityczny. Poznajemy więc cały ówczesny świat kolejnych książąt pomorskich, widzimy przede wszystkim ówczesny Szczecin i okoliczne miasta i miasteczka.
No i przeżywamy intrygujące losy tytułowej bohaterki, która walczy o swoje prawa, majątek, aż do tragicznego końca.
Świetna powieść.

Tym razem Autorka przenosi nas do Księstwa Pomorskiego na przełomie XVI i XVII wieku. Oczami Sydonii von Bork poznajemy tę niezwykłą krainę, przeżywającą swój złoty okres gospodarczy i polityczny. Poznajemy więc cały ówczesny świat kolejnych książąt pomorskich, widzimy przede wszystkim ówczesny Szczecin i okoliczne miasta i miasteczka.
No i przeżywamy intrygujące losy...

O autorce już kiedyś czytałam, że jej książki są najchętniej czytanymi powieściami historycznymi, uznałam jednak, że to nie jest mój ulubiony rodzaj literatury, więc nie szukałam jej książek i nie planowałam do czytania. A jednak podczas oglądania gali wręczenia nagród dla Najlepszych Książek 2023 wg. portalu Lubimy Czytać zaintrygowała mnie prezentacja tej właśnie książki oraz wystąpienie autorki i zakupiłam e-booka. Tak, zainteresował mnie temat oskarżenia o czary i proces czarownicy. I trochę byłam rozczarowana, bo długo musiałam czekać by w książce pojawił się ten motyw, dopiero grubo po 70% całości. Czytałam więc z niecierpliwością i miałam mieszane uczucia, ale ostatecznie uznałam, że talent autorki do opisywania codziennego życia dworu książąt pomorskich oraz pomorskiej szlachty w XVI i na początku XVII wieku jest niezwykły i po prostu zaczęłam cieszyć się tym, co czytałam.
Poznajemy Sydonię von Bork (a jest to postać historyczna) gdy zostaje wysłana przez brata na dwór wołogoski do przyjęcia pozycji damy dworu Marii Saskiej wdowy po księciu Filipie i znalezienia odpowiedniego męża. Towarzyszymy jej gdy zostanie z dworu odesłana, jesteśmy świadkami konfliktu z bratem, walki o należny udział w majątku odziedziczonym po rodzicach, próbie zapanowania nad swoim życiem i zorganizowania codzienności w sposób jak najbardziej odpowiadającym jej oczekiwaniom. W końcu pojawia się oskarżenie o czary, proces i wyrok. Całość bardzo interesująca i opisana przystępnym językiem, z dodatkowym walorem edukacyjnym z zakresie historii Pomorza Zachodniego. Wiedza na temat postępowania w procesie o czary (w oparciu o prawdziwe akta sądowe i dokumenty historyczne, o czym autorka pisze na końcu książki - bezcenne.

O autorce już kiedyś czytałam, że jej książki są najchętniej czytanymi powieściami historycznymi, uznałam jednak, że to nie jest mój ulubiony rodzaj literatury, więc nie szukałam jej książek i nie planowałam do czytania. A jednak podczas oglądania gali wręczenia nagród dla Najlepszych Książek 2023 wg. portalu Lubimy Czytać zaintrygowała mnie prezentacja tej właśnie książki...

Widać w tej książce ogromny nakład poświęconej jej pracy. Obraz całego pomorza przełomu XVI i XVII wieku jest bardzo spójny i przekonujący. Miło czyta się zarówno szczegółowe, ale nie przesadzone, opisy przedstawionego świata, jak i o często barwnych i skomplikowanych relacjach między postaciami. Historia Sydonii von Bork już sama w sobie jest arcyciekawa, autorka dodatkowo jeszcze tę wyjątkowość podkreśla. Niestety jednak zdarzają się też wątki, które mocno wybijały z imersjii, co przy tego typu powieści bardzo przeszkadza. Są to jednak raczej wyjątki niż reguła, tym samym zdecydowanie polecam.

Widać w tej książce ogromny nakład poświęconej jej pracy. Obraz całego pomorza przełomu XVI i XVII wieku jest bardzo spójny i przekonujący. Miło czyta się zarówno szczegółowe, ale nie przesadzone, opisy przedstawionego świata, jak i o często barwnych i skomplikowanych relacjach między postaciami. Historia Sydonii von Bork już sama w sobie jest arcyciekawa, autorka dodatkowo...

Wygląda na to, że książka nie trafiła w mój gust. Pomimo dwóch prób, za każdym razem trudno było mi skupić się na fabule. Moim zdaniem zbyt szczegółowe opisy spowalniają tempo narracji i uniemożliwiają skupienie się na tym, co się czyta. Książka nieskończona i odłożona na półkę.

Wygląda na to, że książka nie trafiła w mój gust. Pomimo dwóch prób, za każdym razem trudno było mi skupić się na fabule. Moim zdaniem zbyt szczegółowe opisy spowalniają tempo narracji i uniemożliwiają skupienie się na tym, co się czyta. Książka nieskończona i odłożona na półkę.

Dużo się przez 400 lat nie zmieniło. Nadal "pali się czarownice", tylko w inny sposób. Wylewając tony hejterskich komentarzy, życzeń śmierci i zapowiedzi gwałtów. Wystarczy powiedzieć głośno, że jest się ofiarą i wskazać na swojego oprawcę. Pierwsze iskry padają pod hasłem "sama tego chciała", "po co tam polazła", "chce się wybić na tej historii". Stos zaczyna płonąć.

Najbardziej fascynuje to, że historia oparta jest na faktach. Dodatkowo dzieje się w średniowieczu i mówi o kobiecie. Ucząc się historii można zapomnieć wogóle, że kobiety żyły w tamtych czasach. Okazuje się jednak, że kobiety nawet zostawiły po sobie ślad na piśmie, który autorka skrupulatnie przejrzała i na nim zbudowała to czego w dokumentach się nie zapisuje, a dla dobrej powieści jest niezbędne.

Nie jest to lekka opowieść o księżniczkach i romansach na dworze. Pełno w niej frustracji, poczucia niesprawiedliwości, zdaża się też przemoc, a ostatecznie tortury i kara śmierci. W niektórych momentach, ktore zbiegły się z moimi osobistymi problemami, męczyłam się czytając. Musiałam odkładać książkę na później, na lepsze dni. Sydonia i ja nie mogłyśmy cierpieć jednocześnie.

Sydonia jest zawzięta i kłótliwa, nie odpuszcza nikomu, kto jej zajdzie za skórę. Pod koniec, kiedy narracja jest coraz bardziej osobista, sama zaczynam zastanawiać się czy ona tą czarownicą faktycznie nie jest.

Dużo się przez 400 lat nie zmieniło. Nadal "pali się czarownice", tylko w inny sposób. Wylewając tony hejterskich komentarzy, życzeń śmierci i zapowiedzi gwałtów. Wystarczy powiedzieć głośno, że jest się ofiarą i wskazać na swojego oprawcę. Pierwsze iskry padają pod hasłem "sama tego chciała", "po co tam polazła", "chce się wybić na tej historii". Stos zaczyna...

Po raz kolejny dałam się porwać wyjątkowej prozie Elżbiety Che­re­ziń­skiej i po raz kolejny poznałam niesamowitą historię, w której zaczytałam się bez reszty.
Tym razem przeniosłam się do Księstwa Pomorskiego, gdzie poznałam tragiczne losy Sydonii von Bork, szlachcianki, straconej za czary w 1620 roku. Strona po stronie odkrywałam jej życie, które nie należało do najłatwiejszych. Była kobietą walczącą o swoje, pragnącą samodzielności i niezależności. Zwracała przy tym na siebie uwagę, co nie podobało się wielu osobom z jej otoczenia. Jest to również przykra historia rodu Gryfitów, na który Sydonia miała rzucić klątwę i przyczynić się do śmierci panującego księcia. Był to jeden z wielu zarzutów stawianych Sydonii, ale bez wątpienia najważniejszy i chociaż broniła się długo, to pod wpływem tortur nie zdołała oczyścić swojego imienia.
Sięgając po tę książkę, wiemy jak się skończy, ale spokojnie odkrywanie tej smutnej u trudnej prawdziwej historii przeplatanej fikcją, było dla mnie niezwykle wciągające. Wnętrze wypełnione jest ogromem szczegółowych opisów, które mogą nużyć niektórych czytelników, ja jednak właśnie w tych szczegółach zaczytywałam się z największym zaciekawieniem.
Zapamiętam Sydonię jako nieszczęśliwą kobietę, która pragnęła spokojnego życia na swoich zasadach. Kobietę, która głośno mówiła, to co myśli. Kobietę samodzielną i uparcie walcząca o swoje. Kobietę, która nierzadko mnie irytowała swoim zachowaniem, ale jednocześnie wzbudzała współczucie.. którego nie chciała.

Po raz kolejny dałam się porwać wyjątkowej prozie Elżbiety Che­re­ziń­skiej i po raz kolejny poznałam niesamowitą historię, w której zaczytałam się bez reszty.
Tym razem przeniosłam się do Księstwa Pomorskiego, gdzie poznałam tragiczne losy Sydonii von Bork, szlachcianki, straconej za czary w 1620 roku. Strona po stronie odkrywałam jej życie, które nie należało do...

Elżbieta Cherezińska przenosi czytelnika w XVI i XVII wiek, po raz pierwszy w swojej twórczości. I jak w poprzednich powieściach, świetnie oddaje „ducha czasu”. Tym razem jedziemy na Pomorze, rządzone jeszcze przez rodzimą (no właśnie, czy na pewno...) dynastię Gryfitów. Jak zwykle, Cherezińska wzięła autentyczne wydarzenia, życie i śmierć Sydonii von Bork, aby utkać z nich autorską wizję dziejów tej zapewne niezwykłej kobiety i czasów, w których żyła. Dokładnie rzecz biorąc, co do niezwykłości nie możemy być pewni, na pewno jednak było w niej coś, powiedzmy, nietypowego, skoro będąc szlachcianką wysokiego rodu „zasłużyła” na oskarżenie o czary. Zwykle oskarżania te spadały na biedne kobiety z ludu.
Po Sydonii von Bork zachowały się liczne dokumenty z procesów: tego o czary i wcześniejszych, o spadek. Czy była antypatyczną awanturnicą i pieniaczką, czy może kobietą niedającą sobie w kaszę dmuchać? Tego nie wiemy. Jaka jest książkowa Sydonia? Tego nie napiszę, nie chcę psuć lektury. A warto się na nią skusić. Sama nie wiem, czy książkowa Sydonia jest ciekawa. Może i nie, ale opowieść o niej – tak. Taki paradoksik.
W drugiej części książka chwilami osuwa się blisko czytadła – romansu, ale tylko osuwa. Na szczęście nie dotyka podłogi, czyli oszczędza czytelnikowi ckliwych wyznań. Narracja (w drugiej części autorka oddała głos samej Sydonii),jest poprowadzona oszczędnie, po męsku. Znów paradoks.
Czytając o polowaniach na czarownice nigdy nie mogę pozbyć wrażenia nieskończonego debilizmu zarzutów. Pół biedy, gdyby to „ciemny lud” je formułował, ale procesy prowadzili mężowie uczeni. Mam nadzieję, że książka przyczyni się do rozpowszechnienia się wiedzy (oby wreszcie!),że to nie średniowiecze było epoką polowań na czarownice i że nie specjalizowali się w nich katolicy - akcja powieści toczy się w środowisku całkowicie protestanckim.
Otrzymujemy też wspaniałą panoramę losów dynastii Gryfitów oraz tak bliskiego, a tak mało u nas znanego (poza gdańskim) Pomorza. Nabrałam ochoty na podróż do Szczecina, Kamienia i okolic. I to już pokazuje, jak warta lektury jest „Sydonia. Słowo się rzekło”.

Elżbieta Cherezińska przenosi czytelnika w XVI i XVII wiek, po raz pierwszy w swojej twórczości. I jak w poprzednich powieściach, świetnie oddaje „ducha czasu”. Tym razem jedziemy na Pomorze, rządzone jeszcze przez rodzimą (no właśnie, czy na pewno...) dynastię Gryfitów. Jak zwykle, Cherezińska wzięła autentyczne wydarzenia, życie i śmierć Sydonii von Bork, aby utkać z nich...