Niezwykła książka. Defacto zbiór opowiadań powiązany wspólną osią fabularną. Mamy tu historię siedmiu pielgrzymów wędrujących do tajemniczych Grobowców Czasu umiejscowionych na planecie Hyperion, nad którą wisi widmo wojny pomiędzy Hegemonią, a Wygnańcami. Wspólna oś fabularna opisuje poszczególne etapy wędówki siedmiu, a w międzyczasie poznajemy historię każdej z postaci. Dlatego uważam, że "Hyperion" to zmyślnie zamaskowany zbiór opowiadań.

Powieść emanuje kreatywnością, pięknym warsztatem, przemyślaną historią, wybitnie udanym budowaniem świata przedstawionego. Czytałem z zapartym tchem i pomimo iż tom jest opasły skończyłem w kilka dni. Pomimo iż nie jestem wielkim fanem SF, nie przeczytałem zbyt wielu pozycji z tego gatunku to muszę przyznac, że "Hyperion" zrobił na mnie wielkie wrażenie i obecnie czytam już drugi tom czteroksięgu.

Polecam!

Niezwykła książka. Defacto zbiór opowiadań powiązany wspólną osią fabularną. Mamy tu historię siedmiu pielgrzymów wędrujących do tajemniczych Grobowców Czasu umiejscowionych na planecie Hyperion, nad którą wisi widmo wojny pomiędzy Hegemonią, a Wygnańcami. Wspólna oś fabularna opisuje poszczególne etapy wędówki siedmiu, a w międzyczasie poznajemy historię każdej z postaci....

Galopada po gatunkach literackich! Erudycja autora potrafi zaimponować, a wyobraźni wystarczyłoby dla kilku osób. Uwielbiam.

Galopada po gatunkach literackich! Erudycja autora potrafi zaimponować, a wyobraźni wystarczyłoby dla kilku osób. Uwielbiam.

Doskonale przedstawiona wizja ludzkości żyjącej w symbiotycznej relacji ze sztuczną inteligencją w dalekiej przyszłości, gdzie wielokrotnie pada pytanie o istotę człowieczeństwa. Ta opinia zbiorczo będzie trakować o obu częściach. Jeżeli ktoś szuka łatwej lektury, nie znajdzie jej w tej powieści. Wydarzenia przeplatane są absolutnie ahronologicznie. Wręcz istotą książki jest ów ahronologizm. Związane jest to z kilkoma wątkami: wątkiem głównym Dzierzby i wątkiem ogromu wszechświatu, gdzie autor bardzo mądrze zastosował pojęcie długu czasowego, zwracając uwagę, że dla człowieka potencjalna podróż z prędkością bliską nadświetlnej to nie tylko same pozytywy, ale też możliwe konsekwencje obrazowane powolnym relatywnym starzeniem, z obserwacją swoich bliskich jak wygasają z biegiem lat włącznie. Wykorzystanie poezji jako nośnika ludzkich emocji i wykorzystanie jej jako sztandaru ludzkości (co obrazuje się za pomocą postaci Johna Keatsa) jest bardzo oryginalne. Cała akcja nie jest absolutnie oczywista i wiele zwrotów akcji powoduje głębszą refleksję. Każda zmiana kierunku wydaje się mieć sens. Może działać tutaj mechanizm przyzwyczajenia się do pewnej scenerii, wejścia w pewne schematy Hegemonii, tylko żeby za chwilę autor pokazał nam jakie niebezpieczeństwa niesie świat, do którego zdążyliśmy przywyknąć. O bardzo udanych dywagacjach na temat religii w wysoce uscientyfikowanym społeczeństwie nie będę dużo wspominał. Określę je tylko jako bardzo udane, i wcale nie na siłę. Ja bardzo lubię umistycznienie religii i odejście od ich "na siłę" traktowania poważnie, co może wpływać na moje postrzeganie tej części fabuły. Podoba mi się również hiperbolizacja pojęcia mocarstwa światowego na mocarstwo międzygalaktyczne pod postacią Hegemonii. Bardzo podoba mi się fakt, że struktury demokratyczne zostały przez autora, jakby na siłę przeskalowane na dużo większy format. Bo tak prawdopobobnie zachowałaby się ludzkość, podbijając wszechświat. Stosowałaby znane i sprawdzone schematy z Ziemii. To czy taka struktura jest właściwa zostaje poddane pod wątpliwość w dziele, a sam koniec pozostawia miejsce na rozważania na temat formy i kształtu ewentualnego podboju wszechświata przez ludzkość.

Doskonale przedstawiona wizja ludzkości żyjącej w symbiotycznej relacji ze sztuczną inteligencją w dalekiej przyszłości, gdzie wielokrotnie pada pytanie o istotę człowieczeństwa. Ta opinia zbiorczo będzie trakować o obu częściach. Jeżeli ktoś szuka łatwej lektury, nie znajdzie jej w tej powieści. Wydarzenia przeplatane są absolutnie ahronologicznie. Wręcz istotą książki...

Długo się do niej przymierzałem, w końcu nadszedł jej czas. Po kilku stronach zostałem całkowicie wciągnięty w tą historie. 6 opowieści , które są rdzeniem książki i cały barwny wszechświat wokół, może troszkę zbyt ziemski, ale.... opowieść kapłana jest doskonała, w sumie każda z opowieści jest doskonała na swój sposób, ale to opowieść uczonego, jak dla mnie wymiata, burzy system.

Długo się do niej przymierzałem, w końcu nadszedł jej czas. Po kilku stronach zostałem całkowicie wciągnięty w tą historie. 6 opowieści , które są rdzeniem książki i cały barwny wszechświat wokół, może troszkę zbyt ziemski, ale.... opowieść kapłana jest doskonała, w sumie każda z opowieści jest doskonała na swój sposób, ale to opowieść uczonego, jak dla mnie wymiata, burzy...

Miało być coś wielkiego, wyszło średnio. Mimo to za jakiś czas sięgnę po drugi tom.

Miało być coś wielkiego, wyszło średnio. Mimo to za jakiś czas sięgnę po drugi tom.

Ależ to było dobre.

Ależ to było dobre.

„Hyperion” to książka, która za mną chodziła od kilkunastu lat. We wcześniejszym wydaniu miała urzekającą okładkę i pamiętam jak zafascynowała mnie w jednej z księgarni. Później odkładałem ją wielokrotnie na tzw. „kiedy indziej”, aż do momentu, kiedy ostatnio sobie o niej przypomniałem. Znalazłem ją w pobliskiej bibliotece i poczułem, że przyszedł na nią właściwy czas.
Jestem przeszczęśliwy, że po tylu latach myślenia o niej, nie okazała się rozczarowaniem. Powieść jest rewelacyjna. Czuć, ze autor miał pomysł na kilka różnych historii i wrzucił je do jednego wora wplatając pomysły w historie poszczególnych postaci okraszonych klasycznym motywem z gatunku fantasy, czyli wędrówką/pielgrzymką. W skomputeryzowanym, międzyplanetarnym świecie, na jednej tylko planecie ostała się postać mityczna/demoniczna, a zarazem tajemnicza i niezbadana czyli Dzierzba. Więcej nie zdradzę, ale jeżeli ktoś się waha, czy po nią sięgnąć, to niech przestanie i biegnie do księgarni/biblioteki.
Nie daję dziesiątki ze względu na lekkie rozczarowanie zakończeniem, choć podejrzewam, że historia wyjaśni się w kolejnej części.
Nie mogę się doczekać lektury kolejnych tomów serii!

„Hyperion” to książka, która za mną chodziła od kilkunastu lat. We wcześniejszym wydaniu miała urzekającą okładkę i pamiętam jak zafascynowała mnie w jednej z księgarni. Później odkładałem ją wielokrotnie na tzw. „kiedy indziej”, aż do momentu, kiedy ostatnio sobie o niej przypomniałem. Znalazłem ją w pobliskiej bibliotece i poczułem, że przyszedł na nią właściwy...

Cóż to jest za książka. Geniusz Dana Simmonsa nadal mnie zaskakuje. Umieścić w jednej książce prawie wszystkie gatunki literackie. Książka ma już swoje lata, wydana pierwotnie w 1990 roku ale nic się nie starzeje pomimo, że ma być to SF.
Mroczna i gęsta. Polecam pomimo, że można się odbić jeżeli nie spodoba się Wam styl Simmonsa.

Cóż to jest za książka. Geniusz Dana Simmonsa nadal mnie zaskakuje. Umieścić w jednej książce prawie wszystkie gatunki literackie. Książka ma już swoje lata, wydana pierwotnie w 1990 roku ale nic się nie starzeje pomimo, że ma być to SF.
Mroczna i gęsta. Polecam pomimo, że można się odbić jeżeli nie spodoba się Wam styl Simmonsa.

Znakomita.
Ostrzezenie - nie dla kazdego! Nie każdy dobrze odbierze tempo, nie każdemu będzie podabała się różnorodność opowiadań, nie dla każdego jest sama szkatułkowa struktura.
Dodatkow, nie trzeba, lecz jeśli ktoś zna Keatsa albo Opowieści Kanterberyjskie i nie starsznemu SF - będzie pewnie odbierał całość na jeszcze innym poziomie.

Znakomita.
Ostrzezenie - nie dla kazdego! Nie każdy dobrze odbierze tempo, nie każdemu będzie podabała się różnorodność opowiadań, nie dla każdego jest sama szkatułkowa struktura.
Dodatkow, nie trzeba, lecz jeśli ktoś zna Keatsa albo Opowieści Kanterberyjskie i nie starsznemu SF - będzie pewnie odbierał całość na jeszcze innym poziomie.

Książka niesamowicie oryginalna. Czyta się ją jak zbiór antologicznych historii, które przynajmniej w tej cześć dylogii Simmons'a są najważniejsze. Fabuła znajduje się na drugim planie, więc nie ma co się nad nią rozwodzić. Co do samych "historii"; zdecydowanie największe wrażenie na mnie zrobiło opowiadanie Naukowca, można przy nim uronić nie jedną łzę. Opowiadanie Księdza również przegenialne. Reszta również ciekawa, nieco gorsze, opowiadania Żołnierza i Poety. W ogólnym rozrachunku zdecydowanie polecam.

Książka niesamowicie oryginalna. Czyta się ją jak zbiór antologicznych historii, które przynajmniej w tej cześć dylogii Simmons'a są najważniejsze. Fabuła znajduje się na drugim planie, więc nie ma co się nad nią rozwodzić. Co do samych "historii"; zdecydowanie największe wrażenie na mnie zrobiło opowiadanie Naukowca, można przy nim uronić nie jedną łzę. Opowiadanie Księdza...