Doskonałe wprowadzenie do serii Malazańskiej, które zdecydowanie powinno się czytać po lekturze Malazańskiej Księgi Poległych. Książka opisuje początek wydarzeń w Kurald Galain, do których Steven Erikson nawiązuje w MKP. Książka wiele wyjaśnia, rzuca światło na rasę Tiste oraz pradawnych bogów. Nie jest jednak napisana z lekkością głównej serii, jeśli można w ogóle napisać, że MKP ma w sobie coś lekkiego. W Kuźni Ciemności wydarzenia biegną przed siebie ale tempo nie jest zawrotne. W opowieść wplecionych jest sporo przemyśleń, nierzadko pełnych goryczy. Jeżeli ktoś liczy na wartką akcję, niestety nie dostanie tego. W zamian otrzyma zagadkową historię, chwilami brutalną i wzruszającą. Melodramatów, romansów brak. Za to pojawia się nutka dekadencji.
Czy polecę sięgnąć po Kuźnię przed główną serią Malazańską? Nie. Zdecydowanie odradzam, gdyż znajomość postaci pojawiających się w Kuźni oraz nakreślony w MKP obraz rasy Tiste (podzielony już na Andi, Edur i Liosan),bardzo ułatwia przyswojenie sobie zawartej w książce treści. Dzięki znajomości losów Tiste z Malazańskiej Księgi Poległych, dużo łatwiej jest zrozumieć ich naturę nakreśloną w Kuźni.

Doskonałe wprowadzenie do serii Malazańskiej, które zdecydowanie powinno się czytać po lekturze Malazańskiej Księgi Poległych. Książka opisuje początek wydarzeń w Kurald Galain, do których Steven Erikson nawiązuje w MKP. Książka wiele wyjaśnia, rzuca światło na rasę Tiste oraz pradawnych bogów. Nie jest jednak napisana z lekkością głównej serii, jeśli można w ogóle napisać,...

Ufff... Trochę to zajęło, ale w końcu udało mi się uporać z tym topornym obowiązkiem. Książka przytłacza treścią i bohaterami. Każde wypowiedziane zdanie można uznać jako złotą myśl, każdy bohater jest filozofem. Ale w gruncie rzeczy uważam, że było warto. Rzadko spotyka się tak tak trudne i jednocześnie tak fascynujące dzieła. Mimo że zajęło mi to więcej niż zwykle, to jednak kończę z satysfakcją

Ufff... Trochę to zajęło, ale w końcu udało mi się uporać z tym topornym obowiązkiem. Książka przytłacza treścią i bohaterami. Każde wypowiedziane zdanie można uznać jako złotą myśl, każdy bohater jest filozofem. Ale w gruncie rzeczy uważam, że było warto. Rzadko spotyka się tak tak trudne i jednocześnie tak fascynujące dzieła. Mimo że zajęło mi to więcej niż zwykle, to...

Przeszlosc malazu opisana z punktu widzenia Tiste, dość pompatyczne ale właśnie tego oczekuje się po tej rasie.

Przeszlosc malazu opisana z punktu widzenia Tiste, dość pompatyczne ale właśnie tego oczekuje się po tej rasie.

Uch, ledwo to umęczyłem. Nie wiem czemu, ale to już druga książka dark fantasy, która jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła. Być może jest to gatunek, który nie do końca mi leży.
Kuźnia ciemności w dziewięćdziesięciu procentach wypełniona jest domorosłą pseudofilozofią, która nie przeczę niekiedy jest celna, ale niekiedy też strasznie wydumana i pretensjonalna. Autor używa wielu napuszonych, pustych słów czy zwrotów, że często ciężko doszukać się w nich sensu. Powieść nie ma też jakiejś myśli przewodniej czy klamry spinającej wszystko co jest w niej napisane – jednym słowem chaos i nuda. Pozostałe dziesięć procent to akcja, nie najgorsza, ale jest jej zdecydowanie zbyt mało. Co tu jeszcze można dodać? Taki koszmarek jak ta pozycja może rzeczywiście zniechęcić na dobre do fantastyki, dlatego nie sięgajcie po nią, szczególnie jeśli dopiero zaczynacie przygodę z tym gatunkiem. Steven Erikson dał się poznać jako autor całkiem niezłej Malazańskiej Księgi Poległych. Jednakowoż KC to rzecz pisana na siłę i ilość (ponad 600 stron) zdecydowanie nie przekłada się na jakość. To po prostu chaotyczny zbiór wynurzeń i ciężko dopatrzyć się w nim głębszego sensu. Nie polecam. Daje cztery gwiazdki, ale tylko wyłącznie dlatego, ze dobrnąłem (choć było ciężko) do końca. Cztery gwiazdki (może być).

Uch, ledwo to umęczyłem. Nie wiem czemu, ale to już druga książka dark fantasy, która jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła. Być może jest to gatunek, który nie do końca mi leży.
Kuźnia ciemności w dziewięćdziesięciu procentach wypełniona jest domorosłą pseudofilozofią, która nie przeczę niekiedy jest celna, ale niekiedy też strasznie wydumana i pretensjonalna. Autor używa...

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów i ... zgadzam się z tym, poza słowem "zbyt". Nie dostrzegłem tu żadnego przerostu formy nad treścią, książka mnie nie zanudzała, a przemyślenia bohaterów tylko pomagają nam, czytelnikom, zbudować sobie pogląd o tym, czy innym bohaterze.

Książka zaczyna się wyprawą lorda Draconusa, konkubenta Matki Ciemność. Draconusa zabiera w tę podróż swojego syna. Równolegle toczą się wątki braci Purake oraz rodzin Dukorlatów i Duravów. Intryga w świecie Kurald Galain, nabiera tempa, gdy do gry wchodzi Robak Jesieni. Schizma w wierze napędza wojnę domową, a K'rull rozlewa swoją krew. Kto wygra, kto opowie się po której ze stron, jakiego tempa nabiorą wydarzenia i finalnie, jakich bogów spotkamy w tej opowieści? Tym razem rybak Kel Tath nie opowie nam zakończenia :)

pssssttt .... polecam :))

Malaz...

Saga wciągnęła mnie tak, że te opasłe tomiszcza łykałem niczym tik-taki.Po 10 tomach chciałem trochę odpocząć, zanim zabiorę się za kolejne dzieło tego świetnego autora i czas wreszcie nastał.

Naczytałem się opinii o Kuźni, że Erikson zbyt patetycznie podchodzi do wielu tematów, wiele wątków przeciąga rozbudowując je właśnie o pełne patosu przemyślenia bohaterów...

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest zdecydowanie dobrze napisana i zdecydowanie nie trafia w moje literackie gusta.

Od czasu do czasu sięgam po książki zupełnie nie w moich gustach literackich. Po co? Po to, żeby się w tych gustach utwierdzić. Albo coś nowego, fascynującego odkryć. Albo stwierdzić zmianę upodobań. Zwyczajnie lubię eksperymenty, również literackie.
Tym razem było podobnie, sięgnęłam po książkę trochę z ciekawości, trochę z przekory. Ale "bumu" nie było.
Powieść jest...

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, w tym nieco brakuje mi akcji, chociaż wyjaśnia się ogromna ilość wątków z Malazańskiej Księgi Poległych. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fana serii.

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane książki i wprowadziło mnie to w zakłopotanie. Nie musiałem się tym zbytnio przejmować, bowiem poznajemy historię Kurald Galain z pewnej perspektywy wielu bohaterów, jest ich naprawdę dużo. Najbardziej urzekła mnie historia bękarta Arathana z rodu Dracons. Miałem wrażenie że patrzył on na życie obojętnie był skryty, obawiał się że ojciec go porzuci ze względu na to że jest bękartem i nie odziedziczył po nim wielu talentów. W trakcie jego podróży bardzo się zmienia, przeżywa pierwszą miłość. Autor bardzo ciekawie to przedstawił. Reszta bohaterów mnie tak bardzo nie zaciekawiła ale dało się czytać i to raczej nie nużyło. Bardzo ciekawią istoty, które zwą się Azathanai, posiadają one niezwykłe moce magiczne. Autor mnie zaskoczył tym że bogowie w tej książce są istotami stąpającymi bo ziemi i wpływają na ludzi. W pewnym rozdziale był bowiem opis jednej wiary, który mnie naprawdę zafascynował. Kuźnia Ciemności jest jedną z tych książek gdzie giną od czasu do czasu bohaterowie, bardzo się tym zaniepokoiłem.

Po opisie fabuły można stwierdzić że jest dość skomplikowana i można się w niej zgubić. Autor raczej nie owija w bawełnę i prze z fabułą co bardzo lubię. Uważam że Kuźnia Ciemności to jedna z lepszych książek fantasy. Po następną część serii Kharkanas na pewno sięgnę, gdyż można się jej spodziewać na Polskim rynku w tym lub następnym roku.

Po wielu przeczytanych przez ze mnie opinii na temat Stevena Eriksona musiałem sięgnąć po ten Prequel.Mam nadzieje że to będzie dobre wprowadzenie do Malazańskiej księgi poległych. Gdy zagłębiłem się w pierwszych stronach od razu wiedziałem że historia będzie na wysokim poziomie i się nie pomyliłem.

Kuźnia Ciemności jest napisana inaczej niż inne przeze mnie przeczytane...

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale nie zachwycony. Może kolejna część to zmieni?

DObrze wrócić do świata MKP.

Świetnie obserwuje się narodziny (w niektórych przypadkach niemal dosłowne) postaci z sagi. Poznajemy świat MKP zanim zdołał się ukształtować, zanim doszło do tego, co uczyniło go specjalnym.

I chyba dlatego w tej powieści czegoś mi brakuje - chociaż na moich oczach dochodzi do pierwszych definiujących świat wydarzeń.

Jestem zadowolony ale...

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.

Wymagająca ale dająca ogromną satysfakcję powieść.