Kuźnia ciemności

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów i ... zgadzam się z tym, poza słowem "zbyt". Nie dostrzegłem tu żadnego przerostu formy nad treścią, książka mnie nie zanudzała, a przemyślenia bohaterów tylko pomagają nam, czytelnikom, zbudować sobie pogląd o tym, czy innym bohaterze.

Książka zaczyna się wyprawą lorda Draconusa, konkubenta Matki Ciemność. Draconusa zabiera w tę podróż swojego syna. Równolegle toczą się wątki braci Purake oraz rodzin Dukorlatów i Duravów. Intryga w świecie Kurald Galain, nabiera tempa, gdy do gry wchodzi Robak Jesieni. Schizma w wierze napędza wojnę domową, a K'rull rozlewa swoją krew. Kto wygra, kto opowie się po której ze stron, jakiego tempa nabiorą wydarzenia i finalnie, jakich bogów spotkamy w tej opowieści? Tym razem rybak Kel Tath nie opowie nam zakończenia :)

pssssttt .... polecam :))

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest zdecydowanie dobrze napisana i zdecydowanie nie trafia w moje literackie gusta.

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Pokaż mimo to

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane książki i wprowadziło mnie to w zakłopotanie. Nie musiałem się tym zbytnio przejmować, bowiem poznajemy historię Kurald Galain z pewnej perspektywy wielu bohaterów, jest ich naprawdę dużo. Najbardziej urzekła mnie historia bękarta Arathana z rodu Dracons. Miałem wrażenie że patrzył on na życie obojętnie był skryty, obawiał się że ojciec go porzuci ze względu na to że jest bękartem i nie odziedziczył po nim wielu talentów. W trakcie jego podróży bardzo się zmienia, przeżywa pierwszą miłość. Autor bardzo ciekawie to przedstawił. Reszta bohaterów mnie tak bardzo nie zaciekawiła ale dało się czytać i to raczej nie nużyło. Bardzo ciekawią istoty, które zwą się Azathanai, posiadają one niezwykłe moce magiczne. Autor mnie zaskoczył tym że bogowie w tej książce są istotami stąpającymi bo ziemi i wpływają na ludzi. W pewnym rozdziale był bowiem opis jednej wiary, który mnie naprawdę zafascynował. Kuźnia Ciemności jest jedną z tych książek gdzie giną od czasu do czasu bohaterowie, bardzo się tym zaniepokoiłem.

Po opisie fabuły można stwierdzić że jest dość skomplikowana i można się w niej zgubić. Autor raczej nie owija w bawełnę i prze z fabułą co bardzo lubię. Uważam że Kuźnia Ciemności to jedna z lepszych książek fantasy. Po następną część serii Kharkanas na pewno sięgnę, gdyż można się jej spodziewać na Polskim rynku w tym lub następnym roku.

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale nie zachwycony. Może kolejna część to zmieni?

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.

Pokaż mimo to

Kolejna książka Eriksona z universum MKP.
Szczerze mówiąc bałem się podejścia do tej książki. Po rewelacyjnym cyklu Malazańskiej Księgi Poległych, myślałem że Trylogia Kharkanas będzie napisana tak trochę "na siłę", "pod czytelnika". Nic bardziej mylnego. Erikson nadal trzyma wysoki i wciągający poziom w swoich powieściach, do tego przedstawia nam tajemniczą przeszłość niektórych ważniejszych bohaterów z sagi MKP, oraz całej rasy Tiste Andii. Dowiadujemy się między innymi jakie były kiedyś relacje między braćmi Matki Ciemności: Anomanderem, Silchas Ruinem i Andarisem. Kim był/jest Draconus i jakie były jego zamiary, dlaczego Kaptur jest tym kim jest i wiele więcej.
Ja sam czekam już z niecierpliwością na wydanie II tomu tej trylogii (ponoć w 2015r), a wszystkim fanom MKP zdecydowanie polecam.
Aha i jeszcze jedno. W prawdzie historia tu opisana dzieje się przed wydarzeniami przedstawionymi w MKP, jednak moim zdaniem lepiej czytać najpierw Malazańską Księgę Poległych, a dopiero później przejść do czytania Kuźni Ciemności i reszty trylogii.

Kolejna książka Eriksona z universum MKP.
Szczerze mówiąc bałem się podejścia do tej książki. Po rewelacyjnym cyklu Malazańskiej Księgi Poległych, myślałem że Trylogia Kharkanas będzie napisana tak trochę "na siłę", "pod czytelnika". Nic bardziej mylnego. Erikson nadal trzyma wysoki i wciągający poziom w swoich powieściach, do tego przedstawia nam tajemniczą przeszłość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kuźnia Ciemności to moja pierwsza książka Stevena Eriksona i chyba dobrze bo opowiada czasy przed Malazańską Księgą Poległych. Pierwsza, ale zapewne nie ostatnia (wspomniana Malazańska Księga Poległych znajduje się w moich najbliższych planach, czekam również na dwie pozostałe części trylogii).

Fabuła aż ocieka oryginalnością. Nie ma żadnego powielania pomysłów wcześniej wykorzystywanych. Autor stworzył własny niezwykle bogaty świat. Akcja rozgrywa się w wielu miejscach jednocześnie, a z czasem poszczególne wątki zaczynają się ze sobą przeplatać. Występują tu zupełnie nowe rasy. Nie spotkamy elfów, strzyg czy innych trolli, za to są potężni Azathanai, Jaghuci i oczywiscie Tiste.
Tak jak w Pieśni Lodu i Ognia autorstwa Martina występuje tu kilku głównych bohaterów, a każdy z nich knuje własną intrygę.

Czytając najbardziej fascynowało mnie morze Vitr oraz T'riss. Mam nadzieje, że jeszcze o niej usłyszymy.
Początek książki sprawiał mi problemy, gdzie mimo skupienia nie do końca wiedziałem o co chodzi, jednak z czasem poszczególne wątki zaczęły się wyjaśniać. Nie podobało mi się, że każdy bohater mówił jak filozof. Wykształceni bohaterowie mogli wyrażać się w ten sposób, ale zwykły żołnierz lub kowal to dla mnie przesada.

Książka godna polecenia wszystkim fanom fantastyki, zwłaszcza ze względu na swoją oryginalność. Osobiście nie mogę się doczekać kolejnych części.

Kuźnia Ciemności to moja pierwsza książka Stevena Eriksona i chyba dobrze bo opowiada czasy przed Malazańską Księgą Poległych. Pierwsza, ale zapewne nie ostatnia (wspomniana Malazańska Księga Poległych znajduje się w moich najbliższych planach, czekam również na dwie pozostałe części trylogii).

Fabuła aż ocieka oryginalnością. Nie ma żadnego powielania pomysłów wcześniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zabierając się za tą pozycję, po pierwsze wiedz, że Erikkson to antropolog i tęgi myśliciel. Książka jest z gatunku fantastyki, ale szybko można zauważyć, że owy gatunek stanowi tu jedynie sposób omawiania rzeczy bliskich naszemu światu.

Czytając przedmowę można odnieść wrażenie, że poeta Gallan to nikt inny jak sam autor, który okrężnym językiem chce nam coś o sobie przekazać :)

Lektura mroczna. Dużo w niej przemocy i gwałtu. Mimo to warto ją przeczytać, dla samych zamaskowanych w niej rozważań.

Nie każdy czytelnik skorzysta jednak z potencjału zapisanego na kartach tegoż opasłego dzieła. Ktoś powiedział w swojej opinii, że każdy bohater Kuźni jest jakby domorosłym filozofem. Miał w tym rację. Czy uznajemy to za plus, czy raczej wadę powieści, to już zależy od Twoich oczekiwań względem jej przekazu :)

Zabierając się za tą pozycję, po pierwsze wiedz, że Erikkson to antropolog i tęgi myśliciel. Książka jest z gatunku fantastyki, ale szybko można zauważyć, że owy gatunek stanowi tu jedynie sposób omawiania rzeczy bliskich naszemu światu.

Czytając przedmowę można odnieść wrażenie, że poeta Gallan to nikt inny jak sam autor, który okrężnym językiem chce nam coś o sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Na zachodzie leżały ziemie Azathanai. Mieszkali tam obrońcy, którzy niczego nie bronili, i wielcy mędrcy, którzy nigdy się nie odzywali, a Thel Akai schodzili z gór, by urządzić nocne pijatyki, których nikt potem nie pamiętał.”

Zacznę od małej uwagi do wydawnictwa. Na książce nie ma wzmianki o tym, że akcja książki dzieje się w świecie, w którym autor napisał już kilka powieści. Teoretycznie więc, zanim zabierzemy się za lekturę powinniśmy już co nieco orientować się w owym świecie. W przeciwnym wypadku musimy domyślać się pewnych rzeczy. Mnie to na szczęście nie przeszkadza, ale niektórym może. W każdym razie, wyjątkowo, chciałbym podziękować wydawnictwu za wprowadzenie mnie w błąd. Inaczej nie sięgnąłbym po ową pozycję i nawet nie wiedziałbym jak wiele dobrego mnie ominęło. Ponieważ książka jest naprawdę dobra.
Rozmachem przypomina najlepsze powieści Glena Cooka. Budowaniem napięcia przywodzi na myśl niedoścignionego Guya Gavriela Kaya. Pod względem tworzenia i opisywania świata także nie zawaham się przyrównać autora do najlepszych. Do tego dodać należy bardzo dokładne prowadzenie akcji. Autor niczego nie pomija, pieczołowicie rozwija pisaną przez siebie historię. Szczegół goni szczegół i wszystko pięknie się ze sobą łączy.
„Kuźnia Ciemności” jest pierwszą częścią trylogii. W książce śledzimy losy tak wielkiej liczby bohaterów, że czasem trudno nadążyć. A każdy kolejny wątek wciąga bardziej od poprzedniego.
Kończymy rozdział myśląc tylko o tym aby koniecznie dowiedzieć się co dalej z danym bohaterem. Autor natomiast przez kilka kolejnych rozdziałów w ogóle nie wraca do danego wątku. I tak przez całą książkę. Z ciekawością czytamy o jednym, jednocześnie z niecierpliwością oczekując rozwinięcia losów innych bohaterów. Po prostu nie sposób się nudzić przy tej lekturze.
Kawał dobrego fantasy. Świat, bohaterowie, napięcie, polot i fantazja – wszystko na bardzo wysokim poziomie.
Czasem jednak troszeczkę się dłuży, ale tylko czasem i tylko troszkę.

9/10

„Gdy jeden poeta mówi drugiemu o prawdzie, jakąż nadzieję ma prawda?”

„Obsesje były nieszkodliwe, dopóki pozostawały uwięzione wewnątrz, dopóki spacerowały po klatce niewzruszonego sumienia.”

„Wiedza sama w sobie nie jest cnotą. Jest zbroją i mieczem, lecz zbroja nie tylko chroni, lecz również izoluje, miecz zaś może trafić w cel albo zranić właściciela.”

„-W takim razie, po co wdziewasz wojenny rynsztunek?
-Boję się stąpać zbyt lekko.”

„Biada krainie, w której na śmiały śmiech odpowiadano zasępionymi spojrzeniami dezaprobaty i ponurym podnieceniem!”

„Mężczyzna, który potrafił ofiarować słabość w sile, był kimś, kto zawarł pokój z pojęciem mocy.”

malynosorozec.blogspot.com

„Na zachodzie leżały ziemie Azathanai. Mieszkali tam obrońcy, którzy niczego nie bronili, i wielcy mędrcy, którzy nigdy się nie odzywali, a Thel Akai schodzili z gór, by urządzić nocne pijatyki, których nikt potem nie pamiętał.”

Zacznę od małej uwagi do wydawnictwa. Na książce nie ma wzmianki o tym, że akcja książki dzieje się w świecie, w którym autor napisał już kilka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to