Jeremy Dronfield

To nie tylko autentyczna historia obozowych losów ojca i syna, ale rodzina opowieść czasów holokaustu. Spokojnie żyjąca rodzina Żydów z Wiednia po anschlussie Austrii krok po kroku stacza się w otchłań śmierci, zaplanowanej niemieckiej zbrodni eksterminacji. Ojciec Gustav i nastoletni syn Fritz zostają zamknięci w obozie Buchenwald. Po kilku latach koszmaru Gustav przeniesiony jest do Auschwitz, a syn decyduje się jechać z nim, bo wie, że ojciec sam nie przeżyje. Ich losy prowadzą przez kolejne obozy śmierci. Czy uda im się z nich wyjść żywymi? Czy wciąż pozostaną ludźmi, czy tylko ich cieniami? Oprócz analizy dehumanizacji i humanizmu w najcięższych warunkach książka pokazuje też odcienie hitlerowskiej machiny śmierci w kilku obozach, a wcześniej spiralę nienawiści wobec Żydów nakręconą przez hitlerowców po przejęciu władzy w Austrii. Dokumentuje też skalę antysemityzmu w krajach aliantów, wypieranie holokaustu ze świadomości, ograniczanie fali żydowskich uchodźców do Anglii czy USA. Słabo lub wcale autor nie pisze o Polsce i Polakach, choć Gustav pochodził z Galicji i faktycznie był polskim Żydem. Brak analizy sytuacji Polski podczas wojny (wystarczyłoby kilka zdań). Są nawet nic nie mówiące stwierdzenia, że po I wojnie tereny Galicji trafiły do Polski, tak jakby to Polska dokonała rozbioru Austrii, a nie odwrotnie. Niewprawiony historycznie zagraniczny czytelnik może dojść do błędnych wniosków o Polsce i Polakach, a taki ze złą wolą i fałszywymi tezami nawet mówić, że fragmenty potwierdzają antysemityzm Polaków (choć autor tego nie pisze).