Książę cierni

Tak naprawdę to opowiadanie na końcu tej książki (Śpiący królewicz) sprawiło, że chcę poznać dalszą część historii. Otworzyło mi oczy na koncepcję tego uniwersum.

Tak naprawdę to opowiadanie na końcu tej książki (Śpiący królewicz) sprawiło, że chcę poznać dalszą część historii. Otworzyło mi oczy na koncepcję tego uniwersum.

Pokaż mimo to

Wymęczyła mnie ta książka i to nie w dobry sposób. Protagonista pokonał Holden'a Caulfield'a w moim rankingu najbardziej irytujących głównych bohaterów. Ten tutaj jest tak młodzieńczo mroczny i doskonały, że nie wiem czy się bać, czy płakać. Cierpiałem razem z nim przez całą książkę, ale chyba nie tak jak tego autor oczekiwał. Jedyne co ratuje od ostatecznego dna to w miarę ciekawy świat przedstawiony. Przeczytałem, odetchnąłem z ulgą i przysiągłem sobie, że nie wezmę drugiej części nawet jak mi zapłacą.

Wymęczyła mnie ta książka i to nie w dobry sposób. Protagonista pokonał Holden'a Caulfield'a w moim rankingu najbardziej irytujących głównych bohaterów. Ten tutaj jest tak młodzieńczo mroczny i doskonały, że nie wiem czy się bać, czy płakać. Cierpiałem razem z nim przez całą książkę, ale chyba nie tak jak tego autor oczekiwał. Jedyne co ratuje od ostatecznego dna to w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Młody człowiek - około dziesięcioletni - książę jakiś tam, żyje żądzą zemsty której celem jest jakiś tam arystokrata. By uczynić jej zadość, staje na czele bandy rzezimieszków, pali, gwałci i morduje. Poza tym wykonuje pierdyliard chaotycznych podrygów.

Rzeczywistość polityczna powieści z grubsza przypomina XV-XVI-wieczne rozdrobnienie na półwyspie apenińskim. Nie doczytałem do końca, więc nie mam pewności co to dokładnie za rzeczywistość, ponieważ pewne wskazówki jednoznacznie wskazują na nasz świat, inne zdecydowanie temu zaprzeczają. Być może gdzieś tam to się jakoś wyjaśnia.

Fabuła snuje się nie wiadomo gdzie i po co. Od sceny do sceny, od banału do banału, dużo akcji, mało myślenia. Wszelkie działania bohaterów, wg autora przemyślne i cwane, mam w najlepszej mierze za przypadkowe, a tak naprawdę zwyczajnie durne.

Poza głównym bohaterem, reszta to drewniane kołki, halabardy, chochoły. Za to główny bohater jest jedną z najgorzej stworzonych postaci literackich. W zależności od planu czasowego ma lat dziesięć lub czternaście. Jest wybitnie wykształcony, wyjątkowo obyty w przestrzeni kultury, niejeden filozof pozazdrościłby mu głębi i ostrości umysłu. Jednocześnie panuje fizycznie nad bandą wyjętą spod prawa, w walce wręcz nie ma sobie równych, zamordowanie gołymi rękami dorosłego, zakutego w zbroję rycerza jest dla niego fraszką. Błyskotliwa inteligencja, wybitna sprawność fizyczna. Konstrukcja emocjonalna chłopaka pozwala mu stosować najwymyślniejsze okrucieństwa i planować najgorsze skurwysyństwa. Podczas lektury w ogóle nie byłem w stanie wyobrazić sobie bohatera jako tak wczesnego nastolatka.

Powieść pełna jest Żenujących Bezcelowych Aktów Chaotycznej Przemocy. Przerwałem lekturę w połowie, znudzony, zniesmaczony i zupełnie niezainteresowany dalszymi losami bohatera.

Warsztatowo rzecz jest na poziomie jakoś tam akceptowalnym, ale pan Lawrence zdecydowanie nie ma się czym chwalić. Płaski, prosty styl.

Całą książkę sponsorowała literka P jak Pretensjonalność i Prymityw. Zdecydowanie odradzam.

1/10

Młody człowiek - około dziesięcioletni - książę jakiś tam, żyje żądzą zemsty której celem jest jakiś tam arystokrata. By uczynić jej zadość, staje na czele bandy rzezimieszków, pali, gwałci i morduje. Poza tym wykonuje pierdyliard chaotycznych podrygów.

Rzeczywistość polityczna powieści z grubsza przypomina XV-XVI-wieczne rozdrobnienie na półwyspie apenińskim. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałem dawno temu, ale pamiętam nietypowe podejście, które rozpoczęło u mnie fascynacje czarnym humorem i dark fantasy, bardzo polecam.

Czytałem dawno temu, ale pamiętam nietypowe podejście, które rozpoczęło u mnie fascynacje czarnym humorem i dark fantasy, bardzo polecam.

Pokaż mimo to

No cześć.
Minęło sporo czasu odkąd sięgnąłem po tę książeczkę, toteż wrażenia są trochę wyblakłe. Wiec powiem to co zapamiętałem.
Autor wita nas mrocznym światem, który przypomina coś na wzór początków oświecenia / końca średniowiecza. I powiem, że wizja świata jest rzeczą najlepszą w tej książce. Setki królestw, świat podzielony jednym słowem to co gumisie lubią najbardziej (a może tygryski). Pojawiają się monstra, intryga oraz coś co można nazwać przesłanką apokaliptyczną. Przeczytasz zrozumiesz. Zwiększa to znacząco walory tej książki i jest rzeczą, która sprawia, że chcę sięgnąć po kontynuacje. Ma potencjał.
Czas poruszyć element słabszy.
Bohater.
Młody zdradzony książę, który wybrał krwawą drogę. Taki trochę antybohater. Brzmi dobrze. ale. No właśnie ale. Postać ma swoje momenty, Pomysły, plan, zemstę. Całkiem fajnie. Jest bardzo MROCZNY i to w niedobrym znaczeniu. Choć na początku podobało mi się to to z czasem obrzydło i stało się irytujące. Istnieje możliwość, że w kolejnych częściach bohater się rozwinie w coś ciekawszego niż mroczny zabijający 13-latek.
Podsumowując
Nie jest to książka dla każdego. Takie dark fantasy.
6 za świat, który mnie zainteresował i tylko za to.

No cześć.
Minęło sporo czasu odkąd sięgnąłem po tę książeczkę, toteż wrażenia są trochę wyblakłe. Wiec powiem to co zapamiętałem.
Autor wita nas mrocznym światem, który przypomina coś na wzór początków oświecenia / końca średniowiecza. I powiem, że wizja świata jest rzeczą najlepszą w tej książce. Setki królestw, świat podzielony jednym słowem to co gumisie lubią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"W krwawej opowieść o zdradzie, magii i braterstwie autor maluje przed nami fascynujący, brutalny, momentami piękny portret niezwykłego chłopca zmierzającego ku dorosłości i objęciu tronu."

W takim razie ja tej opowieści znać nie chcę. Szczerze mówiąc synopsis opierający się o tak skrajną rutynę pisarzy nurtu młodzieżowego fantasy w połączeniu z tą edgy, niskobudżetową okładką sprawia, że ja tego typu tanie grafomaństwa omijam szerokim łukiem. I mówię to jako osoba, która sama je ceni. Na moje (nie)szczęście, szacowny znajomek - znający moje wypaczone gusta, jak i najwyraźniej żywiący do mnie podświadomą nienawiść - postanowił zarekomendować mi tę trylogię. Przystałem na to, spodziewając się, co się wydarzy.

„Ile masz łat?”, pytał ten stary chłop.
Wystarczająco dużo, żeby złożyć jego córkom wizytę. Ta tłusta dziewka miała dużo do powiedzenia, podobnie jak jej ojciec. Darła się jak prosiak, mało mi uszy nie pękły. Wolałem tę starszą. Przynajmniej była cicha. Tak cicha, że trzeba było ją przycisnąć tu czy tam, żeby się upewnić, czy nie kipnęła ze
strachu. Nie przypuszczam jednak, żeby któraś siedziała cicho, kiedy dosięgnął je ogień..."

Tworzone hurtowo, z potrzeb rynkowych i nieartystycznych książki young adult są i nie będę tego roztrząsał. Warto jednak zauważyć, że istnieje ich specyficzny, wcale nie rzadki nurt, który sili się, aby w swoich ramach nie pozostać. I tak też jest z Księciem Cierni, który od samego początku podkreśla mrok przez brutalność i rozmyślenia o godne odtrąconego trzynastolatka. Wszystkie okrucieństwa popełnia się z obojętnością, rozmyślając nad filozoficznymi dywagacjami nad światem i smutną dolą młodzieńca, który bierze swój los na barki. Tylko on jest tym jedynym mądrym i tylko jemu ma prawo wszystko się udać.

"To one pokazały mi, na czym polega ta gra. Dzięki nim zrozumiałem, czego ci wszyscy ponurzy i poważni mężczyźni, którzy brali udział w Wojnie Stu muszą się jeszcze nauczyć. Że wygrać grę można tylko wtedy, jeśli się rozumie, że to tylko gra."

Główny bohater to nastolatek z traumą, któremu zamordowano matkę i brata. Trauma ta zmieniła go w antypatycznego, niedającego się polubić przez czytelnika odmieńca, który snuje te swoje wynaturzenia pseudomakiawelistycznej natury. Jest lekkomyślny, okrutny i przekorny. To w ogólnym zarysie prosta postać, ale ta chorobliwa tendencja do robienia wszystkim i samemu sobie pod górę, pakowania się w najgorsze możliwe sytuacje i odwlekanie zemsty czynią go jeszcze bardziej denerwującym, jak i ciekawym. To nie jest postać, której się kibicuje. Jak umrze, czytelnik nie będzie go żałował, a może nawet się ucieszy, tym bardziej, że w tym nurcie literatury byłoby to zaskakujące. W śledzeniu losów Jorga można znaleźć jednak masochistyczną radość. Bohater plecie głupoty trzy po trzy, będąc Tommym Wiseau w settingu "darkhhh fantasy", ale przynajmniej wokół niego dużo - i szybko - się dzieje. Zawieszenie niewiary jest na tyle duże, że można nawet ubawić się jego próbami popisania się, które zawsze mu się udają i które zawsze są brutalne. Czasami bohater zresztą odwala coś ponad oczekiwanie, np. zje serce pieprzonego nekromanty albo wystraszy nieumarłego. Wystraszyć nieumarłego, kto takie coś wymyśla?

Oprócz niego mamy jeszcze bohatera zbiorowego w postaci kompani jego braci, bandy oprychów o małym rozumie, zawsze śmierdzących i paskudnych, tylko jeden czarnoskóry ma w pełni indywidualny rys, a także: równie patologicznego ojca (bohaterowie są jak Ramsay i Roose Bolton, btw), pobocznych "czarodziejów" do ubicia, jedno love interest i randomów do ubicia. Generalnie - mało, aczkolwiek lektura to cieniutka książeczka, przez którą czytelnik przebija się jak przez masło. Wydaje mi się, że dobór tempa i rozbudowania psychologii bohaterów jest wystarczające. Czytelnik ma przy tego typu powieści poznać konwencję i się do niej przekonać, niuanse zostawiam na następne tomiki. Ogólny zarys jest bardzo klarowny - kupujesz albo nie.

"— Co tam masz dla mnie, trupku? — zapytałem.
To tylko gra. Rozegram swoją partię. Poczułem w sobie jego chłód. Zobaczyłem jego śmierć, zobaczyłem jego rozpacz. Jego głód. I oddałem mu. Spodziewałem się czegoś więcej, ale on był tylko martwy. Ja pokazałem mu pustkę czasu, gdzie nie sięgam wspomnieniami. Pozwoliłem mu tam zajrzeć. Wtedy rzucił się do ucieczki. Biegł, a ja biegłem za nim. Ale tylko do skraju bagna. Bo to tylko gra.
I ja ją wygram."

Od strony językowej - standard tego typu segmentu rynku, czyli prościutkie i trafne metafory, przekleństwa i łopatologiczna przemoc. Zdarzają się smaczki pokroju "wściekłem się na to, że się wściekłem" i im bardziej świadomie autor używa takich zabiegów, tym śmieszniej one brzmią. Przekonanie autora o własnych umiejętnościach i konfrontacja ich z rzeczywistością zresztą daje dodatkową przyjemność.

Muszę jednak przyznać, że ten odmóżdżacz się sprawdza. To cringowa pulpa, która od połowy potrafi zaangażować po części na serio. Cele do których dążymy są jasne. Śledzimy więc co się wydarzy, a pojawiają się i dziwne odpały Jorga, jak i swoisty zwrot fabularny co do świata przedstawionego - wcale nie jakoś świeży, ale urozmaicający lekturę. Pod koniec w bohaterze dochodzi do delikatnej przemiany i to takiej, która jest godnym następstwem tego, co przejawiał dotąd ten antypatyczny drań. Mamy też jasno wyłożony cel na następny tom.

Obiektywnie "Książę Cierni" to niskobudżetowy debiut i grafomaństwo godne 3/10, ale jest tak skonstruowane, że czytelnik o cieniu dojrzałości może nawet ubawić się niezręcznością konwencji i echem nerdowskiej niemocy, która nakazuje tworzyć tak dziwne fiksacje i projekcje. Wewnętrzny Jorg jest obecny w każdym z nas, czasami warto go powołać do życia. Jako guilty pleasure - dobry plus.

Na pewno wrócę do drugiego tomu, oczekując już albo sensownego zwrotu ku normalnej powieści lub absolutnego oddania się szaleństwu - nie ma ziemi niczyjej.

"W krwawej opowieść o zdradzie, magii i braterstwie autor maluje przed nami fascynujący, brutalny, momentami piękny portret niezwykłego chłopca zmierzającego ku dorosłości i objęciu tronu."

W takim razie ja tej opowieści znać nie chcę. Szczerze mówiąc synopsis opierający się o tak skrajną rutynę pisarzy nurtu młodzieżowego fantasy w połączeniu z tą edgy, niskobudżetową...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nawet nie chcę wracać myślami do tego, jaka ta ksiązka była zła. Nawet przymykając oko na jakieś tam niedociągnięcia, bo to debiut autora nie jestem w stanie być choć trochę wyrozumiałą...
1) okropny główny bohater - Jorg ani trochę nie wzbudza sympatii, niczym kompletnie, nawet tragedią, którą przeżył przed laty. To czternastoletni chłopaczek, który owłądnięty rządzą mordu najzwyczajniej w świecie działa impulsywnie i nawet będąc antybohaterem wzbudza w czytelniku tylko chęć uduszenia go. W żadnym stopniu jego czyny, słowa i charkter nie korespondują z wiekiem. Dzieciak przechwala się w tym wieku podbojami miłosnymi, co budzi pusty śmiech. Chyba był nawet gorszy od Joffreya z Pieśni Lodu i Ognia, ale to za sprawą punktu drugiego...
2) beznadziejny warsztat - podejrzewam, że dołożyło tu do ognia trochę tłumaczenie, jednak Mark Lawrence potrzebuje dużo poćwiczyć i chyba też dużo poczytać, żeby przełożyć to na kunszt pisarski. Język jest bardzo słaby albo nudny. Często odpływałam myślami do krainy, w której nie będę musiała cierpieć przez czytanie czegoś takiego, a jednak, okazało się, że zmusiłam się jakoś do skończenia tej książki.
3) chaos fabularny - to też się łączy z punktem wyżej. Autor nie zaplanował fabuły w sposób zadowalający. Bohaterowie super szybko zmieniają lokacje, świata autor też nie raczy na wyjaśnić, a z recenzji innych czytelników wiem, że to postnuklearna Europa, poza tym tak naprawdę bohaterowie rzucają się w tę i we w tę, zostawiają za sobą trupy, a czytelnika nic a nic to nie obchodzi.
Nie mam zamiaru sięgać po dalsze części tej trylogii, głównie dlatego, że już w 3/4 tego tomu miałam dość, a kolejne są grubsze. Spróbuję jednak z lekturą Czerwonej siostry, bo są to późniejsze książki Lawrenca, ale oczywiście, podobnie jak w przypadku Księcia cierni, nie pokuszę się na zakup, a wypożyczenie.

Nawet nie chcę wracać myślami do tego, jaka ta ksiązka była zła. Nawet przymykając oko na jakieś tam niedociągnięcia, bo to debiut autora nie jestem w stanie być choć trochę wyrozumiałą...
1) okropny główny bohater - Jorg ani trochę nie wzbudza sympatii, niczym kompletnie, nawet tragedią, którą przeżył przed laty. To czternastoletni chłopaczek, który owłądnięty rządzą mordu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam właściwie tylko i wyłącznie z sympatii do Marka Lawrence. Ani okładka nie piękna (nie to co "Czerwona siostra"), ani blurb specjalnie wciągający. Ale z Autorem miałam do tej pory same miłe wspomnienia i to w ilości wystarczającej, żeby w końcu zaprzyjaźnić się z resztą jego twórczości.

Sama fabuła jest dla mnie raczej średnia. Książę włóczący się po kraju z bandą bandytów, rozbicie dzielnicowe, walka o władzę... Jakoś nie podchodzi mi ten pomysł, sam w sobie mało oryginalny. Jorg na szczęście nie jest typowym bohaterem takich opowieści. Nie jest dobry, szlachetny, nie jest wybawicielem i herosem. Jest złamanym, okrutnym i genialnym chłopcem. Pragnie władzy i zemsty, nie boi się poświęcać przyjaciół, nie cofa się i nie żałuje. I dobrze. Pasuje do dymu zgliszczy, który w mojej wyobraźni unosi się nad tym światem, niezależnie czy nasza brać łupi akurat jakąś wieś, czy gości na dworze. Tworzy klimat. Pozostali bohaterowie natomiast już nie powalają. Nie są źle wykreowani, ale też nie wybitnie. Trzeba Autorowi przyznać, że miejsca dla "dobrej duszy", dla tego dobrego, mądrego i wybaczającego bohatera nie znalazł. Wszyscy mają swoje wady, są głupi, okrutni, naiwni, żądni krwi i potęgi, bezmyślni... Do wyboru do koloru. Cenię to, bo zdarza się w fantastyce rzadko. Wszyscy, i czytelnicy i autorzy, mamy upodobanie do męstwa, czystego serca i odwagi. Kiedy tego brakuje, wiadomo, że ma się do czynienia z książką z wyższej półki. Taką, w której postaci są ludzkie. Taką, w której autor chce nam zapewnić coś więcej niż tylko płytką rozrywkę. Z różnym skutkiem.

Sam świat, to rozbite królestwo, jest stworzony w dziwny sposób. Ciężko się w nim połapać. Z jednej strony gości na kartach książki doskonale nam znany Jezus Chrystus, z całą oprawą chrześcijaństwa, z sakramentami, kapłanami, Biblią. Z drugiej nikogo nie dziwi magia i tajemniczy Budowniczy, którzy setki lat wcześniej stworzyli niezwykłe budowle z jej pomocą. Z jednej strony całość kojarzy nam się z głębokim średniowieczem, w którym mnich traci wzrok, przepisując przez dziesięciolecia jedną książkę, jak to podkreślał Jorg. Z drugiej ten sam książę czytuje i cytuje nie tylko zrozumiałego Platona, ale i Nietzschego. Z jednej strony mamy w "Romie" papieża. Z drugiej Autor piszę o niej, nie o nim. Oj, interesujący to jest twór. Pan Lawrence pogrywa sobie trochę z Czytelnikiem. Ciekawe czy tylko przy okazji, czy mam w tym większy cel. W każdym razie mi się ten zabieg podoba.

Książka jest naprawdę porządna, zalicza się do fantastyki raczej lepszej niż gorszej, jeżeli wiecie, co mam na myśli. Polecam.

Po książkę sięgnęłam właściwie tylko i wyłącznie z sympatii do Marka Lawrence. Ani okładka nie piękna (nie to co "Czerwona siostra"), ani blurb specjalnie wciągający. Ale z Autorem miałam do tej pory same miłe wspomnienia i to w ilości wystarczającej, żeby w końcu zaprzyjaźnić się z resztą jego twórczości.

Sama fabuła jest dla mnie raczej średnia. Książę włóczący się po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ciekawa.
Bohater jako ten okrutni-dobry to ciekawe połączenie.
Ciekawy postapokaliptyczny obraz Europy.

Książka ciekawa.
Bohater jako ten okrutni-dobry to ciekawe połączenie.
Ciekawy postapokaliptyczny obraz Europy.

Pokaż mimo to

Na początku wydaje się psychopatą Książę. Jednakże z czasem takie wrażenie mija i bohater coraz bliższy czytelnikowi się staje.

Na początku wydaje się psychopatą Książę. Jednakże z czasem takie wrażenie mija i bohater coraz bliższy czytelnikowi się staje.

Pokaż mimo to