„Księgi Jakubowe”, Olga Tokarczuk, Wydawnictwo Literackie

W zestawieniu nie mogło zabraknąć polskiej noblistki i jej dzieła nagrodzonego wieloma wyróżnieniami. Poza tym przyznanym przez Akademię Szwedzką, „Księgi Jakubowe” przyniosły Oldze Tokarczuk m.in. Nagrodę Literacką „Nike” czy Nagrodę Literacką Europy Środkowej „Angelus”. Angielskie tłumaczenie książki „The Books of Jacob” (przekładu dokonała Jennifer Croft) trafiło również na krótką listę International Booker Prize oraz długą listę National Book Award w 2022 roku. Co więcej, Jennifer Croft nagrodzono za wspomniany przekład Found in Translation Award, wyróżnieniem przyznawanym przez Instytut Książki, Instytut Kultury Polskiej w Londynie i Instytut Kultury Polskiej w Nowym Jorku.

Monumentalne – liczące 912 stron – dzieło opowiada o losach charyzmatycznego Jakuba Lejbowicza Franka – Żyda, który przybył na tereny Rzeczpospolitej w przededniu rozbiorów z odległej Smyrny. Jedni uważają go za zbawiciela, inni – za heretyka, a głoszone przez niego idee nie pozostają bez wpływu na żydowską społeczność. Akademia Szwedzka, uzasadniając przyznanie polskiej autorce Nagrody Nobla za rok 2018, tak pisała o „Księgach Jakubowych”:

„Niewyczerpany żart”, David Foster Wallace, Wydawnictwo W.A.B.

Oglądaliście najnowszy sezon „Ty”? W jednym z odcinków studentka tłumaczy profesorowi Jonathanowi Moore’owi (czyli Joemu, przebywającemu w Londynie pod przykrywką), jak pisać kryminały i na czym polega ich fenomen. Dodaje również, że – choć są uważane przez niektórych za literaturę drugiego gatunku – wiele osób czyta je niemal zawsze od początku do końca. Nie tak jak „Niewyczerpany żart” – choć z całą pewnością jest ambitny, to bywa porzucany w połowie.

Jeśli jednak lubicie sięgać po grube książki, dlaczego nie wybrać właśnie opus magnum Davida Fostera Wallace’a, wydanego w zeszłym roku w Polsce po raz pierwszy przez W.A.B.? Jest to dzieło zdecydowanie „magnum”, bo mające 1136 stron. Książkę Wallace’a nazywa się „niezbędnym kompendium wiedzy o amerykańskiej (pop)kulturze”, traktującym m.in. o tym, jaki wpływ ma rozrywka na życie człowieka, jakie miejsce w nim zajmuje i dlaczego jest aż tak ważna.

Jak napisała o tej nietypowej powieści Agnieszka Kruk:

„Grona gniewu”, John Steinbeck, Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Kolejna „cegła” w zestawieniu również opowiada o Ameryce, jednak nie tej z lat 90., jak u Wallace’a, a z lat 30. XX wieku. Bohaterami klasycznej już dziś powieści Johna Steinbecka są członkowie rodziny Joadów, którzy wyruszają do Kalifornii – już wtedy znanej jako kraina mlekiem i miodem płynąca – w poszukiwaniu lepszego życia. Na miejscu okazuje się jednak, że rzeczywistość wygląda inaczej – kalifornijscy farmerzy sami mają problem, by związać koniec z końcem, i na nowych przybyszów patrzą z wrogością. Powieść krótko po premierze znalazła się na liście książek zakazanych w USA, ponieważ przedstawiała negatywną wizję kapitalizmu, wyzysk ranczerów.

Jak zauważyła Ewa Szymczak:

„Wyznaję”, Jaume Cabré, Wydawnictwo Marginesy

Swoją najnowszą książką, „Spaleni w ogniu”, kataloński pisarz zadziwił część swoich wiernych czytelników – a to za sprawą niewielkiej, jak na dzieło tego właśnie autora, objętości książki. Powieść ma tylko 188 stron, w przeciwieństwie np. do „Wyznaję”, czyli 768-stronicowego dzieła. „Wyznaję” to historia o miłości: do kobiety, do muzyki, do literatury, o dorastaniu w samotności, z książkami jako jedynymi przyjaciółmi. Powieść to również tytułowe „wyznanie”, spowiedź głównego bohatera – Adriana Ardèvola.

W „Wyznaję” nie brakuje wątków, postaci, perspektyw, wymyślnych konstrukcji językowych, które nie ułatwiają lektury, a jednak książka należy do uwielbianych przez czytelników dzieł Cabrégo. Użytkownicy i użytkowniczki Lubimyczytać piszą, że to „arcydzieło, nie do powtórzenia. Także przez autora” czy też: „książka do zabrania na bezludną wyspę”.

Jak zauważa w oficjalnej recenzji książki Justyna Radomińska:

„Droga Królów”, Brandon Sanderson, Wydawnictwo Mag

Niemało stron miewają również książki fantasy, jak „Droga Królów” Brandona Sandersona, licząca ich 1136. Amerykański twórca stworzył cztery główne postaci swojego dzieła. Jedną z nich jest chirurg zmuszony do porzucenia swojej pracy na rzecz zostania żołnierzem i wzięcia udziału w brutalnej wojnie. Kolejna to morderca płaczący, gdy zabija. Nie zabrakło również pewnej młodej kobiety – oszustki – i wojownika, a jednocześnie arcyksięcia, marzącego o władzy za wszelką cenę.

Jak napisał użytkownik SFalat, „Droga Królów” to:

„Szczygieł”, Donna Tartt, Wydawnictwo Znak Literanova

Kolejną z monumentalnych powieści w naszym zestawieniu na tłusty czwartek (i nie tylko) jest „Szczygieł” Donny Tartt.

Donna Tartt rzadko publikuje nowe powieści – do tej pory napisała trzy książki: „Tajemną historię”, „Małego przyjaciela” i „Szczygła”. Ten ostatni otrzymał w 2014 Nagrodę Pulitzera w kategorii Fikcja, został też nominowany w Plebiscycie Książka Roku 2015 w kategorii Literatura piękna. To monumentalna opowieść o Theo Deckerze i jego podróży przez życie. Jako mały chłopiec bohater cudem przeżywa zamach bombowy w muzeum, które odwiedzał razem z matką. Z ruin budynku wydobywa jej ulubiony obraz, który będzie mu towarzyszył i w Holandii, i w Las Vegas, i w ekskluzywnych apartamentach przy nowojorskiej Park Avenue. „Szczygieł” to opowieść o obsesji, miłości, próbie przetrwania, stracie, zaczynaniu od nowa i bezlitosnych wyrokach losu.

Jak napisała użytkowniczka ravinee11:

„Serce jak smoła”, Robert Galbraith, Wydawnictwo Dolnośląskie

W zestawieniu grubych książek musiało się znaleźć miejsce dla Roberta Galbraitha i „Serca jak smoła”. To szósta część cyklu o Cormoranie Strike’u i Robin Ellacott. Tym razem detektywi rozwiązują sprawę swojej niedoszłej i zmarłej klientki. Do ich agencji wpadła bowiem pewnego dnia zapłakana Edie Ledwell, autorka kreskówki zatytułowanej właśnie „Serce jak smoła”. Kobieta, prześladowana w sieci przez tajemniczą osobę o nicku Anomia, bała się o swoje życie. Robin odmówiła jednak przyjęcia jej sprawy, ale powróciła do niej – wraz z Cormoranem – już po śmierci Edie.

„Serce jak smoła” opowiada o tym, z jak wielkim hejtem może się spotkać twórca, którego dzieła są interpretowane nierzadko inaczej niż było w zamyśle, które zaczynają żyć własnym życiem w kolejnych interpretacjach – „Serce jak smoła” zainspirowało jego fanów (lub z czasem: antyfanów) do stworzenia gry na nim opartej.

Jak napisała o tej 1056-stronicowej powieści Lalalii:

„Antologia polskiego reportażu XX wieku. Tom 1”, praca zbiorowa pod red. Mariusza Szczygła, Wydawnictwo Czarne

Na koniec reportaż, a właściwie cała antologia. I to zebrana nie w jednym tomie, a w trzech. Chodzi o „Antologię polskiego reportażu XX wieku” pod red. Mariusza Szczygła i pod opieką rady programowej, w której skład weszli: Hanna Krall, Małgorzata Szejnert, prof. Kazimierz Wolny-Zmorzyński, Elżbieta Sawicka. Tom 1 ma 872 strony i znajdują się w nim, jak wskazuje sam tytuł, teksty polskich twórców reportaży – tych najbardziej znanych, najgłośniejszych, ale i tych niesłusznie zapomnianych. W zbiorze znajdują się teksty opublikowane pomiędzy 1991 a 2000 rokiem.

Monika Długa w oficjalnej recenzji napisała o tej książce tak:

Jakie książki dodalibyście do tej listy? Jaka była najgrubsza książka, jaką przeczytaliście? Dajcie znać w komentarzach!