Ćma

Sama historia ciekawa, ale niesamowicie rozwleczona. Druga sprawa, ja rozumiem, że młodzież bluźni, ale tutaj jest już przesyt. Niektóre dialogi to po prostu same bluźnierstwa, co jeszcze da się wytłumaczyć, bo niektórzy tak mówią, ale jak do tego dołączył "narrator" już nie dało się tego czytać. Szkoda, bo książka miała na prawdę duży potencjał.

Sama historia ciekawa, ale niesamowicie rozwleczona. Druga sprawa, ja rozumiem, że młodzież bluźni, ale tutaj jest już przesyt. Niektóre dialogi to po prostu same bluźnierstwa, co jeszcze da się wytłumaczyć, bo niektórzy tak mówią, ale jak do tego dołączył "narrator" już nie dało się tego czytać. Szkoda, bo książka miała na prawdę duży potencjał.

Pokaż mimo to

Stephen King mógłby się z tej książki nauczyć, jak prowadzić wątki obyczajowe. Pan Jakub natomiast mógłby się od Kinga nauczyć co nieco o tworzeniu atmosfery grozy. Książka niestety nie jest horrorem jako takim i funkcjonuje w złej kategorii wagowej. Dlatego wielu czytelników ulega rozczarowaniu. Ale jeśli nie potraktujesz Ćmy jako horror sensu stricto, w zamian dostaniesz ciekawą i dopracowaną powieść z pogranicza światów.

Stephen King mógłby się z tej książki nauczyć, jak prowadzić wątki obyczajowe. Pan Jakub natomiast mógłby się od Kinga nauczyć co nieco o tworzeniu atmosfery grozy. Książka niestety nie jest horrorem jako takim i funkcjonuje w złej kategorii wagowej. Dlatego wielu czytelników ulega rozczarowaniu. Ale jeśli nie potraktujesz Ćmy jako horror sensu stricto, w zamian dostaniesz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

62/52/2020

62/52/2020

Pokaż mimo to

Nie rozumiem fenomenu tej książki i tym bardziej zakwalifikowania jej do gatunku horroru.
Dwie nastolatki-lesbijki, które głównie piją i ćpają a w tle tajemnica jak ze Scooby Doo.
Styl też pozostawia wiele do życzenia. Bardzo słaba pozycja

Nie rozumiem fenomenu tej książki i tym bardziej zakwalifikowania jej do gatunku horroru.
Dwie nastolatki-lesbijki, które głównie piją i ćpają a w tle tajemnica jak ze Scooby Doo.
Styl też pozostawia wiele do życzenia. Bardzo słaba pozycja

Pokaż mimo to

Zakwalifikowanie tej książki do kategorii horror, to duża pomyłka. Z przykrością stwierdzam, że ani razu się nie przestraszyłam, trudno mówić nawet o przejściu po plecach dreszczy. Dla mnie jest to książka analizująca związki i życie młodzieży. Patologiczne "love story", z jakąś tam historią w tle, którą autor potraktował po macoszemu, chociaż to i tak za dużo powiedziane. Jedyny plus za styl autora i ciekawe przedstawienie miejsca akcji. Podkreślam jeszcze raz - to nie jest horror.

Zakwalifikowanie tej książki do kategorii horror, to duża pomyłka. Z przykrością stwierdzam, że ani razu się nie przestraszyłam, trudno mówić nawet o przejściu po plecach dreszczy. Dla mnie jest to książka analizująca związki i życie młodzieży. Patologiczne "love story", z jakąś tam historią w tle, którą autor potraktował po macoszemu, chociaż to i tak za dużo powiedziane. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7 myślę że ocena będzie sprawiedliwa bardzo ciekawa Historia kunszt autora jedyny minus to obszerne opisy miejscowości i miejsc przez to akcja się dłużyła ale tak to polecam

7 myślę że ocena będzie sprawiedliwa bardzo ciekawa Historia kunszt autora jedyny minus to obszerne opisy miejscowości i miejsc przez to akcja się dłużyła ale tak to polecam

Pokaż mimo to

"Ćma" to jedna z książek , którą ciężko mi ocenić, gdyż do końca nie wiadomo co o nich myśleć. Z jednej strony mnie rozczarowała, a z drugiej zachwyciła. Jest to opowieść zarówno o dorastaniu, ale również o osamotnieniu, poczuciu ogarniającej nas ciemności, który wdziera się w nas. Największe wrażenie zrobiły na mnie opisy stanów psychicznych głównych bohaterek, miasteczka pozbawionego perspektyw i posiadającego niepokojące i opuszczone miejsca. Samych bohaterek niestety nie polubiłam. Sam styl autora jest piękny i obrazowy ale przy takiej ilości stron było tego dla mnie zdecydowanie za dużo. Z drugiej strony w książce tak naprawdę niewiele się dzieje. Fabuła ślimaczy się niewiarygodnie. Zdaje sobie sprawę, iż jest to efekt zamierzony ale do mnie tym razem to nie trafiło. Zdecydowanie nie nazwałabym jej horrorem ale thrillerem z elementami psychologicznymi. Nie wiem czy polecam.

"Ćma" to jedna z książek , którą ciężko mi ocenić, gdyż do końca nie wiadomo co o nich myśleć. Z jednej strony mnie rozczarowała, a z drugiej zachwyciła. Jest to opowieść zarówno o dorastaniu, ale również o osamotnieniu, poczuciu ogarniającej nas ciemności, który wdziera się w nas. Największe wrażenie zrobiły na mnie opisy stanów psychicznych głównych bohaterek, miasteczka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Ćmę” Pana Bielawskiego przeczytałem jednym tchem. Co w moim przypadku rzadko się zdarza bo lubię dawkować sobie przyjemności, lubię zostawać w tym stworzonym w umyśle innego człowieka świecie na dłużej. W przypadku „Ćmy” oddałem się bez reszty lekturze.
Jestem pod wrażeniem języka jakiego używa Pan Jakub. Ten język jest brudny, ciężki, pełen metafor aby jeszcze bardziej nakreślić nam tą brzydotę jaka spłynęła na region Gór Sowich. Stylistyczne fantazje autora sprawiają że akcja powieści zwalnia, nie trzyma równego tempa jednak cudowny wręcz wątek obyczajowy dwóch zagubionych w świecie dziewczyn wynagradza nam to. Ćma jest horrorem – zgadza się, jednak życiowe rozterki Kai i Niny to prezent, który dostajemy w pakiecie. Można śmiało powiedzieć że te dwie dziewczyny były jak żywe. Pan Jakub tchną w nie duchem młodości, tej dawnej młodości z lat dziewięćdziesiątych przez co były mi one tak bliskie. Rozumiem że sam autor urodził się w latach dziewięćdziesiątych i doskonale pamięta jakie myśli targały wtedy młodzieżą. Jednak opisać to w takim stylu, zbudować takie dialogi pokazać tą całą gówniarską komunikację zawierającą masę błędów ortograficznych, literówek czy nawet pominięć liter w zdaniu to dla mnie niewątpliwie zastrzyk nostalgii. Jednak książka ma też swoje mroczne oblicze, straszy egzystencjalnie. Czuć że coś wisi w powietrzu, jednak tak do końca nie wiemy co. Wszystko co przeczytałem w „Ćmie” tworzyło w mojej głowie obrazy pozbawione jakichkolwiek kolorów. Były Czarne, a czerń może w sobie skrywać wiele różnych rzeczy.
W „Ćmie” znalazłem wszystko. Była groza, było wzruszenie a czasami nawet śmiech. Piękna opowieść o dorastaniu, szukaniem i odkrywaniem samego siebie a wszystko to pod trzepoczącymi skrzydłami ciem. Do książki na pewno jeszcze wrócę w przyszłości. Sprawdzić co słychać u Kai i Niny.
Panu Jakubowi wróżę świetlaną przyszłość pisarza bo „Ćma” to kawał dobrej lektury, a do czytelników zgłaszam się z postulatem; Nie lekceważmy Polskich autorów grozy, oni naprawdę robią ‘’dobrą robotę’’ czasami nawet lepszą od tych zagranicznych. Cytując klasyka
„Cudze chwalicie swego nie znacie, sami nie wiecie co posiadacie”

„Ćmę” Pana Bielawskiego przeczytałem jednym tchem. Co w moim przypadku rzadko się zdarza bo lubię dawkować sobie przyjemności, lubię zostawać w tym stworzonym w umyśle innego człowieka świecie na dłużej. W przypadku „Ćmy” oddałem się bez reszty lekturze.
Jestem pod wrażeniem języka jakiego używa Pan Jakub. Ten język jest brudny, ciężki, pełen metafor aby jeszcze bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Potraficie oszacować wiek pisarza na podstawie tekstu jego autorstwa, który właśnie czytacie?

To, że Jakub Bielawski jest moim rówieśnikiem zrozumiałem już w początkowym etapie lektury, kiedy to kilkukrotnie zauważyłem, że bohaterowie jego opowieści postrzegają świat w dokładnie taki sposób, jak ja kiedy byłem w ich wieku. Dane charakterystyczne zwroty, skojarzenia, zjawiska czy zachowania trzeba poznać w określonym momencie życia, żeby zapamiętać je w taki, a nie inny sposób. Dlatego Ćma jest dla mnie jak powrót do przeszłości, bo tak to właśnie było jak to autor sumiennie opisał. Każde zdanie, starannie ułożone, jest trafione w punkt. Mam sentyment do tamtych czasów. Lubię czasem wrócić do albumów, które wtedy były na topie. Pamiętam też, że wtedy ich nie lubiłem - uważałem, że muzyka zeszła na psy. Teraz, gdy w radiu usłyszę coś z tamtego okresu, uświadamiam sobie jak katastrofalna jest jakość muzyki współcześnie. A jest ona tak fatalna, że te wcześniejsze albumy wcale już nie wydają mi się takie złe. Kiedy Kaja w rozmowie z Niną parafrazuje wstęp do Kolekcji Klasyki CD Project naprawdę mnie to bawi, bo sam posiadam i z dumą noszę koszulkę z wielką głową Piotra Fronczewskiego i napisem na jego czole, który głosi, że "przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę". I wyczekuję premiery Baldur's Gate'a 3. Takich skojarzeniowych smaczków jest w tej książce mnóstwo. Autor naprawdę się postarał, choć moim zdaniem nieco zbyt wiele uwagi poświęcił słowom kosztem samego przekazu. Zdania są wyszukane, ale czasem wręcz trochę przesadnie, co spowalnia czytanie i miejscami nieco przytłacza, a przez to nie zawsze sprzyja budowaniu klimatu. Taki drobny mankament, żeby nie było za kolorowo. Opowieść bardzo dobrze się czyta w niewielkich dawkach, np. po jednym rozdziale dziennie. Akcja jest nieśpieszna i dość długo nie wiemy jak potoczy się historia. Dalej obiera ona konkretny kierunek i ospale zmierza do jedynego słusznego finału.

Świetny klimat, nieprzypadkowe słownictwo, wielka staranność, samo życie i nieżycie.

Naprawdę polecam.

Potraficie oszacować wiek pisarza na podstawie tekstu jego autorstwa, który właśnie czytacie?

To, że Jakub Bielawski jest moim rówieśnikiem zrozumiałem już w początkowym etapie lektury, kiedy to kilkukrotnie zauważyłem, że bohaterowie jego opowieści postrzegają świat w dokładnie taki sposób, jak ja kiedy byłem w ich wieku. Dane charakterystyczne zwroty, skojarzenia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ma takiej możliwości, żeby Autor moje refleksje przeczytał, ale na wypadek, gdyby zdarzył się cud: bez dwóch zdań świetnie włada pan piórem, bezspornie ma pan silną twórczą samoświadomość, niewątpliwie nie brakuje panu błyskotliwej inteligencji, z pewnością jest pan doskonale przygotowany teoretycznie. Ujmując rzecz najkrócej, jest pan materiałem na doskonałego pisarza. Proszę jednak rozważyć, czy na pewno powinien pan podążać dotychczasową drogą. Wybrał pan formułę, która zadowoliła całkiem sporą rzeszę czytelników, ale też może pana w każdej chwili pociągnąć na dno. Bo ona jest z tych, co nadzwyczaj łatwo się czytelnikom nudzą. Do rzeczy.
Co z męka z tą Ćmą! Jeden z użytkowników LC słusznie podsumował to dzieło słowami „przerost formy nad treścią), ale nie mogę tak po prostu po kimś powtarzać, więc kilka słów od siebie dorzucę. Zatem moim zdaniem:
1. Uraczono czytelnika strasznie manierycznym stylem, potwornie. Rozumiem, że to jest zamierzone, że Autor przyjął taką konwencję, że po prostu bawi się pisaniem, ale to niczego nie zmienia – pan Bielawski może sprawił sobie mnóstwo twórczej satysfakcji, lecz z punktu widzenia czytelnika efekt jest taki, jaki jest: pretensjonalne zawijasy stylistyczne i karykaturalna barokowość. Może dałoby się to jeszcze strawić (ale tylko w mniejszej dawce), gdyby było w jakikolwiek świeże lub wysublimowane, ale nie jest. Niewymyślne, czasem aż boleśnie prymitywne figury stylistyczne, zagęszczone do granic możliwości.
2. Fabuła ślimaczy się niewiarygodnie. Rozumiem, że i to jest zamierzone, że taki był pomysł, ale czyta się to słabo. I dla jasności: nie chodzi mi to, że nie ma strzelanin, bieganin, ataków wampirów i temu podobnych atrakcji. Dobrze, że nie ma, ale czy to powód, żeby tę samą myśl, ten sam odcień nastroju wałkować kilkanaście razy? Już po 20 stronach pojmuję, że małomiasteczkowość, że duchota, że zaściankowość, że wyobcowanie, więc kolejnych 150 stron o tym samym, w niemal identyczny sposób daje mi bardzo solidne poczucie przesytu.
3. W tej całej zaplanowanej przez Autora poetyce, w dążeniu do wysokich stylistycznie lotów, w marzeniu o pisarstwie przez wielkie „P” całkiem głośno pobrzmiewają motywy z najtańszej powieści dla niewybrednych. Dosłowność i przesada ocierające się o fałsz. Jeśli naprawdę gdzieś istnieje taka prowincja, o której pisze pan Bielawski, to przecież nigdzie w takim skondensowaniu, wyłącznie szczerbata, wąsata, śmierdząca niestrawionym alkoholem i starym potem, wypełniona dychawicznymi autobusami i zdewociałymi staruszkami objuczonymi siatami z cebulą, z głowami wypełnionymi koszoną kapustą. Nawet jako satyra byłoby to w swym wyolbrzymieniu i uproszczeniu nieznośne, rażące grubym ściegiem. Jako dzieło z pretensjami do „ę” i „ą” jest takim tym bardziej. I – oczywiście – pisarz ma prawo do kreacji własnego świata, więc Autor mógł sobie taką Polskę B wymyślić, lecz ja tej konkretnej wizji, takiej jednowymiarowej, po prostu „nie kupuję”. Przez całą lekturę odczuwam jej sztuczność, brak autentyzmu, powinowactwo ze słabym kabaretem, co nie pozwala mi się zanurzyć w poczuciu zagrożenia. W przypadku powieści grozy to kompletna klapa.

Nie ma takiej możliwości, żeby Autor moje refleksje przeczytał, ale na wypadek, gdyby zdarzył się cud: bez dwóch zdań świetnie włada pan piórem, bezspornie ma pan silną twórczą samoświadomość, niewątpliwie nie brakuje panu błyskotliwej inteligencji, z pewnością jest pan doskonale przygotowany teoretycznie. Ujmując rzecz najkrócej, jest pan materiałem na doskonałego pisarza....

więcej

mniej

Pokaż mimo to