Książę cierni

Książka, jak i cały cykl, zdecydowanie tylko dla tych, co lubią bardzo mroczne i ciężkie fantasy obfitujące w brutalne, krwawe i bestialskie sceny - ale przyznam, że czyta się to z zapartym tchem.
Jest to historia prywatnej wendety Jorga żyjącego w zdegenerowanym i barbarzyńskim świecie, w którym nie ma miejsca na litość.

Książka, jak i cały cykl, zdecydowanie tylko dla tych, co lubią bardzo mroczne i ciężkie fantasy obfitujące w brutalne, krwawe i bestialskie sceny - ale przyznam, że czyta się to z zapartym tchem.
Jest to historia prywatnej wendety Jorga żyjącego w zdegenerowanym i barbarzyńskim świecie, w którym nie ma miejsca na litość.

Pokaż mimo to

Oryginalna, pasjonująca fabuła i chaotyczny, pełen przemocy świat, który przywodzi mi na myśl ten wykreowany przez Bretta. Połknęłam w jedną niedzielę z wypiekami na twarzy.

Oryginalna, pasjonująca fabuła i chaotyczny, pełen przemocy świat, który przywodzi mi na myśl ten wykreowany przez Bretta. Połknęłam w jedną niedzielę z wypiekami na twarzy.

Pokaż mimo to

Udało mi się tej książki użyć na maturze rozszerzonej... Dobre czasy...

Udało mi się tej książki użyć na maturze rozszerzonej... Dobre czasy...

Pokaż mimo to

Bardzo skompresowana fabuła, przez co świat staje się nieco zbyt płaskim. Bardzo wartka akcja. Ciekawy i nieszablonowy pomysł na świat przedstawiony, ale za słabo pogłębiony.

Bardzo skompresowana fabuła, przez co świat staje się nieco zbyt płaskim. Bardzo wartka akcja. Ciekawy i nieszablonowy pomysł na świat przedstawiony, ale za słabo pogłębiony.

Pokaż mimo to

Potrzebowałam trochę czasu, żeby zebrać myśli. Dawno nie miałam tak sprzecznych emocji związanych z książką.
Dowiedziałam się o tej serii, gdy szukałam czegoś podobnego do "Pierwszego prawa" i mniej więcej czegoś takiego oczekiwałam - krwawego fantasy z bohaterami o wątpliwej moralności. Jednak "Pierwsze prawo" zawiesiło poprzeczkę nieco zbyt wysoko, jeśli chodzi o styl i kreowanie bohaterów.
Czytając "Księcia cierni" cały czas miałam wrażenie, że coś jest nie tak z językiem. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, braku wprawy autora, czy czegoś innego. Możliwe, że to ja byłam problemem, ciężko stwierdzić.
Za to dokładnie wiem, co jest niewątpliwie problemem tej książki - długość. Mark Lawrence ambitnie wprowadza do puli bardzo wielu bohaterów. Co prawda większość niemal od razu ginie, co jest przedstawione w bardzo obrazowy sposób, ale i tak zostaje dość sporo osób do przedstawienia. Nie jest możliwe dobre opisanie tylu bohaterów na 400 stronach, gdzie trzeba jeszcze zmieścić akcję i opis świata. Tak się nie da. (Jeśli jednak się da, to niech mi ktoś poda przykład, błagam) Z powodu tak ograniczonej przestrzeni wszyscy bohaterowie są bardzo jednowymiarowi, niestety łącznie z Jorgiem.
Wiecie co również wynika z małej objętości tej książki? Narracja jest szarpana. Bardzo szybko przeskakuje z jednego wydarzenia na nastepne i jeszcze nastepne, nawet jeśli nie wiążą się ze sobą zbyt mocno i nic nie wskazuje na to, że akcja potoczy się w ten sposób. Może niektórym nie będzie to przeszkadzać, ale ja lubię, kiedy autor rzuca mi jakieś wskazówki, a nie prowadzi mnie z jednego punktu do drugiego w worku na głowie.
Jest jeszcze jedna rzecz, którą muszę omówić, jednak można ją potraktować jako spoiler. Jeśli planujecie czytać - opuśćcie ten akapit. Okazuje się, że przedstawiony świat nie jest zupełnie nowy. Wygląda na to, że akcja toczy się w naszym świecie, ale w przyszłości lub alternatywnej rzeczywistości. Pojawiają się odwołania do greckich filozofów i Szekspira. To jednak nie koniec, znajdziecie tam również coś, co przy odrobinie dobrej woli można zidentyfikować jako sztuczną inteligencję i broń jądrową. Szczerze mówiąc, nie uważam tego za minus. Scena z AI bardzo mi się podobała, tyle muszę przyznać. Mimo wszystko, nie spodziewałam się tego i po prostu bardzo mnie dziwiły te fragmenty. Na chwilę odwracały moją uwagę od treści.
Chyba dość już ponarzekałam, czas na plusy.
Zacznę od największej zalety dla mnie, a zarazem najbardziej wątpliwej. Przekonał mnie sam pomysł na historię. Czternastoletni dzieciak, który stoi na czele grupy bandziorów i nie waha się przed rozlewem krwi w jakiejkolwiek postaci? To brzmi jak coś, czego nie mogłabym sobie podarować. I, jak widać, nie podarowałam sobie.
Muszę docenić też przynajmniej niektóre rozwiązania fabularne. Końcówka należy do zdecydowanie udanych i raczej nie wyobrażam sobie, żeby zakończenie tego tomu mogło być inne.
Bardzo podobało mi się wprowadzenie dwóch linii czasowych. Retrospekcje dodawały kontekstu głównej linii czasowej, a były znacznie przyjemniejsze w odbiorze niż gdyby te wydarzenia pojawiały się jako relacje w rozmowach bohaterów czy ich myśli.
Chyba nie mam już nic konstruktywnego do dodania. W ramach podsumowania powiem tak: z jakiegoś dziwnego i niepojętego dla mnie powodu bardzo mi się podobało i bez watpienia zapoznam się z kolejnymi tomami, gdy tylko uda mi się je zdobyć. Mam nadzieję, że będzie to raczej szybko, bo muszę wiedzieć, co Jorg narozrabia, gdy trochę podrośnie.

Potrzebowałam trochę czasu, żeby zebrać myśli. Dawno nie miałam tak sprzecznych emocji związanych z książką.
Dowiedziałam się o tej serii, gdy szukałam czegoś podobnego do "Pierwszego prawa" i mniej więcej czegoś takiego oczekiwałam - krwawego fantasy z bohaterami o wątpliwej moralności. Jednak "Pierwsze prawo" zawiesiło poprzeczkę nieco zbyt wysoko, jeśli chodzi o styl i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Książe cierni” już od dawna był na samym szczycie moich czytelniczych priorytetów jeśli chodzi o fantasy. Nie dość, że to brutalne, mroczne dark fantasy - czyli to, co w tym gatunku uwielbiam najbardziej, to apetyt dodatkowo podsycały świetne recenzje. Tym większe było więc moje rozczarowanie gdy w końcu zasiadłam do lektury. “Książę” kompletnie nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Nawet poważnie się zastanawiałam czy ja rzeczywiście czytałam tę samą książkę co inni. To jest tak potwornie źle napisane, że z trudem dobrnęłam do 100 strony i najprawdopodobniej na tym poprzestanę. W tego typu literaturze nie mam nic przeciwko dosadnemu, pełnemu obrzydliwości i niestroniącemu od wulgaryzmów językowi, jednak musi brzmieć on naturalnie. A w “Księciu Cierni” Lawrence na siłę wciska w co drugie zdanie “krew” i “rzeź”, bombarduje czytelnika tryskającymi mózgami i odrąbanymi głowami - tylko i wyłącznie dla samego szokowania. Cały czas miałam wrażenie, że autor operuje bardzo ubogim zasobem słownictwa - ciągle, w nadmiarze przewijają się te same wyrazy i określenia - wszyscy mieszkańcy wiosek to “zawszona wiejska biedota”, a wszystkie topory, siekiery, noże i ubrania są “zakrwawione”.

Przez 100 stron opisów było jak na lekarstwo - wszystkie dałoby się upchnąć na 3-4 stronach. Halo, to przecież właśnie opisy tworzą klimat książki! Zwłaszcza w takim gatunku jakim jest fantasy, gdzie przedstawiony świat, postaci czy stworzenia są w znacznej mierze w całości wymyślone przez autora - szczegółowe, plastyczne i działające na wyobraźnie opisy są niezwykle istotne. Tymczasem powieść Lawrence’a w ¾ składa się z dialogów, a i te leżą. Wszyscy wysławiają się mono-zdaniami - czyli 3-4 słowa i kropka. Kolejne mono-zdanie. I tak przez cały rozdział. I okej, główny bohater jest trzynastolatkiem, ale prawidłowo się rozwijający, zdrowy umysłowo dzieciak w tym wieku już potrafi sklecić dłuższe, rozbudowane i logiczne zdanie. W ogóle postacie w tej książce to jakaś kpina, wyjątkowo nieśmieszny żart. Główny bohater to jedna z najbardziej antypatycznych postaci z jakimi spotkałam się w literaturze. Arogancki, infantylny, szalenie irytujący gówniarz, który najlepiej bawi się mordując i gwałcąc. Na samą myśl, że miałabym spędzić w jego towarzystwie kolejne parę godzin od razu dostałam napadu spazmów. Plus taki, że przynajmniej ma on jakiś charakter, czego absolutnie nie można powiedzieć o postaciach drugoplanowych. Te są całkowicie bezbarwne, jedyne co posiadają to imiona, ale osobowość? Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie! Autor określa ich nie przez cechy charakteru, a przez wygląd - mamy więc tego z “brzydką, ordynarną gębą”, z “burakową, czerwoną gębą” czy “chudego z pryszczami”, żeby wymienić paru.

Może jeszcze dla “Księcia Cierni” byłaby u mnie szansa i czytałabym go jako guilty-pleasure, gdyby nie to że cała historia wieje nudą. Mogłoby się wydawać, że jest dynamicznie, bo niby cały czas komuś coś odcinają i odrąbują czy kolejną wioskę palą, a jednak akcja wlecze się niemiłosiernie. Strasznie to monotonne, a przez to nużące. Może na kolejnych 300 stronach akcja się rozkręci i w końcu coś konkretnego zacznie się dziać. Osobiście nie mam zamiaru się przekonywać - porzucam bez żalu po 100 stronach. Ja wiem, że to jest szalenie niepopularna opinia, ale ja naprawdę nie potrafię wskazać co w tej powieści tak zafascynowało tysiące (a nawet i setki tysięcy!) czytelników. Nie jestem jakąś wielką koneserką fantasy, sięgam po ten rodzaj książek dosyć nieregularnie, jednak bez problemu z marszu potrafię wskazać co najmniej kilkanaście tytułów bijących “Księcia cierni” na głowę.

“Książe cierni” już od dawna był na samym szczycie moich czytelniczych priorytetów jeśli chodzi o fantasy. Nie dość, że to brutalne, mroczne dark fantasy - czyli to, co w tym gatunku uwielbiam najbardziej, to apetyt dodatkowo podsycały świetne recenzje. Tym większe było więc moje rozczarowanie gdy w końcu zasiadłam do lektury. “Książę” kompletnie nie spełnił pokładanych w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek ciekawy, główny bohater momentami intrygujący, niestety im dalej w las tym gorzej ...

Początek ciekawy, główny bohater momentami intrygujący, niestety im dalej w las tym gorzej ...

Pokaż mimo to

Po „Księcia cierni” Marka Lawrence’a sięgnęłam z ciekawości. Pierwszy raz o tej powieści usłyszałam od znajomej, która zachwycała się kreacja głównego bohatera i ciekawie wykreowanym światem.
Po przeczytaniu pierwszego tomy, gdyż całość składa się na trzy części, nie jestem do końca pewna jak ocenić to, z czym do tej pory udało mi się zapoznać.
Z jednej strony muszę przyznać, że pomysł na zarysowany świat, przedstawiający ludzkość po katastrofie atomowej, która sprawiła, że cywilizacja cofnęła się mentalnie i technologicznie do średniowiecza oraz echa i pozostałości dawnych wynalazków poprzedniej cywilizacji stanowią całkiem oryginalną mieszankę. Za dodatkowe plusy możemy uznać sposób, w jaki do tego świata wprowadzany został element magiczny oraz samego Jorga, który jest zarówno bohaterem, jak i w przeważającej części narratorem powieści. Jest on oryginalny pod tym względem, iż jego postać stanowi raczej obraz antybohatera. Równie okrutnego i mściwego jak ludzie, z którymi przestaje. Jednak w miarę czytania poznajemy coraz więcej szczegółów, które sprawiły, dlaczego w taki właśnie sposób postępuje. Element ten sprawia, że jest on w tej swojej niedoskonałości bardziej ludzki niż niejeden ratujący świat heros.

Pomimo tak wielu, zdawałoby się plusów, jest w tej powieści coś, co sprawia, że nie mogę uznać jej za naprawdę godną polecenia każdemu zainteresowanemu tematem. Problemy pojawiają się już w samej warstwie narracyjnej. Powieść wrzuca nas w wir wydarzeń i przez cały czas zmierza w mało sprecyzowanym kierunku. Postaci pojawiających się na kartach i umierających dwa rozdziały później jest mnóstwo, nie wspominając o nadal niewyjaśnionej kwestii rzekomego celu, czyli sukcesji tronu cesarskiego.
Ostatecznie pomimo pomysłowości słabo oceniam ten tytuł i nie jestem nawet pewna, czy jest to zmarnowany potencjał, czy po prostu słaby wstęp do lepszej całości. Ja z pewnością dam szansę kolejnym częściom, jednak osobom, które rozważają sięgnięcie po trylogię, radzę zastanowić się, czy rzeczywiście są gotowi zmierzyć się z trzema tomami, gdyż czytanie tylko pierwszej powieści nie będzie mieć zbyt wiele sensu.

Po „Księcia cierni” Marka Lawrence’a sięgnęłam z ciekawości. Pierwszy raz o tej powieści usłyszałam od znajomej, która zachwycała się kreacja głównego bohatera i ciekawie wykreowanym światem.
Po przeczytaniu pierwszego tomy, gdyż całość składa się na trzy części, nie jestem do końca pewna jak ocenić to, z czym do tej pory udało mi się zapoznać.
Z jednej strony muszę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak naprawdę to opowiadanie na końcu tej książki (Śpiący królewicz) sprawiło, że chcę poznać dalszą część historii. Otworzyło mi oczy na koncepcję tego uniwersum.

Tak naprawdę to opowiadanie na końcu tej książki (Śpiący królewicz) sprawiło, że chcę poznać dalszą część historii. Otworzyło mi oczy na koncepcję tego uniwersum.

Pokaż mimo to

Wymęczyła mnie ta książka i to nie w dobry sposób. Protagonista pokonał Holden'a Caulfield'a w moim rankingu najbardziej irytujących głównych bohaterów. Ten tutaj jest tak młodzieńczo mroczny i doskonały, że nie wiem czy się bać, czy płakać. Cierpiałem razem z nim przez całą książkę, ale chyba nie tak jak tego autor oczekiwał. Jedyne co ratuje od ostatecznego dna to w miarę ciekawy świat przedstawiony. Przeczytałem, odetchnąłem z ulgą i przysiągłem sobie, że nie wezmę drugiej części nawet jak mi zapłacą.

Wymęczyła mnie ta książka i to nie w dobry sposób. Protagonista pokonał Holden'a Caulfield'a w moim rankingu najbardziej irytujących głównych bohaterów. Ten tutaj jest tak młodzieńczo mroczny i doskonały, że nie wiem czy się bać, czy płakać. Cierpiałem razem z nim przez całą książkę, ale chyba nie tak jak tego autor oczekiwał. Jedyne co ratuje od ostatecznego dna to w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to