Nim zawisną

Drugi tom cyklu "pierwsze prawo". W przeciwieństwie do pierwszego nie mam, aż tak dużego poczucia, że jest tylko wstępem do tomu kolejnego. Przeszkadza nieco podejście do niektórych bohaterów w stylu "zabili go i uciekł", kontrastując z innymi, którzy polegli w sposób szybki. Wiem, że to fantasy, ale szkoda tracić realizm nie poprzez realia fantasy a poprzez różne traktowanie bohaterów w bitwach. Mimo wszystko jest to bardzo solidna pozycja.

Drugi tom cyklu "pierwsze prawo". W przeciwieństwie do pierwszego nie mam, aż tak dużego poczucia, że jest tylko wstępem do tomu kolejnego. Przeszkadza nieco podejście do niektórych bohaterów w stylu "zabili go i uciekł", kontrastując z innymi, którzy polegli w sposób szybki. Wiem, że to fantasy, ale szkoda tracić realizm nie poprzez realia fantasy a poprzez różne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może nie jest wyjatkowa, ale i tak świetna. Bardzo sprawnie napisane fantasy.

Może nie jest wyjatkowa, ale i tak świetna. Bardzo sprawnie napisane fantasy.

Pokaż mimo to

Szczęk zbroi, rżenie jazdy konnej czy miecz ociekający posoką. Te i inne elementy, powinna zawierać dobra powieść fantasy. Ale jest wielką sztuką, aby przedstawić fanom gatunku, te walory powieści w sposób jak najbardziej atrakcyjny. Również należy nadmienić o takich kwestiach, jak świat przedstawiony, i kreacja bohaterów. Jeśli powieść posiada te wszystkie walory, opakowane w coś niepowtarzalnego i epickiego, to można bez żadnych ceregieli, mówić o arcydziele gatunku fantasy. Czy powieści „Nim zawisną”, są zawarte, wyżej wymienione przymioty? Odpowiedź na to pytanie jest jednoznaczna. Ale zanim odpowiem na to pytanie, wspomnę trochę o fabule. Jednym z wielu bohaterów powieści jest inkwizytor Glokta, który stoi na czele oddziałów broniących miasto, otoczone przez wrogów i zdrajców. Kolejnym wątkiem powieści, przedstawionym w książce, jest wojna między „Północnymi”, a krainą Anglandu. Dowodzona armia przez zarozumiałego i słabego księcia Ladisla, jest skazana na porażkę. Ostatnim klockiem fabularnym są poczynania maga Bayaza, który prowadzi grupę śmiałków na wyprawę, pośród ruin przeszłości. W mojej ocenie powieść okazała się niestety wielkim rozczarowaniem. Problem tkwi praktycznie u podstaw. Zupełnie mi się nie podobali bohaterowie. Wykreowani przez Joe Abercromba ,postacie okazali się wręcz odpychający, sztampowi i karykaturalni. Ich losy i poczynania zupełnie mnie obchodziły. Kolejnym minusem, bez wątpienia, okazał się sam świat przedstawiony. Zupełnie do mojego przekonania nie trafiły krainy i państwa zawarte w powieści. Topografia w powieści była mało wyszukana i frapująca. Akcja, którą jest napakowana powieść na początku stanowiła o sile powieści. Była wartka, a tempo przez pisarza dawkowane było po mistrzowsku, Ale kolejne rozdziały powieści, doprowadziły do poczucia przesytu. Kolejne opisy bitew i potyczek zamieniły się w nawalankę bez pomyślunku. Co niestety w późniejszej lekturze bardzo mi przeszkadzało. Jedynym pozytywem , który ratuje powieść przed kompromitacją, jest jednak niezły warsztat pisarza. Był to jedyny powód ,dzięki któremu dotrwałem do końca tego grubego tomiszcza. Reasumując, powieść do zapomnienia. Wiele elementów układanki mi nie pasowało. A wielka szkoda bowiem zapowiadał się przyjemny , wspaniały i epicki cykl. Ale to tylko moja subiektywna ocena i mogą się z nią nie wszyscy zgodzić. Dla mnie jest to raczej pożegnanie z cyklem.

Szczęk zbroi, rżenie jazdy konnej czy miecz ociekający posoką. Te i inne elementy, powinna zawierać dobra powieść fantasy. Ale jest wielką sztuką, aby przedstawić fanom gatunku, te walory powieści w sposób jak najbardziej atrakcyjny. Również należy nadmienić o takich kwestiach, jak świat przedstawiony, i kreacja bohaterów. Jeśli powieść posiada te wszystkie walory,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część trylogii "Pierwsze Prawo" nie jest już oparta li tylko na leniwej ekspozycji, stąd też stała się lekturą dużo ciekawszą i bardziej dynamiczną. Mamy bardzo mało miejsca na jakiekolwiek przestoje. Autor postawił na szybko następujące po sobie wydarzenia urozmaicone licznymi, rozbudowanymi, a przy tym świetnie skonstruowanymi dialogami.

"Nim Zawisną", to pełnokrwista fantastyka militarna - niezmiernie ponura opowieść o trudach wojny jak i trudnych moralnie decyzjach. Pojawia się mnóstwo elementów wojskowości, taktyki, bitew oraz potyczek. Autor zdecydowanie ma sprawne pióro jeżeli chodzi o wyżej wymienione wątki, sprawiają wrażenie naprawdę skrupulatnie przygotowanych, a ich dynamika na dłużej przykuwa do lektury.

Abercrombie bardzo ciekawie przedstawił ewolucję relacji bohaterów. Ferro, Logen, Jezal, Bayaz... grupka o skrajnie odmiennych charakterach i niepasujących do siebie ludzi. Jednakże zmuszeni wzajemnie sobie współtowarzyszyć muszą nauczyć się współpracy, nie zatracając jednocześnie swoich unikalnych cech. Dlatego ich relacje wydają się bardzo autentyczne i żywe, co po raz kolejny pokazuje, że autor potrafi nie tylko wykreować, ale i rozsądnie rozwijać stworzonych przez siebie bohaterów.

Trzeba jednak zwrócić uwagę na pewien minus - grupka Bayaza praktycznie do samego końca drugiej już części... nie wiadomo tak naprawdę dokąd zmierza i po co. Dodatkowo zakończenie tego wątku podróży jest co najmniej rozczarowujące. Można zrozumieć, że Abercrombie chciał nieco zerwać z kalkami powieści drogi i przenieść nacisk na inne akcenty, niemniej nie zdziwię się, jeżeli ktoś poczuje się srogo rozczarowany i negatywnie zaskoczony.

Glokta jak zwykle wikła się w sieć spisków i zadania pozornie niewykonalne. Cały czas pozostaje jedną z najbardziej wyrazistych postaci. Ciekawe jest to, że autor umieścił go w nieco mniej typowych okolicznościach niżbyśmy byli przyzwyczajeni względem tomu pierwszego, ale praktycznie nic na tym nie stracił, a wręcz jeszcze bardziej zyskał. Świetnie wypada również historia pułkownika Westa, traktująca w gruncie rzeczy o poświęceniu w obliczu beznadziei, jak i wierności w służbie i rozkazom pomimo trudnych okoliczności. West to człowiek jednocześnie twardy pozbawiony skrupułów, z drugiej zaś skłonny do melodramatyzmu i skruchy. Można zauważyć, że podobny schemat psychologii postaci funkcjonuje chociażby u Glokty, dzięki czemu właśnie są one tak autentyczne i żywe, a nie zero-jedynkowe jak to w wielu książkach bywa.

Na koniec warto jeszcze wspomnieć, że zakończenia powieści nie są raczej silną stroną Abercrombiego. Zarówno w przypadku pierwszego jak i drugiego tomu czułem spory niedosyt oraz zawód. Żywię wobec tego nadzieję, że tom trzeci będzie tym, w którym autor zamknie opowieść dużo lepiej aniżeli robił to do tej pory. Niemniej dużo liczniejsze zalety przeważają szalę i każdy fan brudnej, militarnej fantastyki powinien po tę lekturę sięgnąć.

Druga część trylogii "Pierwsze Prawo" nie jest już oparta li tylko na leniwej ekspozycji, stąd też stała się lekturą dużo ciekawszą i bardziej dynamiczną. Mamy bardzo mało miejsca na jakiekolwiek przestoje. Autor postawił na szybko następujące po sobie wydarzenia urozmaicone licznymi, rozbudowanymi, a przy tym świetnie skonstruowanymi dialogami.

"Nim Zawisną", to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ah, co to była za książka!
Cacuszko!

Pochłąnełam ją jednym tchem i szkoda mi, że już się skończyła (a cegła z niej niezła). Ratuje mnie jeszcze trzeci tom.

O ile przez poprzednią część raczej czekałam na opowieści Glokty lub ewentualnie Logena tak tutaj każdy rozdział był wciągający. Wręcz wchłaniający do granic. Nawet potyczki Westa (ah, Wściekły!). I o dziwo też Jezal dawał się polubić.

Opisy są baardzo plastyczne i obrazowe, mocno działające na wyobraźnię. Język nadal tak samo dobry, a może nawet jeszcze lepszy.

A zakończenie? Tego się nie spodziewałam i jeszcze chętniej sięgnę po kolejną część!

Cudowne, mocne, krwawe fantasy. Polecam!

ps. w zasadzie brakowało mi tylko jakiegoś twista z Quaiem. Ale kto wie? Może jeszcze będzie jakaś niespodzianka.

Ah, co to była za książka!
Cacuszko!

Pochłąnełam ją jednym tchem i szkoda mi, że już się skończyła (a cegła z niej niezła). Ratuje mnie jeszcze trzeci tom.

O ile przez poprzednią część raczej czekałam na opowieści Glokty lub ewentualnie Logena tak tutaj każdy rozdział był wciągający. Wręcz wchłaniający do granic. Nawet potyczki Westa (ah, Wściekły!). I o dziwo też Jezal...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część cyklu jest zdecydowanie lepsza od pierwszej, ale moja dość wysoka ocena jest niestety średnią wyprowadzoną z elementów bardzo dobrych i bardzo złych.

Do zdecydowanych atutów książki należą oczywiście bohaterowie pierwszoplanowi. Tak jak i w pierwszym tomie Glokta jest najmocniejszym ogniwem opowieści - dzięki swojemu niejednoznacznemu podejściu do świata i sporemu bagażowi doświadczeń, które są przez autora umiejętnie wykorzystywane. Bardzo dobrze wypadają też postaci pułkownika Westa, Jezala i Ferro. Ich "character arcs" wydają się być konsekwentnie realizowane bez znaczących fałszów.

Abercrombie ma też talent do opisywania różnego rodzaju scen akcji. W bardzo czytelny sposób przedstawia środowisko, w którym mają miejsce kluczowe wydarzenia, a także sprawnie informuje o zmieniającej się sytuacji. Jest w tym bardzo dokładny - jeśli przekazuje czytelnikowi jakąś informację, to z całą pewnością będzie miała ona znaczenie. Jeśli wskazuje bardzo precyzyjnie, z iloma przeciwnikami nasi bohaterowie mają do czynienia, jest to jasnym sygnałem, że za chwilę powinniśmy zacząć owych przeciwników liczyć. Jedna z bitew toczonych przez kompanię Bayaza może śmiało predestynować do tytułu jednej z najlepiej zaprezentowanych potyczek w książkach, które miałem okazję czytać.

Obok tego całego dobra jest także jednak bardzo wiele złego. Na czele moich zarzutów wobec tej historii stoi niesatysfakcjonujące rozwiązywanie wątków. Zdarza się, że jakiś ciąg przyczynowo-skutkowy prowadzi nas w ślepą uliczkę. Nie byłoby to złe samo w sobie - wszak mylenie tropów jest elementem pożądanym w książkach skupionych na akcji i zagadce. Problem w tym, że czytelnik nie otrzymuje niczego w zamian, przez co ma poczucie straconego czasu - podobnie jak bohaterowie opowieści. Teoretycznie każde z opisywanych wydarzeń powinno coś zmieniać. Nawet jeśli nie będą to rozstrzygnięcia, których byśmy się spodziewali - niech pojawi się jakiś element ciągnący akcję dalej do przodu, lub też niech relacje pomiędzy bohaterami zostaną rozwinięte do tego stopnia, że będziemy mieli świadomość, iż cała sekwencja została napisana w jakimś konkretnym celu. Tutaj w wielu przypadkach tego zabrakło.

Drugim problemem są postaci drugoplanowe. Tak jak te pierwszoplanowe w "Nim zawisną" błyszczą, tak wszystkie pozostałe stanowią dla nich wyłącznie barwne tło. Bohaterowie tacy jak Długostopy, Ladisla, Poulder czy Kroy mają na ogół jedną cechę charakteru, która została tak mocno napompowana, że przesłoniła wszystko inne. Choć wydarzenia, w których uczestniczą, są dramatyczne, ich postawa nie zmienia się nawet o pół stopnia. Czasem (Ladisla) są wykorzystywani wyłącznie po to by w jakiś sposób rozwijać wątki głównych bohaterów. W innych przypadkach (Długostopy) wydają się być całkowicie zbędni. A mimo to dostają naprawdę bardzo dużo czasu antenowego.

No i wreszcie trzeci i ostatni problem. Posługiwanie się tajemnicą w "Nim Zawisną" kuleje. Pod tym względem książka jest zbliżona do tych filmów sensacyjnych, w których widz na samym początku informowany jest, że wśród bliskich głównego bohatera jest zdrajca - ale jako że bliżej pokazany jest mu tylko jeden z owych bliskich, to można od samego początku podejrzewać, kto zdrajcą będzie. Z tą jednakże różnicą, że sama tajemnica jest rozwiązywana nie na końcu opowieści, a w jej połowie, aby zdążyć jeszcze rozpocząć kilka innych wątków. Trzeba jednak zaznaczyć, że zakończenie niesie ze sobą nadzieję na rozwiązanie tego problemu w części trzeciej. Te tajemnice, które zostają ukonstytuowane w ostatnich rozdziałach, mają spory potencjał.

Podsumowując, "Nim zawisną" jest książką, którą czyta się bardzo dobrze, ale trzeba mieć na uwadze, że lektura ta nie przyniesie zbyt wiele satysfakcji.

Druga część cyklu jest zdecydowanie lepsza od pierwszej, ale moja dość wysoka ocena jest niestety średnią wyprowadzoną z elementów bardzo dobrych i bardzo złych.

Do zdecydowanych atutów książki należą oczywiście bohaterowie pierwszoplanowi. Tak jak i w pierwszym tomie Glokta jest najmocniejszym ogniwem opowieści - dzięki swojemu niejednoznacznemu podejściu do świata i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wrócili do błota.

Wrócili do błota.

Pokaż mimo to

Po wpadce jaką zaliczyłem z „Bohaterami” tego Autora i jego świetnym „Ostrzu” przyszła pora na trzecią książkę Joe Abercrombiego. Spotkanie udane, chociaż druga część trylogii nie była tak dobra i nie miała tak mocnego wejścia jak pierwsza („Ostrze”). Śledzimy dalsze losy bohaterów- nieco próżnego Jezala, zabijaki i satyra Krwawej Dziewiątki, wielkiego maga Bayaza oraz inkwizytora Glokty. Ich przygody są różnorakie i zarazem ciekawe. Dzieje się sporo, nie brak drastycznych opisów potyczek i wojen. Trochę jednak jestem zawiedziony, ze wątek romansowy (Jezala z Ardee) został całkowicie pominięty z powodu wyprawy Jezala na Północ celem wypełnienia tam pewnej misji. Ale to nic straconego, bowiem pozostała mi jeszcze ostatnia pozycja trylogii i mam nadzieję, ze tam trochę się zadzieje. Póki co jestem zadowolony z „Nim Zawisną”. Jeśli lubicie heroic fantasy wysokiej klasy, to nie wahajcie się tylko sięgnijcie po trylogię „Pierwsze Prawo” Joe Abercrombiego. Satysfakcja z lektury gwarantowana. Polecam. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

Po wpadce jaką zaliczyłem z „Bohaterami” tego Autora i jego świetnym „Ostrzu” przyszła pora na trzecią książkę Joe Abercrombiego. Spotkanie udane, chociaż druga część trylogii nie była tak dobra i nie miała tak mocnego wejścia jak pierwsza („Ostrze”). Śledzimy dalsze losy bohaterów- nieco próżnego Jezala, zabijaki i satyra Krwawej Dziewiątki, wielkiego maga Bayaza oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja pierwsza myśl po skończeniu drugiego tomu , że jest jeszcze lepszy niż pierwszy tom. Małe mankamenty z poprzedniej części zostały tu przez autora poprawione a mianowicie dostajemy więcej akcji(wojna pomiedzy Unią a Bethodem , obrona Dagoski ) , trochę bardziej mamy przedstawioną przeszłość naszych bohaterów. Dialogi też są według mnie bardziej dopracowane , idzie się czasami fajnie pośmiać , myśli Glokty są dalej bezcenne "mój ty pulchny generalski pączuszku". Im dalej w las to tym bardziej się utwierdzam w przekonaniu , że postać Glokty jest najlepszą w całej książce. No i też zmiana na plus jeżeli chodzi o postać Jezala , która od pierwszego tomu do połowy drugiego niezmiennie mnie irytowała. Widać małe światełko w tunelu , czasem wystarczy dostać czymś twardym w dziubek aby perespektywa i nastawienie się zmieniło;)Nawet Ferro momentami daje się lubić:). Szkoda , że nie ma osobnej książki opisującej Logena i jego kompanię to mógłby być bardzo mocny tytuł , mają chłopaki potencjał zwłaszcza Czarny Dow , Tul Duru i Trójdrzewiec. Tak na koniec książka bardzo dobra , warta przeczytania i napewno jeszcze do tej trylogi wrócę w przyszłości.

Moja pierwsza myśl po skończeniu drugiego tomu , że jest jeszcze lepszy niż pierwszy tom. Małe mankamenty z poprzedniej części zostały tu przez autora poprawione a mianowicie dostajemy więcej akcji(wojna pomiedzy Unią a Bethodem , obrona Dagoski ) , trochę bardziej mamy przedstawioną przeszłość naszych bohaterów. Dialogi też są według mnie bardziej dopracowane , idzie się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Obawiałem się, że "Nim zawisną" dopadnie klątwa 2 tomu, ale jak to mówi Radek Kotarski "nic bardziej mylnego". Dzieje się dużo i ciekawie przede wszystkim. Opinii sporo zostało napisanych to ja nie będę się rozgadywał. Polecam każdemu fanowi fantastyki.
PS moi ulubieńcy - banda Wilczarza - mają teraz nie 5 minut, a tak nawet ze 20 co mnie bardzo cieszy :)

Świetna książka. Obawiałem się, że "Nim zawisną" dopadnie klątwa 2 tomu, ale jak to mówi Radek Kotarski "nic bardziej mylnego". Dzieje się dużo i ciekawie przede wszystkim. Opinii sporo zostało napisanych to ja nie będę się rozgadywał. Polecam każdemu fanowi fantastyki.
PS moi ulubieńcy - banda Wilczarza - mają teraz nie 5 minut, a tak nawet ze 20 co mnie bardzo cieszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to