Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze powiedziawszy, spodziewałem się, że będzie lepiej. Trochę tematów się wyjaśnia, a i owszem, ale też jeszcze więcej gmatwa. Kwestia Strefy pokazana jest z innej strony, ale też znów zdecydowanie jest pretekstem czy raczej ogniskową do analizy głównego bohatera. Formuła treści prowadzącej w sumie w niewyjaśnioną pustkę, dobrze sprawdzała się w tomie pierwszym, tu stała się przyczynkiem do coraz większego znużenia lekturą. Do tego dochodzi chyba nazbyt przesadzona zabawa formą i stylem, co owszem, buduje chorobliwy klimat charakterystyczny dla tego autora, i dlatego można uznać powieść za dobrą, ale też straszliwie męczy. Sięgnę po tom trzeci bardziej z ciekawości, niż powodowany głodem ciągu dalszego.

Szczerze powiedziawszy, spodziewałem się, że będzie lepiej. Trochę tematów się wyjaśnia, a i owszem, ale też jeszcze więcej gmatwa. Kwestia Strefy pokazana jest z innej strony, ale też znów zdecydowanie jest pretekstem czy raczej ogniskową do analizy głównego bohatera. Formuła treści prowadzącej w sumie w niewyjaśnioną pustkę, dobrze sprawdzała się w tomie pierwszym, tu...

Jest nieźle, i dziwnie, ale jak na tego autora dość przeciętnie. Choć oczywiście tyczy się to tylko jego własnej skali. W swojej przeciętności VanderMeer i tak prześciga literackim poziomem sporą część twórców tak zwanych 'bestsellerów'. O fabule nie ma się co wypowiadać, gdyż dla autora była zawsze jedynie pretekstem do głębszych analiz czego jak dla mnie szczytowym przykładem jest chociażby dzieło "Shriek: Posłowie". Dużo pytań, odrobina zwrotów, ale raczej nie akcji, cała książeczka chyba trochę ma za zadanie pokazać czytelnikowi, nieco inaczej niż w przypadku chociażby Lovecrafta, że nieopisywalne, rzeczywiście takim jest. Jedyne co mogę zdradzić, że jest to bardzo dobry wstęp do drugiej części, o zaskakująco innej naturze.

Jest nieźle, i dziwnie, ale jak na tego autora dość przeciętnie. Choć oczywiście tyczy się to tylko jego własnej skali. W swojej przeciętności VanderMeer i tak prześciga literackim poziomem sporą część twórców tak zwanych 'bestsellerów'. O fabule nie ma się co wypowiadać, gdyż dla autora była zawsze jedynie pretekstem do głębszych analiz czego jak dla mnie szczytowym...

Cicha Wojna nie jest lekką lekturą. Po jej zakończeniu należy odetchnąć przez chwilę, i zamiast jęknąć z ulgą 'no, w końcu', powrócić myślami do tego, co właśnie dane nam było przeczytać. I okaże się, że uczestniczyliśmy w bardzo dobrze skonstruowanym projekcie ukazującym być może jeden z prawdopodobnych kierunków rozwoju ludzkości 'jeśli...'.

Paul McAuley jest człowiekiem lubiącym dobrze orientować się w okolicznościach, w których aktualnie się znajduje, do tego z wykształcenia jest biologiem, botanikiem w dodatku od dziecka - jak twierdzi - mającym absolutnego fioła na punkcie kosmosu. Co z tego wynika? Skrupulatność konstrukcji świata z dużą ilością jego aspektów politycznych, społecznych, kulturowych a także rzetelność w kwestiach dotyczących istotnej dla powieści bioinżynierii oraz, oczywiście, kosmosu (do części dziejących się na obcych planetach i w przestrzeni zasięgał języka bezpośrednio u astronautów, inżynierów, naukowców i ekip naziemnych programów Apollo, Pioneer II, Voyager 1 i 2 Galileo i Cassiniego-Huygensa).

Nagromadzenie danych i pomysłów jest tak duże, że pozornie nieco gubią się w tym bohaterowie. Jak się jednak okazuje dla każdej postaci przeznaczona jest konkretna rola do odegrania w całej historii i układzie ścierających się sił.

Cicha Wojna nie jest powieścią, która myśli za nas, nie jest też powieścią która nam zupełnie myślenie wyłączy. Wręcz przeciwnie, dostarcza ona masy informacji, które docierają do nas po lekturze i sprawiają, że zastanawiamy się nad różnymi zastosowanymi rozwiązaniami. Modne jest obecnie określenie 'infodump', podobno autorzy SF go bardzo nie lubią, a Jacek Dukaj twierdzi wręcz, że bez tego nie da się teraz przedstawić ciekawych pomysłów - i zapewne ma rację. Otóż w Cichej Wojnie zjawisko infodumpu nie występuje. W zasadzie cała powieść nim jest. Ale to bardzo dobrze. Bo takich książek, problemowych, przedstawiających wielopłaszczyznowo pewną koncepcję, nie spotyka się teraz zbyt wiele.

Zdecydowanie polecam, aczkolwiek nastawieni na lekką lekturę, mogą poczuć się zawiedzeni już po przejściu do rozdziału drugiego. Z dużym zainteresowaniem przechodzę do kolejnego tomu dyptyku Cichej Wojny - Ogrodów Słońca - powieści kontynuującej losy postaci z części pierwszej, skleconej z kilku przepisanych zmienionych i połączonych ze sobą opowiadań autora.

Cicha Wojna nie jest lekką lekturą. Po jej zakończeniu należy odetchnąć przez chwilę, i zamiast jęknąć z ulgą 'no, w końcu', powrócić myślami do tego, co właśnie dane nam było przeczytać. I okaże się, że uczestniczyliśmy w bardzo dobrze skonstruowanym projekcie ukazującym być może jeden z prawdopodobnych kierunków rozwoju ludzkości 'jeśli...'.

Paul McAuley jest...

Autor ukrywający się pod pseudonimem Robert Wegner już w pierwszym tomie swych opowiadań o Imperium Meekhańskiego pokazał, że potrafi pięknie budować i klimat i malować obrazy i grać na emocjach jak również prezentować ślicznie gamę swoich literackich możliwości operując na konstrukcjach znajdujących się na zgoła przeciwległych krańcach. Nie inaczej jest w tym przypadku. Autor chętnie udawadnia, że jest w stanie wykreować zarówno przekonującą scenerię otwartych przestrzeni jak i miejskiej dżunglii, ze wszystkimi ich zawiłościami. W dodatku w zapierającym dech w piersiach stylu wytrawnego malarza. Nie ma co się zbytnio rozpisywać. Po prostu trzeba przeczytać. Polecam każdemu jako probierz świetnego literackiego warsztatu, fantasy jako takiego, oraz po prostu - naprawdę dobrej literatury rozrywkowej.

Autor ukrywający się pod pseudonimem Robert Wegner już w pierwszym tomie swych opowiadań o Imperium Meekhańskiego pokazał, że potrafi pięknie budować i klimat i malować obrazy i grać na emocjach jak również prezentować ślicznie gamę swoich literackich możliwości operując na konstrukcjach znajdujących się na zgoła przeciwległych krańcach. Nie inaczej jest w tym przypadku....

Malazański cykl ma zapewne tyle samo zwolenników co przeciwników. Ci drudzy gromią pierwszy tom tego monumentalnego, co by nie mówić, dzieła za płytkie i nie potrafiące przywiązać postaci, za poszarpaną akcję o zbyt wielu pozornie niepowiązanych wątkach, za zbyt magiczny świat, za mało wyszukany styl, za brak klasowych różnic w stylu wypowiadania się a w końcu za nie bycie Grą o Tron. Zwolennicy zaś wychwalają epickość, wartkość i bohaterów zbiorowych. Ciężko mi się zgodzić z którąkolwiek ze stron. Epickości nie brakuje, ale niewyszukany specjalnie styl autora sporo jej ujmuje, akcja jest wartka, szeroko zakrojona ale też pojawia się sporo postaci i nazw, które osobom nie wprawionym w bojach z wielotomowymi sagami mogą sprawić sporo trudności. Bohaterowie zbiorowi natomiast trochę jednak giną pośród gąszczu innych postaci. Tyle jeśli chodzi o pochlebstwa. Podstawowym problemem przeciwników jest natomiast chyba to, że patrzą na pierwszą część sagi jako na jakąś odrębną całość. Moi drodzy, to tylko wstępniak, zaledwie zarysowanie świata i postaci, kilka pierwszych plam wysmarowanych na płótnie. Ten cykl to wiele tysięcy stron rozpacianych na dziesięć tomów opowieści. Ocenianie tego po pierwszej książce to trochę jak odpuszczanie sobie dania głównego po zjedzeniu przystawki. Ma rozbudzić apetyt a nie całkowicie nasycić. Akcja zbyt wielowątkowa? Wolne żarty. Za dużo postaci? Zbyt płytkie? Zgodnie z arkanami pisarskiej sztuki bohater powinien rozwijać się w trakcie całej historii, trochę śmiesznie byłoby gdybyśmy poznali go dogłębnie już na jej początku, nieprawdaż? I co dalej? Niewyszukany styl? Jasne że tak, ale autor nie jest Tolienem, tylko starym fanem GURPSowych RPG, który chce Wam opowiedzieć wymyśloną przez siebie, szeroko zakrojoną historię i jego celem jest powszechne zrozumienie i przystępność. Świat zbyt magiczny? Ale pamiętacie, że czytacie fantasy, prawda? I najgorsze - to nie Gra o Tron. Uwierzcie, GoT też nie jest dziełem wybitnym. Jest sprawnie napisanym czytadłem, któremu sporo brakuje do wyjątkowego dzieła. Jaki cel miałoby w ogóle to porównanie? To dwie zupełnie inne historie z innymi punktami ciężkości i postaciami, dziejące się w innych światach. Jeśli o mnie chodzi, i jedno i drugie czytało mi się równie dobrze. Cykl Malazański mnie zaciekawił, choć z pewnością nie oszołomił - jestem ciekaw innych zakątków świata, dalszych losów niektórych postaci etc. Lubię długie historie. Ta przynajmniej w odróżnieniu od wzbudzających ostatnio powszechny zachwyt s'hitów ma jakiś sens. Sięgam zatem po ciąg dalszy.

Malazański cykl ma zapewne tyle samo zwolenników co przeciwników. Ci drudzy gromią pierwszy tom tego monumentalnego, co by nie mówić, dzieła za płytkie i nie potrafiące przywiązać postaci, za poszarpaną akcję o zbyt wielu pozornie niepowiązanych wątkach, za zbyt magiczny świat, za mało wyszukany styl, za brak klasowych różnic w stylu wypowiadania się a w końcu za nie bycie...

Całkiem fajny pomysł sprzedany za pośrednictwem prostego stylu literackiego z mnóstwem nielogiczności - ale takich do przełknięcia w przygodowo-sensacyjnej konwencji. Historia wciąga, choć cięzko powiedzieć żeby była opowiedziana w wyszukanym stylu, Cussler operuje słowem niczym cięśkim młotkiem i chyba mu z tym dobrze. Zbyt często i to szczegółowo za każdym razem powtarzana główna teoria pompuje powieść do nonsensownych rozmiarów. Do przeczytania w komunikacji. Zupełnie nie angażuje czytelnika. Gwiazdki głównie za ciekawy pomysł i sprzedawanie czytelnikowi ciekawostek.

Całkiem fajny pomysł sprzedany za pośrednictwem prostego stylu literackiego z mnóstwem nielogiczności - ale takich do przełknięcia w przygodowo-sensacyjnej konwencji. Historia wciąga, choć cięzko powiedzieć żeby była opowiedziana w wyszukanym stylu, Cussler operuje słowem niczym cięśkim młotkiem i chyba mu z tym dobrze. Zbyt często i to szczegółowo za każdym razem...

Jakiś czas temu w dość hurtowym tempie udało mi się skompletować 7 tomów "Rakietowych szlaków", zawsze bardzo chciałem się do nich dobrać, ale chyba musiały poczekać, aż złapię fazę na krótkie formy. Here I am. Pierwszy tom odnowionego cyklu Lecha Jęczmyka i jak sądzę w niemałym stopniu Wojtka Sedeńki, serwuje nam od razu opowieści klasyczne, przepyszne i językowo wyborne. Nic dziwnego skoro od samego początku (Varley, którego uwielbiam, a tu dają mi go w mocnej, mrocznej odsłonie) jest mocno, tajemniczo, klimatycznie, zabawnie, zaskakująco, czasem w innej kolejności, czasem równocześnie, opowieści pędzą lub wtłaczają nas w leniwą ale klimatyczną narrację, a twórca kompilacji dowala nam jeszcze pod koniec doskonałym i zabawnym Genem Wolfe, którego przynajmniej ja osobiście nie posądziłbym nigdy o takie zacięcie. Zdecydowanie warto odrzucić na bok wszystkie aktualnie reklamowane jako 'kultowe' papierowe czy e-papierowe kupki niczego, i zagłębić się coś naprawdę sycącego. Rakietowe szlaki są jak restauracja gdzie je się nieco wolniej, w malutkich porcjach, ale wrażenia zapamiętuje się na długo. Zupełnie inaczej niż przy okazji wpychanych nam przez działy marketingu do gardeł fastfoodowych rozdętych tomiszczy. Bon appétit!

Jakiś czas temu w dość hurtowym tempie udało mi się skompletować 7 tomów "Rakietowych szlaków", zawsze bardzo chciałem się do nich dobrać, ale chyba musiały poczekać, aż złapię fazę na krótkie formy. Here I am. Pierwszy tom odnowionego cyklu Lecha Jęczmyka i jak sądzę w niemałym stopniu Wojtka Sedeńki, serwuje nam od razu opowieści klasyczne, przepyszne i językowo wyborne....

Zasadniczo, opowiadania ze zbioru mają dwie zalety. Dobrze się zaczynają i potrafią zainteresować, wspaniale zarażają historycznym bakcylem, czy też raczej bakcylem 'spuścizny historycznej' i na tym zalety się kończą. opowiadaniom zdecydowanie brakuje pomysłu na zakończenie, co jest dość nagminne w twórczości tego autora. W pewnym momencie tracą swój cel i czuć, choć to może nie zamierzone, że autor nie wie jak pociągnąć temat dalej. Zazwyczaj po prostu go urywa. Warto sięgnąć, jeśli chce się nabrać sentymentu do przeszłości - tu autor, jako archeolog i wielbiciel historycznych ciekawostek i wiekowej spuścizny sprawdza się wybornie, od razu widać Panosamochodzikowe zacięcie, to fajnie, że autor świadom popularności wśród młodzieży, stara się edukować. Natomiast jeśli lubi się dobrze spuentowaną krótką formę, odradzam sięgania po Szewca.

Zasadniczo, opowiadania ze zbioru mają dwie zalety. Dobrze się zaczynają i potrafią zainteresować, wspaniale zarażają historycznym bakcylem, czy też raczej bakcylem 'spuścizny historycznej' i na tym zalety się kończą. opowiadaniom zdecydowanie brakuje pomysłu na zakończenie, co jest dość nagminne w twórczości tego autora. W pewnym momencie tracą swój cel i czuć, choć to...

Gump, ukochany idiota Ameryki, powraca i dalej daje się rzucać losowi od perypetii do perypetii od jednego wielkiego wydarzenia do drugiego, z tym że tym razem ma też obowiązki, a raczej obowiązek, a w zasadzie prawie go ma, Gump ma bowiem syna którym, co do którego ma poczuci pewnych zobowiązań, i którego szczerze kocha. W sumie można powiedzieć, że w całym morzu - gumna (dosłownie) świadomość posiadania syna i obowiązków wobec niego jest jedyna spokojną wyspą. I taką się staje na wzruszającym końcu powieści. Czyta się mniej świeżo niż część pierwszą, ale w sumie równie przyjemnie. Gump to przede wszystkim sporo celnych obserwacji na różnych płaszczyznach, obleczonych w mocno absurdalne niejednokrotnie wydarzenia. Forrest, jak ludzki miś Puchatek o maleńkim rozumku ale ogromnym sercu, dzielnie znosi zmienne koleje losu, podnosi się po każdym wielkim upadku i żyje dalej, pokazując przy okazji, że nie zawsze to co nam się wydaje najważniejsze w życiu, rzeczywiście takim jest. Fajna rozrywka.

Gump, ukochany idiota Ameryki, powraca i dalej daje się rzucać losowi od perypetii do perypetii od jednego wielkiego wydarzenia do drugiego, z tym że tym razem ma też obowiązki, a raczej obowiązek, a w zasadzie prawie go ma, Gump ma bowiem syna którym, co do którego ma poczuci pewnych zobowiązań, i którego szczerze kocha. W sumie można powiedzieć, że w całym morzu - gumna...

Ociupinkę niektórymi motywami trącająca o Gene Wolfe'a, ale tylko ociupinkę i tylko motywami (szkoła katowska etc.), zaduma nad kondycją człowieczeństwa. Niby umiejscowiona za czasów Rzplitej szlacheckiej, ale czy rozważania wędrownego kata-samotnika tyczą się li tylko tego okresu? Zarówno postać głównego bohatera jak i epoka w której jest osadzona, skonstruowane są wystarczająco ciekawie, sama fabuła nie powala specjalnie zawiłością i komplikacjami, ale chyba nie o nią autorowi chodziło. Warto przeczytać. 'Nie ma letko', powieść opisuje drobiazgowo arkana katowskiego kunsztu, śmierć wylewa się gęsto z akapitów, ale warto prześledzić przemyślenia protagonisty i chwilkę się zastanowić.

Ociupinkę niektórymi motywami trącająca o Gene Wolfe'a, ale tylko ociupinkę i tylko motywami (szkoła katowska etc.), zaduma nad kondycją człowieczeństwa. Niby umiejscowiona za czasów Rzplitej szlacheckiej, ale czy rozważania wędrownego kata-samotnika tyczą się li tylko tego okresu? Zarówno postać głównego bohatera jak i epoka w której jest osadzona, skonstruowane są...

Być może część osób zdziwi się oceną, być może część osób oceniło wyżej 'bo to w końcu Gombrowicz, a on taki wybitny'. Cóż może i wybitny. Ale Pornografia literacko mnie nie urzekła. Sama w sobie jest zabiegiem formalnym - na swój sposób interesującym, nurzającym się gdzieś w meandrach Husserlowskiego fenomenologicznego oglądu, z pewnością w jakiś sposób oddającym próbę odnalezienia się artystycznego umysłu w niepewnych i dziwnych realiach okresu w którym historyjka jest osadzona, ale też jest tej formy za dużo. A rozgorączkowany, przeegzaltowany, fenomenologiczny opis świata staje się szybko nazbyt bełkotliwy i nużący, i ma się wrażenie jakby autor chciał czymś zapchać ten, nieskomplikowany w sumie, ciąg obrazków. A może i odciążyć jakby, albo odciążywszy upchnąć weń więcej tych wrażeń, tych doznań jakby, lub nie upychać ich wcale, jakoś pisząc pięknie a zarazem nie pięknie choć jednak pięknie być może. Aż rzec się chce 'zdecyduj się pan wreszcie, panie Witoldzie'. Nie każdy też się pewnie z tym zgodzi, ale więcej poezji i piękna w połączeniu z powiewem magicznego realizmu miała dla mnie ekranizacja, choć z tekstem elementów wspólnych ma tyle o ile... Film warto obejrzeć. Książka tylko dla maniaków przerostu formy nad treścią.

Być może część osób zdziwi się oceną, być może część osób oceniło wyżej 'bo to w końcu Gombrowicz, a on taki wybitny'. Cóż może i wybitny. Ale Pornografia literacko mnie nie urzekła. Sama w sobie jest zabiegiem formalnym - na swój sposób interesującym, nurzającym się gdzieś w meandrach Husserlowskiego fenomenologicznego oglądu, z pewnością w jakiś sposób oddającym próbę...