Mega polecam wersje ilustrowaną, bardzo ładne wykonanie. A książka sama w sobie rewelacyjna

Mega polecam wersje ilustrowaną, bardzo ładne wykonanie. A książka sama w sobie rewelacyjna

Wciąż nie jestem przekonana do decyzji o włączeniu wątku Daenerys, ponieważ w żaden sposób nie łączy się z pozostałymi. I wiem, że to stopniowe budowanie świata jest konieczne, jednak nie lubię, gdy jej rozdziały odrywają mnie od głównej historii.

Wciąż nie jestem przekonana do decyzji o włączeniu wątku Daenerys, ponieważ w żaden sposób nie łączy się z pozostałymi. I wiem, że to stopniowe budowanie świata jest konieczne, jednak nie lubię, gdy jej rozdziały odrywają mnie od głównej historii.

Jeżeli "Gra o tron" była dopiero rozstawianiem pionów na planszy, to "Starcie królów" jest już pierwszymi ruchami szachów. Wielkim plusem jest to, że główni bohaterowie są rozrzuceni po mapie, nie siedzą już na kupie w kilku lokacjach, jak w pierwszym tomie. Świat od razu wydaje się większy i bardziej tajemniczy. Liczba pretendentów do tronu rośnie, obserwowanie ich polityki jest fascynujące; ilu bohaterów, tyle planów i sposobów rządzenia. Wprowadzanie nowych postaci po pierwszej książce w serii, tak, żeby potrafili nas zaciekawić nie jest proste, ale Martinowi się to udaje bez problemu. Melisandre i Stannis pojawiają się po raz pierwszy od razu w prologu, ich pozycja szybka zostaje ustanowiona i nie mamy wątpliwości, że sporo namieszają w historii. Nie ma też poczucia, że któreś wątki służą wyłącznie za wypełnienie, co jest dużym wyczynem kiedy mamy do czynienia z tysiącem stron treści.

W porównaniu do pierwszego tomu sagi, wątki są ciekawiej prowadzone - może dlatego, że dzięki serialowi wiedziałam, z kim będzie trzeba się szybko pożegnać, przez co losy pozostałych bohaterów jeszcze bardziej mnie intrygowały. Szczególnie, gdy zaczynałam dostrzegać różnice względem adaptacji choć na tym etapie nie było ich jeszcze tak dużo.

Znakomita kontynuacja.

Jeżeli "Gra o tron" była dopiero rozstawianiem pionów na planszy, to "Starcie królów" jest już pierwszymi ruchami szachów. Wielkim plusem jest to, że główni bohaterowie są rozrzuceni po mapie, nie siedzą już na kupie w kilku lokacjach, jak w pierwszym tomie. Świat od razu wydaje się większy i bardziej tajemniczy. Liczba pretendentów do tronu rośnie, obserwowanie ich...

Opinia jednym zdaniem: godna kontynuacja pierwszego tomu sagi Pieśni Lodu i Ognia i już po dwóch jej częściach można śmiało stawiać ją jako jedną z najlepszych serii fantasy jakie powstały.

Opinia jednym zdaniem: godna kontynuacja pierwszego tomu sagi Pieśni Lodu i Ognia i już po dwóch jej częściach można śmiało stawiać ją jako jedną z najlepszych serii fantasy jakie powstały.

Klasyka

Klasyka

To był znakomity pomysł żeby odświeżyć sobie wszystkie powstałe tomy "Pieśni lodu i ognia". Po latach mnóstwo pozapominałem, drugi tom kojarzył mi się głównie z napaścią wojsk Stannisa na Królewską Przystań, a tymczasem ta krwawa walka to było raptem kilkadziesiąt stron. Ta część przybliża przede wszystkim postać karła Tyriona, który odnalazł się jako królewski namiestnik i starał się przewidywać intrygi swojej okrutnej siostry Cersei. Sansa przebywała w niewoli u królowej, Arya w wielkim zamku Harenhaal, postać Robba była tutaj mało widoczna. Jon Snow wyruszył z grupą zwiadowców poza Mur szukać zaginionego stryja, Daenerys ze swoimi młodymi smokami tułała się po świecie, a Bran odkrył w sobie zmiennokształtnego. Wątków i czytania mnóstwo, ale dla wprawionych fanów to nic strasznego, można się w tym wszystkim bez problemu połapać. Na koniec zostawiłem sobie mój ulubiony wątek Theona Greyjoja, który okazał się zdrajcą Starków i postanowił zdobyć Winterfell. Nie skończyło się to dla niego dobrze, a jego straszne losy u okrutnego bękarta lorda Boltona to już klasyka całej Sagi. W tydzień przeczytałem i bawiłem się przednio, niedługo kolejne części będą przeze mnie odświeżone.

To był znakomity pomysł żeby odświeżyć sobie wszystkie powstałe tomy "Pieśni lodu i ognia". Po latach mnóstwo pozapominałem, drugi tom kojarzył mi się głównie z napaścią wojsk Stannisa na Królewską Przystań, a tymczasem ta krwawa walka to było raptem kilkadziesiąt stron. Ta część przybliża przede wszystkim postać karła Tyriona, który odnalazł się jako królewski namiestnik i...

Tyle życia i tyle śmierci. Tyle honoru i podłości. Tyle odwagi i tyle tchórzostwa. Tyle zdrady i tyle lojalności.
Epicka, wspaniała, monumentalna powieść.
Dlaczego tak późno? Te głupie zajawki filmu mnie zniechęciły.
Tym razem wersja z lektorem. Też bardzo dobra.
Jest dużo wojny, delikatnie magii i odrobinę za dużo kutasów.
Polecam.

Tyle życia i tyle śmierci. Tyle honoru i podłości. Tyle odwagi i tyle tchórzostwa. Tyle zdrady i tyle lojalności.
Epicka, wspaniała, monumentalna powieść.
Dlaczego tak późno? Te głupie zajawki filmu mnie zniechęciły.
Tym razem wersja z lektorem. Też bardzo dobra.
Jest dużo wojny, delikatnie magii i odrobinę za dużo kutasów.
Polecam.

Audiobook w ramach przypomnienia serialu. Sporo nudy.

Audiobook w ramach przypomnienia serialu. Sporo nudy.

Gorsza od poprzedniczki, ale dalej trzymająca poziom. Pierwsza część (około 1/3) bardzo spowalnia tempo historii, jednak potem Martin wraca na bardzo dobre tory z "jedynki".

Gorsza od poprzedniczki, ale dalej trzymająca poziom. Pierwsza część (około 1/3) bardzo spowalnia tempo historii, jednak potem Martin wraca na bardzo dobre tory z "jedynki".

Nic dodać nie mogę, nadal trzyma w napięciu.
Chociaż wątki Davos'a są nudne jak flaki w oleju. Absolutnie nic nie mam do tej postaci, jest w porządku napisana, ale ta jego relacja z królem Stanisem i stosunek do czerwonej kapłanki z asshai Melisandre. Chyba jej nie trawiłam bardziej niż Davos'a czy Jeffreya Baratheona.

Nic dodać nie mogę, nadal trzyma w napięciu.
Chociaż wątki Davos'a są nudne jak flaki w oleju. Absolutnie nic nie mam do tej postaci, jest w porządku napisana, ale ta jego relacja z królem Stanisem i stosunek do czerwonej kapłanki z asshai Melisandre. Chyba jej nie trawiłam bardziej niż Davos'a czy Jeffreya Baratheona.