Styl autora to jakość sama w sobie. Bardzo na mnie działa ta wrażliwość. Lubię te metafory. Wchodzę w orbitowskie światy jak w masło, wiąże się z bohateriami, a potem zostaję w żalu, że koniec.

Styl autora to jakość sama w sobie. Bardzo na mnie działa ta wrażliwość. Lubię te metafory. Wchodzę w orbitowskie światy jak w masło, wiąże się z bohateriami, a potem zostaję w żalu, że koniec.

Niestety nie jest to Orbitowski, którego pokochałam za "Kult" i "Chodź ze mną".
Powieść zupełnie nie trafiła w mój gust, miejscami była strasznie chaotyczna, a miejscami wręcz nudna.

Niestety nie jest to Orbitowski, którego pokochałam za "Kult" i "Chodź ze mną".
Powieść zupełnie nie trafiła w mój gust, miejscami była strasznie chaotyczna, a miejscami wręcz nudna.

Chyba naprawdę warto było przejść się po polskiej półce w bibliotece i wybrać coś, co mnie zawołało. Kurde, co ta książka ze mną zrobiła.

Jest grupa przyjaciół. Takich podlotków, którzy trochę (lub bardzo) nie wiedzą, co ze sobą dalej robić. Każdy z nich ma jakiś życiowy krzyż, który z największą chęcią by z siebie zrzucił. Czy tajemne podziemia starego zamku w ich wiosce to dobre miejsce, by to zrobić?

W głowie majaczyły mi konkretne ujęcia z tegorocznego filmu 𝘉𝘦𝘳𝘭𝘪𝘯 𝘈𝘭𝘦𝘹𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘱𝘭𝘢𝘵𝘻. Taniec z bykiem. Składanie ofiary. Zamęt w głowie. Pomieszanie zmysłów.

Po tragicznym zajściu drogi bohaterów rozjeżdżają się, a my jako czytelnicy w kolejnych rozdziałach możemy zobaczyć, w jakim kierunku podążyły ich życia. I czy kiedyś znów się ze sobą przetną.

Język i klimat przywodził mi na myśl Mirosława Nahacza, a nie ukrywam, że skrycie liczyłam na to, żeby nowe polskie łupy miały w sobie coś z tych poprzednich, w których zdążyłam się zakochać. Więc mamy tutaj trochę 𝘖𝘴𝘪𝘦𝘮 𝘤𝘻𝘵𝘦𝘳𝘺. Mamy też surrealistyczne sceny, totalną psychodelę, w której się zatracamy i już sami nie wiemy w co wierzyć. Potem przychodzi też trochę trzecioosobowej szarej-polskiej-prozy, której ja niespecjalnie jestem fanką akurat.

Jestem baardzo usatysfakcjonowana pierwszą przeczytaną w ramach własnej akcji (#perełkizpolskiejpółki) pozycją... i wiecie co? 𝘚𝘻𝘤𝘻𝘦̨𝘴́𝘭𝘪𝘸𝘢 𝘻𝘪𝘦𝘮𝘪𝘢 dołącza do moich tegorocznych książkowych ulubieńców. Teraz zdecydowanie potrzebuję czegoś odciążającego, ale naprawdę było warto przejść przez tę intensywną lekturę. Polecam, polecam, polecam.

Chyba naprawdę warto było przejść się po polskiej półce w bibliotece i wybrać coś, co mnie zawołało. Kurde, co ta książka ze mną zrobiła.

Jest grupa przyjaciół. Takich podlotków, którzy trochę (lub bardzo) nie wiedzą, co ze sobą dalej robić. Każdy z nich ma jakiś życiowy krzyż, który z największą chęcią by z siebie zrzucił. Czy tajemne podziemia starego zamku w ich wiosce...

Są książki, których się nie zapomina. Szczęśliwa ziemia jest jedną z nich. Po lekturze pozostaje poczucie, że autor nic lepszego już nie napisze, bo taka powieść zdarza się tylko raz. Jeden, jedyny, inaczej nie byłoby sprawiedliwie. W czasach kiedy wydaje się, że wszystko już zostało opowiedziane i napisane, rzadko kiedy mamy do czynienia z tak prawdziwą, poruszającą, piękną, chociaż niewątpliwie smutną historią.

Dalszy ciąg recenzji:

https://bezksiazkiwtytule.blogspot.com/2021/05/szczesliwa-ziemia-ukasz-orbitowski.html

Są książki, których się nie zapomina. Szczęśliwa ziemia jest jedną z nich. Po lekturze pozostaje poczucie, że autor nic lepszego już nie napisze, bo taka powieść zdarza się tylko raz. Jeden, jedyny, inaczej nie byłoby sprawiedliwie. W czasach kiedy wydaje się, że wszystko już zostało opowiedziane i napisane, rzadko kiedy mamy do czynienia z tak prawdziwą, poruszającą,...

lekka i przyjemna opowiesc o latach mlodosci przedstawiona jako proza obyczajowa . moja pierwsza przygoda z orbitowskim i mysle ze nie ostatnia. naprawde swietnie sie czyta tego autora ale dałem tylko 6 w ocenie bo nie bylo jakis wiekszych fajerwerków....

lekka i przyjemna opowiesc o latach mlodosci przedstawiona jako proza obyczajowa . moja pierwsza przygoda z orbitowskim i mysle ze nie ostatnia. naprawde swietnie sie czyta tego autora ale dałem tylko 6 w ocenie bo nie bylo jakis wiekszych fajerwerków....

Fajny pomysł wydawcy (a może samego Autora?) z łbem byka, który jest nie tylko na okładce, ale też w zmieniających się formach pojawia się przy każdym nowym rozdziale. (Podobny zabieg był też zastosowany w powieści „Exodus”.) Łeb byka jest straszny, a w nim ukryte postacie z miasteczka Rykusmyku.
Ta książka trochę kojarzy mi się z powieścią „To”. Tam kanały, tu podziemia zamku. Tam potwór-klaun, tu wściekłe wielkie zwierzę, tam śmierć chłopca i tutaj ginie Trombek. Tam Stephen King, tu Łukasz Orbitowski.
W Rykusmyku czas płynie powoli, nic się nie zmienia, tylko ludzie przedwcześnie umierają lub giną. Tajemnica wszystkiego tkwi w zrujnowanych korytarzach zamczyska.
Powieść bardzo mi się podobała, ale gdy zaczęła zbaczać w stronę fantastyki, to zaczęło mi być trochę nudno, a nawet męcząco i chciałem, żeby już był koniec, bo dla mnie to było przekombinowane.

Fajny pomysł wydawcy (a może samego Autora?) z łbem byka, który jest nie tylko na okładce, ale też w zmieniających się formach pojawia się przy każdym nowym rozdziale. (Podobny zabieg był też zastosowany w powieści „Exodus”.) Łeb byka jest straszny, a w nim ukryte postacie z miasteczka Rykusmyku.
Ta książka trochę kojarzy mi się z powieścią „To”. Tam kanały, tu podziemia...

Ledwo co przebrnęłam... realizm magiczny nie dla mnie...

Ledwo co przebrnęłam... realizm magiczny nie dla mnie...

Chaotycznie i przez większość czasu o niczym. Co gorsza czytając wcale nie ciekawiło mnie o czym to właściwie jest. Radosne dzieciństwo i młodość zestawiona zostaje z brutalnością dorosłości grupki przyjaciół. Każda z historii w gruncie rzeczy dołująca. Całość ratuje ciekawy finał, choć to tylko 10% objętości książki. Można doszukiwać się pytania postawionego przez autora: "A ty co poświecisz by złapać byka z rogi?", jest to jednak filozofia mocno ukryta w nużącej powieści.

Chaotycznie i przez większość czasu o niczym. Co gorsza czytając wcale nie ciekawiło mnie o czym to właściwie jest. Radosne dzieciństwo i młodość zestawiona zostaje z brutalnością dorosłości grupki przyjaciół. Każda z historii w gruncie rzeczy dołująca. Całość ratuje ciekawy finał, choć to tylko 10% objętości książki. Można doszukiwać się pytania postawionego przez autora:...

Znów świetny Orbitowski.
Rykusmyku i historia grupki przyjaciół, a tak na prawdę całego miasteczka. Bardzo podoba mi się pomysł z przedstawieniem historii chłopaków "po". Każda inna, każda ciekawa, tak jak i życzenie oraz zgniłe szczęście. Element fantastyczny nie mniej fantastyczny jak ludzie tam przedstawieni. Ciężko się nudzić.
Choć byczy wątek jest dla mnie najsłabszym elementem książki to bardzo podobało mi się nawiązanie i wytłumaczenie poprzez legendę.

Pozostaje czekać na nową książkę Pana O. :)

Znów świetny Orbitowski.
Rykusmyku i historia grupki przyjaciół, a tak na prawdę całego miasteczka. Bardzo podoba mi się pomysł z przedstawieniem historii chłopaków "po". Każda inna, każda ciekawa, tak jak i życzenie oraz zgniłe szczęście. Element fantastyczny nie mniej fantastyczny jak ludzie tam przedstawieni. Ciężko się nudzić.
Choć byczy wątek jest dla mnie...

Bardzo nużąca i chaotyczna powieść, niestety męczyłam ją dobrych pare miesięcy, rzadko mi się to przytrafia żeby książka aż tak bardzo mnie nudziła. Czuję lekkie rozczarowanie.

Bardzo nużąca i chaotyczna powieść, niestety męczyłam ją dobrych pare miesięcy, rzadko mi się to przytrafia żeby książka aż tak bardzo mnie nudziła. Czuję lekkie rozczarowanie.