Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem przyzwyczajona do śmierci, ale nie do umierania. Umieranie mnie przeraża. Przeraża mnie ból osób, które umierają, a także ból ich bliskich, którzy zostaną i będą opłakiwać stratę.
Ta książka pokazuje czym jest ból. Ból młodych ludzi, którzy walczą z własnym ciałem, które zawodzi. Ból rodziców, którzy cierpią patrząc na swoje ukochane dziecko, dla którego nic nie mogą zrobić, poza byciem tylko (albo aż) wsparciem i kochaniem go jeszcze mocniej. Ból, kiedy patrzysz jak osoba, która jest dla Ciebie całym światem – gaśnie.
Książka opowiada bolesną historię pięknej miłości. Dojrzałej. Co z tego, że bohaterowie są nastolatkami. Ich miłość została poddana próbie, której wielu z nas (mam nadzieję) nigdy nie będzie musiało przejść. Bycie ze sobą w chorobie, to trudne wyzwanie. Bohaterowie książki pokazują nam, że wzajemne wsparcie i akceptacja to fundament. Nie mam pojęcia, skąd znajdują siłę, by mimo swojej choroby być dla siebie nawzajem takim motorem napędowym do życia. Takie historie pokazują ogromną wolę życia chorych, bo zwyczajnie chcą maksymalnie wykorzystać czas jaki im dano. Dlaczego ludzie zdrowi nie biorą z nich przykładu? Jest taki fajny cytat:
„- Gdybym się dowiedział, że zostały mi 3 miesiące życia to bym to wszystko rzucił w cholerę i wyjechał odhaczyć te wszystkie marzenia. - A skąd masz tę pewność, że zostało Ci więcej?” No właśnie. Mamy jedno życie, więc żyjmy, oddychajmy pełną piersią, patrzmy w rozgwieżdżone niebo wypowiadając marzenia i spełniajmy je.
Ta książka oprócz bólu i miłości pokazuje jak ważna jest przyjaźń, jak ważna jest wiara – nie tylko w Boga, ale w swoje idee, racje, marzenia, w to, co nas otacza.

„Gwiazd naszych wina” mimo trudnej tematyki, jest pełne ciepła i humoru. Czytając, w jednej chwili Twoją twarz rozpromieni szczery uśmiech, w drugiej, wierzchem dłoni otrzesz łzę. I to jest piękne, nie uważasz? Czy są lepsze książki niż te, które wywołują szeroką gamę uczuć? Moim zdaniem nie.

Tę książkę, powinien przeczytać każdy nastolatek, który uważa, że jego życie jest beznadziejne, bo rodzice nie chcą spełnić jego kolejnej materialnej zachcianki lub po prostu - by docenić, że często nie doceniamy tego, co mamy.

Dzisiaj, na chwilę przed 25. urodzinami, zrozumiałam, że jedyne w życiu czego potrzebuję to kochać i być kochaną. Z resztą sobie poradzę, ale nie z samotnością. Miłość, zaraz obok życia to dar – dziękujmy za nią i pielęgnujmy ją każdego dnia.

Dziękuję za tę książkę mojej kochanej Siostrze, to jedna z najpiękniejszych historii jaką ktoś mi podarował. I jej też dedykuję tę opinię. Dziękuję, że jesteś!

Jestem przyzwyczajona do śmierci, ale nie do umierania. Umieranie mnie przeraża. Przeraża mnie ból osób, które umierają, a także ból ich bliskich, którzy zostaną i będą opłakiwać stratę.
Ta książka pokazuje czym jest ból. Ból młodych ludzi, którzy walczą z własnym ciałem, które zawodzi. Ból rodziców, którzy cierpią patrząc na swoje ukochane dziecko, dla którego nic nie...