Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wpadłam w błędne koło. Nie widziałam serialu (tak, pewnie żyję pod kamieniem i jestem jedną z niewielu, którzy go nie widzieli),a wątpię, czy po lekturze dwóch tomów będę miała ochotę na seans #houseofcards. Walka o władzę wszędzie wygląda podobnie. Nie umiem nie porównać tych książek do trylogii “W kręgach władzy” Mroza - nie umiem i już. I tu, i tu toczy się bezpardonowa potyczka o najwyższe stanowiska w państwie. I tu, i tu bohaterowie nie mają większych skrupułów, a jednak u Mroza wciąga się to maksymalnie szybko, podczas gdy w brytyjskich realiach opisanych w książce Michaela Dobbsa, niemiłosiernie namęczyłam się podczas lektury, by w jakikolwiek sposób wciągnąć się w meandry działań Francisa Urquharta. I tak, jestem świadoma, że może to wynikać po prostu z faktu, iż w polskiej rzeczywistości politycznej orientuję się bardziej niż w brytyjskiej. Ale równie dobrze może wynikać też z innego stylu pisania. Dobbs tworzy naprawdę sporo opisów, które nawet jeśli coś wnoszą do fabuły, i nierzadko są to fakty istotne, to ciężko do nich dotrzeć. I mimo, że naprawdę się dzieje sporo, a afera goni aferę, to nie umiałam znaleźć w sobie tyle zainteresowania, ile bym chciała. Dlatego trzeciemu tomowi na razie mówię “goodbye”, ale nie czuję, że będę żałować.