Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest wspaniały opis wilków.
Jest bogactwo opisów przyrody.
Jest cudowny, magiczny język autorki, który wprowadza czytelnika w jej fantastyczny świat - w lasy Mercy Falls - i oczarowuje swoją wyjątkową aurą.
Jest nieprzeciętna, irytująca główna bohaterka nimfomanka-fetyszystka.
Jest ultra-przystojny depresyjny i melancholijny chłopak o porażającym spojrzeniu oczu o niespotykanym kolorze.
Jest wątek romantyczny. Ściślej, główny wątek. I na nieszczęście opisuje on miłość "od pierwszego wejrzenia", która nigdy nie miałaby prawa udać się (ani tym bardziej wydarzyć) w świecie realnym. Dziewczyna zakochuje się w wilku. A gdy wilk zamienia się w człowieka, jej uczucia pogłębiają się. Nic to, że w ogóle nie zna chłopaka i nie ma żadnego pojęcia o nim, o jego zachowaniach, ani tym bardziej o jego zainteresowaniach (i zresztą vice-versa). Także: przez wątek romantyczny rozumiemy oczywiście czysty pociąg seksualny siedemnastolatki do starszego o rok kolegi.
Jest też parę wątków pobocznych. Jakieś tajemnice i intrygi. Jakieś zabójstwa. Wszystko to byłoby interesujące, gdyby nie ginęło pod falą pierwszoplanowego wzajemnego pożądania dwójki nastolatków, nazywających ów uczucie "miłością". Śmieszne.
Jest cierpienie, ból i łzy.
I jest też szczęśliwe zakończenie, w którym każdy dostaje to, na co zasłużył, bądź to, czego od zawsze pragnął.

Brak tylko chęci do sięgania po kolejne tomy...

Jest wspaniały opis wilków.
Jest bogactwo opisów przyrody.
Jest cudowny, magiczny język autorki, który wprowadza czytelnika w jej fantastyczny świat - w lasy Mercy Falls - i oczarowuje swoją wyjątkową aurą.
Jest nieprzeciętna, irytująca główna bohaterka nimfomanka-fetyszystka.
Jest ultra-przystojny depresyjny i melancholijny chłopak o porażającym spojrzeniu oczu o...

Powieść ta jest powieścią niezwykłą. Widząc te wszystkie opinie innych, mówiące, że Dan Brown jest beznadziejnym pisarzem, na początku się wystraszyłam, myśląc: "cholera... mi się to podobało. co jest ze mną nie tak?!". Teraz jednak się z tego śmieję. Osobiście dawno nie czytałam niczego tak dobrego, tak dynamicznego, tak pełnego akcji i tak trzymającego w napięciu. W połączeniu z tematyką illuminati czyni to "Anioły i demony" jedną z moich ulubionych książek.

Zapraszam na pełną recenzję: http://green-back.blogspot.com/2015/12/anioy-i-demony.html

Powieść ta jest powieścią niezwykłą. Widząc te wszystkie opinie innych, mówiące, że Dan Brown jest beznadziejnym pisarzem, na początku się wystraszyłam, myśląc: "cholera... mi się to podobało. co jest ze mną nie tak?!". Teraz jednak się z tego śmieję. Osobiście dawno nie czytałam niczego tak dobrego, tak dynamicznego, tak pełnego akcji i tak trzymającego w napięciu. W...

AŁtor próbował. Naprawdę widać, że próbował napisać coś godnego uwagi. Niestety to, co się dzieje w tej książce, woła o pomstę do nieba. Byłam bardzo zaciekawiona tą powieścią, gdy dowiedziałam się o motywie przewodnim wieloświatów, ale może właśnie to mnie zgubiło... Podchodziłam do tego ze zbyt dużym entuzjazmem. Luki w fabule, brak zdrowego rozsądku, zgubiona logika, sztuczni bohaterowie - wszystko to sprawia, że z książki, która miała całkiem duży potencjał, wychodzi przysłowiowe "amataroskie g#wno". Jak to się mówi: "nie ocenia się książki po okładce", bo w tym przypadku okładka jest naprawdę cudowna.

Na pełną recenzję zapraszam tutaj: http://green-back.blogspot.com/2015/12/wszechswiaty.html

AŁtor próbował. Naprawdę widać, że próbował napisać coś godnego uwagi. Niestety to, co się dzieje w tej książce, woła o pomstę do nieba. Byłam bardzo zaciekawiona tą powieścią, gdy dowiedziałam się o motywie przewodnim wieloświatów, ale może właśnie to mnie zgubiło... Podchodziłam do tego ze zbyt dużym entuzjazmem. Luki w fabule, brak zdrowego rozsądku, zgubiona logika,...

W tej części przygód Francisa Urquharta Michael Dobbs zdecydowanie za bardzo skupił się na opisach emocji i sad-backstories pobocznych bohaterów, niż na samej politycznej walce o władzę. Książka ta jest o tyle rozczarowująca, że spodziewałam się czegoś nowego i świeżego, a dostałam jedynie kalkę z pierwszej części. Nie zmienia to jednak faktu, że zakończenie jest na tyle zaskakujące, że z chęcią sięgnę po ostatni tom. Komu ten jednak mogę polecić? Zdecydowanie osobom, które tak samo jak ja były zachwycone pierwszą częścią. Warto przeczytać, choćby dla samego przekonania się, kto wygra w starciu "król kontra premier".

Zapraszam na pełną recenzję: http://green-back.blogspot.com/2015/11/house-of-cards-ograc-krola.html

W tej części przygód Francisa Urquharta Michael Dobbs zdecydowanie za bardzo skupił się na opisach emocji i sad-backstories pobocznych bohaterów, niż na samej politycznej walce o władzę. Książka ta jest o tyle rozczarowująca, że spodziewałam się czegoś nowego i świeżego, a dostałam jedynie kalkę z pierwszej części. Nie zmienia to jednak faktu, że zakończenie jest na tyle...

Spodziewałam się czegoś dużo lepszego, patrząc po opiniach... Spotkało mnie rozczarowanie. Akcji brak - nic się praktycznie nie dzieje, snujemy się razem z główną bohaterką między komnatami pałacowymi i przeżywamy wielce to poważne problemy (w pakiecie między innymi: którego księcia na chłopaka wybrać, czy następca tronu jest dobry i czy mu ufać, "och-nie--nie-mogę-się-skontaktować-z-rodziną" oraz "jaki ten świat jest zły"), a jak już COŚ się dzieje, to jest to opisane w taki sposób, jakbyśmy brali udział w kolejnym balu/przyjęciu. Wszystkie wydarzenia są okrutnie przewidywalne, tak samo jak bohaterowie: zasada jest bardzo prosta, jeżeli któraś z postaci wzbudzi choćby najmniejsze podejrzenia czytelnika, to tak, ona jest "tą złą". A Mare Borrow to już jest jakaś totalna komedia. Zero autentyzmu. Niby pochodzi z wioski i z wypowiedzi innych bohaterów dowiadujemy się, że jest ona jakaś chamska/nieokrzesana/ma niewyparzony język, to w ogóle tego po niej nie widać i chyba faktycznie urodziła się w rodzinie szlacheckiej (albo ma szlacheckość we krwi, #o ironio), bo gdy tylko trafia na zamek, od razu - bez żadnego przeszkolenia! - wie, co ma robić, jak się zachować, przed kim kłaniać, złego słowa o nikim nie powie, zachowanie ma nienaganne etc. No nie powiem, trzeba być utalentowanym, żeby po samej obserwacji innych wiedzieć, co ma się robić. (W pałacu. Halo, w pałacu!!!). To nie jest jednak tylko jeden z wielu absurdów występujących w tej książce. Mamy np. wątek, w którym siostra Mare ma zmiażdżoną rękę. Uwaga, co robią bohaterowie: zakładają bandaż, usztywnienie, i hulaj! A można było ten wątek fajnie rozwinąć i tak poprowadzić, że bardziej ukazywałby życie Czerwonych. Kolejno, sprzeczności. Z jednej strony Srebrni są przedstawiani, jako mega potężni i inteligentni, ale jakoś dziwnie nie umieją powstrzymać więźniów przed ucieczką i nie mają pojęcia o funkcjonujących podziemnych torach kolejowych tuż pod ich nosem (autorka podaje przyczynę ich niewiedzy: są zbyt leniwi by przeszukać jaskinie i odnaleźć ów tory). I jakby jeszcze tego wszystkiego było mało, to musiał się pojawić wątek romantyczny, który jest tak "świetnie" poprowadzony, że na fabułę działa po prostu jak gwóźdź do trumny.
Jedynym plusem jest styl autorki, bo czyta się szybko i przyjemnie. O, i na pochwałę zasługuje praca MoonDrive, które jak zwykle uraczyło nas bardzo ładnym wydaniem książki. Reszta natomiast kuleje.
Zero oryginalności, znikoma pomysłowość, przewidywalność, absurd i mogłabym tak dalej wymieniać...
Nie polecam.

Spodziewałam się czegoś dużo lepszego, patrząc po opiniach... Spotkało mnie rozczarowanie. Akcji brak - nic się praktycznie nie dzieje, snujemy się razem z główną bohaterką między komnatami pałacowymi i przeżywamy wielce to poważne problemy (w pakiecie między innymi: którego księcia na chłopaka wybrać, czy następca tronu jest dobry i czy mu ufać,...

OD TOSTERA... DO BOHATERA

Chyba coraz bardziej dziecinnieję. Najpierw "Runy" o piętnastolatce, teraz "Strych Tesli" o czternastolatku... Sięgnęłam po tę książkę ze względu na znajome mi nazwisko pana Shustermana (z dumą mogę stwierdzić, że przeczytałam wszystkie jego książki wydane w Polsce ;) ) i osobiście mogę stwierdzić, że nie mam czego żałować.

"Niewielu ludzi pojmuje, że o losach świata decydują nie te wielkie chwile, lecz drobne, które mijają niepostrzeżenie."

Zaczęło się od tostera.
Traf chciał, że od razu po przeprowadzce główny bohater, Nick, niezmiernie zainteresował się strychem w swoim nowym domu. Na strychu był toster. Toster prawie zabił Nicka.
Po tym feralnym wypadku chłopiec podejmuje decyzję o sprzedaży wszystkich beznadziejnie wyglądających, starych przedmiotów, jakie znajduje na strychu. Jest to największy błąd w jego życiu. Wkrótce bowiem okazuje się, że te wszystkie urządzenia, mimo zwyczajnego wyglądu, wcale nie są takie zwyczajne.
A jak wiadomo, gdzie pojawiają się nadzwyczajne przedmioty, tam mają miejsce nadzwyczajne wydarzenia (i źli ludzie, którzy będą chcieli te przedmioty zdobyć...).


Autorzy "Strychu Tesli" sięgają po stary, dobry, oklepany motyw w kulturze - szalony naukowiec + jego wynalazki. Z pozoru może się to wydawać złym pomysłem (bo przecież w XXI wieku nie zrobimy już drugiego takiego "Powrotu do przyszłości") - zważając jednak na brak konkurencji w tej tematyce, restauracja toposu przebiega w wyjątkowo pomyślny sposób.

Style Shustermana i Elfmana tak świetnie mieszają się ze sobą, że w trakcie czytania ciężko jest odróżnić kiedy i który z autorów pisze. Przez cały czas utrzymywana jest aura niepokoju i tajemniczości, na tle powoli snujących się przed siebie wydarzeń. Gdyby autorzy nie podeszli do całego tematu z dystansem i w sposób humorystyczny (ale bez skłonności do przesady), książka byłaby nudna. Czytamy tutaj o Nicku, który szwenda się po mieście w poszukiwaniu straconych przedmiotów ze strychu, przeżywamy rodzinny dramat Mitcha, poznajemy "siłę miłości" czternastolatków - żadna z tych rzeczy nie jest opisana w 100% na poważnie; można by rzec, że autorzy tworzą tutaj pewnego rodzaju parodię tych wszystkich współczesnych powieści dla nastolatek/nastolatków.

Czymże jednak by była dobra, przygodowa książka, bez dodatku w postaci Wielkich Złych? (A w szczególności takich w stylu villainów z "Indiany Jones'a"?) Panowie w garniturach, należący do tajnego stowarzyszenia Accelerati, niczym "Faceci w czerni" zaginają czasoprzestrzeń, tworzą iluzje rzeczywistości i używają super-ekstrawaganckich tajemniczych urządzeń - z tą tylko różnicą, że ich garnitury z czernią wiele wspólnego nie mają. Trudno jest powiedzieć, że Accelerati dodają książce grozy, czy też dreszczyku emocji... Są oni raczej takim elementem uzupełniającym, który niby nadaje sens całej fabule, ale bez którego fabuła równie dobrze mogłaby się obejść, a i tak potoczyłaby się w ten sam sposób.

Bohaterowie powieści są dobrze nakreśleni, w pewnym momentach nawet przerysowani - mroczny Vince, destrukcyjny Mitch, niespełniona artystka Caitlin czy też zakochana Petula. Problem jest tylko i wyłącznie z główną postacią, Nickiem - jest on zwyczajny aż do bólu... Przez całą książkę dowiadujemy się o nim tylko trzech informacji: brakuje mu matki, kocha się w Caitlin, gra w baseball. Tyle. Tak, jakby nie miał żadnych głębszych uczuć, a jedyne emocje wyzwalały w nim tylko te trzy rzeczy. Do wszystkiego innego Nick podchodzi z własnym kompasem moralnym "powinieniem/nie powinienem" - "powinienem pojechać z Mitchem do jego ojca", "nie powinienem rozmawiać z panem w garniturze", "powinienem uzewnętrznić swoje emocje", "nie powinienem był zabijać psa sąsiadów"... Taka trochę bezbarwna, bezpłciowa postać.

W "Strychu Tesli" jednak najbardziej ceni się pomysłowość autorów. Kto by przypuszczał, że tyle ukrytych zastosowań mogą mieć zwyczajne przedmioty codziennego użytku? W niektórych momentach wyobraźnia Shustermana i Elfmana bywa naprawdę zaskakująca. Niekiedy prowadzi to jednak do absurdów - takich, jak już chociażby na przykład to, że w jakimś pustym domu, na strychu, znajdują się "nieodkryte wynalazki szalonego geniusza", poszukiwane od wieków przez tajną organizację, o której wie pierwsza przypadkowa osoba zapytana o nią przez Nicka (tj. pracownik sklepu jubilerskiego).


PODSUMOWUJĄC...
Po przeczytaniu "Strychu Tesli" mam bardzo pozytywne wrażenia. Jest to powieść łącząca w sobie wiele konspektów (i często je parodiująca), które razem tworzą przyjemną historię fantastyczno-przygodową. Jej zakończenie jest co prawda przewidywalne, ale pod pewnymi aspektami sprawia, że już teraz mam ochotę przeczytać kolejne części. Mam nadzieję, że zostaną one szybko napisane.

DLA KOGO?
Niech nikogo nie zniechęca napis z tyłu książki "Czternastoletni Nick...". Jest to powieść napisana w taki sposób, że jak tylko podejdzie się do niej z przymrużeniem oka, to powinna spodobać się każdemu. (Chyba jedynie fani "Zmierzchu" nie znajdą w niej nic dla siebie...)

OD TOSTERA... DO BOHATERA

Chyba coraz bardziej dziecinnieję. Najpierw "Runy" o piętnastolatce, teraz "Strych Tesli" o czternastolatku... Sięgnęłam po tę książkę ze względu na znajome mi nazwisko pana Shustermana (z dumą mogę stwierdzić, że przeczytałam wszystkie jego książki wydane w Polsce ;) ) i osobiście mogę stwierdzić, że nie mam czego żałować.

"Niewielu ludzi...

Bardzo dobra książka z intrygującą, oryginalną fabułą i główną bohaterką, która wreszcie wydaje się być postacią realistyczną i prawdziwą - na tyle, na ile oczywiście świat fantastyki pozwala. Pisana pięknym stylem, stale zaskakująca wyobraźnią autorki. Każdy bohater jest starannie zbudowany, wątek romantyczny nie wysuwa się na pierwszy plan, zakończenie jest absolutnie niespodziewane. Intrygi, kłamstwa, tajemnice... a do tego barwnie wykreowane smoki - czego chcieć więcej?

Bardzo dobra książka z intrygującą, oryginalną fabułą i główną bohaterką, która wreszcie wydaje się być postacią realistyczną i prawdziwą - na tyle, na ile oczywiście świat fantastyki pozwala. Pisana pięknym stylem, stale zaskakująca wyobraźnią autorki. Każdy bohater jest starannie zbudowany, wątek romantyczny nie wysuwa się na pierwszy plan, zakończenie jest absolutnie...

Lektura, dotycząca nordyckiego boga? Ląduje na mojej liście do przeczytania.
Lektura, dotycząca Lokiego? MUSZĘ przeczytać.

Książka ta jest zbiorem mniej lub bardziej powiązanych ze sobą opowiadań, w których Loki - bóg kłamstw i iluzji - odgrywa wiodącą rolę płatnego zabójcy (hitmana). Wszystko zaczyna się od momentu, w którym bohater doprowadza do Ragnaroku i sprzedaje wszystkich swoich nordyckich pobratymców katolickiemu panteonowi. Od tamtego momentu Aniołowie stają się zleceniodawcami Lokiego.

Każde opowiadanie jest inne od poprzedniego. Nie zawsze są one dobre pod względem fabularnym czy rozwoju tempa akcji. Zdecydowanym plusem są wszelkie odniesienia do klasycznych hitów filmowych oraz muzyki rockowej. Tutaj czytelnik niekiedy musi posiadać odpowiednią wiedzę, by zrozumieć przesłania niektórych wzmiankowanych tekstów kultury - nie jest to jednak wymagane do pojęcia całej fabuły.

Zdążyłam zauważyć, że każdy autor inaczej przedstawia swojego Lokiego. Ten ćwiekowy przypadł mi do gustu, głównie ze względu na to, że jest bardzo mocno wzorowany na mitologii skandynawskiej. Tytułowy Kłamca właściwie tylko raz daje jakiś brawurowy pokaz swoich umiejętności, dzięki którym zawdzięcza swój pseudonim... wątek ten jednak jest wyprowadzony z eteru, nagle i niespodziewanie - bez jakiekolwiek wstępu i wyjaśnienia - i urywa się po kilku stronach. Jeżeli chodzi o cechy charakteru, Loki jest jak najbardziej "Lokinowy" - sprytny, bezczelny, złośliwy i psotny... może tylko za mało bezlitosny. Opowiadania ukazują głównie to, co się stało z bogiem po Ragnaroku (całkowitej klęsce jego świata). Jedyna wzmiankowana moc Lokiego to zdolność wywoływania iluzji. Po połączeniu tego ze sprytem, powstaje zabójcza mieszanka, która jest w stanie zaszkodzić bardzo dotkliwie każdemu jego wrogowi. I która jest niezwykle przydatna w fachu płatnego zabójcy.

W książce pojawia się jedna rzecz, którą można uznać za kontrowersyjną. Jest to mianowicie sposób, w jaki Jakub Ćwiek ukazuje religię katolicką. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że biblijni Aniołowie są postaciami niemalże demonicznymi. Często wpadają w furię, bardzo krwawo zabijając ludzi. Bywają niesamowicie nieobliczalni, a przy tym niebezpieczni. I, przede wszystkim, są bezlitośni. Nie jest wyjaśnione, dlaczego skrzydlaci powzięli sobie za cel zniszczenie wszystkich symboli mitologicznych - począwszy od artefaktów, a skończywszy na bogach i ich pałacach. Nie jestem osobą wierzącą, ale i tak mimo wszystko nie podobał mi się ten obrazek. Anioły dosłownie zamieniające w gruz wspaniałe budowle wikingów? Zdecydowane nie!

Cały zbiór zostaje zamknięty przez ostatnią historyjkę, która z jednej strony podsumowuje całe życie Lokiego, a z drugiej nic tak naprawdę nie wyjaśnia. Jest to swoiste zachęcenie do dalszego czytania. Zakończenie wprowadza czytelnikom nowe postaci i otwiera kilka nowych wątków, które aż się proszą o rozwinięcie. Także, czytając tę książkę trzeba liczyć się z tym, że przez cały czas będzie się stąpać po omacku, a epilog nie wyjaśni zupełnie nic, tylko wprowadzi jeszcze więcej problemów wymagających rozwiązania.

Podsumowując. "Kłamca" jest przyjemną, lekką lekturą. Głupotą jest, jak zauważyłam w innych wypowiedziach, mówić, że jest to przeróbka Jakuba Wędrowycza. Ja tak nie uważam, mamy tu przecież do czynienia z dwiema różnymi lekturami (A poza tym, może jeszcze Jakub Wędrowycz parodiuje Wiedźmina?). Nie za bardzo wiem, komu mogłabym tę książkę polecić. Chyba tylko osobom zafascynowanym Lokim i tym, które przeczytały już wszystko albo chcą sobie zrobić "przerwę". Na razie jeszcze nie wiem, czy "Kłamca" zainteresował mnie na tyle, żebym sięgała po kolejne części. Może kiedyś...

Lektura, dotycząca nordyckiego boga? Ląduje na mojej liście do przeczytania.
Lektura, dotycząca Lokiego? MUSZĘ przeczytać.

Książka ta jest zbiorem mniej lub bardziej powiązanych ze sobą opowiadań, w których Loki - bóg kłamstw i iluzji - odgrywa wiodącą rolę płatnego zabójcy (hitmana). Wszystko zaczyna się od momentu, w którym bohater doprowadza do Ragnaroku i sprzedaje...

Wszystkie wydarzenia w tej książce dzieją się w ciągu 24 godzin. Nasz bohater co godzinę przeżywa różne niespodzianki, jakie tylko może mu zaoferować praca na lotnisku - są one mniej lub bardziej szokujące, od wrednego dzieciaka czekającego na rodziców po brakujące koło w samolocie. Czytając te wszystkie "przygody" pojawia się pytanie: ile jeszcze? Jak wiele może się zdarzyć w ciągu jednego dnia na jakimś lotnisku? Okazuje się, że bardzo dużo i wszystkie opisane zdarzenia przekraczają moje najśmielsze wyobrażenia. Jest to powieść, która niemalże epatuje seksem (na wszelkie możliwe sposoby) i zaskakuje anegdotkami (prawdziwymi, prosto z życia!), od których czasem robi się niedobrze, a czasem aż głowa boli z niedowierzania. Gdyby nie to, że fabuła jest tak banalnie prosta i schematyczna, moje ogólne wrażenie na pewno byłoby dużo lepsze. Ale i tak uważam, że warto przeczytać, choćby dla samego przekonania się, czego należy (bądź nie należy) robić, by przeżyć lot samolotem bez złośliwości stewardess/stewardów i bez sików w kubku zamiast herbaty. Przydatne.

Wszystkie wydarzenia w tej książce dzieją się w ciągu 24 godzin. Nasz bohater co godzinę przeżywa różne niespodzianki, jakie tylko może mu zaoferować praca na lotnisku - są one mniej lub bardziej szokujące, od wrednego dzieciaka czekającego na rodziców po brakujące koło w samolocie. Czytając te wszystkie "przygody" pojawia się pytanie: ile jeszcze? Jak wiele może się...

Zdecydowanie gorsza od poprzedniej części. Nie wiem, to chyba przez deficyt mojej ulubionej postaci, Dany, która pojawiała się średnio CO 150 STRON!!!

Zdecydowanie gorsza od poprzedniej części. Nie wiem, to chyba przez deficyt mojej ulubionej postaci, Dany, która pojawiała się średnio CO 150 STRON!!!