Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki, po których widać, że zostały starannie zaprojektowane według schematu. Do tego stopnia zostały wykalkulowane, że całkowicie pozbawiono ich jakichkolwiek emocji. Taką książką jest "Projekt 'Rosie'". Widać, że pierwotnie "Projekt 'Rosie'" było scenariuszem filmowym. Sceny zostały zaplanowane i obliczone na efekt - ten jednak bardzo szybko znika, gdy czytelnik zauważy, że zostały napisane w taki sam sposób (Don coś robi, wywołuje to społeczne zdziwienie, Don nie rozumie, co się dzieje/tłumaczy to sobie po swojemu). W teorii ma to wywoływać śmiech. Zresztą, sam Don nie jest bohaterem, tylko żartem - mającym wywołać określoną reakcję ze strony czytelnika. Niektóre sceny czy ich sposób prowadzenia jest obliczony odgórnie na wrzucenie tekstów pokazujących jak to Don nie rozumie, co się dzieje. "Projekt 'Rosie'" przypomina mi "Poradnik pozytywnego myślenia". Lecz o ile w tym drugim czuć jakąś głębię, jakieś przemyślenia, a przede wszystkim emocje, o tyle powieść Simsiona jest zaledwie jego cieniem. Co z tego, że czyta się to szybko (przeczytałam "Projekt..." podczas jednego popołudnia),skoro nic nie pozostawia mi ta lektura?