Ćma

Przereklamowana jak dla mnie. Nieciekawa dłużyzna.

Przereklamowana jak dla mnie. Nieciekawa dłużyzna.

Pokaż mimo to

Dobry pomysł, ciekawie opowiedziany ale zdecydowanie za długo. Powtarzające się opisy pogody, krajobrazu, architektury - na początku tworzą niepowtarzalny klimat, natomiast później drażnią. Myślę, że gdyby Autor opowiedział tę historię bardziej zwięźle, obcinając 100-150 stron - książka zyskałaby na odbiorze. To dość osobliwe studium przypadku, powiedziałabym, że bardziej powieść psychologiczna niż typowy horror. Zupełnie niepotrzebny dodatek na końcu w postaci tłumaczenia się Autora z języka czy pomysłu. Obniżył wartość całości i po prostu mnie zmęczył. Nie wiem czy polecam.

Dobry pomysł, ciekawie opowiedziany ale zdecydowanie za długo. Powtarzające się opisy pogody, krajobrazu, architektury - na początku tworzą niepowtarzalny klimat, natomiast później drażnią. Myślę, że gdyby Autor opowiedział tę historię bardziej zwięźle, obcinając 100-150 stron - książka zyskałaby na odbiorze. To dość osobliwe studium przypadku, powiedziałabym, że bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uważam Ćmę za naprawdę dobry, nietuzinkowy horror z niesamowitym klimatem. Wprawdzie strach zaczęłam się odczuwać mniej więcej w połowie książki, ale niepokój towarzyszył mi już od pierwszych rozdziałów.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/05/cma-jakub-bielawski-recenzja.html

Uważam Ćmę za naprawdę dobry, nietuzinkowy horror z niesamowitym klimatem. Wprawdzie strach zaczęłam się odczuwać mniej więcej w połowie książki, ale niepokój towarzyszył mi już od pierwszych rozdziałów.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/05/cma-jakub-bielawski-recenzja.html

Pokaż mimo to

Małe dolnośląskie miasteczka u podnóży Gór Sowich, przepełnione atmosferą rozkładu, ale też niesamowitości czy w końcu grozy. Ludzie próbujący układać w nich życie, nie zdający sobie sprawy z potężnych , kierujących nim sił. A w tym wszystkim dwie zwyczajne (a może nie do końca) nastolatki, przeżywające typowe rozterki młodości, które nieopatrznie stały się aktorkami w mrocznym spektaklu, którego same nie rozumieją.

Małe dolnośląskie miasteczka u podnóży Gór Sowich, przepełnione atmosferą rozkładu, ale też niesamowitości czy w końcu grozy. Ludzie próbujący układać w nich życie, nie zdający sobie sprawy z potężnych , kierujących nim sił. A w tym wszystkim dwie zwyczajne (a może nie do końca) nastolatki, przeżywające typowe rozterki młodości, które nieopatrznie stały się aktorkami w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam jak parę lat temu, będąc znacznie młodszym człowiekiem, który naturalnie ma więcej czasu wolnego, przeglądając sieć trafiłem na dwie rzeczy, które stały się przyczynkiem do mojego rozwoju osobistego, duchowego i psychologicznego. Pierwsze trafiłem na wyprowadzoną przez Kazimierza Dąbrowskiego teorię dezintegracji pozytywnej, zakładającej, że w przypadku rozwoju przestrzeni psychologicznej umysł pierwsze musi dokonać na sobie dezintegracji i później, w zakrojonej na szeroką skalę integracji połączyć się na nowo, wytwarzając struktury, które w sposób większy, pełniejszy, pozwalają na rozumienie i doświadczania świata. Dąbrowski w psychonerwicach nie widział chorób a naturalny proces, konsekwencję dezintegracji i wtórnej integracji. Teorię szczególnie mocno starał się przyrównać do rozwoju psychologicznego wszelkiego rodzaju artystów, ale w ograniczonym stopniu możemy ją przyrównać również do rozwoju struktur umysłowych młodzieży wchodzącej w dorosłe życie. Drugą rzeczą był krótki (20-minutowy) wykład Marka Kaczmarzyka o neuronach lustrzanych, w którym właściwą część myśli wyprowadził z procesu rozwoju mózgu przed osiągnięciem dwudziestu jeden lat. Ludzki mózg rozwija się do piątego roku życia i wtedy posiada największy potencjał, jednak przy tym ma zbyt wysokie wymagania energetyczne, któremu ludzkie ciało, dorosłe i nie, nie jest w stanie sprostać. Przez kolejne piętnaście lat, połączenia neuronowe są systematycznie usuwane do momentu aż ciało będzie mogło harmonicznie współdziałać z umysłem. Proces ten może prowadzić do dziwnych, często oderwanych od rzeczywistości, działań nastolatków. Te dwie rzeczy stały się przyczynkiem do mojego rozwoju, zaplątania się w wieczny dyskurs z podświadomością, rozliczenia się z przeszłością. Udowodniły również, że dorastanie, okres bycia nastolatkiem, to czas transgresyjny, który charakteryzuje otwartość i zwiększona podatność na czynniki zewnętrzne, w tym manipulacje.

Jakub Bielawski zadebiutował na początku 2019 roku całkiem przyzwoitym zbiorem opowiadań grozy, zatytułowanym Słupnik, w którym do narastających dylematów czytelnika partycypującego w społeczeństwie dodał nutkę filozofii pesymizmu. Jeszcze w tym samym roku udało mu się wydać powieść, i to powieść nie byle jaką. Zdecydowanie nie mogę nazwać jej mikropowieścią, przerośniętym opowiadaniem, to całkiem gruba cegła na ponad 400 stron z krótkim posłowiem Wojciecha Guni.

Przed początkującym pisarzem największym wyzwaniem jest proces przesiadki z krótkich form, znacznie łatwiejszych do kontrolowania w kontekście schematów fabularnych, na dłuższe. Autor musi udowodnić, że potrafi być długodystansowcem. Czy Jakubowi Bielawskiemu się to udało? Bez wątpienia. Ćma jest o kilka klas lepsza od Słupnika i dla większości czytelników literatury grozy powinna być satysfakcjonującą lekturą. Jednych zadowoli nadnaturalna intryga, innych hipertrofia przestrzeni i atmosfera Dolnego Śląska a jeszcze inne osoby zainteresuje psychologiczny wymiar powieści.

Autor Słupnika zaprasza w brudne uliczki miasteczek, gdzie przytłoczeni naciskiem chaotycznego życia i wulgarnego narratora (tu czasami autor przeszarżował z przekleństwami) poznamy historię dwóch dorastających nastolatek, Kai i Niny, dziewcząt pochodzących z dwóch różnych światów, jednak pomiędzy nimi z czasem zrodzi się nić sympatii, na pozór moment szczęścia, ujawniający się zalążek porządku, szybko stłamszony przez pełne symboliki ćmy. Apollo pogrąża się w niebycie a na scenę wychodzi wywrócony na drugą stronę Dionizos pozbawiony mocy życia. Bohaterki, razem i osobno, będą musiały zmierzyć się z czyhającym na nie nadnaturalnym zagrożeniem, powoli spowijającym je w całun szaleństwa.

Ćma to powieść młodzieżowa. Teza na pierwszy rzut oka jest kontrowersyjna. Kiedy porównamy powieść do innych książek nurtu młodzieżowego czy young adult, zaskoczy nas jej odrażająca i odpychająca estetyka, jakże odmienna od przeciętnego reprezentanta YA. Brak również ogranych, nudnych i sztampowych motywów obecnych w gatunku. Łączy je natomiast jedna ważna kwestia, samo znaczenie powieści, w którym wyraża się proces dorastania, kreacje tożsamości i autoidentyfikacji oraz zagrożenia z nim związane. To powieść o dorastaniu w pełnym znaczeniu tego słowa. Bohaterki są osobami o niepewnym stanie psychicznym, które trwają lub rozpoczynają proces transgresji. Słodki czas dzieciństwa ulega zatarciu, teraz trzeba przejść w sposób udany przez próg w kierunku dorosłości. Proces przechodzenia jest najbardziej niebezpieczny, w tym czasie są najbardziej podatne na manipulację, na szkodliwe czynniki zewnętrzne. To czas, kiedy najbardziej istotne jest wsparcie dla młodych osób.

W gruncie rzeczy Ćma jest nie tylko opowieścią o dorastaniu, ale również o osamotnieniu, poczuciu ogarniającej nas ciemności, nicości, niebytu, który wdziera się w nas przez szeroko otwarte usta i zatruwa myśli. A jak już je zatruje to ciężko się ich pozbyć, tak jak Nina nie może pozbyć się ciem. Tak jak Kaja nie może pozbyć się paranoi okrążającej jej rysunki. Bohaterki pomimo wychowania i uczestniczenia w dwóch różnych światach łączy opuszczenie. Przez rodziców. Jedni wyjechali zostawiając ją z babcią, drudzy ignorują ją próbując zapomnieć jak złymi są rodzicami zapadając się w tanich przyjemnościach, których dominantą jest wino. Odmienne a jednak podobne. To jeden z motywów stale powracających w toku książki. W sobie nawzajem, i eksperymentach ze sobą związanych, poszukują punktu oparcia. Niestety on nie istnieje. Próby zawodzą, eksperymenty się nasilają. Rośnie stężenie paranoi, niepewności i stanów lękowych. Jednym z interesujących fragmentów powieści jest poddanie się przez dziewczyny działaniu środków halucynogennych, zdecydowanie jeden z momentów robiących bardzo duże wrażenie. Osuwanie się w wizje, omamy i lęki ukryte w podświadomości. Zgodnie z wykładnią Terence’a McKenny, środki psychodeliczne doprowadzają do zlikwidowania barier, murów, którymi otoczone jest ego. Cała świadomość, podświadomość i nieświadomość rozpływa się w morzu ciemności i dokładnie tego doświadczamy w powieści Bielawskiego. Przerażające, smutne i poruszające do głębi.

Ćma jest horrorem, jest powieścią weird fiction, przy czym w odróżnieniu od wielu horrorów ma potencjał na obracanie się w szerszych kręgach, nie tylko grozowych. Druga część książki, pełna nadnaturalnych intryg i estetyki makabry mogłaby się bez nich tak naprawdę obejść. Co prawda wzmacniają efekt, są szokujące, zgodne z wizją narzucaną przez Bielawskiego w Słupniku, ale można je zastąpić innym narzędziem. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ostra i agresywna końcówka akcji była połechtaniem po łebku oczekiwań czytelników, którzy po prozie polskiego autora oczekiwali prędzej dreszczyku emocji aniżeli wgłębiania się w psychologiczne zagony postaci. Bielawski udowadnia, że w niedalekiej przyszłości może swoją twórczością konkretnie zamieszać na polskim rynku grozy, a może i poza nim, czego pozostaje mu życzyć.

https://www.facebook.com/kreatywnewizje/

Pamiętam jak parę lat temu, będąc znacznie młodszym człowiekiem, który naturalnie ma więcej czasu wolnego, przeglądając sieć trafiłem na dwie rzeczy, które stały się przyczynkiem do mojego rozwoju osobistego, duchowego i psychologicznego. Pierwsze trafiłem na wyprowadzoną przez Kazimierza Dąbrowskiego teorię dezintegracji pozytywnej, zakładającej, że w przypadku rozwoju...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor potrafi idealnie zbudować nastrój grozy, posługując się przy tym pięknym, literackim językiem. Opisy Gór Sowich w połączeniu z historią o Łowcy miały możliwość wyniesienia tej książki na szczyty najlepszych, polskich powieści wierd fiction/horror.
Niestety, pan Jakub poszedł w zupełnie inną stronę i swój talent wykorzystał do opisywania na kilka stron... autobusu, którym akurat jedzie główna bohaterka. Wszelkie analizy praktycznie wszystkiego zastępują tutaj całą akcję i stanowią z jakieś 70% całej książki. Czytałam, a raczej zmuszałam się do czytania tego z nadzieją, że w końcu coś zacznie się dziać. Niestety, poddałam się na ostatnich, rzekomo najciekawszych stronach. Po prostu miałam już serdecznie dosyć. Nina i Kaja irytowały mnie na potęgę. Ich "przygody" ograniczały się jedynie do kombinowania kasy na szlugi i miejscówy do chlania. Zamiast literacko napisanej powieści grozy, Ćma zmienia się w monotonne homo romansidło o dwóch gówniarach z patologicznych domów. Wątek homoseksualny wciśnięty na siłę i potrzebny tej historii, jak rybie rower. Może P. Bielawski chciał się komuś przypodobać, może kogoś zszokować. No, nie udało się.
Na pozytyw może posłużyć tu piękna okładka i realizm w rozmowach nastolatków, za czasów raczkujących w Polsce komunikatorów internetowych. Muszę przyznać, że w pewnym momencie poczułam małą nostalgię. Niestety to za mało, by wyżej ocenić "Ćmę".

Autor potrafi idealnie zbudować nastrój grozy, posługując się przy tym pięknym, literackim językiem. Opisy Gór Sowich w połączeniu z historią o Łowcy miały możliwość wyniesienia tej książki na szczyty najlepszych, polskich powieści wierd fiction/horror.
Niestety, pan Jakub poszedł w zupełnie inną stronę i swój talent wykorzystał do opisywania na kilka stron... autobusu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słabo się czyta......

Słabo się czyta......

Pokaż mimo to

“Ćma”, ach “Ćma”. Miała to być jedna z najciekawszych polskich powieści grozy ostatnich lat, w końcu porządne tomiszcze weird fiction made in Poland. Miało być niepokojąco, intrygująco, ponuro, tajemniczo. Miało. Miało. Miało. Kuszące zapowiedzi i hiper-pozytywne wrażenia pierwszych czytelników tylko spotęgowały już i tak rozbuchane do granic możliwości oczekiwania. Powiem tak - czasem lepiej się zbytnio nie nakręcać i nieco powściągnąć entuzjazm. Gdyż można się srodze rozczarować. Tak jak to u mnie miało miejsce w przypadku “Ćmy”. Niby byłam przez zaufane osoby ostrzegana, że wbrew twierdzeniom 95% czytelników - nie jest to takie wielkie arcydzieło i wszystkie ochy i achy są sporo na wyrost. Nie powiem - mój wcześniejszy szaleńczy zapał do sięgnięcia po powieść lekko się ostudził. Jednak gdzieś tam ciągle tliła się iskierka nadziei, że to jednak może rzeczywiście tak wybitna powieść jest, a zaufani recenzenci w tym przypadku się mylą. No, niestety iskierka zgasła po jakiś 60 stronach. Chciałabym napisać, że “Ćma” kupiła mnie już od pierwszej strony - i byłaby to prawda, gdyż zachwyciłam się specyficznym - niezwykle plastycznym i sugestywnym, miejscami dosadnym, miejscami poetyckim językiem Bielawskiego. Chapeau bas za tak dojrzały i znamienity warsztat pisarski - tym bardziej biorąc pod uwagę młody wiek autora. Jednak nawet najdoskonalszy styl nie uratuje książki, w której - mówiąc kolokwialnie - wieje nudą. Okej, takie coś mogłoby wyjść w przypadku krótkich opowiadań, ale nie ponad 400-stu stronicowego tomiszcza. Po około 60 stronach, kiedy wyjątkowy styl Bielawskiego już trochę mi spowszedniał, ów nieszczęsny brak jakiejkolwiek akcji i wszechobecna nuda zaczęły dawać mi się we znaki. I niestety równie nużąco było aż do ostatnich - uwaga! - 5 stron powieści, kiedy to nagle - niespodzianka - zaczęło się dziać coś konkretnego! Bo przez wcześniejsze kilkanaście rozdziałów główne bohaterki (swoją drogą świetnie nakreślone - realistyczne o skomplikowanych charakterach i niejednoznacznych osobowościach) tylko szlajają się po szarej mieścinie, chleją coraz to kolejne Harnasie i marnują swoje skromne nastoletnie oszczędności na szlugi. Nie wiem - w początkach XXI wieku nie byłam nastolatką w małej zapomnianej przez resztę świata mieścinie, ale czy naprawdę wtedy życie młodych ludzi cechował aż taki marazm i monotonia. (Narzekam, aczkolwiek muszę przyznać - Bielawskiemu świetnie udało się oddać realia tamtych czasów - razem z powszechnymi wtedy discmanami, GG i moda na bycie emo) Osobiście bym zwariowała z nudów prowadząc taki tryb życia. I nie męczyłabym innych dając im do czytania zapiski z tak dynamicznie i żwawo przeżytych lat dzieciństwa - bo wiem, że też zwariowaliby z nudów. Albo w lepszym przypadku - zasnęli. Niestety tak właśnie jest z “Ćmą” - nuży, męczy, a czytana wieczorem jest najlepszym lekiem na bezsenność. Gdzieś od ⅓ książki już całkiem straciłam nadzieje, że coś cokolwiek zacznie się tu dziać i z utęsknieniem wyczekiwałam końca tej czytelniczej katorgi. W takich chwilach bardzo żałuję, że jestem jedną z tych osób, które nie potrafią porzucić książki w trakcie czytania i choćby była nie wiadomo jak paździerzowa czy - jak w tym przypadku - usypiająca - muszą ją skończyć. Okej, przyznam się - po jakimś czasie niektóre fragmenty tylko przelatywałam wzrokiem (i tak nic z fabuły nie przegapiłam - bo nic się nie działo, ha!). Ja czytałam “Ćmę” na raz - bez przerw na inną lekturę. I to był spory błąd. Wydaje mi się, że najlepszym sposobem na czytanie “Ćmy” jest konsumowanie jej fragmentami, przeplatając jakąś inną bardziej dynamiczną lekturą. W ten sposób będzie można delektować się tym, co w tej powieści najlepsze - czyli wysublimowanym stylem, a permanentna nuda nie będzie tak razić. Gdyż niestety - powieść Bielawskiego to taka “zapakowana” w wyborny język i znakomity styl wydmuszka - fabularna pustka, a wręcz nicość. Jak to mówią zagranico - style over substance.

“Ćma”, ach “Ćma”. Miała to być jedna z najciekawszych polskich powieści grozy ostatnich lat, w końcu porządne tomiszcze weird fiction made in Poland. Miało być niepokojąco, intrygująco, ponuro, tajemniczo. Miało. Miało. Miało. Kuszące zapowiedzi i hiper-pozytywne wrażenia pierwszych czytelników tylko spotęgowały już i tak rozbuchane do granic możliwości oczekiwania. Powiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

420stron o pijanych małolatach - w tym 2 lesbijki na czele z zaburzeniem tożsamości i na koniec 20stron..."horroru"

420stron o pijanych małolatach - w tym 2 lesbijki na czele z zaburzeniem tożsamości i na koniec 20stron..."horroru"

Pokaż mimo to

Rzecz prościutka fabularnie, ale z mocarnym klimatem narastającej, stopniowo terroryzującej bohaterki dziwności, która objawia się na różne, coraz bardziej przerażające i inwazyjne sposoby. Bielawski panuje nad formą, chociaż zdarza mu się przedobrzyć, a choć finał jest zbyt ograny, to mimo wszystko daje emocjonalnego kopa. Jak na "pełnometrażowy" debiut - rzecz bardzo udana. Zobaczymy, co dalej.

Rzecz prościutka fabularnie, ale z mocarnym klimatem narastającej, stopniowo terroryzującej bohaterki dziwności, która objawia się na różne, coraz bardziej przerażające i inwazyjne sposoby. Bielawski panuje nad formą, chociaż zdarza mu się przedobrzyć, a choć finał jest zbyt ograny, to mimo wszystko daje emocjonalnego kopa. Jak na "pełnometrażowy" debiut - rzecz bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to