"Sny umarłych" były bardzo intensywnie jak na realia polskiego horroru promowane. Często intensywny marketing nie idzie w parze z jakością produktu i nie ukrywam, że bałem się tego, co jest przypadłością każdej antologii opowiadań. Czyli tego, że kilka dobrych opowiadań będzie unosić się jak wyspy w morzu przeciętniactwa. W końcu tych opowiadań jest w zbiorze aż 26.

I tu czekała mnie pierwsza niespodzianka bo o żadnym z opowiadań nie można powiedzieć, że nie powinno się w książce znaleźć. Poziom prac startuje od mocnego "dobrego" aż po opowiadania wybitne.

Druga niespodzianka wiąże się z tym że jak na antologię weird fiction jest to książka bardzo zróżnicowana. Znajac nieco twórczość jednego z twórców antologii Wojciecha Guni spodziewałem się więcej klimatów w stylu Ligottiego. A tymczasem w "Snach umarłych" weird jakie znamy z opowiadań Ligottiego znajdziemy wyłącznie... w opowiadaniu Ligottiego i może jeszcze u Daniela Gapińskiego, choć na zupełnie inny niz u Amerykanina temat. Antologia zbiera opowiadania w spektrum od prozy poetyckiej (Konrad Knapek) przez pełne akcji sensascyjne opowieści rodem z komiksów (Tomasz Graczykowski), science fiction (Adrianna Wiśniewska) po utwory flirtujące z gore (Maciej Kaźmierczak), ale wszystkie spięte klamrą po autorsu rozumianej "dziwności". Każdy więc znajdzie tu coś dla siebie.

Wymieniłem skrajne punkty "stylistyczne" książki ale jest tak że z drugiej strony każde opowiadanie stanowi taki punkt i każde wykorzystuje inny styl. Przy czym książka wcale nie traci na spójności. Te skrajności dobrze się ze sobą komponują. Tak bywa nawet w pojedynczych opowiadaniach. Przykładem jest "Diorama" Anny Wybraniec w której autorka połączyła opowieść biblijną, poetycko-filozoficzną refleksję, body horror i szczyptę bardzo czarnego humoru (jak na antologię weird fiction w "Snach umarłych" zaskakująco dużo jest humoru. Oczywiście specyficznego, bardzo wyrafinowanego i czarnego jak smoła. Takiego ociekającego ironią i sarkazmem).

Podsumowując: Wydawca antologii uniknął największego grzechu takich "składanek" czyli nierównego poziomu opowiadań. Tu kązde opowiadanie jest warte wydanych na nie pieniędzy (a niestety na "Sny umarłych" nie wydamy ich mało... co rekompensuje oprócz zawartości klimatyczna oprawa).
Efektem wysiłków Phantom Books Horror jest antologia "do tańca i do różańca", dająca dużo dobrej zabawy i potrafiąca przy tym skłonić do refleksji i zmusić do myślenia.

"Sny umarłych" były bardzo intensywnie jak na realia polskiego horroru promowane. Często intensywny marketing nie idzie w parze z jakością produktu i nie ukrywam, że bałem się tego, co jest przypadłością każdej antologii opowiadań. Czyli tego, że kilka dobrych opowiadań będzie unosić się jak wyspy w morzu przeciętniactwa. W końcu tych opowiadań jest w zbiorze aż 26.

I tu...