Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest dobra, ale jej wydanie pozostawia wiele do życzenia. Kiepskie tłumaczenie, bardzo dużo literówek, błędy składu... To się rzuca w oczy i niestety utrudnia czytanie, a co za tym idzie odbiór powieści. Sama fabuła jak zwykle u Nory - dużo zabawy, kryminał, nutka romansu bez obecności kiczu. Warta swoich pieniędzy.

Książka jest dobra, ale jej wydanie pozostawia wiele do życzenia. Kiepskie tłumaczenie, bardzo dużo literówek, błędy składu... To się rzuca w oczy i niestety utrudnia czytanie, a co za tym idzie odbiór powieści. Sama fabuła jak zwykle u Nory - dużo zabawy, kryminał, nutka romansu bez obecności kiczu. Warta swoich pieniędzy.

Arcydobre. Sapkowski moje serce podbił "Wiedźminem", ale trylogia husycka to konglomeracja historii, magii i mitologii oraz bystrego humoru i postaci, których stworzyć nie byłby w stanie nawet Tolkien. Słowiańszczyzna to piękna rzecz i każde nazwisko, każda miejscowość, każde słowo w tej powieści nam to udowadnia.

Arcydobre. Sapkowski moje serce podbił "Wiedźminem", ale trylogia husycka to konglomeracja historii, magii i mitologii oraz bystrego humoru i postaci, których stworzyć nie byłby w stanie nawet Tolkien. Słowiańszczyzna to piękna rzecz i każde nazwisko, każda miejscowość, każde słowo w tej powieści nam to udowadnia.

No, i mamy kolejną torpedę od Nory Roberts. Zabawną, romantyczną, pełną akcji i rodzinnego ciepła. Nie znam innej autorki, która tak mi potrafi poprawić humor. Świetna historia.

No, i mamy kolejną torpedę od Nory Roberts. Zabawną, romantyczną, pełną akcji i rodzinnego ciepła. Nie znam innej autorki, która tak mi potrafi poprawić humor. Świetna historia.

Nie wiem, jak to jest, że styl pisania Meg Cabot do mnie trafia i mnie bawi. To chyba pozostałość z dzieciństwa :) Wesoło, lekko, lektura na godzinę i do zapomnienia.

Nie wiem, jak to jest, że styl pisania Meg Cabot do mnie trafia i mnie bawi. To chyba pozostałość z dzieciństwa :) Wesoło, lekko, lektura na godzinę i do zapomnienia.

Ech, no i było tak dobrze do dwusetnej strony... Ja nie wiem, co te wszystkie autorki powieści romantycznych mają z robieniem bohaterkom dzieciaków. Jakby nie można było zakończyć cyklu bez ciąży.

Nie zmienia to jednak faktu, że "Royal Wedding" jest wesołą komedią, której bohaterowie wciąż zachwycają swoją niecodziennością. Odnoszę się do "Pamiętnika księżniczki" z ogromnym wręcz sentymentem. Dzieckiem będąc zaczęłam poznawać przygody Mii i razem z nią dorastałam. Pomijając więc (niepotrzebny) wyżej wspomniany wątek, to fajne zakończenie i dopełnienie genoviańskiej historii (choć, gdyby Meg Cabot powiedziała "dość" na dziesiątej części, też byłabym zadowolona, być może nawet bardziej).

Ech, no i było tak dobrze do dwusetnej strony... Ja nie wiem, co te wszystkie autorki powieści romantycznych mają z robieniem bohaterkom dzieciaków. Jakby nie można było zakończyć cyklu bez ciąży.

Nie zmienia to jednak faktu, że "Royal Wedding" jest wesołą komedią, której bohaterowie wciąż zachwycają swoją niecodziennością. Odnoszę się do "Pamiętnika księżniczki" z...

Długo się wahałam z oceną, ale stwierdziłam, że jednak muszę ją wystawić za całość, nie tylko za fantastyczny początek. Powieść zaczyna się świetnie, akcja nabiera rozpędu już od pierwszych stron, fabuła jest intrygująca i sprawia, że człowiekowi od razu marzy się bycie Indianą Jonsem w następnym życiu. Ale nie da się zamknąć oczu na bzdurne rozwiązania do jakich posuwał się Rollins. Grubymi nićmi szyte, a momentami bardzo schematyczne. W efekcie wyszła więc niestrawna mizeria.

Długo się wahałam z oceną, ale stwierdziłam, że jednak muszę ją wystawić za całość, nie tylko za fantastyczny początek. Powieść zaczyna się świetnie, akcja nabiera rozpędu już od pierwszych stron, fabuła jest intrygująca i sprawia, że człowiekowi od razu marzy się bycie Indianą Jonsem w następnym życiu. Ale nie da się zamknąć oczu na bzdurne rozwiązania do jakich posuwał...

Chryste, jak bardzo wyrosłam z takich książek. Nie mogłam otrząsnąć się z zażenowania podczas czytania tej powieści. "O krok za daleko" to ucieleśnienie marzeń każdej nastolatki; z dziwnych powodów już mnie to nie rajcuje. Także mówię: nie. Szkoda czasu i szarych komórek.

Chryste, jak bardzo wyrosłam z takich książek. Nie mogłam otrząsnąć się z zażenowania podczas czytania tej powieści. "O krok za daleko" to ucieleśnienie marzeń każdej nastolatki; z dziwnych powodów już mnie to nie rajcuje. Także mówię: nie. Szkoda czasu i szarych komórek.

Zabili go i uciekł. Tylko to się nasuwa czytelnikowi po przeczytaniu ostatniej strony. Proszę mnie źle nie zrozumieć, książka jest dobra – intryga jest fajna, inteligentna, da się na niej pracować, zbudować sensowną fabułę i poprzeplatać to wątkami pobocznymi. Bohater to nietypowy rodzaj rycerza – za konia robią mu autobusy, za damę dworu błyskotliwa policjantka, za giermka jej przełożony; a na wojnie zabije kogo trzeba, bo wyrzuty sumienia się go nie imają. Choćby miał komuś rozbić czaszkę i ugotować z niej zupę. Słowem, facet twardy jak skała z (na mój gust) przerośniętym ego. Można lubić albo nie. To już zależy od personalnych upodobań.

Schody się pojawiają, kiedy zaczynamy czytać dokładnie. Bo fajnie by było, żeby w parze z całkiem przyjemną fabułą szedł styl. Nie jestem pewna, po czyjej stronie spoczywa wina – Childa czy tłumaczki, któreś z nich jednak ewidentnie ma ciężkie pióro. A szkoda, bo to mogła być książka na 8.

Zabili go i uciekł. Tylko to się nasuwa czytelnikowi po przeczytaniu ostatniej strony. Proszę mnie źle nie zrozumieć, książka jest dobra – intryga jest fajna, inteligentna, da się na niej pracować, zbudować sensowną fabułę i poprzeplatać to wątkami pobocznymi. Bohater to nietypowy rodzaj rycerza – za konia robią mu autobusy, za damę dworu błyskotliwa policjantka, za giermka...

W moich oczach tą książką pani Chmielewska pomogła sobie spaść z księżyca na ziemię. Straszliwie mnie te konie wymęczyły, dałam radę z trudem i nie do końca. Nawet główna bohaterka jakaś taka nijaka. Szkoda, szkoda, bo pierwsze spotkanie z tą autorką wypadło dużo lepiej. Bez wątpienia pisać potrafiła, fantazję miała nie z tej ziemi, odmówić jej tego za żadne skarby nie mogę. Dlatego zapomnę o "Wyścigach" jak najszybciej i sięgnę po coś innego, miejmy nadzieję lepszego.

W moich oczach tą książką pani Chmielewska pomogła sobie spaść z księżyca na ziemię. Straszliwie mnie te konie wymęczyły, dałam radę z trudem i nie do końca. Nawet główna bohaterka jakaś taka nijaka. Szkoda, szkoda, bo pierwsze spotkanie z tą autorką wypadło dużo lepiej. Bez wątpienia pisać potrafiła, fantazję miała nie z tej ziemi, odmówić jej tego za żadne skarby nie...

A mnie się podobało. I wcale nie uważam, że było nudno. Nie był to kryminał z prawdziwego zdarzenia, okej, tu się zgodzę. Państwu krytykującym zabrakło pewnie trupa? Mnie i bez trupa ta smacznie napisana książka smakowała. Całość była zgrabna i harmonijna, przeplatana subtelnym humorem. Chciało się czytać dalej, więcej, dłużej. To moje pierwsze spotkanie z panią Chmielewską i mogę z ręką na sercu powiedzieć, że nie byłam rozczarowana. Szkoda tylko, że żeby zdobyć tę powieść, musiałam kupić szmatławca zwanego Faktem.

A mnie się podobało. I wcale nie uważam, że było nudno. Nie był to kryminał z prawdziwego zdarzenia, okej, tu się zgodzę. Państwu krytykującym zabrakło pewnie trupa? Mnie i bez trupa ta smacznie napisana książka smakowała. Całość była zgrabna i harmonijna, przeplatana subtelnym humorem. Chciało się czytać dalej, więcej, dłużej. To moje pierwsze spotkanie z panią Chmielewską...

Los bywa przewrotny. Miło wreszcie przenieść się z polskich pozytywistycznych mieścin do starożytnego Egiptu i dowiedzieć się, że w zasadzie nic się nie zmieniło. Ludzie mają nadzieje i plany, chcą być z ukochanymi osobami, szanować i należycie czcić swoją rodzinę, być może walczyć o lepsze jutro – wszystko to jednak twardo zderza się z rzeczywistością. Jeśli coś ma się zdarzyć, to jest wysokie prawdopodobieństwo, że się zdarzy.

Los bywa przewrotny. Miło wreszcie przenieść się z polskich pozytywistycznych mieścin do starożytnego Egiptu i dowiedzieć się, że w zasadzie nic się nie zmieniło. Ludzie mają nadzieje i plany, chcą być z ukochanymi osobami, szanować i należycie czcić swoją rodzinę, być może walczyć o lepsze jutro – wszystko to jednak twardo zderza się z rzeczywistością. Jeśli coś ma się...

Nie zdążyłam się przywiązać do bohaterów, dlatego pozbawienie mnie ich po pięciu stronach nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. "Dymowi" zabrakło tego, co Konopnicka umie najlepiej – przejmującego pesymizmu, beznadziei i smutku w każdym zdaniu. Dla mnie ta nowela to zaledwie ekspozycja do dłuższej historii.

Nie zdążyłam się przywiązać do bohaterów, dlatego pozbawienie mnie ich po pięciu stronach nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. "Dymowi" zabrakło tego, co Konopnicka umie najlepiej – przejmującego pesymizmu, beznadziei i smutku w każdym zdaniu. Dla mnie ta nowela to zaledwie ekspozycja do dłuższej historii.

Konopnicka już tak ma – czegokolwiek nie napisze, człowiekowi robi się smutno na duszy. W "Miłosierdziu gminy" autorka poruszyła dwa tematy: jednym jest handel ludźmi w całej swojej okrutnej okazałości, drugim jest niesprawiedliwość starości. Przedmiotem licytacji w tej noweli stał się Kuntz, człowiek mający osiemdziesiąt dwa lata, słaby i wynędzniały, niezdolny do pracy, wymagający raczej opieki niż nowego zajęcia. Konopnicka dość zgrabnie na przykładzie licytujących ukazała egoistyczny przekrój społeczeństwa.

Konopnicka już tak ma – czegokolwiek nie napisze, człowiekowi robi się smutno na duszy. W "Miłosierdziu gminy" autorka poruszyła dwa tematy: jednym jest handel ludźmi w całej swojej okrutnej okazałości, drugim jest niesprawiedliwość starości. Przedmiotem licytacji w tej noweli stał się Kuntz, człowiek mający osiemdziesiąt dwa lata, słaby i wynędzniały, niezdolny do pracy,...

Króciutkie opowiadanie z mistrzowsko poprowadzonym napięciem. Prawdopodobnie klasyka literatury fantastycznej. Czyta się bezboleśnie. To, co mnie zastanawia najbardziej to fakt, że "Horla" przypisana jest pozytywizmowi, podczas gdy więcej inspiracji czerpie z romantyzmu.

Króciutkie opowiadanie z mistrzowsko poprowadzonym napięciem. Prawdopodobnie klasyka literatury fantastycznej. Czyta się bezboleśnie. To, co mnie zastanawia najbardziej to fakt, że "Horla" przypisana jest pozytywizmowi, podczas gdy więcej inspiracji czerpie z romantyzmu.

Mistrzostwo świata! Czarny humor połączony z mrożkowskim sposobem obserwacji. Bardzo ładna symbolika, przedstawienie w skrócie i z wielkim uogólnieniem klas społecznych i typów człowieka. Chcę w prezencie!

Mistrzostwo świata! Czarny humor połączony z mrożkowskim sposobem obserwacji. Bardzo ładna symbolika, przedstawienie w skrócie i z wielkim uogólnieniem klas społecznych i typów człowieka. Chcę w prezencie!

Rozczarowałam się lekko "Resztą krwi", co prawdopodobnie w dużym stopniu uwarunkowane jest wyjątkowo drastyczną poezją Wojaczka, niczym zresztą nie złagodzoną. Erotyka, fizjologia, Żydzi - to główne tematy poruszane w tym tomiku.

Rozczarowałam się lekko "Resztą krwi", co prawdopodobnie w dużym stopniu uwarunkowane jest wyjątkowo drastyczną poezją Wojaczka, niczym zresztą nie złagodzoną. Erotyka, fizjologia, Żydzi - to główne tematy poruszane w tym tomiku.

Czytam wszystko, tylko nie lektury do pracy rocznej. Za karę trafiła mi się nerdowska komedia romantyczna z amantem cienkim jak dupa węża.

Widzę poniżej same pozytywne opinie i muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona. Wiem, że od jakiegoś czasu panuje moda na geniuszy, nie mogę powiedzieć, żeby i mi się nie udzieliła, ale główny bohater tej książki jest po prostu irytujący i właściwie cały czas miałam ochotę nim potrząsnąć. Jeśli ktoś lubi klimaty pozbawione realizmu i postacie cechujące się stagnacją - zapraszam do lektury "Projektu <<Rosie>>". Ja jednak podziękuję i poszukam czegoś bardziej w moim guście.

Czytam wszystko, tylko nie lektury do pracy rocznej. Za karę trafiła mi się nerdowska komedia romantyczna z amantem cienkim jak dupa węża.

Widzę poniżej same pozytywne opinie i muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona. Wiem, że od jakiegoś czasu panuje moda na geniuszy, nie mogę powiedzieć, żeby i mi się nie udzieliła, ale główny bohater tej książki jest po prostu irytujący...

Książka bardziej do przejrzenia niż do czytania. Pierwsza pomoc udzielona, ale dla kogoś, kto siedzi w typo dłużej i próbuje posiąść pewne umiejętności, temat może wydawać się niezgłębiony. Początkującym prawdopodobnie ratuje życie. Poradnik jest napisany z humorem i dystansem, i zgrabnie wymyka się naukowemu stylowi. Dla laików idealne - tak powiem.

Książka bardziej do przejrzenia niż do czytania. Pierwsza pomoc udzielona, ale dla kogoś, kto siedzi w typo dłużej i próbuje posiąść pewne umiejętności, temat może wydawać się niezgłębiony. Początkującym prawdopodobnie ratuje życie. Poradnik jest napisany z humorem i dystansem, i zgrabnie wymyka się naukowemu stylowi. Dla laików idealne - tak powiem.

Ma miłość do Szekspira rośnie nieprzerwanie. Poskramiać złośnicę uczę się tym razem w wersji pierwotnej i oryginalnej, bo wszelkie adaptacje filmowe i teatralne mam już przestudiowane. Być może zaczęłam od złej strony, ale lepiej późno niż wcale. Zaległości nadrobiłam, grzechy odpokutowałam, więc teraz z czystym sumieniem mogę przejść do zachwytów. Te postacie, ten klimat, ta wartka akcja i cudowne dialogi! Typ klasyki, która się nie starzeje i pozwala odkrywać wciąż na nowo pokłady dowcipu i błyskotliwości. Jeden jedyny mały minus, który bruździ chyba każdej kobiecie, to fakt, że Kasi zamiast spiłować pazurki, całkowicie je wyrwano.

PS Okładki nie rozumiem.

Ma miłość do Szekspira rośnie nieprzerwanie. Poskramiać złośnicę uczę się tym razem w wersji pierwotnej i oryginalnej, bo wszelkie adaptacje filmowe i teatralne mam już przestudiowane. Być może zaczęłam od złej strony, ale lepiej późno niż wcale. Zaległości nadrobiłam, grzechy odpokutowałam, więc teraz z czystym sumieniem mogę przejść do zachwytów. Te postacie, ten klimat,...

Męcząca. Tak bym ją opisała jednym słowem. Choć kunsztownie napisana i poruszająca ważny temat, to jednak natrętna w swojej symbolice. Psychologicznie nieskazitelna, ale dla osoby, która tamte czasy zna tylko z opowieści, trudna. Jeszcze jedna rzecz wpłynęła na tak niską (jak na klasykę literatury) ocenę: nieumiejętność Nathaniela Hawthorne'a odnalezienia się w sztuce retardacji. Autor przeciąga finał w nieskończoność, oferując czytelnikowi pełno nudnych i usypiających zapychaczy. Warto przeczytać dla samego poznania, ale mnie "Szkarłatna litera" serca nie skradła.

Męcząca. Tak bym ją opisała jednym słowem. Choć kunsztownie napisana i poruszająca ważny temat, to jednak natrętna w swojej symbolice. Psychologicznie nieskazitelna, ale dla osoby, która tamte czasy zna tylko z opowieści, trudna. Jeszcze jedna rzecz wpłynęła na tak niską (jak na klasykę literatury) ocenę: nieumiejętność Nathaniela Hawthorne'a odnalezienia się w sztuce...