Kuźnia ciemności

Ufff... Trochę to zajęło, ale w końcu udało mi się uporać z tym topornym obowiązkiem. Książka przytłacza treścią i bohaterami. Każde wypowiedziane zdanie można uznać jako złotą myśl, każdy bohater jest filozofem. Ale w gruncie rzeczy uważam, że było warto. Rzadko spotyka się tak tak trudne i jednocześnie tak fascynujące dzieła. Mimo że zajęło mi to więcej niż zwykle, to jednak kończę z satysfakcją

Ufff... Trochę to zajęło, ale w końcu udało mi się uporać z tym topornym obowiązkiem. Książka przytłacza treścią i bohaterami. Każde wypowiedziane zdanie można uznać jako złotą myśl, każdy bohater jest filozofem. Ale w gruncie rzeczy uważam, że było warto. Rzadko spotyka się tak tak trudne i jednocześnie tak fascynujące dzieła. Mimo że zajęło mi to więcej niż zwykle, to...

Przeszlosc malazu opisana z punktu widzenia Tiste, dość pompatyczne ale właśnie tego oczekuje się po tej rasie.

Przeszlosc malazu opisana z punktu widzenia Tiste, dość pompatyczne ale właśnie tego oczekuje się po tej rasie.

Uch, ledwo to umęczyłem. Nie wiem czemu, ale to już druga książka dark fantasy, która jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła. Być może jest to gatunek, który nie do końca mi leży.
Kuźnia ciemności w dziewięćdziesięciu procentach wypełniona jest domorosłą pseudofilozofią, która nie przeczę niekiedy jest celna, ale niekiedy też strasznie wydumana i pretensjonalna. Autor używa wielu napuszonych, pustych słów czy zwrotów, że często ciężko doszukać się w nich sensu. Powieść nie ma też jakiejś myśli przewodniej czy klamry spinającej wszystko co jest w niej napisane – jednym słowem chaos i nuda. Pozostałe dziesięć procent to akcja, nie najgorsza, ale jest jej zdecydowanie zbyt mało. Co tu jeszcze można dodać? Taki koszmarek jak ta pozycja może rzeczywiście zniechęcić na dobre do fantastyki, dlatego nie sięgajcie po nią, szczególnie jeśli dopiero zaczynacie przygodę z tym gatunkiem. Steven Erikson dał się poznać jako autor całkiem niezłej Malazańskiej Księgi Poległych. Jednakowoż KC to rzecz pisana na siłę i ilość (ponad 600 stron) zdecydowanie nie przekłada się na jakość. To po prostu chaotyczny zbiór wynurzeń i ciężko dopatrzyć się w nim głębszego sensu. Nie polecam. Daje cztery gwiazdki, ale tylko wyłącznie dlatego, ze dobrnąłem (choć było ciężko) do końca. Cztery gwiazdki (może być).

Uch, ledwo to umęczyłem. Nie wiem czemu, ale to już druga książka dark fantasy, która jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła. Być może jest to gatunek, który nie do końca mi leży.
Kuźnia ciemności w dziewięćdziesięciu procentach wypełniona jest domorosłą pseudofilozofią, która nie przeczę niekiedy jest celna, ale niekiedy też strasznie wydumana i pretensjonalna. Autor używa...

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów i ... zgadzam się z tym, poza słowem "zbyt". Nie dostrzegłem tu żadnego przerostu formy nad treścią, książka mnie nie zanudzała, a przemyślenia bohaterów tylko pomagają nam, czytelnikom, zbudować sobie pogląd o tym, czy innym bohaterze.

Książka zaczyna się wyprawą lorda Draconusa, konkubenta Matki Ciemność. Draconusa zabiera w tę podróż swojego syna. Równolegle toczą się wątki braci Purake oraz rodzin Dukorlatów i Duravów. Intryga w świecie Kurald Galain, nabiera tempa, gdy do gry wchodzi Robak Jesieni. Schizma w wierze napędza wojnę domową, a K'rull rozlewa swoją krew. Kto wygra, kto opowie się po której ze stron, jakiego tempa nabiorą wydarzenia i finalnie, jakich bogów spotkamy w tej opowieści? Tym razem rybak Kel Tath nie opowie nam zakończenia :)

pssssttt .... polecam :))

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów...

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest zdecydowanie dobrze napisana i zdecydowanie nie trafia w moje literackie gusta.

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest...

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane książki i wprowadziło mnie to w zakłopotanie. Nie musiałem się tym zbytnio przejmować, bowiem poznajemy historię Kurald Galain z pewnej perspektywy wielu bohaterów, jest ich naprawdę dużo. Najbardziej urzekła mnie historia bękarta Arathana z rodu Dracons. Miałem wrażenie że patrzył on na życie obojętnie był skryty, obawiał się że ojciec go porzuci ze względu na to że jest bękartem i nie odziedziczył po nim wielu talentów. W trakcie jego podróży bardzo się zmienia, przeżywa pierwszą miłość. Autor bardzo ciekawie to przedstawił. Reszta bohaterów mnie tak bardzo nie zaciekawiła ale dało się czytać i to raczej nie nużyło. Bardzo ciekawią istoty, które zwą się Azathanai, posiadają one niezwykłe moce magiczne. Autor mnie zaskoczył tym że bogowie w tej książce są istotami stąpającymi bo ziemi i wpływają na ludzi. W pewnym rozdziale był bowiem opis jednej wiary, który mnie naprawdę zafascynował. Kuźnia Ciemności jest jedną z tych książek gdzie giną od czasu do czasu bohaterowie, bardzo się tym zaniepokoiłem.

Po opisie fabuły można stwierdzić że jest dość skomplikowana i można się w niej zgubić. Autor raczej nie owija w bawełnę i prze z fabułą co bardzo lubię. Uważam że Kuźnia Ciemności to jedna z lepszych książek fantasy. Po następną część serii Kharkanas na pewno sięgnę, gdyż można się jej spodziewać na Polskim rynku w tym lub następnym roku.

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane...

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale nie zachwycony. Może kolejna część to zmieni?

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale...

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.

Kolejna książka Eriksona z universum MKP.
Szczerze mówiąc bałem się podejścia do tej książki. Po rewelacyjnym cyklu Malazańskiej Księgi Poległych, myślałem że Trylogia Kharkanas będzie napisana tak trochę "na siłę", "pod czytelnika". Nic bardziej mylnego. Erikson nadal trzyma wysoki i wciągający poziom w swoich powieściach, do tego przedstawia nam tajemniczą przeszłość niektórych ważniejszych bohaterów z sagi MKP, oraz całej rasy Tiste Andii. Dowiadujemy się między innymi jakie były kiedyś relacje między braćmi Matki Ciemności: Anomanderem, Silchas Ruinem i Andarisem. Kim był/jest Draconus i jakie były jego zamiary, dlaczego Kaptur jest tym kim jest i wiele więcej.
Ja sam czekam już z niecierpliwością na wydanie II tomu tej trylogii (ponoć w 2015r), a wszystkim fanom MKP zdecydowanie polecam.
Aha i jeszcze jedno. W prawdzie historia tu opisana dzieje się przed wydarzeniami przedstawionymi w MKP, jednak moim zdaniem lepiej czytać najpierw Malazańską Księgę Poległych, a dopiero później przejść do czytania Kuźni Ciemności i reszty trylogii.

Kolejna książka Eriksona z universum MKP.
Szczerze mówiąc bałem się podejścia do tej książki. Po rewelacyjnym cyklu Malazańskiej Księgi Poległych, myślałem że Trylogia Kharkanas będzie napisana tak trochę "na siłę", "pod czytelnika". Nic bardziej mylnego. Erikson nadal trzyma wysoki i wciągający poziom w swoich powieściach, do tego przedstawia nam tajemniczą przeszłość...