Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W kosmosie "Boga niet", powiedzieć miał Gagarin. A czego nie ma w tej historii! Wojna, pandemia, apokalipsa, podbój gwiazd, religia, stacje kosmiczne... Wspaniała, powolna narracja, nastawiona na klimat i eksplorację, hołdując tym samym dziełom jak Solaris Lema czy Spotkanie z Ramą Clarke'a. W warstwie fabularnej przebijają się wpływy Reynoldsa, a futurystyczne chrześcijaństwo i scjentystyczną próbę zaprzeczenia Credo - "wierzę", a nie "wiem"! - poruszał choćby Simmons, z resztą nie tylko on. Nie ma tu jednak żadnych kopiujwklejek ani zrzynek. Jest za to odważne porwanie się na ciężkie motywy i udźwignięcie ich. Na zaledwie trzystu stronach z okładem Autor zbudował nie tylko odrębne uniwersum, bez bombardowania czytelnika ścianami tekstu "jak do tego doszło i o co w tym chodzi", ale poprzez spokojną eksplorację i ujawnianie coraz to nowych elementów układanki. Nie ma tu jednego motywu przewodniego, jak na wstępie - poruszono ich masę, ale w nienachalny sposób, pobudzający wyobraźnię. Im dalej, tym historia staje się bardziej oniryczna i niepokojąca. Nie chcę pisać więcej, by jeśli ktoś to przeczyta, nie odbierać mu frajdy z samodzielnego odkrywania tej perełki. Spokojnie jedna z najlepszych powieści science-fiction na polskim rynku ostatnich lat. Nie jestem obiektywny i nawet nie próbuję, bo to dokładnie ten rodzaj balansującego na granicy rzeczywistości sci-fi, który uwielbiam - ale myślę, że i wielu innym osobom się spodoba. "Trudno mówić o wierze u Rosjanina. Wierzy się na Ziemi. On przyleciał tu, by nie musieć wierzyć. Przyleciał mieć pewność".